Vísir Sunnudagsblað - 15.09.1940, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Eiiivígi í
Aiidalúsín.
Eftir
SERASIN ESTEBANEZ
CALDERON.
Tveir menn gengu rólega yfir
St. AnnatorgiS og stefndu á
krána, sem víðfræg var fyrir að
selja besta vín, sem yfirleitt var
liægt að fá í allri Sevillaborg.
l'as og framkoma mannanna
benti ótvírætt á hverskonar
fuglar ])etla voru. Annar þeirra
— sem gekk yfir torgið, var
um eina fingurlengd hærri en
hinn maðurinn og bar sig borg-
inmannlega með perluskrýddan
flókahattinn á höfðinu. Hatt-
urinn var með borða — jafn
svörtum og syndir mannsins
voru, sem bar hann. Hann hélt á
yfirhöfninni undir vinstri hendi,
og það skein í fjólublátt fóðrið,
en hægri ermin, er héklc niður
var úr „merino“-leðri og það
glytti í silfurspennur fremst á
erminni. Hann var í lijarð-
mannsstígvélum, hvítum að lit
með lyrkneskum hnöppum, og
í fagurrauðum buxum, sem
náðu niður fyrir hné. Þessi
búningur og þó öllu fremur
hinn sterklegi limaburður,
ruddalega framkoma, hárið i
svörtum síðlokjcum og dökk,
eldleg og leiftrandi augu, báru
þess greíniléga vitni að maður-
inn var einn þeirra, sem ríða
hesta þreytta og leggja naut með
spjóti.
Hann var í djúpum samræð-
um við manninn sem með hon-
um var, mann sem var frekar
horaður en grannvaxinn, en fá-
dæma limamjúkur og liðugur
í lireyfingum. Hann var í lág-
um skóm, sokkarnir voru festir
við fagurbláar buxurnar með
brúnum sokkaböndum, vestið
var gult, en grár jakkinn var
skreyttur með hnapparöðum og
saumröndum. Kápuna bafði
hann flakandi frá sér og hatt-
inn hallandi utan í annan vang-
ann. Hin stuttu, cn jöfnu og á-
kveðnu skref hans — og létt-
Iciki lueyfinganna létu menn
renna grun i, að hann væri ekki
með öllu óvanur því, að halda
á rauðri dulu fyrir framan
mannýga og - vilta risatarfa,
hvorl heldur það voru úrvals-
tarfar frá Utrera eða Jara.
Eg — sem dái slíka menn í
blindni og gæti dáið fyrir þá —
gat ekki stilt mig um að veita
þeim eftirför og fara inn i krána
í humátt á eftir þeim. Þeir fóru
ínn í matsölusalinn og eg settist
við borð sem lílið bar á, svo eg
yrði ekki til að trufla viðræður
þeirra, því eg sá að þeir lögðu
hendurnar um hálsinn hvor á
öðrum — auðsjáanlega í þeirri
trú að þeir væru þarna einir
inni, og tóku að rabba saman á
þessa leið:
„Pulpete,“ sagði sá stærri,
„núna, þegar við ætlum að
standa augliti til auglitis hvor
frammi fyrir öðrum með dolk-
ana okkar að vopni — þú þarna
og eg hérna — einn tveir — við-
búnir — nei eigum við ekki
að fara fyrst inn til Iiljóm-
sveitarinnar, hlusta á nokkur
lög á meðan og fá okkur eina
könnu af öli?“
„Senor Balbeja,“ sagði Pul-
pete um leið og hann leit til
hliðar og skyrpti fyrirlitlega á
skóinn sinn, „eg er ekki sá mað-
ur að eg geti verið reiður öðr-
um eins vini og þér út af smá-
munum eins og Donnu Gorja
eða öðrum jarðneskum gæðum,
og ekki óttast eg heldur þó að
stálblað skeri barkakýli mitt í
sundur eða standi mér i bjarta-
stað. Þess vegna skulum við
súpa vinið og syngja á meðan:
„Blóðgum vopnin upp að hjölt-
um.“
Þeir báðu um vín og þeir
simgu: „Auga fyrir auga,“ gam-
alt þjóðlag frá Sevilla.
Að svo búnu stóðu þeir á fæt-
ur, sviftu af sér yfirhöfnunum
með dansandi fimi og dróu
hnifa sína úr slíðrum, þá er
þeir ætluðu að berjast með.
Annar þeiri a var flæmskur með
hvítu skefti, hinn var frá Gua-
dix, snæri vafinn niður að hjölt-
um. Á báða lmífana blikaði,
þeir voru oddmjóir og auðsýni-
hárbeittir.
Þeir brugðu hnífunum á loft
og handléku þá svo ört, að ekki
varð greint. Yfirhöfnunum
héldu ]>eir á vinstra handlegg
og þannig hoppuðu þeir í
kringum hvorn annan, stund-
um í fimlegum stökkum og
stundum í stuttum en léttum og
fjaðurmögnuðum skrefum. Þeir
hlupu ýmist saman eða fjar-
lægðust hvorn annan, með
hnífana á lofti og beindu þeim
án afláts hvor að öðrum.
Alt í einu brá Pulpete yfir-
höfn sinni á loft. Það var tákn
þess að hann langaði til að
segja eittlivað. Senor Balbeja
staðnæmdist og lagði lilustirnar
við.
„Balbeja, vinur minn,“ sagði
Pulpete, „mig langar til að
biðja þig einnar bónar. Hrufl-
aðu mig ekki til lýta í framan,
því það gæti orðið til þess, að
inóðir mín þekti mig ekki fram-
ar — og svo vil eg heldur ekki
verða ljótur.“
„Eg skal gera sem þú biður!“
svaraði Balbeja. „Eg skal stefna
hnífnum mínum neðar.“
„En ristu mig heldur ekki á
kvið. Eg hefi ávalt verið hrein-
látur og eg ætla að biðja þig að
óhreinka mig ekki þegar þú
stingur kuta þínum í lifrina eða
krassar í önnur innýfli min.“
„Eg skal stefna hnifnum
hærra, en nú skulum við halda
áfram.“
„Hlífðu líka brjósti mínu. Eg
hefi alla æfi verið brjóstveikur!“
„En góði vinur Hvaða aðferð
á eg þá að liafa til að drepa þig?“
„Balbeja vinur minn — það
er yfris nógur tími og tækifæri
til að stinga einn mann, og ég
hefi hérna á vinstri liandleggn-
um t. d. kýli sem þú getur stung-
ið á ef þú vilt“
„Segjum það,“ sagði Balbeja,
tók sér upphafsstöðu og lagði
til árásar á Pulpete með meiri
ákafa en nokkuru sinni áður.
Báðir sveifluðu þeir hnífum
sinum, báðir skáru þeir loftið í
eldsnörum viðbrögðum, báðir
blésu þeir af mæði, en aldrei
fengu þeir færi livor á öðrum.
Þeir vörðust, hvor um sig öllum
viðbrögðum hversu snögg sem
þau voru.
Eg veit ekki hvernig þessu
einvígi hefði lyktað — því að
mín holdgranna og liruma per-
sóna var ekki vel til þess fallin,
að ganga á milli hinna liárbeittu
og oddhvössu hnifa, og ekki var
gildaskálaeigandinn heyrnar-
betri en það, að liann leit ekki
svo mikið sem inn um skráar-
gatið. Hann liefir vafalaust hald-
ið að i-uðningurinn í borðunum
og stólunum sem ultu um koll,
svo að bergmálaði um allan
salinn, væru einhverjir viðeig-
andi tónar í hljómsveitinni.
Annars tók hann öllu með af-
skiftalausri ró, og það var eins
og hann væri að þjóna tveimur
englum, en ekki dulklæddum
djöflum, þegar hann var að
bera á borð fyrir þá.
Þess vegna segi eg það, að eg
veít ekki hvernig að þessu hefði
lyklað, ef ný manneskja hef'ði
ekki komið inn um dyrnar, sem
óhjákvæmilega hafði all djúp-
tælc óhrif á þenna hildarleik.
Það var ung Senoríta, fagurlega
limuð, mjúk í hreyfingum og
óvenjulega fögur ásýndum.
Hún var i fallegum skóm og
sokkum, svörtu fellingapilsi,
með fléttaða ól um sig miðja,
hnakkaskraut í hárinu og höf-
uðsjal úr svörtu silki með
kögri — eitt sjalhornið féll aft-
ur á öxl henni. Þannig kom
hún með mjúkum hreyfingum,
studdi liöndunum á mjaðmir
sér, gekk fram hjá mér og leit
um leið alt í kringum sig.
Þegar að gestgjafinn leit
liana varð hann liöggdofa af
undrun, liann stóð eins og stytta
og starði á stúlkuna, og eg
sjálfur hefi aldrei komist í aðra
eins æsing síðastliðin þrjátíu
ár. Þetta var Donna Gorja. Hún
var svo hrifandi, að það var því
líkast sem rafmagnsstraumur
færi um likama minn. En
Donna Gorja leit eldci við úr
sér genginni, hriktandi beina-
grind eins og mér. Hún stikaði
beint áfram — í áttina til or-
ustuvallarins.
Og einvígið virtist vera háð
upp á lif og dauða. Þegar Don
Pulpete og Don Balbeja urðu
liinnar fögru Donnu Gorja var-
ir, sem var hin upprunalega or-
sök einvígisins, en jafnframl
verðlaun sigurvegarans, urðu
þeir enn ákafari en nokkuru
sinni fyr. Það var sem berserks-
gangur kæmi á þá og stökk
þeirra og hreyfingar urðu fjað-
urmagnaðri og ákveðnari en áð-
ur. Og þó fengu þeir ekki skert
eitt einasta hár á höfði livors
annars.
Helena sú hin fagra er þarna
stóð, virti þegjandi fyrir sér hin
miklu og karlmannlegu átök og
svipur hennar bar þess vitni, a'ð
henni var leikur þessi enganveg-
inn á móti skapi. Það lcom upp
i henni, hið æfagamla kvenlega
eðli, að þrá aðdáun, jafnvel þótt
það hefði skelfingu og dauða í
för me'ð sér.
En smám saman þyngdust
augnabrúnir hennar þó og ennið
hrukkaðist lítillega. Hún brá
annari hendinni aftur að eýr-
anu og tók þar -— ekki eyrnar-
lokk eins og mátt hefði ætla —
heldúr vindilstubb, hálfbrunn-
inn og varpaði honum á milli
hólmgöngumannanna. Er þeir
urðu þessa varir, hörfuðu þeir
lotningarfullir aftur á bak og
báðir töldu þeir sig liafa hlotið
aðdáun og hylli fögru stúlkunn-
ar i fellingapilsinu, vegna þess
að klæði þeirra voru orðin all-
rifin. En liún spurði stuttaralega
og skorinort:
„Skeður þetta mín vegna?“
„Af hvaða ástæðum öðrum
ætti það svo sem að ske?“ svör-