Vísir Sunnudagsblað - 08.09.1940, Side 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
í FALLHLÍFINNI
Þegar þú í fyrsta skií'li festir á
þig fallhlíf, meS öllum þeim út-
búnaði, sem henni fylgir, snýst
öll þin hugsun um hana og
hvernig þú eigir að fara að því
að nola liana. En þegar að því
kemur, að þú verður að nota
hana, er hún sjálf að mestu leyti
liorfin úr hugsun þinni. -— Þá
hugsar þú um ekkert, nema
sjálfan þig.
Aðeins þetta, að þú festir fall-
hlífina á þig, fyllir liuga þinn eft-
irvæntingu og stolti. Loksins, ei
sú stund lífs þíns upprunnin, að
þú leggir það i raunverulega
liættu. Á milli þess og dauðans,
er að eins þunnur silkidúlcur,
sem nú liggur samanbrotinn á
baki þínu. Það er staðreynd, sem
þú getur ekki komist hjá að hug-
ieiða, hvort sem þér líkar betur
eða ver. Til að byrja með, finst
þér sú staðreynd ekki sem þægi-
legust. Hún þyngir fætur þínar
og þvælist fyrir þér á meðan þú
ert að koma þér fvrir í sætinu í
flugvélinni. En undir niðri erl
þú stoltur. Þú reynir eftir megni
að liafa vald yfir sjálfum þér og
berst við að hrekja allar
heimskulegar hugsanir :á brott.
Þú fálmar óafvitandi við reim-
arnar á brjósti þínu, en liti ein-
Iiver á þig, liættirðu því á auga-
bragði og ferð í þess stað að at-
huga hnappana á jakkanum þín-
um.
Og svo ferðu að hugsa um
livernig í skrambanum þú eigir
að fara að þvi, að komast út úr
flugvélinni með öllu þessu haf-
urtaski á þér, ef eitthvað óvænt
skildi nú koma fyrir í loftinu,
áður en þú leggur af stað í sjálft
fallhlífarstökkið. Það er ein-
kennilegt hve hugsanir um bil-
aða hreyfla og vængmissi, sækja
að þér nú, einmitt þegar þú erl
með fallhlífina á bakinu. En
ekkert slikt hendir .... ekkert
markvert kemur fyrir þig, fvr
en hið örlagaþrungna augnablik
rennur upp .... og þá eru þér
allar notkunarreglur algerlega
gleymdar, og þá finnst þér þú
algerlega óundirbúinn.
Til fallhlífarstökks liggja að-
allega tvær ástæður, frægðarþrá
eða nauðsyn. En þegar að sjálfu
stöJckinu kemur, hverfa báðar
þessar ástæður, sökum þess, að
hvorug þeirra getur haft hin
minstu áhrif á sjálfa fallhlífina
eða endalok stökksins. Þá er
fallhlífin hið eina í veröldinni,
sem nokkru máli skiftir.
Með fálmandi fingrum losar
þú af þér sætisreimarnar og um
leið deltur þér i hug, hvort það
geti verið, að þú í misgripum
hafir losað einhverja falllilífar-
reimina. Er þú liefir fullvissað
þig um að svo sé ekki, rist þú úi
sætinu. Flugvélin tekur smá-
dýfur, þú heldur þér föstum og
nú finst þér það ógurleg tilhugs-
un, að verða að yfirgefa hana.
Upp úr hugarrótinu skýtur
setning ein skyndilega upp koll-
inum: — Teldu upp að tíu áður
en þú losar um sprotann, er
heldur fallhlífinni saman. —
Þú endurtekur setninguna, vél-
rænt og án þess að hugsa út í
hana. Áður voru þessi orð þér
mikilsverð lög, nú eru þau að-
eins hluti úr lexíu, sem ]ni lærð-
ir einhverntíma fyrir óralöngu.
Og svo verður þér á fyrsta
skissan. Þú lítur út og niður fyr-
ir flugvélina. ógagnsær, grá-
bólstraður skýadúkur er það
eina sem þú sérð. Einhversstað-
ar þar langt fyrir neðan, er það,
sem maður kallar jörð. Hroll-
kendur titringur fer um líkama
þinn og þú heldur þér enn fast-
ar en áður.
Að lokum ert þú knúður til að
sleppa taki þínu. Ef til vill er
það stoltið, sem knýr þig til þess,
en þó er það ef til vill öllu frek-
ar nauðsynin.
— Nú, fyrst þetta verður að
gerast, þá ....
Þú réttir úr þér með varfærni.
Horfir hvasst og öruggt í allar
áttir nema niður fyrir þig.
.... Teldu upp að tiu áður
en ....
Eftir
GEORGE
VERNON
Örvæntingin knýr þig lil að
gel'a þig sjálfan algerlega á vald
örlaganna. Þú sleppir taki þínu
og fellur ....
Brot úr augnabliki rænir fall-
hraðinn þig allri liugsun. Öllum
aðvörunum, bendingum og regl-
um er sem sópað burtu af hinum
ískalda, sogandi gusli er um þig
leikur í fallinu. Svo vekur sjáifs-
bjargarhvötin þig af dvalanuin.
Þú fálmar æðislega eftir sprot-
anum og er fingur þínir ná t:>>
á honum, kippir þú i hann af
öllum mætti.
Og þá fyrst grípur örvænting-
in þig á vald sitt. Þú finnur enga
breytingu á fallhraðanum. Þú
fellur og fellur •....
Auðvitað er því úr huga þér
stolið á þessu augnabliki, að það
tekur nokkrar sekúndur að fall-
hlífin losni úr brotunum, kipjii
í strenginn og þenjist úl. Þér
kemur engin önnur ástæða til
liugar, en sú, að fallhlífin sé að
einhverju leyti í ólagi og angist
dauðans nístir sál þina.
Á næsta augnabliki finnur þú
harðan og snöggan kipp fyrir
bringsmölum um leið og fall-
hlífarborðarnir herða að lærum
þínum og brósti. Þér finst, sem
þú getir ekki dregið andann. . .
Og svo hverfur þessi tilfinning
eins snögglega og hún kom.
Hægt og rólega svífur þú í gegn
um geyminn, sveiflast til og frá
„Á milli lifs þíns og dauðans er
aðeins þunnur silkidúkur, sem nú
liggur samanbrotinn á baki þínu.“
— Flugmennirnir klifra upp i
flugvélina, og á baki þeirra sjást
fallhlífarnar.
eins og pendúll i klukku. Það er
að vísu ekki sem þægilegast
fyrst í slað. En þú venst því
fljótlegaog innan skamms ertþú
þess fullviss með sjálfum þér, að
enn sért þú þó í lifandi manna
tölu og munir verða það enn um
hríð, ef engin sérstök óhepni
hendi þig.
Þó háls þinn sé slirður af
kulda og áreynslu, þvingar þú
þig til að líta upp fyrir þig. Það
er fögur sjón, sem þá riiætir
augum þínum. Breitl og bjart
hvolfþak úr silki þenst út fyrir
ofan þig og frá jöðrum þess
liggja með jöfnum millibilum,
örntjóir þræðir, sem að neðan
safnast allir í sama odddepli, —
liringnum og borðanum sem
lengir þig við þetta bjarta þak.
1 sál þinni fara liinar tvístruðu
hugsanir, að safnast saman á ný
i samstæða heild, er lýtur yfir-
ráðuni þinum. Þú ferð að geta
þér þess til, liverskonar landslag
það muni vera, sem skýin og
þokan fela sjónum þínum, —
borg, sveitaþorp, sjór eða þá
kannske skógur. Um það er ekki
golt að segja að svo stöddu. En
þessi heilabrot róa þig. Þú finn-
ur að þér er öldungis á sama um
hvað nú tekur við. Þú ert búinn
að þola svo liarða raun, þú hefir
lifað svo langa æfi á þessum
undangengnum augnablikum,
að nú getur ekkert valdið þér
ótta framar.
Þú hverfur í skýjaþokuna,
andar henni að þér og frá þér
með þungum, reglubundnum
sogum. Skyndilega verður aftur
Iiciðbjart í kring um þig. Skýja-
bokan er nú ekki lengur utan um
þig á allar lilíðar, lieldur yfir
höfði þinu. Þér verður litið nið-
ur .... jörðin. —
Ólýsanleg gleði og hrifning
gagntekur þig, Sú hrifning, sem
RÖeins getur gripið þann mann,
„Og svo ferðu að hugsa um, hvernig i skrambamtm þú e.'gir aíS
{ara að því, aS komast út úr flugvélinni með öllu þesstt haíytiaski
ú þér",