Vísir Sunnudagsblað - 30.06.1940, Blaðsíða 8
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍDAN
1 New York er maður, sem
nú er kominn um fimtugt og
heitir Charles Courtney. Hann
gekk í sjólierinn í æsku og gat
sér þegar orð fyrir atorku við
kafanir, og einkum fyrir það,
að það var engin hirsla, enginn
skápur sé hurð svo harðlæst, að
hann fengi ekki opnað það. Ár-
ið 1932 fór hergagnakongurinn
Basil Zaharoff þess á leit við
hann, að hann kafaði ásamt
fleirum eftir ógrynni fjár, sem
áhtið var, að sokkið hefði árið
1866 með lierskipinu „Hamps-
hire“. Courtney tókst þetta á-
samt með þrem köfurum öðr-
um á hendur og köfuðu niður á
hafsbotn. I>ar fundu þeir skipið
og þar sáu þeir nokkurar beina-
grindur hermannanna standa
við fallbyssurnar, eins og þeir
væru reiðubúnir að skjóta. Þeir
brutust inn í fjárgeymsluhólí
skipsins, og í þvi fyrsta fundu
þeir þegar 50.000 dollara í gulli,
sem þeir fluttu upp á yfirborðið.
Þegar því var lolcið, köfuðu þeir
að nýju og brutust inn í fleiri
fjárgeymslur. En á meðan á því
stóð, féll stálhurðin í baklás og
kafaramir komust ekki til baka
vegna þess að skipið hafði tekið
veltu. Ljós- og talsambandið
slitnaði, en súrefnisleiðslan
skemdist ekki. 1 veltunni slengd-
ist Courtney upp að einum
veggnum og þar lá hann með-
vitundarlítill í blóði sínu. Mátt-
urinn þvarr smám saman úr
likama hans. En alt í einu tók
skipið aðra veltu, hurðin opnað-
ist og kafararnir sluppu með
naumindum út. Tveir þeirra
dóu skömmu síðar af afleiðing-
um þessa atviks, en Courtney og
annar til héldu lífi eftir margra
vikna sjúkdómslegu. Þegar þeir
stóðu upp úr legunni var hár
þeirra beggja orðið mjallhvítt.
Þetta var í eina skiftið sem
Courtney hefir ekki getað opnað
þá læsingu sem hann hefir ætlað
sér. 50 miljónir dollara hefir
hann sótt niður í hirslur fyrir fé-
lög,.banka, stofnanir og einstak-
linga, þegar allir aðrir voru
gengnir frá að opna þær. Hann
hefir nokkurum sinnum verið
sóttur í aðrar heimsálfur í þess-
um tilgangi og tekur þá a. m. k.
þrjú þúsund dollara í kaup auk
ferðakostnaðar.
Á myndinni sést
síðasta blaðsíða
gamla testament-
isins og titilblað
nýja testamentis-
ins.
Courtney er orðinn rileur
maður, og auðæfum sínum hef-
ir hann að meira eða minna
leyti varið til að kaupa fyrir þau
gamlar skrár og lykla, enda á
hann orðið eitt fullkomnasta
safn i heimi þeirrar tegundar og
þar að auki elsta lykil sem vitað
er um að sé til i heiminum. Hann
er austan úr Mesopotamíu og
var smiðaður 400 árum fyrir
Krist.
Maður nokkur í La Neuville,
sem hélt að konan sín héldi
framhjá sér, strengdi hár fyrir
framan húsdyrnar, til að ganga
úr skugga um hvort konan sín
færi út um nóttina. Og daginn
eftir, þegar hann sá að hárið
var slitið, sendi liann beiðni um
hjónaskilnað, þrátt fyrir að
konan hans sór og sárt við lagði
að hún hefði nokkumtima far-
ið út fyrir húsdyr um nóttina.
Fyrir dómstólunum hafði
hann ekki aðrar sakir á hendur
lconu sinni en þetta eina slitna
hár. En þar eð það þótti ekki
fullnægjandi sönnun fyrir sekt
konunnar, var tilraun gerð með
hárið á nýjan leik, og vöku-
menn áttu svo að liggja í leyni
og gæta þess, livað fram færi.
En þegar þeir voru að enda við
að strengja hárið fyrir dyrnar,
kom lilaupandi köttur, sem sleit
það í sundur. Sá eiginmaðurinn
þá, að þetta bragð hans var ekki
einhlýtt og tók skilnaðarbeiðn-
ina aftur.
Max Wiloth í Las Vegas og
kona hans voru kvænt fyrir
nokkurum mínútum og þau
voru að koma frá skrifstofu
lögmanns, þar sem þau voru
gefin saman i heilagt hjóna-
band. Þegar þau voru sest upp
í vagninn, sem ók þeim burt,
bað Max Wiloth konu sina um
að hætta reykingum, og gera
það vegna heilsu væntanlegra
barna. Hún neitaði að verða við
þessari ósk, fyrst í gamni en
seinna með allmiklum þunga.
„Er það síðasta svarið þitt?“
spurði hinn nýkvænti maður.
„Já, það allra siðasta“, svaraði
betri helmingurinn. Þá lét mað-
urinn stöðva vagninn, skaust út
án þess að segja meir og flýtti
sér upp í almenningsvagn. Hann
hefir ekki sést framar, en kon-
an sat ein að brúðkaupsveisl-
unni. Nú er enginn til að banna
henni að reykja, enda þarf hún
eklci að ganga í bindindi með til-
liti til heilsu væntanlegra barna
Þegar prentarar fóru að undir-
búa minningarhátíð af tilefni
500 ára afmælis prentlistarinn-
ar, ákváðu þeir strax að minn-
ast Hólastaðar á einhvern hátt.
Komu fram ýmsar till., t. d. að
reisa veglegan bautastein á rúst-
um prentsmiðjuhúsanna, eða
láta gera veggtöflu úr málmi eða
steypu, er feld yrði i liúsvegg úti
eða inni. Niðurstaðan varð þó
sú, að tillagan um að reyna að
ná í gott eintak af Guðbrands-
biblíu til þess að gefa staðnum,
fékk bestan byr.
Var nú hafist handa og leit
gerð að góðu eintaki af bókinni
svo að segja Um land alt. En það
er nú orðið töluverðum erfið-
leikum bundið að ná í biblíu
Guðbrands biskups, sérstaklega
þó góð eintök.
GuÖbrandarbiblía
sú, er íslenska prentarastéttin
gaf Hóladómkirkju.
Max Wiloths. Þrátt fyrir alt er
hún óánægð með þessa mála-
lyktun.
•
Skáldið Liliencron hafði lit-
inn tíma til eigin ritstarfa vegna
bréfa og handrita, er hann fékit
daglega frá ungum skáldum og
rithöfundum, sem báðu hann
að lesa handritin og láta álit
sitt í Ijós. Loks bar það við, þeg-
ar Liliencron var búinn að lesa
býsnin öll af lélegum handrit-
Bók sú er prentararnir loks
festu kaup á, er í alla staði gott
eintak þegar þess er gætt að hún
er orðin rúml. 350 ára gömuþ
prentuð á Hólum 1584. Að visu
þurfti að gera við hana á ýms-
um stöðum og loks var hún
bundin i nýtt vandað band og
prýdd gömlum spennum. Aðal-
titilblað bókarinnar er óskemt,
og sömuleiðis síðustu blöð bók-
arinnar, en það er algengasti
galli á öllum gömlum bókmn,
að uppliaf og endir slcemmist.
Að lokum létu prentarar gera
slcrín eða púlt utan um bókina
og er ætlast til að hún liggi opin
í púltinu. Er slípað gler í loki og
liliðum púltsins, svo auðvelt er
að lesa bókina, þar sem liún
liggur. Áður en bókin var látin
i skrínið, var henni „slegið upp“
af liandahófi og kom upp á
hægri blaðsíðu upphaf 44. kapí-
tula í Spádómsbók Jesajasar.
Biblían stendur á gröf Guð-
brands biskups i kór Hóladóm-
kirkju.
Á framhlið skrínisins er letr-
að með upphleyptu gotnesku
letri:
Guðbrandsbiblía
Prentuð 1584
Prentstaður
Hólar í Hjaltadal.
Á bakhlið er skorin með lat-
ínuletri eftirfarandi áletrnn:
Minningargjöf
á fimm hundruð ára afmæli
prentlistarinnar
frá prentarastétt íslands.
Jónsmessa 1440 — 24. júní 1940.
um, að hann reiddist þessu.
Skapið sauð upp úr, þegar hann
las bréf eftir ungt skáld, er
liafði sent honum heila syrpu
af nauða ómerkilegum kvæð-
um. í bréfinu stóð: „Eg finn
mig aðlaðan ef jafn mikill rit-
liöfundur og þér gerist svo lítil-
látur og lastið kvæðin mín.“
Liliencron sendi lionum kvæðin
til baka með þessari áletrun:
„Geri yður að stórliertoga.“