Vísir Sunnudagsblað - 30.06.1940, Blaðsíða 4
4
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
svo að eg geti lesið þau áður
en eg drepst.“
Enda þótt sr. Þorvaldur væri
mjög hneigður lil bóklegra iðk-
ana, var hann þó allmikill bú-
sýslumaður á sína vísu. Ekki
efnaðist hann af búskap sínum,
þvi mest það fé, er honum á-
skotnaðist, fór jafnharðan aft-
ur, ýmist fyrir bækur eða í einn
eða annan kostnað við búskap-
inn. — Það er í frásögur
fært, að hann bjó sem næst
sauðlaust á Melstað, en hafði
yfir 50 hross. Hann hafði bók-
lega þekkingu fram yfir marga
í búfræði, og eigi liorfði liann
í kostnaðinn að vinna að jarða-
bótum að Reynivöllum og Mel-
stað með girðingum og þurkun
landsins, og stórfeldum slétt-
unum í Melstaðartúni. — Og
svo langt geklc hann í þurkun-
inni, að hann lét á sinn kostnað
grafa skurði einnig i landar-
eign Staðarbakka til þess að
greiða fyrir sínu eigin landi, og
var þetta háðum jörðunum
ábati
Þegar síra Þorvaldur fluttist
að Reynivöllum vorið 1868,
reisti hann þar bú með móður
sinni, en hún hafði þá verið
ekkja í 12 ár, og hjó hann þar
með henni þar til hún andaðist
17. júlí 1873. 1875 gekk hann
að eiga Sigríði, dóttur Jónasar
söðlasmiðs í Belgsliolti Bene-
diktssonar og Þuríðar Þorvalds-
dóttur. —Voru þau lijón systra-
börn, dætra síra Þorvaldar í
Holti, og einnig bræðrabörn,
því Jónas var liálfbróðir Bjarn-
ar í Belgsholti og albróðir sr.
Jakobs, fóstra sr. Þorvaldar. —
Frú Sigríður fæddist i Belgs-
holti 10. júní 1850 og varð því
níræð 10. þessa mánaðar. Hún
er enn lifandi á Barði í Mið-
firði, en þar bjó hún um mörg
ár, eftir að hún misti mann
sinn, með sonum sínum, fyrst
Böðvari, þar til hann lést 1919,
en siðar með Ófeigi, yngsta
syni þeirra hjóna.
Var hjónaband þeirra farsælt,
enda var Sigríður honum ágæt
kona og umhyggjusöm. Sr.
Þorvaldur unni mjög konu
sinni og kunni vel að meta kosti
hennar. Henni þakkaði hann
það mest, að liann lifði af
lungnabólguna 1905 og er hann
talaði um það við vini sína, þá
endaði hann jafnan með þess-
um orðum: „Hún er perla, hún
Sigríður mín, hreinasta perla.“
Þau hjón eignuðust 10 börn
i hjónabandi sínu, en aðeins 4
þeirra eru nú á lifi, 5 jjeirra dóu
ung, en 1 sonur uppkominn ár-
ið 1919.
Sr. Þorvaldur liarmaði mjög
börn sín, svo sem sjá má af eft-
irfarandi kveðjuorðum, er hann
mælti yfir börum Ólafs sonar
síns, tæpra þriggja ára gamals,
árið 1892, en þau eru einnig á-
gætt sýnishorn málsnilldar hans
og ritháttar:
„Áður en héðan verða út born-
ar þessar stuttu fjalir, sem hafa
að geyma líkamsleifar þess,
sem þótt lítill væri, var stórum
hugþekkur sumum af oss, sem
hér erum nú stödd, vildi eg tal-
að liafa fáein orð. En yður, að-
komnu vini mína, bið eg að
virða vel, að eg, þótt eg eigi að
heita prestur, ætla mér í þetta
sinn ekki að tala sem prestur,
lieldur annað livort sem faðir
eða húsráðandi á heimili, þar
sem eg veit, að eru margir aðrir
en eg, er nú telja skarð fyrir
skildi, þar sem úr mínum
flokki er fallinn sá, er ekki að-
eins að mínum, ef til vill vil-
halla dómi, þótti hinn líklegasti
til að verja drengilega rúm sitt,
og sem mér hlaut að vera þvi
kærari, sem mér, hjá jafnung-
um, virtist votta fyrir mörgu
því, er gat gefið mér hinar
bestu vonir um, að hann mundi
ekki ómaklega bera nafn þess
góða og mikilliæfa manns, er
hann var eftir heitinn, nafn
móðurbróður míns, síra Ólafs
Þorvaldssonar.
En þær vonir áttu ekki að
rætast, og læt eg mér alls ekki
til hugar koma að vera óánægð-
ur með þá ráðstöfun þess lílcn-
sama föðurins, er öllu ræður
vel fyrir öll börnin sín, jafnt
hin eldri sem hin yngri, miklu
fremur finn eg mér skylt að.
þaklca liinum, algóða gjafaran-
um allrar góðrar og fullkom-
innar gjafar fyrir þessa dýr-
mætu gjöf, er eg hafði af hon-
um þegið, þótt eg ætti hennar
svo slcamma stund að njóta; og
get eg vel látið mér í hug koma,
að þetta sé orðið til þess að
gefa mér skýra bendingu um
það, hve vandgætt sé til um
jafndýrmætar gjafir og góð
börn eru, og það því vandgætt-
ara, sem í þeim er meira og
betra mannsefni, og að þvi hafi
mér verið það langhollast, að
losast við afarþunga ábyrgð,
sem á því er, að vera leiðtogi
ungrar mikilhæfrar sálar á veg
lífsins.
Það eru nú rúm 10 ár síðan
liið fyrsta líka tilfelli þessu hef-
ir borið mér að höndum; þá
var eg það óherknari en nú, að
eg hlaut að kveðja vin og
granna minn1) til þess að fela
í skaut liinnar hljóðlegu hvilu
það barnið mitt, er mér liefir
þótt innilegast allra2), og eg
því, ef til vill, hafði alt of fast
bundið huga minn og hjarta
við. Þenna vin minn hafði eg
beðið þess, að lialda enga ræðu
yfir moldum dóttur minnar, en
liann fann sér slcylt að rifja
upp fyrir mér þessi orð, er ávalt
eru sönn: Drottinn gaf, drott-
inn tók, sé nafnið drottins veg-
samað! Eg get nú ekki vel um
það borið, hvort orð vinar míns
út af þessu efni hafi verið svo
áhrifamikil, að eg fyrir þau hafi
fengið þá stillingu, að liafa get-
að nokkurn veginn rólegur tek-
ið missi barna minna, eða það
sé liitt, að liinn fyrsti sári missir
hafi gjört mig það tilfinninga-
sljórri en eg þá var; en slíkt er
alls ekki ósennilegt, þar sem það
er sannreynt, þegar um likam-
legan sársauka er að ræða, að
ákaflega sterk, snögg, fyrsta
sársaukatilfinningin getur stór-
1) Sr. Sveinn Skúlason á StaS-
arbakka.
2) GySríSur f. á Reynivöllum
1876, d. 29. april 1882. — En Ólaf-
ur var fæddur 5. okt. 1889, d. 27.
júní 1892.
Kirkjan í Östra Emtervik í Sviþjóð, en frá henni fór jarðarför
skáldkonunnar frægu, Selmu Lagerlöf, fram í vetur. —
um dregið úr ofurmagni lang-
vinnra kvala, sem ætlað er að
stafi af því, að tilfinningin
sljófgist fyrir hina fyrstu of-
raun.
En hvað sem um þetta er,
þá er það víst, að eg get nú
nokkurn veginn rólegur tekið
missi þessa míns máske efnileg-
asta harns, ekki siður en hinna
annara; enda væri það minkun
fyrir mig, sem svo þrátt og oft
reyni að hrýna það fyrir öðrum
ekki að syrgja, svo sem þeir, er
enga von hafa, ef eg færi að of-
urselja mig sorginni, eins og
sjálfur eg væri vonlaus; nei,
það gjöri eg ekki, né þú, mín
vina, sem enn á ný átt einu þinu
barni á bak að sjá; miklu held-
ur skulum við trúarörugg segja:
Sé nafnið drottins vegsamað,
vegsamað einnig nú, er hann
um stund sviftir oklcur þeirri
gjöfinni, er okkur hlýtur að
metast einhver hin dýnnætasta
af hans hendi þegin.
---------Far þú þá í friðí
héðan út, hugreifr Óleifr.1)
Stutt var leið þín, hæði að tíma
og rúmi, frá vöggu til grafar.
Það er þegar farinn að verða
fjölskipaður reiturinn sem eg á
hér skamt frá. Mig hefir aldrei
langað til að deyja, og ekki held-
ur enn. En hvenær sem það
verður, þá óska eg að það mætti
verða þar, að mér auðnaðist að
livíla við hlið þína og Gyðríðar
systur þinnar; eins og hitt lika
er mín örugg von, livað lengí
sem eg velkist i heim þessum,
þá hafi eg aldrei svo hrundið frá
mér hjartalagi Guðs barna, að
mér ekki auðnist að ná sam-
vistum við ykkur, blessuð börn-
in mín, til þess með ykkur að
ná þeim þroska í öllu góðu, er
minn margfaldi breiskleikur
meinar mér hér að ná.
Far héðan í friði drottins!“
Þetta er aðeins litið sýnis-
horn af ræðum sr. Þorvaldar,
en hann var ræðumaður í besta
lagi.
Eins og hann var góður og
umhyggjusamur heimilisfaðir,
svo var liann og dugandi og
vinsæll forystumaður í héraði
sínu. Lengi var hann sýslu-
nefndarmaður Miðfirðinga, at-
kvæðamaður í innanhéraðsmál-
um og áhugasamur, enda
kappsfullur, ef þvi var að skifta,
og ófyrirleitinn.
1) Bergmál frá minningarstefi
HallfreSar um Ólaf Tryggvason:
Fyrr mun heimur og himnar bresta
í tvau (tvennt) áSur en gætSingur
muni fætSast glíkur (líkur) hug-
reifum (glöSum) Óleifi a?S gótSu.