Vísir Sunnudagsblað - 11.08.1940, Page 1
1940
Sunnudaginn 11. ágúst
32. blad
Á þjóðhátíð í Vestmannaeyjum.
Ferðasaga
á
þjoðhátíð
Fyjaske^ja
1039.
Það var mannmargt á götum
Rejrkjavikur að kvöldi liins 4.
ágúst í fyrrasumar. Sænski
kaiiakórinn liafði nýlokið söng
sínum fyrir framan mentaskól-
ann, og fólkið þyrptist niður að
Gullfossi sem var að leggja úr
höfn. Þar voru lcnattspyrnu-
mennirnir að kveðja Hermann
Lindemann, stjórnmálamenn-
irnir að kveðja Stauning, og
hálfur bærinn að kveðja liina
350—400 Reykvíkinga sem voru
að leggja af stað til að vera á
þjóðhátíð úti í Vestmannaeyj-
um.
Við vorum þrír saman, og
okkur veitti sannarlega ekki af
að vera samtaka í að troðast á-
fram að landgöngubrúnni og um
borð. En með hörku og hrind-
ingum tókst okkur það samt, og
fyrsti áfangastaðurinn varð
lestaropshlerinn. Þar skorðuð-
um við okkur meðan um liægð-
ist. Við vorum eins og aðrir
þjóðhátíðarfarar, plásslausir og
framundan var — nótt i lest-
inni^
Um hríð stóð óslitinn fólk-
straumurinn um borð og frá
borði, en þó kom loks að því,
að landfestar voru leystar.
Framarar í landi lirópuðu fer-
falt húrra fyrir Lindemann sín-
um, og Gullfoss lagði frá liafn-
arbakkanum með veifandi
mannfjöldann um borð.
Eins og venjulega var stað-
næmst um stund á ytri höfninni,
meðan löggæslumenn rikisins
lögðu síðustu hönd á viðskilnað
utanfara við föðurlandið, og að
þeirri athöfn lokinni, sem mér
er ekki vitanlegt að neinum hafi
orðið til erfiðisauka né mann-
orðshnekkis, lagði tollbáturinn
til lands, en Gullfoss, elsta far-
þegaskipið okkar, rann út á hið
opna haf, í stefnu fyrir Gróttu
og Reykjanes.
Næsta vandamálið á dagskná
oklcar þremenninganna var að
koma okkur fyrir eftir föngum.
Rera liafurtaskið niður í fram-
lestina og búast þar um. Þar
niðri var mikill mannsöfnuður.
Voru sumir skriðnir í flet sín og
svefnpoka, og ekki allfáir byrj-
aðir að færa sjávarguðinum
fórnir fyrir giftusamlegri ferð.
Enn aðrir héldu uppi söng af
miklum krafti, og voru lielst
þeir er stærstan liöfðu bikarinn
drukkið, áður en að lieiman var
haldið. Varð brátt hið versta loft
í lestinni, og ekki bætti það um
að neðar í skipinu hafði verið
lestað síldarmjöb, og lylctin af
þvi er langt frá því lioll, ósjó-
sterku fólki.
Hlutskifti mitt varð að stikla
með svefnpokann í annari liend-
inni en ferðatöskuna í hinni,
milli fólksins, yfir það, út að
byrðingi bakborðsmegin. Þar
skreið eg í húðfatið, og steinsvaf
frá því klukkan 1 til hálfsjö um
morguninn. Og ég fann það þá
eins og svo oft áður, að livergi
sofnar maður værar en á sjó,
þegar aldan vaggar rúmi manns
og klappar skipsliliðinni.
Félagar mínir héldust ekki
við í lestarloftinu, og gengu um
þilfar lengi vel. Ivom þó að því,
að á þá sótti kuldi. Skriðu þeir
þá í gang einn, er þeir síðar
sögðu að legið hefði niður í vél-
arrúm skipsins. Hringuðu þeir
sig þar niður, og lágu undir hin-
um hókstaflegasta átroðningi,
og án þess að festa blund alla
nótlina.
Að morgni var veður gott,
sjólaust og enn kaldi á móti.
Veltingur var lítill, en nægilegur
lil ama kvenfólki og ósjóvönum
karhnönnum. Flestir voru þúnir
að fá nóg af sjóferðinni, og úr
öllum áttum heyrðist spurt hvað
langt væri eftir. Svörin voru öll
á þá einu leið, að Gullfoss yrði í
Eyjum klukkan 9 árdegis, senni-
lega stundvíslega.
Framundan sáust Vestmanna-
eyjarnar. Fyrst i stað örmjóir
drangar langt úti í fjarskanum,
sem svo smáskýrðust og stækk-
uðu þegar nær dró. Fagrir og
sérkennilegir útverðir á liinni
fjölförnu braut okkar til fram-
andi landa.
Við siglum fram hjá Þrídrang.
Þar var nýreistur viti einn mik-
ill sem Vestmanneyingar telja
sér og öðrum sjómönnum til
hins mesta öryggisauka. Sagði
mér einn merlcur útgerðarmað-
ur í Eyjum, að eldd hefði verið
hægt að gera annað betra lil ör-
yggis sjómönnum, en hrinda
þeirri byggingu í framkvæmd.
Og hann bætti því við, að furða
væri á að ekki skyldi vitinn hafa
komið fyr, þar sem á að giska
4/5 þeirra skipa sem að og frá
landinu sigla, fara um þessar
hættulegu slóðir, og oft í dimmu
og illviðrum.
Rétt um klukkan 9 varpar
Gullfoss akkerum undir Heima-
kletti. Við okkur hlasir bærinn,
skreyttur fánum í tilefni dags-
ins. Niðri á bryggjunum er lióp-
ur fólks samanlcominn. Hátíðin
er byrjuð með kappróðri milli
þeirra tveggja iþróttafélaga, sem
sitt hvert árið sjá um hátíða-
höldin.
Brátt kemur vélbátur úr landi
og hefir sá í eftirdragi tvo upp-
skipunarháta. Það tekur nokk-
urn tíma, að flytja allan mann-
skapinn frá borði, en þó fljótar
en oft er við Eyjar, þvi stundum
er veltingur mikill á læginu og
leiðin tafsöm niður kaðalstig-
ann.
Annars er Vestmanneyingum
þörf á að fá betur gert við höfn-
ina sína en enn þá er, og við það
verk má ekki skilja fyrr, en skip
á stærð við Fossana okkar geta
lagst þar við bryggju.
Þegar í land er komið, dreifist
hópurinn. Nokkurir halda til
vina og frænda, en flestir halda
þó á hótel bæjarins til að fá sér
hressingu eftir sjóferðina, og
nokkurir til að húa þar meðan
við er staðið.