Vísir Sunnudagsblað - 08.09.1940, Síða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
út frá snæviþöktum kollinum.
Þetta hæsta fjall íslenskra
fjalla liefir blasað við okkur á
vinstri hönd en Herðubreið til
liægri — perlur islensku fjall-
anna — alt frá því komið vai-
suður á öldurnar vestan Álfta-
dals. Einnig sér ofan á Kára-
linjúka við Jökulsá á Brú, en þar
eru taiin dýpstu og ægilegustu
gljúfur landsins. Snæfellið, sem
er iá milli Sauðár, sem er vest-
asta kvislin i Jökulsá á Brú og
Kringilsár, rís líkt og drotnandi
gvðja yfir öllum öðrum fjöllum
til austurs, en milli Kringilsár
og Jökulsár sjálfrar er Kring-
ilsárraninn, þar sem hin kunnu
lireindýralönd eru, og virðist
auðsótt austur þangað yfir mel-
ana, sem við okkur blasa af
Fagraskarði austanverðu. Suð-
ur af Snæfelli teygir svo Eyja-
bakkajökuíl tignarlegur hina
livítu fannkrýndu tinda sina
mót logandi hásumarssólinni, en
sjóndeildarhringurinn í suður-
átt er markaður hinni hvítu
rönd Vatnajökuls svo langt
sem augað eygir.
Það styttist nú óðum til loka
áfangastaðarins, sem er Brúar-
iökull. ..Rauðka“ brunar :á fullri
ferð niður melöldurnar, og að
stundarfjórðungi liðnum erum
við Jíomnir að Brúarjöklinum,
þar sem Kverkáin kolmórauð og
frevðandi brýst fram undan
iöklinum, en með straumkasti
hennar fljóta að hinum mikla
ósi nokkurir smáir ísjakar, sem
endurspegíast i allar áttir i hin-
um gullnu sólargeislum. Stór-
grtýismelar eru hið næsta jökl-
inum, sem auðvelt er að rvðia.
og væri þá hægt að aka á bifreið
fast að upptökum Kverkár.
Við félagarnir erum mis-
iafnlega vel skóaðir, en hefium
samt göngu upp í jökulinn.
Vellandi leirforin legst að fót-
um manns, grá eins og steyna.
Fleiri mannhæðaháir ístindar
eru hér og hvar unp úr jöklin-
um, svartiraf foknum sandi. Já.
bað er ekki alltaf sólskin n«
blíða inni á öræfunum islenskn!
Hér og hvar gapa við okkm-
ægilegar sprungur, og dv'«'
niðri í þeim drynur í ólgandi
iökulvatninu. sem daffa og næl-
ur í aldaraðir brýtur sér leið
fram undan jökulröndinni n«
myndar eitt bið skelfdeoasta
jökulfliót á landi voru. Við tök-
um iökulsorfna éfeina, sem í
leðiunni liggja og vörnum b«>ni
niður i sprungurnar. Löng bið
En allt í einu heyrist hið
skvampandi hljóð vatnsíns bee-
ar stelnninn neer bofnl. Híð hola
bllóð vitnar um hið geigvasnleea
dulflvfplti sem talar málí
dauða og skelfingar. Hér er
hverjum best „að hafa fætur
fyrir sér og fara gætilega“ því að
ekki er að vita hvar leðjan er
laus fyrir en jökullinn glerháll
undir. Okkur félögunum þykir
Jón bóndi helst til glannafeng-
inn þar sem liann sextugur
hleypur eftir sprungubörnnm-
um og stekkur yfir þær, þar sem
þær eru mjóstar, og að lokum
veldur þetta háttalag hans svo
miklu taUgastríði, að við ausum
úr okkur öllum okkar verstu
skammaryrðum til að fá hann
til að hætta þessum tvísýna
leik. Alt reynum við, lil að
komast hjá leirnum, en þess er
enginn kostur, þvi að i sólarhit-
anum rennur lækur við læk af
þessu mógráa mauki niður
jökulinn. Við Vernharður för-
um saman og áhættum engu, því
að oss þykir þessi veröld all ugg-
vænleg, en þeir Þórir og Björri
fara þetta alt eins og fljúgandi
fuglar. Mér þykir það allmerki-
legt að sjá sendling einn vapji-
andi í ró og spekt við jökulrönd-
ina, en eg hugsa mér að hann sé
á Ieið til frdar sinnar sem eflaust
eigi bú sitt vestur í Fagradal.
Dagur er að kveldi kominn, þ<)
enn séu geislar sólarinnar heitir
og notalegir, en aðeins leggur
kaldan svala af jöklinum. Þegai
við tökum upp landabréfið, sjá-
um við, að sé dregin bein lína í
gegn um staðinn þar sem við nú
dveljum á, vfir landið endilangt,
erum við komnir alla leið suður
á móts við Djúpavog. Við ætlum
varla að trúa okkar eigin aug-
um, en ekki tjóar að rengja vis-
indi Herforingjapáðsins.„
Klukkan er 8y2.
Takmarkinu hefir verið náð,
og við erum nú allir fimm
komnir upp á melinn til
,,Rauðku“ aftur, heilir á húfi og
fyrir henni liggur nú að skila
okkur aftur heim i Möðrudal
eftir ógleymanlegt ferðalag, og
síðan áfram auslur á Seyðis-
fjörð um nóttina. Við höfum nú
sannfærst um fullkomin sann-
indi Vernliarðar og Möðrudals-
hónda um veginn frá Möðrudal
til Vatnajökuls, og við getum á-
reiðanlega ekkert belur gert, en
að ráðleggja öllum þeim, sem
leið eiga fram hjá Möði-udal á
heiðríkum sumardegi, að taka
á sig þennan 160 km. krók.
Nú er „spýtt í“ og við berumst
óðfluga heim á leið. Hin silfur-
blikandi vötn út undir Möðru-
dalsengjum bera vitni um kyrð
náttúrunnar og birtan til vest-
urs og norðurs lofa góðu ferða-
veðri um „bjai’ta, lieiða júni-
nótt“.
Við þiggjum kvöldverð hjá
Möðrudalshjónum, þökkum
Jóni bónda og Vernharði fyrir
leiðsögnina og hinn ógleyman-
lega dag, húsfrúnni fyrir mót-
tökurnar og laust eftir miðnætti
rennur „Rauðka“ af stað austur,
á leið til Seyðisfjarðar.
Sólin vakir með okkur alla
leiðina og sveipar Dyrfjöllin i
Borgarfirði eystra furðulegum
æfintýraljóma en sjálft Fljóts-
dalsliéraðið slíkri ljósgyltri un-
aðssemd, að nærri verkjar i
augun. Það er rétt eins og hún
brosi til okkar og segi: „Svona
hafið þið aldrei séð mig fyr“. Af
Fjarðarheiðinni rís enn Snæfell
hátl við sjónum okkar vfir liina
blómlegú sveit með blilcandi
Löginn lognsléttan og angandi
loftið af birkiilm.
Austurbrún heiðarinnar nálg-
ast og dýrðarveröldin er að
baki. Þegar fram á heiðarbrún-
ina kemur er eins og hvítt ullar-
reifi hafi verið breitt i miðjar
fjallshlíðarnar. Þetta er Ausl-
fjarðarþokan sem glitrar i öll-
um regnbogans litum í morgun-
sólinni silfurbjartri.
Von bráðar erum við umluktir
rökum og svölum lófa þokunn-
ar. Klukkan er 6 árdegis, og rétl
sunnan við bæinn i Seyðisfirði
mætum við manni með hrífu i
hendi. Við spyrjum hann livorl
hann haldi að uppstytta verði á
þessari fjandans þoku. Heldur
taldi hann það líklegt, enda
þyrfti hann á þurlcinum að
halda. Það glaðnaði yfir honum
þegar við sögðum, að sólin væri
í óða önn að berjast við þokuna
í miðjum fjallsliliðum.
Við tjölduðum á Langatanga
eftir 22 stunda ferðalag, með ó-
teljandi fjöll, jökla, ár, dali,
mela, vötn og læki í huga. Við
vorum orðnir þreyttir og þráð-
um svefninn.
En eg er viss um að við erum
þegar orðnir óeirnir að bíða
eftir öðru tækifæri til að heilsa
upp á Vatnajökul og þakka lion-
um fyrir síðast.
— Hvernisf gengur syni þínum
í skólanum, frú Jones?
— En vel, hvernig ætti þaö ööru-
vísi að vera um hann, blessaðan
drenginn? Hann er þetta tvo og
þrjá vetur í hverjum bekk — hann
fer nefnilega svo nákvæmlega í
alla hluti!
TVEIR MENN þjðp bana, j þílnum, aem aést á myndinni, þggar þðasj gasyör lentu á hon«
um, Sly@ þetta skeðl í Kaljfoyriíu,