Vísir Sunnudagsblað - 22.09.1940, Síða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Slík sjón, sem þessi mynd sýnir var algeng í stórborgum Frakklands í vetur og er vi'óa enn. Stúlk-
ur hafa tekiS viS störfum blaðaberanna, sem kallaSir hafa veriS í herinn.
inn og þiggiS hressingu. — I
dag eruS þér gestur minn og
þér eruS hjartanlega velkom-
inn!“
Hvílíkar móttökur! bugsaSi
hann; þetta hlýtur aS vera
draumur, því svona náttúrleg
og elskuleg stúlka er ekki til í
hinum hlutræna heimi! En mér
er alveg sama, því ef mig er aS
dreyma, þá ætla eg að minsta
kosti ekki aS vakna fyrr en i
fulla hnefana!
Þau komu inn í stóra svala
fordyrisstofu og hún bauS lion-
um sæti í djúpum liægindastól.
Svo bringdi hún bjöllu. Augna-
bliki síSar kom gildur lágvax-
inn maSur inn, klæddur í rúss-
neska skyrtu, hnébuxur og há
stígvél. Stúlkan gaf honum
stutta skipun, á framandi máli,
en maSurinn hneigSi sig og fór.
„Þetta var Stjekelye, sem er
þjónn og matsveinn hjá okkur,“
sagSi stúlkan brosandi. „Og eg
heiti Vera, — Vera Odjviskaja.
ViS erum Rússar, frá Kákasus.
Eg bý hérna meS tveimur
frænkum mínum, þær eru orSn-
ar mjög gamlar. Og hingaö
kemur aldrei neinn. FólkiS í
nærsveitunum er hrætt viS okk-
ur, og hér er óttalega afskekt.
FaSir minn lét byggja þetta hús
löngu áSur en eg fæddist, hann
og móSir mín bjuggu hérna
stundum á sumrin.“ — Rödd
hennar varS alt i einu angurvær
og bún Iaut höfSi.
„HafiS þér — veriö hér
lengi?“ spuröi hann dálitiS ut-
an viS sig.
<vTá, síSan eg var þrettán ára,
— í fimm ár!“ Hún var hrygg á
svip og tortryggilegur gljái i
augum hennar. — „FaSir minn
féll í stríSinu. Móöir mín dó af
sorg; hún hafSi altaf veriö veik-
bygS. Svo kom byltingin og viS
urSum aS flýja. ViS komumst
ó endanum til Noregs, en bróSir
minn dó á leiSinni. Viö höfum
veriS hérna siSan. Frænkur
mínar vilja aldrei fara héSan,
segja þær. Og hér er inndælt,
— en ákaflega einmanalegt.“ —
Hún leit alt í einu upp og brosti.
„Þess vegna þykir mér svo vænt
um aS þér skylduS koma!“
Þannig gelck þaS til, aS Einar
Kjelsaas, ungur og velmetinn
málaflutningsmaSur frá Oslo,
fann höll Þyrnirósu, og æfintýr-
iS sem hann bafSi dreymt Um
alla sína ævi!
Hún lét setja fyrir liann riku-
lega máltiS og svalandi vín. —-
Þegar borShaldinu var lokiS,
gengu þau út á granittröppurnar
og settust i forsæluna, undir
stórum rauöelmi. Hún liafSi
tekiS meS sér balalaika og nú
söng hún og spilaSi fyrir hann
um stund. Ókunn orS, ókunna
tóna, en mild fegurS raddar
hennar sveipaSi um hann
draumblæju æfintýranna.
Nú bafSi bann ekki lengur
neinn beig af stemningu ófaun-
veruleikans; þvert á móti fanst
honum sem alt Iif hans, fram
aS þessu, liefSi veriS einkisvert
fálm í einhverri þokuveröld.
Veruleikinn var angandi sumar-
dýrSin kringum böll Þyrni-
rósu, heimur fuglasöngs og
blóma, í sólskini, undir grænu
og rauÖu laufi! Og i allri þess-
ari fegurS, sem guS bafSi skap-
aS í gleSi sinni, sat drottning
aldingarSsins, á bláu hægindi,
og heillaSi hann meS töfrasöng
sínum, þannig aS hann sá bvita
álfa dansa yfir engin og vatniS.
Vera — Odjviskaja, hvílíkt
nafn! —
Hún reis á fætur og snerti
hann með töfrasprota sínum.
Þá leit hann upp — og sjá:
Hann var konungssonurinn
ungi, sem vakti Þyrnirósu af
hUndraS ára svefni hennar. Og
hún tók hönd lians, þau hlupu
af staS, glöS og sæl, út í aldin-
garSinn. Blómin hneigSu höfuS
sin til kveSju, fiSrildin flugu
kringum þau í litbylgjandi
fylkingum, og fuglarnir sungu
þeim brúðkaupsljóð. — Hún
batt honum kórónu úr lifrauS-
um smára og krýndi liann til
konungs i heimi æfintýranna.
Þau sátu á bakka vatnsins og
hún kendi honum að skilja mál
bins þýSa straumniSar. — Hún
leiddi hann inn i höllina, að
dýrSlegu veisluborSi. Þjónn
hennar, svartur og illilegur, bar
þeim vín í gullnum skálum. —
Að lokum sigldu þau á hvíta
skipinu hennar um spegilslétt
vatnið, og hún söng fyrir hann,
méðan kvöldaði. Bládimman
færðist yfir. stjörnur glitruðu í
geiminum. — Einnig í augum
Þyrnirósu tók að röklcva og
angurvær svipur færðist yfir
andlit bennar.
„Það líður að nóttu,“ sagði
hún. „Nú verðum við að skilja.“
Einar Kjelsaas yaknaði af
draumi sínUm og sá að liöið var
að kvöldi. Hann hugsaði með
sér: Á morgun er aftur dagur,
nýr dagur í paradís! —■ Vera —
Vera Odjviskaja, þú skalt verða
mín. — Hann kysti hönd hennar
og mælti: „Á morgun kem eg
aftur.“
Hún horfði á hann meö und-
arlegu augnaráði; svo sagði
hún: „Ef örlög okkar vilja, þá
muntu koma aftur.“
Eftir nokkura þögn bætti hún
við: „Vertu sæll. Hin heilaga
móðir frá lvazan veri með þér.
— Stjekelye bíður þin niðri við
vatnið; hann mun flytja þig
heim.“
Hún gekk frá lionum, upp
granittröppurnar, inn í höll
Þyrnirósu. Hann hrópaði á eft-
ir henni: „Vertu sæl prinsessa;
bittumst heil á morgun!“
Stjekelye beið við vatnsbakk-
ann, í litlum bát. Einar Kjelsaas
steig um borð og settist ó aftur-
þóttuna. Þjónninn réri af stað,
yfir tjörnina og niður síkið er
lá úr henni sunnanverðri, inn í
skóginn. - Höll þymirósu hvarf.
- Einar Kjelsaas fól andht sitt í
höndum sér og rifjaði upp fyrir
sér atburöi dagsins. Nú þegar
húsið hennar var horfið, fanst
honum þetta alt vera draumi
líkast. Ef til vill var það að eins
draumur ?
Stjekelye réri. — Þegar Einar
Kjelsaas leit upp aftur, voru
þeir komnir út á dálítið vatn,
sem lá spegilslétt í hljóðum
myrkum skógi; það var orðið
aldimt. Litlu síðar komu þeir að
nýju síki. Það var all langt og
endaði í stórri tjörn. Þar snéri
Stjekeljæ bátnum að landi, und-
ir lágum ás.
„Yfir þenna liolt, finna veg,“
sagði hann stuttaralega.
Einar Kjelsaas stökk í land.
„Þakka yður fyrir,“ mælti hann.
„VeriS þér sælir.“ — Svo mundi
hann eftir því, að hann hafði
ekki tekið eftir leiðinni. —- „Er
nokkur vandi að rata til ykkar ?“
spurði bann.
Þjónninn liafði þegar tekiö til
áranna; hann hristi höfuðið.
„Mér ekki skilja norsky,“ svar-
aði hann og reri með sterkleg-
um áratogum út í myrkrið.
Nú jæja, hugsaði Einar Kjel-
saas, fólkið í sveitinni getur
vísaS mér til vegar. Þetta er víst
alt í lagi. Hann gekk fyrir ásinn
og kom þá strax ó veginn í út-
jaðri sveitaþorpsins.
Hann var snemma á fótum
næsta morgunn, borSaði morg-
unverðinn i skyndi, fór svo til
bóndans er hann bjó hjá og
spurði hann um skemstu leið