Vísir Sunnudagsblað - 01.09.1940, Blaðsíða 7
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
1
ina á sig við guð og keisarann.
Ofurstinn sendi hermanninn í
herdeildarfangelsið og ráðfærði
sig við höfuðsmanninn hvað
gera skyldi, en liann færðist
undan að taka nokkura ákvörð-
un og bar fyrir sig ýmsar kenni-
setningar mannúðar-lífsstefn-
unnar. Loksins urðu þeir þó
báðir ásáttir um, að lialda mál-
inu leyndu eftir því sem við yrði
komið. En á hvaða hátt? Þessi
bévitis ekki sen ferðalangur
hafði auðvitað kjaftað frá öllu á
lögreglustöðinni. Loks ákvað
herfylkisforinginn að fara sjálf-
ur til lögreglustjórans, hins
mjög svo áhrifarika hershöfð-
ingja Kokoschtkin. Hershöfð-
inginn var mög strangur, skarp-
skygn og laginn stjórnmála-
maður, naut fylsta trausts Niku-
lásar keisara. Hann einn gal
komið þessu öllu i lag ef liann
vildi.
Á heimili hershöfðingjans af-
sakaði Swinjin ofursti hina nátt-
legu lieimsókn með því, að hún
stæði i sambandi við brýnt og
áríðandi erindi og bað um að
hershöfðinginn yrði vakinn.
Innan litillar stundar kom hann
geispandi inn i stofuna, í nátt-
slopp auðvitað, og hlustaði með
athygli á frásögn hins siðförla
gests.
„Hermaðurinn fór úr varð-
skýlinu og bjargaði manni ?“ át
hershöfðinginn stutlaralega
eftir.
„Alveg rétt, herra hershöfð-
ingi.“
„Nú en varðskýlið?“
„Ha, varðskýlið .... Það var
kyrt.....“
„Jæja. Það gleður mig, að þvi
skyldi ekki liafa verið stolið á
meðan.“
í þessu spatigsama tilsvari
liershöfðingans fanst Swinjin
liggja staðfesting tilgátu sinnar,
þeirrar að liershöfðinginn væri
búinn að fá vitneskju um alt.
En þannig var þessu þó ekki
varið. Lögreglustjórinn liafði
ekki hugmynd um neitt. Ró-
lyndi hans átti rætur sínar að
rekja til þreytu og kæruleysis.
Honum ltom framkoma og gerð-
ir hermannsins ekki minstu vit-
und við, en til þess að vekja ekki
óþarfa umstang lét hann kalla
á lögregluvarðmanninn, mann-
inn sem var bjargað, og þann
sem bjargaði, fyrir sig. Á meðan
bauð hann Swinjin ofursta sæti
í hliðarherbergi, sjálfur settist
hann við skrifborð í vinnustofu
sinni, studdi höndunum fram
á borðið og steinsofnaði.
Simar voru ekki til í þann
mund, heldur aðeins ríðandi,
akandi eða hlaupandi sendi-
boðar. Þess vegna fékk hers-
höfðinginn að sofa drykklanga
stund. Þegar þeir vox-u mættir
sem stefnt hafði verið á fund
hans, voru þeir leiddir ásamt
Swinjin ofursta inn í vinnustofu
hershöfðingjans. Hann hrökk
'upp, andlega og likamlega nærð-
ur eftir blundinn, lét rétta sér
gerðabókina, fletti í lienni nokk-
urnm blöðum og snéri sér að
því loknu að manninum sem var
hjargað.
„Hvernig stóð á því, að þú
dast í ána gegnl keisarahöll-
inni?“
„Eg var drukkinn, lierra
minn.“
„Og hvað varstu að erinda úl
á ísnum?“
„Eg ætlaði beinustu leið yfir
ána, en datl niður um vök á leið-
inni“
„Sástu hver bjargaði þér?“
„Afsakið, það var svo dimt og
eg varð líka svo hræddur, en eg
held samt að það lxafi veiið þessi
maður“. Urn leið benti hann á
einkennisklædda manninn.
„Einmitt það! Þannig reik-
arðu’ um göturnar ó næturnar
svínið þitt í staðinn fyrir að
sofa. Auðvitað hefurðu verið
augafullur?“
„Vægð, heri’a minn! Eg var
hara ofurlítið kendur“.
„Skilst þér þá úrþvættið þitt,
að þér ber að vera lífgjafa þín-
um þakklátur til eilífðar?“
„Til eilífðar mun eg verða
honum þakldátur.“
„Hvað heitið þér?“ spurði
hershöfðinginn og sneri sér að
björgunai’manninum.
Sá einkennisklæddi sagði til
nafns sins.
„Heyrirðu það?“
„Já, herra minn.“
„Jæja rnundu þá hvað liann
heitir og þakkaðu bæði guði og
honum fyrir líf þitt. Snáfaðu
svo burtu!“
Maðurinn lineigði sig djúpt og
þaut út úr dyrunum, hamingju-
samur yfir því að vera laus úr
þessaiá ldípu. En ofurstinn stóð
orðlaus af undrun yfir þessari
óvæntu í’ás málsins, og vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið.
Þá snéi’i herfoi’inginn sér að
björgunarmanninum.
„Þér hafið lagt líf yðar í hættu
lil að bjarga manninum?“
„Já, heri’a minn,“ svaraði
hann án þess að blikna.
„Það hafa auðvitað ekki vei’ið
nein vitni að þessari fífldirfsku
yðar á þessum tima nætur?“
„Rétt til getið, herra minn.
Það var hvergi mann að sjá að
undanskildum hallarvörðun-
um.“
„Já, en hallarverðirnir mega
ekki vikja af sínum stað, svo að
þeir geta ekki hafa vei’ið niður
við ána. En vel að merkja, hafið
þér nokkuð við gerðaþókina að ;
athuga.“
Björgunarmaðurinn leit yfir j
liið skrifaða mál.
„Nei. Það er að öllu leyti rétt
frá slcýrt hvað mig snertir."
„Heljudáð yðar er launaverð.
Eg mun sjá um að yður verði
veitt hetjuvei’ðlaun fyrir þessa
dásamlegu frammistöðu. Ekkerl
að þakka. Þér megið fara.“
Lygalaupui’inn ljómaði af
ánægju þegar liann fór.
„Hafið þér, ofursti, engar ráð-
stafanir gert, áður en þér konxuð
til min?“ spurði liershöfðinginn
og leit eldhvössu augnaráði lil
hei’fylkisforingjans.
„Nei, eg kom beina leið til
yðar.“
„Það er gott. Þá getum við
skoðað málið sem til lykta leitt.
Eg óska yður góðrar nætur."
★
Swinjin ofursti þurfti þriggja
daga livild til að jafna sig eftir
þessa miklu hugaræsingu. Þá
lét hann kalla Miller lxöfuðs-
mann fyrir sig.
„Guði sé lof, Nikolai Iwano-
witsch,“ kallaði liann á móti
höfuðsmanninum þegar hann
kom inn úr dyrunum, „að liætt-
an sltuh vera um garð gengin.
Við ei*um hólpnii*. Mest eigum
við lögreglustjóranum að þakka,
ljúfmensku hans og lægni. En
lil þess að alt sé í fullkominni
reglu og enginn blettur á fram-
ferði okkar, þurfum við að gera
meira. Eg á við það, að við þurf-
um að taka mál Postnikow’s
hei’manns til meðferðar.“
„Það er alveg rétt,“ sagði höf-
uðsmaðui’iim ánægjulegur yfir
þessari giftusamlegu málalykt-
an.
„Farið þér strax til lier-
mannaskálanna og látið þcr
hýða hann tvö hundruð vandar-
liögg í viðurvist herfylkisins.“
Miller ætlaði að mögla í mó-
inn, en kornst ekki að. Ofurst-
inn endurtók skipun sina, þur-
lega og bjóðandi og henni varð
að hlýða. Daginn eftir heimsótti
herfylkisfoi-inginn hinn hýdda
varðmann, þar sem hann lá í
sárum sínum á sjúkrahúsinu.
Ofurstinn gaf honum pund af
syki’i og einn tepakka til að
gleðja hann.
„Hjartans þakkir herra of-
ui’sti,“ sagði sjúklingurinn og
grét af fögnuði yfir fegurð til-
verunnar.
Svo giftusamlega lyldaði Jxess-
um atbui’ði fyrir alla. þá, sem
hlut áttu að máli.
§kák
Spanski leikurinn.
Hvítt: Dr. FORRES.
Svart: A. ALJECHINE.
1. e4, e5; 2. Rf3, Rc6; 3. Bb5,
a6; 4, Ba4, Rf6; 5. 0-0, d6; 6.
BxR (Betra er 6. c3 eða De2),
pxB; 7. d4, Rxe4!; 8. Hel, f5;
9. pxp, d5; (Nú er svartur tví-
mælalaust með hetra tafl, hann
á biskupaparið og vel seltan
riddara á miðborðinu); 10. Rd l,
Bc5; 11. c3, 0-0; 12. 11 (Betra
hefði verið f3), De8; 13. Be3,
Bb6; 14. Rd2, Bh7; 15. R2f3,
Hd8; 16. Dc2, c5; 17. Rb3 (sjálf-
sagt var Re2 slrax), c4!; 18.
Rd4, c5; 19. Re2, Dc6; 20. Hadl,
h6; 21. Ilfl, Kh8!; 22. Kbl,
Dg6; 23. Regl, Dh5; 24. Rh3,
8
7
6
5
4
X
■!
1
24.....(14!; 25. pxp, pxp; 26.
Bxp, BxB; 27. IIxB, HxH; 28.
RxH, DxRM; 29. pxD, Rf2f+;
30. Kgl, Rxp mát.
— Eg 'held nú aÖ Abrahamsen
sé farinn aö standa í Ritu sinni
alveg furöanlega.
— Þú átt viö þetta nöldur í
morgun ?
— Já, hann stóö sig fram yfir
allar vonir, fanst mér.
— Það var nú heldur ekki furða,
þótt hann reyndi aö espa sig,
skinniö aö tarna. Hún óö um alt og
sporaöi, jafnóðum og hann þvoöi
gólfiö!
Frúin (við betlara, sem nú þyk-
ist vera heyrnarlaus) : Mig minnir
ekki betur en að þér væruð stein-
blindur i vikunni sem leiö?
Betlarinn: Alveg rétt, En þaö
vildi ekki blessast. Eg fékk hér
um bil ekkert annaö en buxnatölur
alla vikuna!
— Eg sil ekki hvernig þú getur
veriö þektur fyrir aö sitja heima,
þegar læknirinn þinn er borinn til
grafar.
— Ekki verður hann í minni
jarðarför!
— Hann er víst af frægum ætt-
um.
— Já, eitthvaö var Darwin-fræð-
ingurinn aö segja um þaö!