Vísir Sunnudagsblað - 18.08.1940, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
)
SH)M
Vitið þér
— að áður en styrjöldin braust
út, var bannað í London að
fljúga yfir dýragarðinn þar,
fyrir þá sök, að filar, sem eru
bæði viðkvæmir og stórlyndir,
l>oIa ekki flugvélaskrölt, að þeir
geta undir þannig löguðum
kringumstæðum orðið óðir,
brotist út og orðið tugum — ef
ekki hundruðum — manna að
fjörtjóni?
— að í bresku Fairey-hálofts-
flugvélunum er sérstakur loft-
þrýstingsútbúnaður, sem orsak-
ar það, að það er jafn auðvelt að
anda í þeim sem niður við sjáv-
arflöt, enda þótt maður sé kom-
inn í 5 km. liæð eða meira?
—i að þessar háloftsflugvélar
eru að því leyti hentugri til lang-
flugs en aðrar flugvélar, að þær
eyða 15% minni orku í 5000 m.
liæð, en i 2000 m. hæð?
•
Skurðlæknir, byggingameist-
ari og stjórnmálamaður rifust
nm það hver þeirra stundaði
elstu og frumstæðustu atvinnu-
greinina.
„Þegar að guð skapaði kon-
una“, sagði læknirinn, „tólc haiin
rif úr likama mannsins, og þess
vegna er læknisgreinin elsta at-
vinnan.“
„Hvaða vitleysa!“ sagði bygg-
ingameistarinn. „Þið vitið það,
að heimurinn var búinn
til úr óskapnaði, og þar af leið-
andi er atvinnugrein bygginga-
meistaranna sú elsta sem við
þekkjum.......“
„Ónei, væni minn,“ greip
stjórnmálamaðurinn fram í,
„okkar starf er frumstæðast, því
það vorum við sem bjuggum ó-
skapnaðinn til“.
•
Maður einn var trúlofaður
stúlku, en stúlkan var þur á
manninn og mjög fráhrindandi,
rétt eins og hún vildi sem minst
hafa saman við bann að sælda.
Iívöld nokkurt þegar þau liitt-
ust, bregður liún þó af venju
sinni og er ástúðin sjálf. Unn-
mikið sem fimm pengö virði.“
„Nú, en-----------“
„Nú, þjónninn minn veit hvað
til síns friðar heyrir þegar svona
nokkuð lcemur fyrir, og enn sem
komið er, liefir honum ekki
mistekist.“
ustinn gleðst yfir hinu breytta
viðhorfi kærustunnar en treyst-
ir henni í lijarta sínu ekki um of.
Daginn eftir hittir hann vin sinn,
ber þetta í tal við hann og segir
loks:
„Mér þætti gaman að vita
hvaða náungi þetta er.“
„Náungi? Hvað áttu við mað-
ur?“
„Eg á við þenna náunga, sem
hún ætlar núna að gera afbrýði-
saman.“
•
Eftir því sem National Geo-
graphic Society hermir er amer-
ískur vísindaleiðangur um þess-
ar mundir í Kyrrahafinu til þess
að rannsaka i’adium á hafsbótni,
sem menn álíta að sé þar all-
mikið fyrir hendi.
Þar eð radíum er bæði óvenju
mikill orku- og hitagjafi, er það
lilutverk leiðangursins að rann-
saka áhrif þessa dýrmæta efnis
á líf og gróður liafsins og jafn-
framt að mæla dýpt þess.
Skipið sem valið var til leiðang-
ursins var amerískt varðskip,
„Hamilton“ að nafni.
Til þess að leita eftir radíum
— dýrmætasta efni jarðarinnar
— þarf svokallað djúpliafs-
byssu. Hún er látin síga á vír
til botns, alt að þvi í 8000 m.
dýpi, ef þörf lcrefur. Þegar kem-
ur niður undir hafsbotninn
hleypur skotið sjálfkrafa af. En
þetta skot er þriggja metra langt
málmhylki, sem grefur sig niður
í hafsbotninn, og þegar vírarnir
á vindu skipsins taka í, kemur
hylkið fult upp á yfirborð sæv-
arins aftur, er dregið inn á þil-
far og þar er innihaldið rann-
sakað mjög gaumgæfilega.
Þessi djúphafsbyssa er tiltölu-
lega ný uppgötvun á sviði tækn-
innar, en hefir áður verið notuð
við svipaðar athuganir í Atlants-
hafinu og Karabislca hafinu og
gefist ágætlega. Vindan gengur
fyrir 100 bestafla sterkri vél, en
áhöldin öll eru samanlagt 12%
tonn á þyngd.
Visindamenn eru þeirrar
skoðunar orðið, að radíum leiki
veigamikið hlutverk í sögu jarð-
armyndunar og jarðbyltinga
siðari tíma. Ef til vill fá þessar
rannsóknir leitt i ljós hvort á-
giskanir þessar eru á nokkurum
rökum bygðar eða ekki. Enn-
fremur er ætlast til að þær leiði
i dagsljósið eldgos á hafsbotni,
jarðlög, gróður og annað þess-
háttar. — Áætlað er að leiðang-
urinn standi yfir í eitt ár.
•
Síðast þegar Luicenne Boyer
liélt hljómleika í Berlín varð
lienni óviljandi svolítil skyssa á.
' Svo var mál með vexti, að
rétt áður en hljómleikarnir
■
Á mánudaginn kemur hefst meistaramót í. S. I. Erlendur Pétursson
er kallari mótsins og hann er vanur því að koma áhorfendum og
keppendum í gott skap. Þegar myndin er tekin, kallar Erlendur:
„Fyrstur í ioo m. hlaupi varð Sveinn Ingvarsson úr K.R. á n.6 mín-
útum“.
byrj uðu, var lienni sagt að Fran-
coise Rosay filmstjárna væri
stödd í hljómlistarsalnum, en
liana dáði Lucienne Boyer meir
en nokkura aðra leikkonu.
Að hljómleikunum loknum,
sendi hin franska listakona
stöllu sinni fingurkoss upp i
stúkuna, þar sem hún hélt að
Francoise Rosay sæti. En henni
brá illilega í brún þegar liún
gætti betur að, þvi að i þessari
stúku sat Rosay leikkona ekki,
heldur Göring marskálkur með
frú sinni.
•
Frönsk leikkona les í blöðun-
um, að Shirley Temle verði tíu
ára á næstunni. Hún verður
þunglyndisleg á svip og segir
við aðra leikkonu, sem lijá henni
sat:
„Það er gaman að vera svo
ungur, að maður geti sagt satt
til um aldur sinn. Eg liitti dag-
lega vinkonur mínar, sem voru
jafnöldrur mínar þegar við vor-
um ungar, en eru núna tiu ár-
um yngri en eg.“
•
Nokkurir karlmenn ræða um
ástir kvenna sín á milli. Lolcs
gellur rithöfundurinn Jacques
Dyssart við:
„I öllum guðanna bænum
segið þið unnustunum ykkar
aldrei, áð þið getið ekki lifað án
þeirra. Því það megið þið vita
upp á ykkar tíu fingur, að þær
liafa ekki frið í sínum beinum
fyr en þær hafa reynt það.“
Kennarinn: „Jæja börnin góð,
nú er eg búinn að skýra fyrir
ykkur linattmyndun jarðarinn-
ar, og núna ætla eg að vita hvort
þið liafið skilið mig rétt. Segðu
mér nú, Palli, hvert þú færir, ef
þú færir að grafa holu hérna i
miðbænum, og héldir altaf á-
fram að grafa dýpra og dýpra
með það fyrir augum að komast
liinumegin út?“
Palli: „Eg færi á vitfirringa-
hæli.“
Leikstjórinn fórnaði böndum:
í örvæntingu sinni. „Og þetta
kallið þér ástaratlot!“ lirópaði
hann gremjufullur, „það er rétt
eins og það væri steypt yfir
mann fullri fötu af köldu vatni!
Hugsið þér yður nú í eilt einasta
skifti, að það sé maðurinn yðar
sem þér eruð að kyssa.
„Það er nú einmitt hann,“
hvislaði leikkonan.
„Hvað liafið þér verið til
þessa?“ spurði forstjórinn um-
sækjandann.
„Eg hefi verið gerandi.“
„Hver djöfullinn er það nú?“
„Þegar forstjórinn sagði gjald-
keranum að gera eitthvað, sagði
gjaldkerinn aðalbókaranum að
gera það, aðalbókarinn sagði
skrifaranum að gera það og
skrifarinn sagði mér svo að
gera það. Og af því að eg hafði
engum að skipa fyrir, varð eg
að gera alt saman.“