Vísir Sunnudagsblað - 25.08.1940, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SSÖAM
Vitið þér
— að silkið var upphaflega
búið til í Kína?
— að silldormarækt þektist
þar fyrir 5000 árum?
— að hirðmeyjar við keisara-
hirðina stunduðu silkiræktina,
og að silkivinslan var leyndar-
mál hirðar og ríkis?
— að um þrjú þúsund ára
skeið kunnu engir nema Kín-
verjar silkirækt?
— að leyndarmálið breiddist
út á þann hátt, að kínversk
prinsessa faldi silkiormaegg í
brúðarkórónu sinni er hún gift-
ist í fjarlægt land?
— að eitt einasta kórallasker
meðfram ströndum Ástraliu er
1200 km. á lengd?
— að rit Selmu Lagerlöf eru
prentuð i 4 milj. eintaka í heirna-
landi hennar — Svíþjóð?
•
Gharles Blondin hét frægasti
línudansari jarðarinnar. Hann
hét réttu nafni Gravelin og
fæddist árið 1824 í Saint Omer.
Það eru fjörutíu ár síðan að
hann dó. Frægasta afrek lians
var þegar hann gelck á streng
y'fir Niagarafossana.þarsem þeir
eru hrikalegastir. Hann gerði
þetta i fyrsta skifti árið 1855, en
mannfjöldinn er safnast hafði
saman hélt niðri i sér andanum
af eftirvæntingu. Allir bjuggust
við að hann myndi hrapa —
en hann komst ekki að eins heilu
og höldnu yfir, heldur margend-
urtók gönguna á strengnum,
undir dynjandi fagnaðarlátum
óhorfendanna.
Eitt sinn spurði Edward VII.
Bretakonungur Blondin hvað
hann hefði nú eiginlega hugsað,
þegar hann var kominn út á
strenginn.
„Eg hugsaði um að halda jafn-
væginu, yðar hátign,“ sagði
hann stuttaralega.
Venjulega var Blondin kallað-
ur Niagarahetjan. Leikni hans
þótti óviðjafnanleg. Hann gekk
á stultum eftir linu, eða liann
bar mann á bakinu, mataðist og
drakk kaffi á þessum göngu-
ferðum sínum og lét jafnvel
binda fyrir augu sér.
—o—
Hinn frægi þýski málfræðing-
ur, Jakob Grimm, hafði í þjón-
ustu sinni þjón sem ekki kunni
að skrifá’. Eitt sinn langaði þjón-
inn til að láta fjarstadda ætt-
ingja vita af liögum sínum og
líðan, og bað húsbónda sinn að
skrifa fyrir sig sendibréf.
Grimm var fús til að skrifa
bréfið, lét þjóninn segja sér efn-
ið og skrifaði það jafnóðum
niður. Þegax bréfið var búið,
fékk þjónninn eflirþanka. Hann
hafði oft séð á hréfum að ein
eða tvær línur liöfðu verið skrif-
aðar til áréttingar eða atliugun-
ar neðst á örkina og undir
lcveðjunni. Honum hafði fundist
þetta vera fallegt og svona við-
bætir vildi hann einnig liafa á
sínu bréfi.
„Hvað ætti það svo sem að
vera?“ spurði málfræðingurinn.
Þjónninn hugsaði sig lengi
um, þar til að hann fann eitt-
hvað nógu viðeigandi. Lolcsins
datt honum snjallræði i liug og
hann sagði:
„Fyrirgefðu allar stafavill-
urnar.“
Það er sagt um Fouché, stjórn-
málamanninn franska, að þegar
liann var settur inn í embætti
sem lögreglustjóri í einhverju
þorpi eða bygð, hafi hann fund-
ið margar þyk^tar skjalabækur
frá fyrirrennurum sínum, sem
hann bjóst ekki við að liann
nenti nokkurntíma að lesa cg
langaði helst til að brenna öllu
draslinu. Hann skrifaði þess
vegna til yfirmannsins og bað
hann um leyfi til að mega
brenna öllum skræðunum.
Svarið kom um hæl. Það var
svohljóðandi: „Samþykkur að
þér hrennið bókunum. Gjörið
svo vel og takið nákvæmt afrit
af þeim öllum áður “
©
Karl Valentínus gamanleikari
í Miinchen veiktist og gerði boð
eftir lækni. Læknirinn bannaði
honum að reykja, nema i „mesta
lagi eina pipu eftir mat“.
Hálfum mánuði seinna kom
læknirinn aftur til sjúklingsins
og varð undrandi yfir hinum
skjóta bata. „Þarna sjáið þér,“
sagði læknirinn og néri höndun-
um af ánægju, „hvað það hefir
mikla þýðingu að fara eftir
læknisráðum mínum.“
„Það má vel vera að þér segið
þetta satt, Iæknir,“ svaraði Val-
entínus, „en hinsvegar geri eg
það enganveginn með glöðu geði
að pína niður i mig mat sex sinn-
um á dag.“
Stúdent kemur frá París
heim í sveitina sína. Á járn-
brautarstöðinni hittir hann
Þessa dagana ei
veriS aS ríf e
gamla íbúöarhúsií
á Geithálsi til
grunna. Frá fag
urfræöilegu sjón
armiöi séö, va;
þessa brýn þörf
og vonandi veröu
hér ekki látið stað-
ar numið, því enr
er gnægö ljótra og
stíllausra kumb
aldra við suður-
landsbrautina, sen
hverfa ættu fyrii
nýrri og fegurri
byggingum.
syslur sina og segir: „Eg féll —
búðu pabba undir!“
Systirin svarar: „Pabbi undir-
búinn — búðu sjálfan þig und-
Við franska tollgæslu lcom
eftirfarandi atvik fyrir:
Frægur franskur leikari — er
reyndar var nærri eins frægur
fyrir nísku sem leikhæfileika —
kom heim til ættjarðarinnar eft-
ir leiksýningaferð um Suður-
Ameríku. I þeirri ferð liafði
hann eignast páfagauk, er hann
flutti með sér í búri til Evrópu.
Við tollvörsluna kom þáð í
ljós, að af lifandi páfagaukum
varð að borga 100 franka í toll.
Leikaranum fanst þetta mik-
ið og vissi ógerla hvað gera
skyldi. „En hvað er mikill toll-
ur af dauðum páfagaukum?“
spurði hann loks.
„Ekki neinn,“ svaraði toll-
heim tumaðurinn.
Leikarinn stóð ráðþrota og
óákveðinn i hvað gera skyldi.
En áður en hann tæki endanlega
ákvörðun, skrækti páfagaukur-
inn,i búrinu:
„Borgaðu, helvítis svínið
þitt!“
•
Englendingar eru svo áhyggju-
fullir um sáluhjálp enskra her-
fanga i Þýskalandi, að enska
kirkjan hefir auglýst eftir prest-
um sem vilja gefa sig i að fara
í þýskar fangabúðir og frelsa
hinar ensku sálir frá eilifri glöt-
un. Áttatíu prestar hafa gefið sig
fram.
Spákonan 110x461 í lófa manns-
ins. „Þér verðið stunginn i
hnakkann, brytjaður niður í
bita, saltaður, soðinn og elinn.“
„1 guðanna bænum hættið
þér,“ hrópaði maðurinn sem
ekki vildi heyra meira af slíkum
lirakspám, „eg gleymdi nefni-
lega að talca af mér glófann.
Hann er úr svinsleðri.“
Umræðurnar snerust um
hunda.
„Hvernig stendur á því,“
spurði einn viðstaddra, „að þú
kallar hundinn þinn Þjóf?“
„Eg geri það bara að gamni
mínu. Það eru nefnilega ótrúlega
margir menn sem taka á sprett
þegar eg kaUa á hundinn minn.“
Hér í Reylcjavíkurbæ eru
menn farnir að hóta hver öðrum
vernd, i stað þess að visa þeim
norður og niður, þegar þeir reið-
ast til muna.
Þetta verndarfyrirbrigði er
allgamalt orðið. Eftirfarandi
saga sannar, að það var til á
dögum Napoleons mikla.
Á einni herferð sinni lcom
Napóleon í ítalslct þorp. Þar tók
kirkjuráðið á móti honum mjög
veglega og til að sýna honum
sem mesta virðingu, báðu þeir
hann að taka hina tólf postula
kirkjunnar undir vernd sína.
„Eru þeir úr tré?“ spurði Na-
póleon.
„Nei, úr sldrU silfri,“ svaraði
kirkjuráðsformaðurinn stoltur
af liinni glæsilegu eign.
„Jæja, þá skal eg taka þá,“
sagði Napóleon, sendi postul-
ana til Parísar og lét hræða þá
upp i mynt.
Hinn göfugi tekur hlutina i
þjónustu sína, en illmennið
gerist þræll þeirra.
Sun Kuang.
•
Sá sem vill sjá eitthvað ó-
venjulegt, má ekki beina aug-
um sínurn í þá átt sem allir
horfa.
Sun Kuang.