Vísir Sunnudagsblað - 22.09.1940, Qupperneq 2

3
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
handtók einhvern fjórmenning-
anna, fór „Ma“ á fund lögregl-
unnar og reyndi á allan hátt,
eins og áður, að fá þá látna
lausa. Hún varði þúsundum
dollara til að greiða lögfræðing-
um og reyndi altaf að fá sonu
sína Iátna lausa, gegn „æru-
orði“, þegar búið var að dæma
þá. Hún hafði nægt fé handa í
milli núna, því að hún heimtaði
há gjöld fyrir ráðleggingar sín-
ar og fyrir að skjóta skjólshúsi
yfir þá, sem lögreglan átti eitt-
hvað vantalað við.
Rétt um þetta leyti þurftu
þrír fjórmenninganna nauðsyn-
lega á allri þeirri lijálp að lialda,
sem móðir þeirra gat þeim í tí
látið. Arthur var í ríkisfangels-
inu i Oklahoma. Hann var
dæmdur í ævilangt fangelsi fyr-
ir að myrða næturvörð í sjúkra-
húsi. („Ma“ skrifaði fylkisstjór-
anurn og ásakaði liann fyrir að
láta hengja hann upp á þumal-
fingrunum og rottur ráðast á
hann). Lloyd var í Leaven-
wortli-fangelsinu og átti að
„sitja“ í 25 ór og Fredie var í
ríkisfangelsinu í Lansing (Kan-
sas) fyrir innrot. „Ma“ heim-
sótti öll þessi fangelsi og grát-
bændi yfirvöldin um að gefa
drengjunum einn „sjans“ enn.
Hver, sem þekti hana ekki,
myndi hafa haldið að liún væri
alveg buguð af mótlætinu, en
meðan hún gerði þetta leyndi
bún Hermanni, sem lögreglan
var að leita að!
Jafnskjótt og hann taldi sér ó-
hætt að yfirgefa fylgsni sitt
komst hann í vandræði aftur.
Hann gekk í bandalag við slótt-
ugan glæpamann, Ray Terrill
að nafni, sem hafði þann sið að
ræna heilum peningaskápum og
aka þeim burt á vörubíl! Siðan
opnaði liann þá í liægðum sín-
um, langt frá þeim stað, þar
sem ránið var framið. Einu sinni
þegar þeir reyndu eitt slíkt rán
í Missouri, koma lögreglan að
þeim. Þeir Hermann komust þó
undan á flótta, en Hermann
særðist.
Nokkuru síðar, eftir rán í
Newton í Kansas, var skotið á
nokkra lögregluþjóna, sem
reyndu að ná tali af mönnum í
bíl og lést einn lögregluþjón-
anna af sárum. Lögreglan svar-
aði skothríðinni og nokkuru síð-
ar fanst lík Hermanns utan við
Wichita í Kansas. Það er talið
líklegt, að hann hafi látist af
sárum, sem hann fékk í þessurn
bardaga, en opinberlega er hann
talinn hafa framið sjálfsmorð.
Þannig lauk ævi ejsta sonar
„Ma“ Barker.
NÚ kemur Freddie aftur lil
sögunnar. Þegar hann
hafði verið látinn laus úr fang-
elsinu í Lansing tók hann saman
við alræmdan glæpamann, Alvin
Karpis (sem siðar sór að koma
J. Edgar Hoover, foringja G-
mannanna, fyrir kattarnef), og
þeir leituðu nú slcjóls hjá „Ma“,
sem flutt liafði bældstöð sína til
Thayer í Missouri. Skömmu eft-
ir það var verslun ein í West
Plains í sama fylki rænd. Lög-
reglumaður, sem sá bifreið, er
leitað var að, fara inn í viðgerð -
arverkstæði, ætlaði að tala við
ökumanninn, en er hann gekk
að bilnum var hafin skotliríð
innan úr honum og lögreglu-
þjórminíi særðist banasári. Lög-
reglan gerði strax áhlaup á
Barker-heimihð og sá þá að það-
an hafði verið flúið í skyndi.
„Ma“ Barker, Dunlop (maður
sem liún bjó með), Freddie
Barker og Alvin Iíarpis voru öll
horfin.
Þau flýðu til St. Paul, Minne-
sota, og þar varð heimili þeirra
samkomustaður allra glæpa-
manna, þ. á. m. var Dillinger
tíður gestur þar. „Ma“ græddi á
tá og fingri á gestum sínum. I
livert skifti sem lögreglan varð
of nærgöngul var skift um
heimilisfang. En altaf héldu
Freddie og Alvin áfram ránum
sínum í Noi-ðurrikjunum og
Miðvesturríkjunum.
„Ma“ Barker var nú orðin
sannkallaður forvörður glæpa-
manna. Hún fór oft til annara
borga og ef dvalarástæður virt-
ust góðar þar, leigði hún hús og
kallaði siðan á „hirð“ sina. Hún
fór líka í banka, til þess að at-
huga veikustu blettina á þeim
og kynti sér líka öll næstu stræti
til þess að skipuleggja flótiann,
þegar búið var aðfremja tilætlað
rán. En áður en það var framið
samdi hún tillögur um hvernig
best væri að liaga því o. s. frv.
Hún var orðinn „s!órmenni“ á
sviði glæpanna.
En slíkur ferill gat ekki orðið
langur. Sonur konu einnar, sem
leigt hafði „Ma“ íbúð, tók eftir
því, að þegar Alvin og Freddie
fóru í verslunarferðir sínar,
höfðu þeir altaf fiðlukassa með-
ferðis. Hann taldi þá verahljóm-
Iistarmenn, en dag einn þegar
hann var að blaða í leynilög-
reglutimariti, kom hann auga á
myndir þeirra og yfir þeim stóð:.
„Eftirlýstir fyrir morð“. Piltur-
inn tilkynti lögreglunni þetta
tafarlaust, en þegar liún kom á
vettvang, kom í Ijós, að allur
söfnuðurinn var horfinn út í
bláinn.
Enda þótt þessi tímabæri
flótti liafi e. t. v. verið tilviljun
ein, hlýtur „Ma“ að hafa fréit
um húsrannsóknina. Hún grun-
aði augsýnilega Dunlop, sem
hún bjó með, um að gefa lög-
reglunni upplýsingar, því að
eigi löngu síðar fanst hann á
bakka stöðuvatns eins i Minne-
sota, drepinn með þrem skol-
um. Rétt hjá lá blóðugur kven-
mannshanski.
MEÐAN þessu fór fram
hafði alríkislögreglan —
menn Hoovers - haft augastað á
félögum „Ma“ Barker og son-
um hennar. Loks liandtóku þeir
Francis Keating, Tbomas Hal-
den og Harvey Bailey, sem allir
höfðu sloppið úr ríkisfangels-
um. Þegar leitað var á Bailey
fanst á honum verðbréf, sem
verið bafði meðal þýfisins í
bankaráni í Fort Scolt í Kansas.
Alvin og Freddie voru viðriðnir
þann glæp og jafnskjótt og þeir
fréttu um handtöku Baileysyfir-
gáfu þeir ibúð sína í Kansas
City.
Til þess að forða Bailey frá
fangelsisvist réðu þeir lögfræð-
ing, en munu ekki liafa verið
allskostar ánægðir með frammi-
stöðu lians. Svo mikið er víst,
að hann fékk skilaboð um að
hitta „piltana“, fór á hinn til-
tekna stað og fanst þar dauður
síðar.
Um það leyti tókst „Ma“ að
fá Arthur (sem var dæmdur í
æfilangt fangelsi fyrir morð)
látinn lausan og þegar liún var
á þann liátt búin að styrkja
flokk sinn, sneri hún sér að
miklum „fjáraflaplönum.“
Hún var þó ekki óttalaus um,
að menn Hoovers væri á hælum
sona hennar og fékk því lækni
einn lil að reyna að breyta
fingraförum þeirra. En það
tókst ekki og einu afleiðingarn-
ar voru afskaplegar þjáningar
fyrir Arthur og Freddie.
Glæpamenn, eins og aðra,
grípur oft tískuæði og skyndi-
lega varð mannrán aðalatvinna
glæpamannanna. „Ma“ Barker
athugaði möguleikana á þessu
sviði, með það fyrir augum að
hagnast á þessari grein og
skömrnu síðar sögðu blöðin frá
því, að Mr. Eward G. Bremer
frá St. Paul hefði verið rænt og
verið látinn laus gegn greiðslu
200.000 dollara. Eftir að hann
kom heim aftur sagði Bremer
„G-mönnunum“ sögu sína. Enda
þótt bundið hefði verið fyr-
ir augu hans, meðan 'hann var
fluttur til og frá felustaðnum,
gat hann samt gefið þeim mik-
ilsverðar bendingar, þegar hann
skýrði frá því, að bætt hefði ver-
ið bensíni á bíl mannræningj-
anna, þegar þeir voru að flytja
bann til Rocliester í Minnesota,
þar sem vinir hans tóku við hon-
um. Þegar leitað var við veginn
fundust fjórir tómir bensín-
dunkar — og á einum þeirra var
fingrafar.
Nokkuru áður en þetta varð,
bafði Edgar Hoover -—- stjórn-
andi G-mannanna — orðið það
ljóst, að fingrafarasafn hans var
ekki nógu fullkomið. I því voru
fingraför átta miljóna manna,
en bann átti ékkert safn yfir
„einstök“ fingraför. Það var því
byrjað á að koma upp slíku
safni og þar voru geymd fingra-
för allra þeirra, sem búast
mátti við að fremdi frekari
glæpi, en orðið var.
ETTA nýja safn sannaðí
ágæti sitt í Brenner-mál-
inu, því að fáum mínútum eftir
að búið var að gera Ijósmynd
af fingrafarinu á bensíndunlcn-
um fékk Hoover skilaboð um að
það væri af Artliur Barker.
Skipanir voru þegar sendar til
næstu ríkislögreglustöðvar og
leitin var hafin.
Úr því að „G-mennirnir“ voru
komnir á slóðina, fór Barker-
Iiyskið að örvænta um hag sinn.
George Zeigler, einn þeirra sem
tók þált í Bremer-ráninu, var
spurður spjörunum úr. Taugar
hans þoldu ekki áreynsluna og
bráðlega leysti hann frá skjóð-
unni. Nokkuru síðar, er hann
var árla dags á gangi í einu af
úthverfum Chicago-borgar, var
bifreið ekið hratt framhjá hon-
uin. Skothríð dundi úr bílnum
og Zeiglerfélldauðurniður,bláti
áfram sundurtættur. „Ma“ Bar-
ker starfaði eftir bestu — eða
verstu — reglum glæpamann-
anna: Hún upprætli þá sem töl-
uðu.
En G-mennirnir voru nú í
óða önn að ríða netið utan um
þessi óþokkahjú. Glæpakunn-
ingjar þeirra voru teknfr og
yfirheyrðir og margir gáfu góð-
ar upplýsingar. Eftir eins árs
þolinmóðlega rannsókn og leit,
fanst Arthur Barker íChicago og
var handtekinn. Annar meðlim-
ur flokksins náðist einnig og
hafði hann í fórum sínum landa-
bréf af Florida. Var þar sett
krossmark við borgina Ocala.
Úrvalssveit G-manna, búin
ágætum byssum og með miklar
birgðir af skotfærum og tára-
gasi, var þegar send í flugvél til
Ocala. Varlegar fyrirspurnir
vísuðu þeim leiðina að fögru og
ihurðarmiklu húsi á bökkum
Weir-vatnsins rétt hjá borginni
Oklawalia. Slegið var verði um