Vísir Sunnudagsblað - 22.09.1940, Side 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
S
HÖLL ÞÝRNIRÓSU
Hann hafði vilst í skóginum.
En það gerði ekkert til; hann
hafði lengi óskað sér þess að
komast i einhver æfintýri og
þess vegna hafði hann farið í
sumarleyfi sitt til þessa afskekta
liéraðs. Kvöldið áður liafði hann
fengið inni lijá hónda nokkrum
farið svo á fætur snemma morg-
uns og gengið út í skóginn. Nú
var hann orðinn viltur.
Gerir ekkert til, hugsaði liann.
Fyrr eða síðar hlýt eg að finna
einhverja mannabústaði, þar
sem eg get hvílst og fengið að
horða. — Þetta var Ijómandi
fallegur dagur, sólskin, heiður
húsið og það kom brált á dag-
inn að þarna hjuggu „Ma“ Bar-
ker og Freddie, sonur hennar.
Um nóttina, þegar húsið var að
öllu leyti umkringt gekk foringi
iögreglumannanna fram fyrir
skjöldu og kallaði til mæðgin-
anna að koma út, húsið væri
umkringt og mótspyma þýð-
ingarlaus.
Ekkert svar heyrðist, svo að
lögregluforinginn kallaði aftur.
Kvaðst liann verða að neyðast
til að nota táragas, ef þau gæf-
ust ekki upp þegar i slað.
Skyndilega lieyrðist hin
skræka rödd „Ma“ Baiker. Hún
ögraði lögreglunni til að leggja
til atlögu. Á næsta augnabliki
var byrjað að skjóta úr vél-
byssu úr glugga ú efri hæðinni.
Lögregluforinginn varð að leita
slcjóls og síðan hófst orustan
fyrir alvöru.
Lögreglumennirnir gerðu sér
Ijóst, að nú yrði þeir að koma
þessu illþýði fyrir kattarnef og
rniðuðu því hverju skoti vel.-
Þeir gæltu þess að leggja sig
ekki í óþarfa hættu, reiknuðu út
hvar mæðginin myndi vera og
hleyptu svo af. Bardaginn stóð
yfir drykklanga stund, en bráð-
lega fór að draga úr skothriðinni
frá húsinu og svo fór að lokum
að hún liætti alveg. Táragas var
notað næst, til vonar og vara, og
siðan brutust G-mennirnir inn i
húsið.
Þeir fundu „Ma“ Barker
dauða, hæfða ellefu skotum,
með vélbyssu, enn volga eftir
skothriðina, við hlið sér. Fred-
die hafði lika beðið bana, cn
þrjár kúlur höfðu séð fyrir hon-
um. I tösku „Ma“ fundust
10.200 dollarar. Dauði henn-
ar var enn ein sönnun þess, að
„glæpir horga sig ekki“.
himinn, djúp kyrð í þöglum
skógi. Loftið var lirannað af
hásumarangan, ilmi greni-
trjáa og lyngs. —
Hann gekk nú lengi lengi, en
livergi varð hann var manna.
Að siðustu þreyttist liann á
göngunni og settist niður við
litinn læk, át af nesti sinu og
sofnaði síðan í grængresinu á
bakkanum.
Hann vaknaði aftur við fagr-
an söng. Það var rödd ungrar
stúlku, en orðin skildi hann ekki
og lagið hafði hann aldrei heyrt
áður. Það var glatt og þung-
lyndislegt í einu og rann svo
ljúflega saman við hinn sól-
milda dag, að það var eins og
skógurinn sjálfur væri farinn
að syngja.
Æfintýrið! lmgsaði hann;
þetta er æfintýrið sem eg liefi
verið að leita að!
Hann reis skjótlega á fætur og
gekk á liljóðið. En þá hætti
söngurinn skyndilega og alger
þögn féll yfir skóginn. Honum
flaug í hug að ef til vill hefði
þetta aðeins verið draumur,
eða tálheyrn, sköpuð af þrá
lians eftir einhverju óviðjafn-
anlegu? — Þó hélt hann áfram.
Skógurinn varð smám saman
ógreiðfærai'i og þéttari. Enginn
gróður var milli trjánna, og
víða stóðu kalnir stofnar löngu
dauðra trjáa, með kræklóttar
nágreinar, eins og fálmandi
draugahendur. Jarðvegurinn
var fúinn og ótraustur, sjúk
jörð, og það var erfitt að kom-
ast áfram. — Honum fór að
verða órótt, gamlar hálfgleymd-
ar sagnir, um Hulduna sem
lokkar unga menn inn i eyði-
skóga til þess að tortíma þeim,
rifjuðust upp fyrir lionum.
Amma hans hafði sagt honum
margar slíkar sögur og hann
trúði þeim þegar hann var lítill.
Hann nam staðar og Iiugs-
aði sig um. Það var orðið svo
dimt og ósjálegt alt um kring,
fanst lionum, þó sólin skini
reyndar enn og liimininn blán-
aði yfir trjátoppunum. Honiun
var skapi næst að snúa við. —
En svo rétti hann úr sér og beit
á vörina. Sá sem var ragur átti
ekki skilið að lenda í æfintýrum!
Hann var þó fullvaxinn maður
og harn tuttugustu aldarinnar!
— Því næst hélt hann áfram
inn í þennan ógeðslega myrk-
við, er versnaði því meir sem
lengra kom. Hann varð að fara
hægt, því víða var ófpert fyrh’
fúa; daunillir pyttir lágu á víð
og dreif og síki, full af græn-
leitu slími. Leið hans lá í ótal
krókum, og oft sökk hann í upp
að hnjám.
Loks kom hann að lágum
mel, þéttvöxnum birki. — Það
var eins og að sleppa inn í ald-
ingarðinn Eden, úr landi liinna
fordæmdu. Ilmsæt laufskógar-
lyktin fylti vit hans, litrik blóm
uxu undir liminu og fuglasöng-
ur ómaði. Trén stóðu afar þétt,
svo hann varð að neyta afls til
að troða sér gegnum laufþéttið,
en alt í einu kom liann út á
slétt, blómum þakið engi, sem
hallaði lítið eitt til suðurs. Hann
nam staðar og liorfði steini lost-
inn á það sem fyrir augu hans
bar:
í skógi fagurra lauftrjáa, á
bakka stórrar tjarnar, stóð ein-
kennilegt hús. Það var langt og
lágt, með flötu þaki, bygt úr
múrsteini. í kringum það var
há múrgirðing, þakin villivini
og bandrósum. Þetta rjóður í
skóginum var fegursti blettur-
inn sem hann hafði séð á jöi’ð-
inni. Tjörnin var lygn og tær,
en úr henni lá breytt vatnssýlci
inn í skóginn, og hinum megin
við hana voru lágir klettahólar
í skógarjaðrinum.
Kyrt var og þögult í þessari
paradís myrkviðarins, aðeins
fuglakliðurinn heyrðist. Flat-
irnar voru þaktar gulrauðum
smára, litauðug fiðrildi flögr-
uðu milli blómanna. Ilmur og
friðsæld auðkendu þenna stað,
er liktist draumum þeim sem
ungir elskendur ala i brjósti.
Alt í einu heyrði liann söng-
inn aftur. Stúlkuröddin Ijúfa
og fagra var nú mjög nálæg,
söngvarinn hlaut að vera í garð-
inum, hinu megin við húsið. —
Aftur varð liann gripinn af ó-
raunveruleika tilfinningu, eins
og fyrir stundu i eyðiskóginum:
Veru kanske sagnirnar gömlu
sannar? Var það Huldan sem
lijó í þessum litla steinkastala?
— Hann hrosti að hugsun sinni,
því nú vakti hún hvorki beyg né
ótta. Þessi girðing, vafin rauð-
mn og hvitum rósum, minti
hann á eitthvert fallegt æfin-
týri frá hernskuárunum; —
hvað var það nú aftur? —
Þyrnirósá? —- .Tá, höll Þyrni-
rósu!
Hann rétti úr sér og hló. Þetta
var æfintýrið og honum var al-
veg sama hvort það var virki-
Ipíkí eða eklci! Hann ætlaði að
EFTIIt
KltlSTMASÍM
Ul IMIIAIIKMO*.
rjúfa Þyrnigerðið og vekja
Rósu litlu!
Tjarnarmegin við liúsið var
járnslegið hlið, sem stóð opið.
Þegar hann kom að því, hikaði
liann lítið eitt, en gelck svo inn.
Á breiðum granittröppum, er
lágu að fordyri liússins, sat ung,
ljósklædd stúlka. — Hún hætti
snögglega að syngja, þegar liún
kom auga á hann. Þau störðu
hvort á annað, liugfangin, og
gleymdu öllu öðru. Ef til vill
hefir henni dottið í liug, að
þessi laglegi, ljóshærði maður
væri sjónhverfing ein, sköpuð
af æfintýraþrá hennar? Honum
var það eitt Ijóst, að þetta var
langfallegasta stúlkan er liann
hafði nokkurntíma séð! Hún
var dökk á brún og brá, sólhrúu
og fersk, eins og döggvuð villi-
rós, augun dimmblá, varirnar
kirsiberjarauðar. Yfir unga á-
vala andlitinu hennar og per-
sónunni allri var ilmur og blær
fyrstu vordaga, eins og skapar-
inn hefði verið að enda við að
búa liana til.
Þegar nokkur stund var lið-
in, rankaði liann við sér og
heilsaði henni: — „Komið þér
sælai’, ungfrú. — Afsakið — .“
Hún tók kveðjunni, reis ú
fætur og mælti fáein orð á máh
sem liann skildi ekki. En augna-
bliki siðar brosti hún og sagði, á
ágætri norsku: „Fyrirgefið,
lierra minn; eg var svo niður-
sokkinn í hugsanir mínar, að
mér varð á að tala móðurmál
mitt. — Verið velkominn t“
Hann hneigði sig. — Guði sé
lof, hún er þá raunveruleg!
hugsaði hann. — „Eg viltist í
skóginum,“ mælti liann afsak-
andi. „Og svo lieyrði eg söng
yðar. Þess vegna er eg liingað
kominn; — eg bið yður að af-
saka — .“
„Afsaka — ? Mér er sönn á-
nægja að komu yðar. Hingað
koma svo fáir.“ Hún horfði enn
ú hann undrandi og spyrjandi.—
Kjóllinn hennar var ljós með
rauðum og svörtum rósum og
hún bar dökkrauða rós í hár-
inu. — Ált í einu hristi húu
höfuðið og brosti glaðlega, það
var eins og sólskin hreiddist yf-
ir vorferska andlitið hennar.
„Verið velkominn,“ endurtók
hún. „Þér hljótið að vera svang-
ur og þyrstur? Komið með mér