Vísir Sunnudagsblað - 28.07.1940, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ

Fjöllistarmaður einn, sem
undanfarið hefir sýnt listir á
skemtistað á Broadway í New
York leikur sér að að sprengja
glös, bolla, spegla og annað gler
með l>ví að framleiða vissa tóna
á fiðlu. Allir glermunir sem i
kring um liann eru, brotna þeg-
ar hann framleiðir þessa tóna á
strengi fiðlunnar.
Gestir fjöllistahússins héldu
að hér væru brögð í tafli og
komu þess vegna sjálfir með als-
konar glermuni með sér, sem
þeir vissu að voru heilir. En það
kom fyrir elcki — hlutimir
brotnuðu sem hverjir aðrir gler-
munir.
Vísindamenn í Boston sem
hafa haft þetta fyrirbrigði til
rannsóknar hafa komist að eft-
irfarandi niðurstöðu:
Sérhver tónn er afleiðing
vissra loftbylgja, sem vitanlega
er hægt að mæla. Mannseyrað
greinir aðeins sundur þá tóna
sem standa í sambandi við 16000
—20.000 bygjur. Það sem þar
yfir er greinir mannseyrað að
visu ekki sundur, en samt sem
áður hefir það áhrif á
taugakerfi mannsins, en þó
miklu meiri áhrif á tauga-
kerfi annara dýra. Vísindamenn
kalla þetta yfirtóna og þeir
framleiðast í allri hljómlist. Það
eru og þeir sem valda hrifningu
eða leiðindum er menn hlusta á
hljóma. Á meðal lmnda valda
þessir yfirtónar sérstökum á-
lirifum, og of tast líða þeir þján-
ingar við að lilusta á þá.
Komist bylgjutalan upp í 30-
000 eða þaðan af meira, valda
hljómarnir áhrifum sem hafa
eyðileggingu i för með sér. Þetta
vissi fjöllistarmaðurinn ame-
riski og lionum tólcst eftir mikla
örðugleika og margar mishepn-
aðar tilraunir að framleiða tóna
á fiðlu sem sprengdi gler.
Það hefir lákaflega fáum
mönnUm tekist að framleiða
þessa hábylgjutóna á hljóð-
færi, en samt heyrir mað-
ur þá næstum daglega. —
Þeir lieyrast þegar kork er
skorið í sundur, þeir heyrast
þegar gafli eða hníf er rent eftir
gleri, þeir lieyrast stundum þeg-
ar vissir málmar núast saman
o. s. frv. Og allir þessir tónar
valda ónotalegum kendum hjá
fólki og jafnvel kvölum.
Heinrich von Steplian yfir-
póstmeistari var óvinsæll fyrir
það, að hann fór oft i eftirlits-
ferðir út um land og kom póst-
meisturunum að óvörum þegar
hann gat komið því við.
Þessar heimsóknir yfirpóst-
meistarans voru óvinsælar, þvi
ekki var alt í sem bestri reglu
þar sem hann kom. Það kom
því ósjaldan fyrir, að póstmeist-
ararnir aðvöruðu hvorn annan
símleiðis þegar þeir vissu af von
Stephan á eftirlitsferð.
Svo bar það við eitt sinn, er
einn póstmeistaranna varð var
við yfirmann sinn, að liann
sendi næsta póstmeistara eftir-
farandi símskeyti:
„Stephan á leiðinni — stop —
er með nefið í öllu — stop —
Brege.“
Brege varð ekki lítið skefldur
þegar hann fékk svohljóðandi
símsvar:
„Aðvöi’unin kom of seint —
stop—er búinn að vera með nef-
ið i öllu — stop — Stephan."
•
„Er það satt Helga að þú hafir
hryggbrotið þúsund sinnum“.
„Já, það er satt, þvi eg sagði
við manninn sem bað mín: „nei
og þúsund sinnum nei.“
•
Hinn þekti eðlisfræðingur
Röntgen var ágætis vísindamað-
ur en ekki að sama skapi góður
fyrii’lesari. Hann fann það lilca
sjálfur, að hann hreif ekki hlust-
endurna i háskólafyrirlestrum
sínum, og hann tók þvi með
léttri gamansemi.
Eitt sinn varð Röntgen gram-
ur við nemendur sína, þvi hann
heyrði ekki til sjálfs sín fyrir
hávaðanum í þeim. Hann hætti
fyrirlestrinum í miðju kafi, leit
þegjandi yfir hópinn og sagði
þegar hávaðinn sljákkaði i
salnum:
„Ef að þið lierrar mínir sem
talist við, reynduð að hafa jafn
liljótt og þeir ylckar sem sofið,
þá væi’i það mjög þægilegt fyrir
þá sem vilja hlusta.“
•
Tvö knattspyx*nufélög uppi i
sveit áttu að keppa í fyrsta sinn.
Æsingur var mikill milli sveit-
anna og lcapp milli hlutaðeigandi
hreppsbúa. Til að örva kapplið
sinnar sveitar, hauð veitinga-
maðurinn í þorpinu að gefa
eina umfei'ð af bjór fyrir hvert
mai’k sem það setti. Þegar veit-
ingamaðux*inn i liinu þorpinu
heyrði ]>etta, l>auð hann knatt-
spyrnufélagi sinnar sveitar þetta
sama.
Þegar nokkuð var liðið á
kappleikinn sendi veitinganxað-
urinn, sem fyr varð til að bjóða
bjói’inn, sendisvein sinn út á
Þetta er mynd
af sæluhúsi viS
Arnarvatn stóra.
Það er orðið
gamalt, fúið og
hið óvistlegasta
i alla staði. Ber
orðið brýna
nauðsyn til að
endurbæta og
byggja upp að
nýju þau sælu-
hús í óbygðum,
sem eru svo úr
sér gengin, að
tæplega verði
gist í þeim leng-
ur. —
íþróttavöllinn til að grenslast
eftir hvernig leikar stæðu. Sendi-
sveinninn kom móður og más-
andi til baka og hrópaði i skelf-
ingu sinni:
„Okkar félag hefir sett 38
mörk gegn 37“.
•
Engström var nýkominn fx*á
Englandi.
„Nú veit eg livers vegna Eng-
lendingar drekka svona mikið
te.“
„Hvers vegna?“
„Eg bragðaði á Icaffinu
þeirra."
•
Maður noldvur var nýbúinn að
kaupa skrautlegan og litfagran
páfagauk. I gleði sinni yfir hinni
nýju eign, ákvað hann að kenna
fuglinum að segja „halló“ á
fyrstu klukkustundinni. Hann
setti sig fyrir framan búrið og
segir „halló“ og aftur „halló“. —
í fjöi’utíu mínútur öskrar mann-
anginn „halló“ fyrir fi-aman
búrið, en páfagaukurinn virti
hann ekki viðlits, heldur snéri
stélinu í eigandann og snei’i sér
upp i hom. Þegar eigandinn var
orðinn i'auður, argur og sveittur
af óþolinmæði yfir tossaskap
páfagauksins, sneri páfagaukur-
inn sér alt í einu við, horfði fyr-
irlitlega á húsbónda sinn og
spurði:
„Er númerið á tali?“
•
Maður nokkur kemur inn á
slcemtistað, horfir nokkra
stund á skemtiati’iðin, en snýr
sér svo til sessunautar síns og
segir.
„Andskoti er hundleiðinlegt
liérna inni“.
„Já, finst þér ekld.“
„Eigum við ekki að koma héð-
an burt?“
„Eg get það ekki.“
„Hvers vegna?“
„Eg er eigandinn.“
1 fyi'ra var danskur maður
með hálsbólgu að hursta tennur
sínar. Honurn datt það sjnall-
ræði í liug, að með því að bursta
kokið með tannburstanum,
myndi hálsbólgan réna. Hann
framkvæmdi þetta þegar i stað,
en var svo ólieppinn að gleypa
burstann óvart. Maðurinn flýtti
sér á sjúkrahús, sagði sínar farir
ekki sléttar og heimtaði að tann-
burstinn væri tekinn á bi-ott. —
Þelta kostaði uppskurð, og mað-
ui’inh hét því með sjálfum sér
að Iækna ekki fi'amar hólsbólgu
með tannburstum.
•
í breskum skóla var spurt
hvað hlutlaust land væri. Einn
nemendanna rétti upp hendina
og svax-aði: „Hlutlaust land er
land, sem er i hættu.“
•
I Bingham bar það við nótt
eina, að kona nokkur vaknaði í
liúsi sínu við svo vondan draum,
að hún hrekkur í skelfingu fram
úr rúminu, frarn á gólf og yfir í
næsta herbergi. En áður en hún
fengi áttað sig á ótta þeim er
gx-eip liana, losnaði bjarg mikið
ofanvert við húsið, lirapaði nið-
ur og nam ekki staðar fyr en í
í’úmi konunnar, sem örfáum
augnablikum áður liafði hlaupið
úr þvi.
•
Konu nokkui'ri sem komist
liafði úr fátækt fyrir ekki löngu
síðan vegna rikrar giftingar var
boðið i veislu. í veislunni lang-
aði konuna til að láta ljós sitt
skína og gefa auðæfi sín á lag-
legan hátt til kynna. Við fyrsta
tækifæri sagði hún: „Eg fægi
demantana mína úr salmíaki,
rúbínsteinana úr vínanda og
safírana úr nýmjólk.
Konan sem sat við hliðina á
henni leit til hennar með níst-
andi fyrirlitningu og sagði:
„Eg fægi rnína skartgripi ald-
rei. Ef þeir óhreinkast, fleygi eg
þeim.“