Vísir Sunnudagsblað - 01.09.1940, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
STRÍÐMINJAGRIPUR: Allir niuna efiir Bandaríkjaskipinu, City of Flint, sem Þjóðverjar
tóku er það var á leið til Evrópu. Fóru þeir með ])að til Murmansk, en þaðan átti það að fara
imlan skerja suður með Noregi og til Þýskalands. En i Haugasundi voru Þjóðverjarnir tekn-
ir úr skipinu og það látið laust. Þegar City of Flint kom aftur til Ameríku, hafði það verið
116 daga í burtu. Einn minjágrip höfðu slcipverjar meðferðis, hakakrossfánann, sem skipið
sigldi svo lengi undir. Sjást nokkrir skipverjar með hann við heimkomuna.
stað föður síns. — Ekki vil eg
nú viðurkenna, að pabbi lxafi
komið fram sem einhver
krakkakjáni, sagði hann og
reyndi að láta sem mesta sann-
færingu koma fram í rómnum,
þó honum veittist það örðugt.
Ef einliver önnur manneskja
liefði sagt þetta og ef hún hefði
ekki starað svona á hann. . ..
— En þá skal eg fúslega við-
urkenna, að mér finnst sem
tengdapabbi minn sálugi hafi
hagað sér eins og óvita strákur
í þessu máli, — svaraði hún. -
Að standa í áflogum út af þess-
um engjaskækli og koma svo
hengilrifinn og hálfstrípaður
heim. . .. Það minnir mest á
smáhvolpa, sem rífast út af
beini. — Hún hló og það var
eitthvað seiðandi í hlátri hcnn-
ar, sem neyddi Björgvin til að
hlæja með, enda þó honum Iík-
aði elcki samlíkingin að ]>vi
leyti sem honum fanst hún ná
til föður síns.
—• Og svo hafið þið synir
þeirra reynt að telja ykkur trú
um, að ykkur bæri skylda til að
halda þessum deilum áfram og
látast vera reiðir og hvað eina.
Eg sagði það oft við hann Sverri
sáluga, að eg skildi ekkert í, að
liann skvldi vera að halda þess-
um illdeilum áfram — þó aldrei
væri nema svo, að hann hefði
réttinn sín megin — sagði hún
enn.
— Réttinn sín megin, — sagði
hann. Björgvin ætlaði að fara
að svara einhverju, en hún gaf
honum ekki tóm til þess.
— Hugsaðu þér að eins hvað
alt hefði orðið frjálsara og
skemtilegra hér í dalnum, ef
þessi fæð og fáleiki hefði ekki
altaf legið eins og ófæra á milli
heimilanna. Það var meira að
segja ekki laust við, að Sverrir
bæri nokkurn kvíðboga fyrir
framtíð minni, einmitt i sam-
bandi við ])etta, þegar hann lá
banaleguna. Eg reyndi að sann-
færa hann um að það væri á-
stæðulausl. . . . Eg sagðist vita,
að þú værir góður maður. . ..
Og, — hún brosti hlýlega til
hans. — Nú hefir það komið
fram, að eg hefi haft rétt fyrir
mér. —
Björgvin skildi ekki neitt í
hvað hún gæti verið að fara.
Hann . .. góður maður, og hún
þóltist sjá sönnun þess einmitt
nn. Harm fann roðann stökkva
f'ram i kmnar sér.......Hvað
meinti manneskjan. ....
— Eg átti að visu ekki von á að
þú færir að hjálpa mér með
sláttinn, og síst, að þú mundir
um Ieið leysa þessg gömlu og
leiðu deilumál, á syo göfugan
hátt. . .. . Eg er þér ákaflega
þakklát, og þó einkum fyrir það
siðara . . . það er nógu erfitt að
vera einstæðingur, þó maður
verði ekki þar að auki að lifa
í ósátt við aðra, og það þvert á
móti vilja sínum. — Það lá við
að klökkva kendi í róm hennar,
er hún mælti siðustu orðin.
Björgvin glápti eins og fá-
bjáni. ... Nú fyrst varð honum
Ijóst, hvað hún átti við. . . . Að
hann af góðsemi sinni og með-
auinkun með einstæðingsskap
hennar hefði rokið i að slá fyrir
hana . . . og meira en það. . . .
Að hann af sömu göfugu ástæð-
um hefði tekið þá ákvörðun, að
bæta henni gamlan órétt. . . .
Hann þoldi ekki að hugsa þessa
hugsun til enda. Hann þurfti
þess heldur ekki . . . ekki til
þess að gera sér ljóst, að hann
hafði liagað sér eins og fífl. Setl
sig í sjálfheldu, sem honum var
ógengt úr, án þess að tapa álili
og orðstír. . . . Og hún sem altaf
hafði haldið því fram, að hann
væri góður maður. . ..
En það dugði ekki lil ncins
að standa þaiaia eins og bjálfi.
Ef hún að eins liti einhverntíma
af honum bessum tinnudökku
augum, þá gætí hann kannske
sagt eitthvað. . . . Að visu eltki
sannleikann, þvi hyernig i
ósköpunum átti hann að geta
skýrt frá því, að | ríjuu og veru
hafði hann ætlað’ að hagnýta sér
§ms]feð}ngsskap þennar og
varnarleysi. . .. Hún, sem allaf
hafði haklið þvi fram, að hann
væri góður maður.
— Það er vist best að halda
áfram, — ekki slæst grasið
af sjálfu sér, sagði hann vand-
ræðalega, og bjóst til að fara að
skára á ný. Hún stóð á fætur og
hrosti til hans. Nú var eligin
gletni í brosi hennar, að eins
hlýja og viðkvæmni. Svo brosa
aðeins þær manneskjur er sjá
sigur hins góða, sem þau' hafa
altaf trúað á. — Þú verður að
ganga heim með mér á eftir og
þiggja kaffisopa. Minna má það
ekki vera, sagði hún.
Björgvin var farinn að slá.
En hann fór sér ekki líkt því
eins óðslega og fyr. — Kaffi . .
Það hafði ekki skeð í hans
minnum, að bóndinn á Eystri-
Brekku, færi yfir að Vestri-
Brekku til kaffidrykkju. En það
skcði nú svo margt skritið í dag.
.... Hann umlaði eitthvað ti!
svars, sem hvorki gat heitið líkt
jái eða neii, en svipaði þó meir
til liins fyrra.
Og hann hélt áfram að skára
og hún rakaði. Við hverl ljáfar
bölvaði hann klaufaskap sínum
og heimsku í huga sér. Og er
hann hafðí lokið við að slá hólm-
ann var hann kominn að þeirri
niðurstöðu, að ekki fyndist
nema eitt ráð, sem bætt gæti
fyrir þina digniglgusu glópsku
hans.
Það fiáð yars að háðar Brekkus
jarðirnar sameinuðust í eign
Eystri-Brekku-bóndans. Að þvi
ráði lá að vísu aðeins ein
leið....
Hún hafði altaf lialdið ]>ví
fram, að liann væri góður mað-
ur...... Það var að vísu ekki
þýðingarmikið atriði í þessu
máli, en þó betra en ekki.
Það var að minsta kosti rétt-
ast að þiggja kaffið. . . .
Það er sagt, að karlmenn 'séu
ekki eins næmir og kvenfólk á
að finna hvort til þeirra er lilið.
Að minsta kosti varð Björgvin
bóndi á Eystri-Brekku ekki var
augnatillits þess sem ekkjan frá
Vestri-Brekku sendi honum, er
hann hóf sláttinn á ný. Þess
vegna sá hann og heldur ekki
brosið sem því fylgdi.
Það bros var nokkuð keimlíkt
því er menn þeir l)rosa sem sjá
brögð sin heppnast.
— Er tengdafaðir þinn mjög
ríkur ?
— Það liélt cg nij einu sinni.
Ilitt veit eg með vissn, að hann
c.r nirfill. En nú befi eg fundið
Þgiö á honun;.
— Hvernig þá?
— Jú, sjáðu til. Eg baö hanp
nýlegá afi hjálpa mér um skitnar
ioo krónur, en pjltur neitáði. Okk-
ur varð sunclurorfta, gn þegav eg
hótafti aö skila stúlkunni aftur, þá
v^f^ hann hinp Ijúfasti og lét mig
þafa 200l