Vísir Sunnudagsblað - 23.06.1940, Blaðsíða 8

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ

VITIÐ ÞÉR
— að hjá norður-afríkönskum
þjóðflokkum er það siður, að
fornvinir brúðgumans hýða
hann, áður en liann kvænist? —
— að þeir gera það til þess að
vernda liann frá vondum álirif-
um?
— að brúðkaup í Indlandi er
svo mikið dýrspaug að hjónin
komast alment ekki úr veislu-
skuldunum fyr en að mörgum
árum liðnum?
— að „swasi-meyjar“ í Suður-
Afríku mega ekki láta liár sitt
vaxa fyr en að brúðkaupinu
loknu ?
— að giftar konur í Panama
verða að vera stuttkliptar?
— að kóreanskar konur mega
ekki sjá eiginmenn sina fyrstu
tvo sólarhringana eftir brúð-
kaupið ? — að augnalokin eru til
frekari tryggingar límd aftur
þenna tima?
— að meðal Berberanna í
Marokko mega brúðhjón ekki
sjá og ekki tala við tengdafor-
eldra sína eða nánustu skyld-
menni maka síns, marga mánuði
að brúðkaupinu loknu?
Kvikmyndalánsstofnun nokk-
ur í Ameríku sendi umboðs-
mann út um sveitir til áð hjóða
kvikmyndahúsum myndir til
sýnis. í afskektu þorpi í Vene-
zuela reyndi hann að koma á
framfæri Clark Gable-filmu.
„Hana vil eg ekki,“ sagði bíó-
eigandinn. „Clark Gable er
dauður.“
„Hvað er liann?“
„Dauður. Munið þér eftir
Parn ellmyndi nni ? ?“
„Vitaskuld! Stórkostlegur
kvikmyndasigur!“
„Það er satt, en Clark Gahle
dó síðast í myndinni.“
„Já. Hvað um það?“
„Eg sýndi skömmu seinna
aðra kvikmynd sem Clark Gable
lék aðalhlutverkið í, og þá ætlaði
alt af göflunum að ganga. Það
munaði minstu að áhorfendurn-
ir brytu fyrir mér liúsið og rot-
uðu mig sjálfan i þokkabót. Þeir
sögðust ekki vera nein fifl og
þeir kváðust hafa séð það með
eigin augum, að Clark Gable dó
í síðustu filmu, svo það væri
þýðingarlaust að ætla að gabba
sig. Og ef eg reyni að sýna Clark
Sumarferðir
eru byrjaðar.
Fargjöld hafa
hækka'S og í
sparna'Öarskyni
verður að taka
til annarra
ráða. Surnir
ferðast fót-
gangandi, aðrir
á reiðhjólum,
enn aðrir á
hestbaki, — en
þessi unga
stúlka hefur
sest á bak á
tudda og ríður
út á honum.
Gable-kvikmynd liérna í þorp-
inu framar, verð eg hengdur.“
•
I indverska liálendinu í nám-
unda við Assam urðu menn var-
ir við þúsundir villidýra,
skriðdýra og annara dýra, er
öll komu úr sömu átt og héldu
þaðan á hrott með ótrúlegum
hraða. Skömmu síðar kom
ofsaflóð yfir landssvæðið, það-
en er þau komu.
Áþekt atvik lcom fyrir þeg-
ar Krakatau-eyjan eyðilagðist
af eldgosi. Nokkurum dögum
áður en eldgosið hófst, sást
urmull allskonar dýra á sundi
umhverfis eyna, er öll virtust
vera að forða sér þaðan.
•
I Napoli kom í vetur fyrir at-
vik sem vakti allmikla athygli
og mikið umtal þar í borg. Sér í
lagi olli það einum ungum
manni óþægindi, því að liann
komst þar i óvænta klípu, án
þess að vita til að hann hefði
unnið nokkuð til sakar.
Svo var mál með vexti að
ekkja nokkur, Vinenza Esposito
að nafni, og sex barna móðir,
varð ástfangin af þessum unga
manni, er skirður liafði verið
Giuseppe Aloia.
Giuseppe Aloia hafði ómót-
mælanlega gefið Vincenzu Esp-
osito, ekkju og 6 barna móður
undir fótinn, því hún var ennþá
snotur. En til kvonfangs hafði
hann ekki hugsað, meðfram
vegna þess lxann treysti sér
ekki að sjá fyrir sex stjúpbörn-
um.
Þetta fanst Vincenzu Esposito
ósvinna og hún liafði náð undir
hverju rifi — sú góða kona.
Einn glampandi fagran morgun
þegar Giuseppe var að fara til
vinnu, geklc Vincenza í veginn
fyrir hann, og sagði að héðan í
frá væri hún eiginkona lians og
tilheyrði honum að eilifu. Þau
væru kvænt.
Giuseppe spurði hana í fullri
hreinskilni livort hún væri vit-
laus — og það alveg bandvit-
laus.
En Vincenza kvaðst ekki vera
vitlaus og spurði livort þau ættu
að taka tveggja eða þriggja her-
bergja ibúð og hvar þau ættu að
búa.
„Þú lýgur því að við séum
kvænt“, stundi Giuseppe.
Það gæti hann sannfærst um
sjálfur sagði eiginkonan. Hann
þyrfti ekki annað en fara til lög-
reglunnar og leita upplýsinga
lijá henni.
Þenna morgun fór Giuseppe
ekki til vinnu. Hann breytti um
stefnu og fór á lögreglustöðina
til að vita hvort liann væri
kvæntur.
Jú, Giuseppe Aloia var kvænt-
ur. Eiginkonan hét Vincenza
Esposito og þau hefðu gengið i
hjónaband fyrir noklmrum dög-
um. Hjónabandið var staðfest
af svaramönnunum, en að öðru
leyti gæti hlutaðeigandi prestur
gefið nánari upplýsingar.
Giuseppe Aloia fékk lieimihs-
fang hlutaðeigandi prests. Hann
fór til hans rakleitt og spurðisí
fyrir um það livort klerkur
myndi eftir að hafa gift hann.
Presturinn vildi vita nafnið.
Jú, Giuseppe Aloia var kvænt-
ur ekkjunni Vincenzu Esposito.
Það var ábyggilegt og prestur-
inn mundi vel eftir hjónavígsl-
unni.
Hafði Giuseppe farið á súrr-
andi fylliri og hafði liann kvænt
sig kengfullur í ógáti ? Hann gat
ekki munað neitt.
Hann skrifaði upp brúðkaups-
daginn, gróf svo upp í Iiuga sín-
um hvar hann hafði verið þenna
dag og gat leitt vitni að f jarveru
sinni frá brúðkaupum og kirkju-
legum athöfnum þær klukku-
stundirnar sem vígslan átti að
hafa farið fram.
Fyrir rétti kom í Ijós, að Vin-
cenza hafði keypt kunningja
sinn til að kvænast sér undir
nafni Giuseppe Aloia’s, en livort
að hann verður að taka að sér
lijónabandsskyldurnar og sjá
fyrir rollingunum sex — það
vitum við, enn sem komið er,
ekki um.
— Ú tvarpsverkfræðin gurinn
Joseph Conn frá New York og
útvarpsleikkonan Leonore King-
ston frá Chicago voru gefin
saman i lieilagt lijónaband í vet-
ur. Þau kyntust upphaflega
gegnum stuttbylgjustöðvar, töl-
uðust við i gegnum þær og trú-
lofuðust loks i gegnum þær, án
þess að hafa nokkuru sinni sést.
Þegar þau loksins hittust, leist
þeim svo vel hvort á annað, að
þau ákváðu að halda samband-
inu áfram, og um daginn giftu
þau sig.
I ítalska þorpinu Zibello, skeði
það um daginn, er gömul kona
var borin til grafar og prestur-
inn var að kasta relcunum á
kistuna, að kistulokið opnaðist
og „líkið“ reis á fætur með liarð-
orðum mótmælum gegn órétti
þeim er því væri gert. Seinna
kom í ljós, að þetta var hrekkur,
og gamla konan var keypt til
þess að látast vera dauð.
•
„Heyrið þér þjónn! Ólyktin af
steikinni ætlar mig lifandi að
drepa.“
„Verið þér ekki með þenna
liávaða. Eg skal strax o,npa
gluggann.
•
Að afloknúm uppskurði við
botnlangabólgu, spyr stúlkan
sem skorin var upp:
„Lælcnir! Haldið þér að það
sjáist ör á líkamanum á mér
eftirleiðis.“
„Það er alveg undir yður
sjálfri komið, ungfrú góð.“
O
Peter Andersen heitir Kaup-
mannahafnarbúi sem nýlcominn
er heim úr ferð umhverfis
hnöttinn —- á flókaskóm. Til-
drögin til ferðarinnar var geysi-
hátt veðmál, þar sem deilt var
um það, hvort hægt væri að
komast umhverfis jörðina á
flókaskóm. Peter Andersen
vann veðmálið. Hann var niu ár
á leiðinni og kom með 136 út-
slitnar flókaskósamstæður með
sér til baka,