Vísir Sunnudagsblað - 22.09.1940, Blaðsíða 1

1940
Sunnudagmn 22. september
38. blaö
QÉœpahwdtx).
„MA“ BARKER
KW*#
Kate Barker.
FYRIR mörgum árum
fæddist í Ozarkfjölluu-
um í Missouri (U. S. A.) mey-
barn, sem hlaut í skírninni hið
óvenjulega nafn „Arizona**
Clark. Til tvítugsaldurs lifði
hún tilbreytingarlitlu sveitalifi,
en þá giftist hún vinnumanni,
sem hét George Barker og voru
þau gefin saman í borginni
Aurora i Missouri.
Þar bjuggu þau, meðan
„Kate“, eins og hún var venju-
lega kölluð, eignaðist fjóra
sonu: Hennann, Lloyd, Arthur
og „Freddie“. Hinir tveir síðar-
nefndu voru enn í bernsku, þeg-
ar Barkerhjónin fluttu til Webl)
City, þar sem Geoz-ge fékk vinnu
i blýnámu. Þau höfðu litla pen-
inga í þá daga, en Kate sá um
að drengina skorti ekkert. Auk
þess kom bún góðu orði á fjöl-
skyldu sína með því að fara
jafnan með liana í kirkju á
hverjum sunnudegi.
Þegar drengirnir tóku að eld-
ast og fóru að fremja ýmsa ó-
knytti, leyfði Ivate föður þeirra
engin afskifti af þvi. Hún hélt
þvi fram, að hún gæti alveg
haft stjórn á þeim og þar eð
hún hafði mann sinn alveg
„í vasanum“, misti hann brátt
alveg valdið yfir þeim. Þeir voru
ekki seinir á að hagnýta sér
þetta ef tirlitsleysi og kvörtun-
um vegna þeirra fór ört fjölg-
andi.
Þeir voru af nágrönnunum á-
sakaðir um rúðubrot, þjófnaði,
ofbeldi gegn minni máttar o. þ.
u. I. og að lokum handtók lög-
reglan Hermann, þann elsta,
fyrir þjófnað. Kate ruddist inn
á lögreglustöðina, full heilagri
vandlætingu: Hvernig dirfðist
nokkur að ásaka son hennar fyr-
ir þjófnað? En lögreglan gat
fljótlega fullvissað liana um sök
Hermanns, og Kate bætti fyrir
brotið með peningum og hafði
soninn heim með sér. Þar helti
bún yfir hann skömmum —
ekki fyrir þjófnaðinn, heldur
fyrir að fara svo heimskulega
að þessu, að hann var handtek-
inn.
Þetta sama átti sér stað, þegar
Lloyd var síðar handtekinn fyrir
þjófnað. Báðir drengirnir svör-
uðu þeim spurningum, sem lög-
reglan lagði fyrir þá — og móð-
irinni féll það bölvanlega. Hún
gaf þeim það ráð, að ef þeir
væri yfirheyrðir, ætti þeir að
steinþegja. Þessi kona hlýtur
að hafa verið mjög einkennileg,
í hugsunarhætti, þvi að hún
sagði sonum sínum aldrei, að
það væri rangt að stela. Þess i
stað tók hún sig til, þegar hún
fór sjálf að verða reyndari, og;
kendi þeim hvernig helst væri
liægt að forðast klær lögregl-
unnar. Jafnframt liélt hún og
fjölskylda hennar áfram að
sækja kirkju og engirin þoi’ði að
segja það í áheyrn hennar, að
synir hennar væri ekki fyrir-
myndardrengir.
Það var því ekki að furða,
vegna framkomu móður þeirra,
að allir piltai’nir brutu í bág við
lögin. En þar eð glæpirnir
heyrðu aðeins undir fylkjalögin,
komu alríkislögreglunni (Fed-
eral police) þessi mál ekki við.
Jafnskjótt og eitthvert afkvæma
„Ma“ Bai’ker var handtekið,
rauk sú gamla upp til lxanda og
fóla og bar það upp á lögregl-
una, að hún væri að „ofsækja“
sonu sína. Ef það stoðaði ekki,.
fór hún að gráta og bað um að
vægilega yrði á þeim tekið. En
fjórm»nningarnir urðu verri og .
veri'i, svo að lögreglan leitaði
altaf 1\tst að Barkex’-piltúnum,
þegar einhver glæpur liafði ver-
ið framinn.
Loks kom að því að Hennann
var tekinn til yfirheyrslu í sam-
bandi við rán, sem framið liafði
vei’ið skamt frá Webb City.
Hann var fljótlega látinn laus,
sakir ónógi’a sannana. „Ma“
Barker leit á handtökuna sem
hina mestu móðgun og ákvað að
heiðra eigi lengur þessa borg
með návist sinni og flutti á
bi’ott.
Hún valdi olíuborgina Tulsa í
Oklahoma og þar vann George
Barker ýmsa snapvinnu. Ævi
mannaumingjans var sannar-
lega eklti hamingjusöm. Honum
varð ljóst, að synirnir voru að
vei-ða forhertir glæpamenn, en
móðir þeirra varði þá og hann
var valdalaus. Síðar, þegar
drengir lxans gengu í félag með
öðrum „harðjöxlum“, sem
slæptust á daginn en rændu um
nætur og hús hans varð mól-
staður fyrir allar tegundir þorp-
ai-a, ákvað George að hann gæti
ekki þolað þetta lengur. Hann
fór að heiman og kom aldrei
aftur.
Hermann fór einnig að heim-
an, en til þess að byi’ja nú glæpa-
feril sinn fyrir alvöru og eftir
það var hann á sífeldum flótta
undan ax’ini laganna. En „Ma“
Bai-ker tókst altaf að halda sam-
bandi við hann, hvort sem hann
var „inni“ eða „úti“.
HJN hafði nú auðsjáanlega
ákveðið að verða banda-
maður og ráðgjafi glæpamanna,
því að heimili hennar varð brátt
’samkomustaður stórglæpa-
manna og einnig þein-a, sem
voru nýkomnir úr fangelsi og
þurftu að fara huldu höfði, þar
til þeir væri aftur reiðubúnir til
að byrja sina fyrri iðju. Glæpa-
menn hafa sína eigin „undir-
lxeima“ fi-éttastarfsemi og það
oi*ð barst brátt út, að hjá „Ma“
Arthur R. Barker.
Barker væri ekki aðeins hægt að
fá húsaskjól, heldur og góð ráð
og holl. í stað þessa fékk „Ma“
oft hluta af í’ánsfeng eða ágóða
annara glæpa, sem hún lijálpaði
til að undii’búa. En það var
tvent, sem ekki var hægt að fá
hjá „Ma“, konur og vín. Menn
voru heimskingjar að hafa það
tvent um hönd, sagði hún.
Lögreglan varð þess brátt á-
skynja, hverskonar starfsemi
hún hefði með höndum og fór
að korna í óvæntar heimsóknir.
En hún var slóttug, sú gamla.
í hvert skifti sem lögi-eglan kom,
bauð hún henni að leita í hús-
inu, en þar fanst ekkert grun-
samlegt.
Meðan þessu fór fram, tóku
synirnir þátt i fleiri og fleiri
ránum og Hermann var kærður
fyrir rán í fjórum fylkjum,
Arkansas, Missoui’i, Kansas og
Oklahoma. Næst var Arthur
handtekinn fyrir bifreiðaþjófn-
að. Hann slapp, var liandtekinn
á ný, en braust aftur út úr fang-
elsinu. Freddie var líka í vand-
ræðum. Eftir að hann fór að
heiman liafði hann frarnið all-
rnörg rán og var loks handtek-
inn i Kansas City ákæx’ður fyrir
rán með morðtilgangi. Hann
komst þó Undan, en særðist í
bai’daga við lögregluna. —
Skömmu eftir það var Lloyd
sendur i fangelsi fyrir póstrán.
I hvert skifti sem lögreglan