Vísir Sunnudagsblað - 08.09.1940, Blaðsíða 1

ffi^sssi i imi nwi'i 'i m a—B—re i m—1111 mnwi'i i' 'i iflPftaiMWJAimmiii—iiiiiiiii iim imiin— im———i■hmbmbihim—BBaBaamBEsa
1940 Sunnudaginn 8. september 36. blað
JAKOB HAFSTEIN:
FRÁ
VATNAJÖKULS
MÖÐRUDAL TIL

Herðubreið og Herðubreiðarlindir. Ljósm.: Halldóra GuSmundsd.
„KvöldiS áöur, þegar við ókum yfir Hólsfjöllin, blasti HeröubreiS
viö okkur sem ímynd þess fegnrsta, sem til er í íslensku fjallalands-
lagi. Léttur roöi kvöldsólarinnar lék um hinn hvíta jökulskúf henn-
ar og um blágráar hlíöarnar hömrum girtar.“
Klukkan er 12 á liádegi þegar
„RauSka“ nemur staðar á hlað-
inu í Möðrudal á Fjöllum.
„Rauðka“ er sennilega ein-
liver besti fararskjótinn til land-
ferðalaga, sem til er á Islandi,
létt á sér og lipur. Fordmótor
frá árinu 1929 með tilheyrandi
afbragðsgóðri fagurrauðri yfir-
byggingu. Hún er rennivökur,
skellir sér á alt, sem fyrir er og
kynni mín af henni eru á þá
leið, að hvorki kunni hún að ótt-
ast bensínstíflur né önnur ó-
þægindi.
Það skal hérmeð játað, að ekki
var ætlunin að nema staðar í
Möðrudal, og reyndar var för
okkar legin þar framhjá, þegar
ákveðið var að hafa tal af Jóni
bónda. Þvi siður var ráð fyrir
því gert að leggja nokkurn królc
á leið okkar, sem dag þenna var
áætluð til Seyðisfjarðar, enda
höfðu útúrdúrarnir daginn áður
orðið bæði margir og sæmilega
tafsamir á leiðinni frá Húsavík
til Grímsstaða. Fyrst að Þeysta-
reykjum, þá i Ásbyrgi og loks í
Forvöðin upp með Jökulsá, sem
óefað er einhver fegursti og um
leið hrikalegasti staður, sem get-
ur að líta á landi voru, og tel eg
rétt að benda ferðafólki á að
gefa sér nægan tíma i sumar-
leyfum sínum norður i landi til
að skoða þennan stað.
Nú skyldi ferðinni hildaust
haldið áfram, og eigi komið síð-
ar til Seyðisfjarðar en kl. t> síð-
degis.
En áður en lengra er farið í
frásögn þessari, tel eg rétt að
greina frá því, hverjir þarna
voru á ferð. Fyrst ber að nefna
eigendur „Rauðku“, þá Björn
Pétursson, Halldórssonar borg-
arstjóra i Reykjavík og Þórir
Kristjánsson, Jónssonar vágna-
smiðs á Frakkastíg 12, og loks
undirritaðan, sem hafði verið
I BIFREIÐ
svo lánssamur að lenda í þessu
skemtilega „ferðafélagi" á
Húsavík.
Fljótlega lærði eg það af þeim
félögum, að í sumarferðalagi er
aldrei rétt að setja sér of þröuga
ferðaáætlun og best að geta tek-
ið öllu, sem að höndum ber, ekki
síst krókunum, jafnvel þótt þeir
kunni að vera langir og kosta
margfalt lengdar dagleiðir eða
svefn i tjaldi fjarri mann.’bygð-
um. Slíkt er ómissandi þáttur í
sumarleyfinu, og eitt er visl, að
krókurinn inn að Vatnajökli
sannfærði mig um það að i>eir,
sem í sumarferðalög fara, eiga
að beina stefnu sinni inn til ör-
æfanna, en ekki að þræða bygð-
irnar nema rétt þar, sem nauð-
syn krefur.
Kvöldið áður, þegar við ókum
yfir Hólsfjöllin, blasti Herðu-
breið við okkur sem ímynd þess
fegursta, sem til er í íslensku
fjallalandslagi. Léttur roði
kveldsólarinnar lék um liinn
hvíta jökulskúf hennar og um
blágráar hlíðarnar liömrum
girtar, líkt og feimnisbjarmi á
vanga ungrar stúlku, sem veit
hve fögur hún er, en reynir að
dylja fegurð sina á þann hátt þó,
að hún verður enn fegurri.
Morguninn eftir, þegar komið
var inn í Möðrudal, og víðsýnið
blasti við sjónum manns, alt inn
til Kverkfjalla i Vatnajökli, reis
Herðubreið næst manni upp úr
öræfadýrðinni, glitrandi í svell-
andi liádegissólinni eins og liún
vildi þakka fyrir síðast og bjóða
góðann daginn eftir svefnværa
nótt.
Sá einn veit hvað það er að
lita inn til öræfanna frá Möðru-
dal, sem reynt hefir, og ekki
hvað síst, þeggr hvergi sést ský
á himni, sólin hellir brennhéit-
um geislum sínum yfir alt og
alla og ekki bærist hár á höfði.
Því er naumast liægt að lýsa með
orðum, og manni verður jafn-
vel á að óska þess, sem ekki
skeður æfinlega, þegar fegurðin
er annarsvegar, að sem flestir
fái notið hennar. Við fétagarnir
dáðurn þessa fjarlægu fegurð
eins og eitthvað það, sem dauð-
legum manni er sýnt en fyrir-
munað að eignast, komast nær
eða að kynnast frekar, að minsta
kosti ekki i bifreið.
En það ótrúlega getur skeð.
Og viðurðum því ekki lítið undr-
andi þegar Jón Stefánsson, bóndi
i Möðrudal, ávarpaði okkur með
þeirri spurningu, livort við vild-
um ekki leggja „Rauðku“ í ör-
æfaferð inn að Vatnajökli, þvi
að nú væri staðurinn og stund-
in, en sjálfúr bauðst hann til að
leiðbeina okkur.
Það er nú einu sinni flestum
mönnum í blóð borið að vera
efagjarnir, og því er ekki að
neita, að svo var um okkur fé-
lagana að þessu sinni. Oklau
hafði sannarlega ekki órað fyrir
því, að slíkt ferðalag gæti komið
til greina, því að ekki vissum við
betur en að hér væri yfir fjöll
og firnindi að fara, og hver vildi
íeggjá bifreið i það? Uppástiinga
Jóns bónda kom því yfir okkur
alveg eins og „þjófur úr heið-
skýru lofti“, og þar að auki höfð-
um við lagt af stað um morgun-
inn með þeim góða ásetningi að
taka nú ekki á okkur neina
króka. Þetta var svo ekki nema
160 km. krókur. Nei, þetta minti
okkur sannarlega meira á æfin-
týrið um fyrirheitna landið en
raunveruleikann sjálfan.
Eg skal játa það, að suður til
jöklanna leit eg með djúpri
löngun, en til austurs áliyggju-
blandinn, því að á Seyðisfirði
átti eg brýnt erindi. En hver
myndi hika við að heimsækja
Vatnajökul ef að Seyðisfjörður
næðist nú á tilsettum tíma samt ?
Eg var að velta þessu fyrir
mér þegar maður, sem fyrir sex
árum gaf mér skammarlega
lágt á stúdentsprófi i dönsku,
klappaði á öxlina á mér, lieils-
aði mér um leið og hann tók
undir Uppástungu Möðrudals-
bónda og bætti því svo við, að
vegurinn væri afbragðs góður,
eiginlega víðasthvar alveg eins
og stofugóKið í Möðrudal.
Vernharður Þorsteinsson,
menntaskólakennari á Akureyri
er greinarbesti maður og um
flesta hluti ágætlega fróður, ekki
síst um Möðrudalsöræfin þar
sem hann geysist fram á hestum
ainum á sumri liverju. En að