Vísir Sunnudagsblað - 08.09.1940, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
I fjöllistahúsinu
Saga eftir KOKOSQUIST.
er fram að þessu augnabliki hef-
ir fallið og fallið gegn um enda-
lausan eilifan geym, gegn um
skýjaþykkni og þokubakka ....
og sem nú fyrst sér líkur fyrir
því, að þetta fall muni þó ein-
hverntima fá enda. Þig langar
mest til að hrópa og syngja og
fara heljarstökk í loftinu af
fögnuði.
Þú nálgast jörðina óðum og
enn ferðu að leita í hugskoti
þínu, að leiðbeiningum og holl-
ráðum, sem þér voru gefin, ein-
hverntima löngu áður, en þú
lagðir af stað i þessa löngu ferð.
Á meðan þú varst i tvö til þrjú
þúsund feta hæð yfir jörðu, fansl
þér sem þér miðaði lítt áfram í
áttina til hennar.... En nú,
eftir því sem þú nálgast liana
meir, finst þér þú falla hraðar
og hraðar. Það er engu líkara,
en hún æði til þin með örskots-
ferð. Skyndilega lendir þér og
jörðinni saman i hörðum á-
rekstri. Þú liggur á höndum og
hnjám, flæktur í böndum og
mjúku silki.
Maðurinn, sem sá til þin er þú
sveifst niður úr skýjunum, kem-
ur hlaupandi. Munnur hans er
galopinn af undrun og hann
glápir kjánalega á þig, um leið
og hann spyr:
— Hvaðan úr ósköpunUm ber
J)ig eiginlega að . . . . ?
— Og það er ekki svo ýkja-
löng leið þaðan, — svarar þú
kæruleysislega um leið og þér
verður, svona rétt af hendingu
litið upp i loftið. — Svona eitt-
hvað í kring um sjö þúsund
fet ....
Svo byrjar þú á að levsa af
þér böndin og greiða J)ig úr
flækjunni. Þú lætur ekkert á
því bera, hve mjög þú nýtur
undrunar og bjálfasvipsins á
andliti mannaumingjans. Og þó
er það sá dásamlegasti svipur,
sem þú hefir nokklim tíma aug-
um litið.
(Lauslega ])ýtt).
Bismarck, járnkanslari Þýska-
lands, skoraði próf. Virschow á
hólm. Prófessorinn var ágætur
vísindamaöur en engin skytta, og
Atti hann a<S kjósa vopnin, J>ar
sem á liann var skoraS.
Virschow kom á hóhninn meö
tvær pylsur. ..Þetta eru vopnin
mín“, sagöi hann viö einvígisvotta
Bismarcks. ,,Þær eru alveg eins,
en önnur er full af „t.richinum“.
sem eru banvænar. Fariö rneö
pylsurnar til herra yöar, segiö
honum aö boröa aöra og síöan
mun eg eta hina. Annar okkai-
mun devja, en viö höfum báöir
jafna möguleika.!'
Biimarck hsstti viS éinvi^ið og
hafBi af Vir^
Sörensen hringdi mig upj) og
sagði: „Konan mín er ekki
heima. Eigum við ekki að
skemta okkur eitthvað i kvöld?“
„Eg þakka þér fyrir boðið,“
svaraði eg, „en hvert eigum við
að fara?“
„Við skulum fara í Vikloríu-
fjöllistahúsið,“ svaraði Sören-
sen, „og við getuni hitst í kaffi-
húsinu okkar.“
Undir kvöld hélt eg í kaffi-
húsið. Sörensen var kominn á
undan mér og sat við púns-
drykkju.
Þegar við vorum teknir lil við
aðra flöskuna sagði eg: „Eftir
hálftima hefsl sýningin. „Ertu
húinn að fá aðgöngmiða?“
Sörensen þagði. Svo hvolfdi
hann í sig úr glas.inu og kallaði:
„Þjónn! Eina flösku lil!“ Við
])ögðum. Púnsið var gott.
Að svolítilli stundu liðinni
spurði eg: „Hvernig eru sýning-
aratriðin ?“
Það lifnaði vfir Sörensen.
„Þau eru ágæt. Eg er búinn að
sjá þau þrisvar sinnum og eg
get farið þangað ótakmarkað
oft. Fyrst kemur ung dansmær
fram á sjónarsviðið, hún er í
stuttu j)ilsi .... einu af þessum
sem ná ekki nema niður undir
hné.“
Sörensen stóð á fætur, hélt
uppi kjóllöfunum sínum og
ho]>paði nokkura hringi á gólf-
inu.
„Hún syngur: Eg vil eiga, eg
vil eiga, eg vil eiga börn
börn. Ha, ha, ha.“ Sörensen söng
með skrækri og falskri rödd, en
gestirnir skellihlóu við borðin.
^A.ð eins nokkurir taflmenn sátu
þögulir við boi'ð sín og störðu
alvarlegir fram fvrir sig.
Sörensen skálaði við mig og
liélt svo áfram: „Næsta sýning-
aratriði er sjónhverfingamað-
ur. Stórkostlegt, skal eg segja
hér! Tlann fer úr jakkanum.“
Sörensen fór úr kiólnum. „Hann
er i vesti innanundir, rauðu
vesti sérðu. Þú verður sko að
imynda þér að vestið mitt sé
rautt. Og úr þvi fer hann lika.“
Sörensen hneppir frá sér vest •
inu, fer úr því og leggur það á
stól.
Kaffihússgestlrnir byn’a að
verða foívitnh’, þeir standa upp
af gtóliiM fiínum ðg þppait !
Icylngumökte
„Undir vestinu var liann í
öðru vesti.“ Sörensen fer í vest-
ið sitt aftur og hélt áfram:
„Hann hneppir því frá sér og
fer úr því.“ Sörensen gerir það
sama og leggur vestið frá sér.
„Þetta vesti er blátt.“ Hann
hugsar sig um eitt andartak.
„Eða grænt?“ sagði liann nokk-
uð efablandið. „Hvað heldurðu
að hann hafi svo þar innanund-
ir? Enn þá eitt vesti —• gult
vesti.“ Sörensen tók vestið enn
og fór i það. Svo svolgraði hann
í sig stóran sopa úr staupinu lil
að hressa sig á, liristi höfuðið
og mælti: „í þrjátíu vestum var
liann, mannauminginn. Geturðu
nú imyndað þér annað eins?“
Við klingjum saman glösun-
um og Sörenen hélt áfram:
„Þriðja sýningaratriðið er hund-
ur sem bæði geltir og talar.“
Sörensen stóð upp af stólnum,
lagðist á fjórar fætur og skreið
geltandi bæði á milli horðanna
og eins undir þau. „Fyrst segir
hann voff — voff------- — voff,
gott kvöld! Og hann segir þetla
ákaflega greinilega og dinglar
um leið rófunni.“
Sörensen stendur á þrem fól-
um, en bregður annari hendinni
aftur á milli fóta sér og dinglar
henni þar, sem likast því er hann
sá hundinn gera. Einnig skók
hann bakhlutann til og frá, svo
að mannfjöldinn skelti upp úr
og veltist um af hlátri.
„Hvað svo?“ sjmrði eg og
helti aftur í glasið hans.
„Svo kemur heljarstökkið!“
sagði Sörensen, hátiðlegur á
svip. „Reyndu að gera þér í hug-
arlund að borðið hérna sé uppi i
mæni á leikhúsinu, óra hátt uppi
í loftinu. Svo kemur maður
hlaupandi og klifrar fimlega
upp kaðalstiga Upp í loftið.“
Sörensen skriður upp á stól og
eg reyni að styðja hann og að-
stoða eftir bestu getu. Þjónninn
kemur hlaupandi og hjálpar
okkur til að rýma glösum og
flöskum af borðinu. Alt var
hljótt og kyrt i kaffihúsinu. Þar
rikti dauðaþögn eins og eitthvert
ákaflega stórkostlegt sýningar-
atriði væri í vænduni. Hér vant-
aði ekkert nema trumbusláttar-
mann og lúðurþeytara til að
vera undanfari þessa aðal-þátÞ
ar 1 aýningarathófnirml Sóren<
m stlifur if itélntvm m á
borðið. Eg rétti honuin glasið.
Hann sýpur á og segir:
„Og núna stekkur hann mörg
heljarstökk á leiðinni ofan úr
loftinu og niður á gólf.“ Sören-
sen reynir að setja á sig kempu-
svip, en riðar og dettur kylli-
flatur niður á gólfið. Það varð
ógurlegur hávaði inni í veilinga-
salnum og gólfið og borðin
nötruðu undan þunganum.
Skákmennirnir stóðu upj> frá
borðinu sínu og komu til okkar.
„Tafhnennirnir okkar ultu
um koll.“ sögðu þeir þunglega.
„Við verðum að byrja skákina
að nýju, og þetla er alt ýkkur að
kenna.“
„Eg bið afsökunar,“ sagði
Sörensen auðníjúkur og brölti
upp af gólfinu. „Eg skal viður-
kenna að heljarstökksmaðurinn
í leikhúsinU gerir þetta dálitið
fimlegar en eg, því að cg hefi
að undanförnu ekki æft þetta
neitt. Og fyrir utan svo það, að
það er ekki til siðs að tefla á
meðan menn stökkva lieljar-
stökk.“
Við pöntuðUm fimtu flösk-
una. Sörensen riuddaði á sér
mjöðmina, því hann viiiist hafa
meitt sig í henni. Svo hélt hana
áfram:
„Næsta sýningaratriði eru
músikölsku fíflin.“ Veitinga-
þjónninn kom með heila tylft
af vínglösum og lét þau á borð-
ið, en Sörensen helti mismun-
andi miklu af púnsi í þau og tók
að syngja irska þjóðsönginn. Eg
spurði hann ítarlega hvað þessi
þremils hljóð ætlu að þýða, en
hann svarði því einu til, að fífl-
in væru írsk og að þau væru
vön að syngja þjóðsöng heima-
landsins. Sörensen hélt ófram
að syngja, en það dreg eg stór-
lega í efa, að írar hafi nokkuru
sinni átt svo ófagran þjóðsöng.
Sörensen barði i sífellu i glösin
með tveimur skeiðum, og í Jivert
skifti sem honum fansl liann
framleiða falskan tón með ann-
ari hvorri slceiðinni, drakk liann
sopa úr því glasinu, sem hann
sló falska tóninn úr. Það mink-
aði óðfluga í glösunum.
„Og nú kemur dislcaloddar-
inn,“ hrópaði Sörensen i hrifn-
ingu og þreif til sín tvo diska,
sinn í hvora liendi. Gestirnir i
kaffihúsinu hörfuðu aftur á
bak.
Eigandi gildaskálans kom
hlaupandi og spurði hvort liann
mættí tala víð mig eitl augna-
blik. Þegai- við vorum komnir
afsíðis Iivislaði hann i eyra mér:
Ef að trúðjeikarinn, sem með
yður er, akuldbinduv sig lil að
Homa hlngað 6 hverju kvöldi
ö§( iým UstÍP s!nar, þá þávf hvor