Vísir Sunnudagsblað - 15.09.1940, Side 1

1040
Sunnudaginn 15. septembep
37. blaö
Shuklahajigata er versl'.inar-
jfri lii í Bombay — og ein af |jeim
sem ilt orð fer af. Þar eru ekki
seldir skartgripir, ekki guða-
myndir, skór né hitabrúsar.
Það er alt önnur vörutegund,
sem þar er seld.
Komirðu þangað að degi lil,
sérðu lítið annað en einskonar
timburbúr og nokkur brum
kerlingarhró sem sópa óhrein-
indum úr íbúðarkytrunum út á
götuna. Fáeinir hvítklæddir
Kínverjar og Arabar sleikja sól-
skinið á gangstéttinni. — Shu-
ldahajigata liggur nefnilega á
milli kinverska borgarhutans
og kirkjugarðs múhameðs-
trúarmanna.
Á útiofnum, sem standa úti á
gangstéttunum er vcrið að sjóða
einhverja rétti. Það er ekki liægt
að sjá hvaða réttir það eru, en
lyktin af þeim — ólyktin, meina
eg —- sannfærir alla hvita veg-
farendur um, að ]ieir mvndu
aldrei koma niður einum ein-
asta bita af þessum mat, hversu
svangir sem þeir væru. í þröng-
um hliðargötunum úir og grúir
af börnum, sem þar eru að leik.
Það er varla hægt að komast
eftir þessum götum öðruvísi en
að traðka ofan á fleiri eða færri
krökkum. Svartar beiningakon-
ur sitja fyrir manni og biðja
uin aura. Augu þeirra eru dökk
og djúp og á látlausu iði. Þau
eru hyldjúp eins og hafið, og'
maður hefir það á tilfinning-
unni, að í þessum augum glat-
ist maður eilíflega. Mann
sundlar.
Á kvöldin ljómar Shuklahaji-
gata í logandi ljósgliti, allavega
litu. Timburhúsin eru upplýst
með mislitum ljósum, sumum
rauðum, öðrunT bláum, gulum
og grænum. Og í þessum liús-
um eða 1-éttara sagt búrum —
sitja konur í glitrandi silkiklæð-
um, hendur og fætur alsett keðj-
um og skartgripum, hárið gljá-
andi af kókosolíu, andlitin mál-
uð guðamyndum með bláum lit
og lófamir og berar iljarnar lit-
. . "...
' ..
,y:/ é;
A - - J
- * '..........
•-' •
' ‘
~" ' jjll'
'

Indverjar hafa lönguni þráð fult sjálfsíæði sitt og stundum hefir kom-
i?5 til óeirða af þeim ástæðum. Hér á myndinni sjáum við felustað
fakírsins af Tpi í Waziristan, en Hann er einn þeirra indversku fursta,
sem sýnt hafa Bretum opinberan mótþróa.
aðar safranrauðum lil. Margar
þeirra sitja klukkustund eftir
klukkustund hreyfingarlausar á
bak við grindurnar og stara
fram fvrir sig eins og vaxmynd-
ir. í daufri, mislitri birtunni
orkar þetta þungt og næstum
geigvænlega á þá sem framhjá
ganga. Sumar stúlkurnar liafa
hljóðfæraleikara í búrinu hjá
sér, sem leika á indverskar
handtruinbur eða simbalo og
dansa hringdansa. Sumir á-
horfendur þykjast sjá og finna
skyldleika í þessum konum bak
við grindurnar og í villidýrum
dýragarðanna, því að stundum
æða stúlkurnar eða hlaupa fram
og aftur með grindunum eins
og í blindri og æðisgenginni út-
þrá — þrá eftir birtu og frelsi.
Þær reka upp óp, sársaukafult
og nístandi, sem líkist ískyggi-
lega mikið villidýraöskri í
frumskógunum. Helst eru þetta
ungar —- í anda fleygar — kon-
ur sem enn hafa ekki vanist líf-
inu i búrunum.
Við enda götunnar heyrist
dimniur og þunglamalegur
ldukknaómur. Hann berst út í
kvöldið og nóttina frá litlu
bænahúsi sem ekki verður kom-
ist inn í nema með því að skríða.
Þeg'ar búið er að venjast rökkr-
inu inni í kapellunni, sést að
þar inni er stytta af Kali, dauða-
gyðjunni indversku.
Þannig er Shuklahajigata —
all skuggaleg gata í sérhverri
EFTIR
VILLY HAAS.
merkingu þess orðs. Þangað
kemur engin kona eftir sólar-
lag á kvöldin, því hér versla
ekki aðrir en karlmenn eftir að
sól er hnigin til viðar.
Hver sá, sem þekkir stórborg-
arlíf Bombavborgar að eins á
yfirborðinu, þekkir sporvagn-
ana, járnbrautirnar, þjótandi
bifreiðar, upplýstar verslunar-
g'ötur, fögur borgarhverfi og
iðandi líf hennar, mun reka i
rogastans þegar hann rekst á
þessa svörtustu lilið austur-
lensks þjóðlífs inni í borginni.
En á bak við tískublandið yfir-
borð liins indverska þjóðlífs
búa margir æfagamlir leyndar-
dómar. Þetta er einn þeirra.
Það er ekkert viðfangsefni til,
sem er örðugra en það, að
skygnast inn í indverskt hjóna-
og ástalíf. Ekki svo að skilja að
indverskt fjölskyldulíf sé með
öllu hulið Norðurálfubúum.
Láti maður í ljós skilning og ást
á landi og þjóð — og livaða
maður með tilfinningar í brjósti
skyldi ekki unna þessu glóandi
og rómantíska draumalandi —
hann mun mjög bráðlega verða
kærkominn gestur á indversk
Iieimili, og þar mun liann finna
til gleði og hamingju í skjóli
þessa kyrláta og íhaldssama
fjölskyldulífs. Gesturinn mun
einnig verða boðinn að vera við-
staddur heimilsfórnarhátíð á
helgidegi Malialaxmi gyðju.
Reyndar valda margbrotnir sið-
ir við trúarathöfnina miklum
erfiðleikum fyrir útlendinga, en
það gerir ekki svo rnikið til.
Hinn góðlátlegi pres’tur strikar
rauða Bralimanamerkið bros-
andi á enni manns og þar með
eru erfiðleikarnir yfirunnir.
Indverjar hlaupa yfirleitt ekki í
felur með athafnir sínar og