Vísir Sunnudagsblað - 14.07.1940, Blaðsíða 2

2
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
urðu skiptapar miklir. — Marg-
ar fleiri munnmælasögur, sem
of langt mál yrði upp að telja,
eru kundnar við Tindastól og
hafa aukið á frægð hans.
Miðvikudaginn 21. júní 1939
vorum við staddar á Sauðár-
krók, í yndislegu veðri. Hiti var
mikill og skygni prýðilegt.
Hugðum við því að nota tæki-
færið til þess að ganga á Tinda-
stól, og hafði okkur verið sagt,
að best yrði að leggja upp frá
bænum Skarði. Um kl. 1 lögð-
um við af stað frá Sauðárkróki
og gengum fyrst sniðgötu upp
brattan malarhakkann ofan
við bæinn. Skamt frá þeim stað
þar, sem við komum upp, er
allmikið refahú, í þvi miðju er
hár „útsýnisturn“, sem i fljótu
bragði mætti ætla, að væri
klukknaport í kirkjugarði. —
Síðan gengum við út á bílveg-
inn, sem liggur yfir í Laxár-
dal og þá yfir brúna á Göngu-
skarðsá, sem á upptök sín ein-
hversstaðar lengst uppi í fjöll-
um, en við ósa árinnar var
skipalægi til forna. Eftir um %
klst. mjög liæga göngu frá
Sauðárkróki, komum við að
bænum Skarði. Þar var verið að
reisa myndarlegt steinsteypt
itíúðarhús, og sáum við mann
nokkurn úti við, sem auðsjáan-
lega vann að byggingunni.
Hundarnir á bænum ruku upp
geltandi, þegar þeir sáu til
ferða okkar, og voru ekki lengi
að beina athygli mannsins að
komu okkar. Þegar okkur bar
að þar, sem hann var fyrir utan
húsið, buðum við hæversklega
góðan daginn, og spurðum síð-
an manninn, hve langan tima
tæki að ganga á Tindastól.
Maðurinn kímdi ofurlítið um
leið, og hann virti okkur fyrir
sér, frá hvirfli til ilja, leit síð-
an upp í fjallshlíðina og sagði
nokkuð drýgindalega: „Þið
verðið altaf eina tvo tima“, og
okkur fanst liann leggja óþarf-
lega mikla áherslu á fyrsta orð-
ið, en það var í fylsta samræmi
við það, sem á eftir kom, nefni-
Iega: „Annars er hægt verk fyrir
röskan mann að ganga þetta á
svo sem klukkutíma.“ Það lá
við að við yrðum stórlega
móðgaðar, en jafnframt mint-
umst við hitans og gönguhraða
okkar upp að Skarði. Vitanlega
hafði maðurinn séð til ferða
okkar, það hafði víst ekki þurft
neina hunda til þess að beina
athygli hans að komu okkar,
og þegar það rann upp fyrir
okkur, fyrirgáfum við honum
næstum því alveg. Eftir þetta
gat eg þó ómögulega fengið mig
til þess að biðja hann um vatn
að drekka, því svo þyrst sem
eg var, liafði það upphaflega
verið ætlunin. — Síðan hófum
við gönguna. Hitinn var óskap-
' legur, við urðum þegar í stað
móðar og sveittar, það var lík-
ast því sem sólargeislarnir vildu
smjúga í livern vöðva, og
brenna burtu allan mátt; við
losuðum oklcur við svo mikið
af fötum sem við gátum,, en
það dugði lítið. — Uppeftir
blíðunum liggja gras- og mosa-
teygingar nokkrir, en síðan tek-
ur við gróðurlaus urð. Þegar of-
ar dró, gerðum við okkur það til
dundurs, að tína margvíslega
steina, sem þar er nóg af, við
óskuðum þess bara, að við þekt-
um allar þær tegundir. — Uppi
undir brúninni var snjóskafl,
sem við fetuðum okkur upp eft-
ir, og réttum tveim tímum eftir
að við fórum frá Skarði, stigum
við upp á brúnina. Svo nákvæm-
ur hafði náunginn á Skarði verið
í úlreikningi sínum.
S j óndeildarhrin gurinn haf ði
víklcað stórkostlega, en við vild-
um sjá meira og héldum þvi á-
fram upp á fjallið og norður eft-
ir því, að gríðarstóru og liömr-
óttu, skeifulaga gili, sem fyrir
okkur varð. Eftir gilinu sást
fram á fjörðinn, og fyrir miðju
mynni þess blasti Málmey við.
Drangey sáum við liins vegar
ekki. Hæsti tindur f jallsins var á
kafi í snjó, og þar sem okkur
virtist alllöng leið þangað, létum
við staðar numið við áðurnefnt
gil. Uppi á fjalhnu var færðin
slæm, sökum sólbráðar; urðum
við, á kafla, að stilda stein af
steini til þess að söklcva ekki á
kaf í leðju. —
Af Tindastóli er víðsýnt með
afbrigðum; hefði eg aldrei getað
gert mér í hugarlund, hve útsýn
þaðan er mikil og stórkostleg, og
við vorum svo heppnar, að
skygni var hið ákjósanlegasta,
livert sem litið var. Vil eg aðeins
drepa á það lielsta, sem fyrir augu
bar, og byrja frá norðri og
austri: Fjörðurinn og fjalla-
klasinn allur milh Skagafjarðar
og Eyjafjarðar, með liáfjöhum
og firnindum og eilífum snjó á
efstu tindum. Skagafjarðarmeg-
in greinum við einstaka dali, svo
sem Hjaltadal, og sjáum við
greinilega heim að Hólum; það-
an lítur staðurinn nokkuð á
annan veg út, en af hálsinum
þar, sem fyrst sést þangað heim
úr Hjaltadalnum. Skagafjarðar-
dalurinn endilangur, alt frá af-
dölum frammi undir Mælifells-
hnjúk og til sjávar. Hólmurinn
og Héraðsvötnin, sem liða til
sjávar lygn og breið og lykja
örmum um Hegranesið. Vestan
Skagafjarðardalsins blasa við
ótal fjallaklasar, sem við eigum
bágt með að greina sundur, en
upp af þeim rís jökulkrýnt há-
lendið um miðbik Iandsins, þar
er Hofsjökull, tindar Kerlingar-
fjalla, Langjökuh, Eiríksjökuh,
Ok, og í skörðunum iá milli
þeirra sjást enn suðlægari fjöll,
sem við getum ekki áttað okkur
á hver eru. I vestri blasir svo við
Húnaflói, og suður af honum
firðir, heiðar og fjalllendi, en
vestan flóans sjást Strandafjöll
öll, alt til Horns, og Vestfjarða-
hálendið með Drangajökli og
Glámu. í vestri fanst okkur
endilega við sjá fjarðarbotn,
skerast .til vesturs, og gerðum
okkur i hugarlund, að þar myndi
vera um Gilsfjörð að ræða, hvort
það getur nú átt sér stað eða
ekki.
Með því, sem hér hefir verið
talið upp, hefir aðeins verið
stiklað á þvi allra helsta, sem
við augum blasti, en það var svo
stórkostlegt, að eg á engin orð
til þess að lýsa því. Þessi undur
víðfeðmi sjónhringur, hafði ein-
kennileg áhrif á mig, mér fanst
eg vera á góðum vegi með að
klökkna, og mest af öllu langaði
mig til þess að fleygja mér niður
og gráta fögrum tárum, eg veit
ekki hvers vegna. Ef til vih
vegna þess, að aldrei áður hafði
eg séð jafn greinilega yfir svo
mikinn liluta landsins míns, ef
til vill af einhverju öðru, sem eg
get ekki gert mér grein fyrir, —
útsýnin var svo hrífandi, — en
þessi tilfinning kom mér ein-
kennilega fyrir sjónir; fyrr né
siðar hef eg ekki orðið vör við
slíka. En er það ekki einmitt á
slíkum augnablikum, sem þess-
um, sem einstaklinginn langar
mest til þess að geta gert eitt-
hvað fyrir Iandið sitt, vera nýtur
borgari þjóðfélags síns og geta
komið einhverju góðu til leiðar,
— en finnur þá jafnframt, betur
en ella, til smæðar sinnar hjá
liinni stórbrotnu náttúru lands-
ins.
Fyrir fáum dögum var boðað til nýrrar Munchenarráðstefnu, til að ræða kröfur Ungverja á hend-
ur Rúmenum. Hér á myndinni sést hið fræga Járnhlið í Dóná í Rúmeníu, sem frægt er fyrir náttúrU-
fegurð.