Vísir Sunnudagsblað - 22.09.1940, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAQSBLAÐ 5
til rússneska hússins í skógin-
um.
Bóndinn leit hreint og beint
illilega á hann; — liann liafði
þegar orðið þess var að það var
nokkuð undarlegt fólk þarna. —
Einari Kjelsaas rann í skap:
„Eruð þér mállaus, maður!“
byrsti hann sig. „Því í fjandan-
um svarið þér ekki?“
Bóndinn varð niðurlútur og
umlaði eitthvað. Svo sagði hann,
eftir nokkura bið: „Það liggur
enginn vegur þangað, mér vit-
anlega!“
„Hvað á þelta kjaftæði að
þýða? — Enginn vegur! Eg var
j)ar sjálfur í gær og ætla þang-
að aftur.“
„Þá hljótið þér að komast
J)angað, — án minnar hjálpar!“
Bóndinn gelck frá honum, taut-
andi í skegg sitt.
Fari hann grábölvaður! hugs-
aði Einar Kjelsaas. — Svo lagði
liaun af stað í versta skapi og
hugðist að rala hjálparlaust. En
í dag heyrði hann engan söng,
er gat leitt liann á ákvörðunar-
staðinn. Hvernig sem hann leit-
aði fann liann ekki húsið, ekki
einu sinni síkin sem Stjekelye
liafði ferjað hann eftir, og seint
um kvöldið kom liann heim,
dauðj)reyttur og illa til reika!
Næsta dag fór liann urn sveit-
ina og spurðist fyrir um húsið í
skóginum. En j)etta var afskekt
hérað og fólkið lieldur fjand-
samlegt ókunnugum, eins og
sumstaðar vill brenna við í Nor-
egi. — „Húsið í skóginum!“
svaraði það fýlulega. „Við vit-
um ekkert Um það og viljum
ekkert um jiað segja! Ef þú átt
þangað erindi, getur þú fundið
það sjálfur!“ — Loks vísaði
kerling ein gömul lionum til
kaupmannsins. „Það kemur
þangað stundum einliver stutt-
ur og digur fjandi, — en eg vil
ekkert um hann segja; það er
ekki menskt, jietta fólk í skóg-
inum. Það kemur frá landi sem
kvað lieita Asiá og presturinn
segir að það trúi ekki á guð,
heldur tilbiðji skurðgoð! — Og
liver ert }>ú eiginlega, karlinn?
Þekkir þú kannske þessa
skratta?“ Kerlingin gerði fyrir
sér krossmark og fór sína leið.
— Einar Kjelsaas hló og fór til
kaupmannsins.
En kaupmaðurinn vissi þá
litið meira en aðrir. Það var
öldungis rétt, að J)að kom til
hans undarlegur maður, einu
sinni i viku hverri, til að versla,
en liitt fólkið hafði hann aldrei
séð. En hann hafði lieyrt að þau
hefðu komið liingað fyrir nokk-
urum árum, tvær eldgamlar og
hroðalega ljótar kerlingar, sem
liktust nornum, og einhvei'jir
fleiri. „Það hafði með sér lítinn
stelpukrakka, sem aldrei hefir
sést síðan. Kannske það hafi et-
ið hann ?“
Kaupmanninum var nógu lið-
ugt um málbeinið, en lítið á frá-
sögn hans að græða. „Eg get ó-
mögulega sagt þér hvar húsið
er. Þú skalt fara varlega, því
skógarnir liérna í kring hafa ilt
orð á sér; margur maðui'inn
hefir gengið inn í þá, og aWrei
komið aftur!“
Þá fór Einar Kjelsaas lil léns-
mannsins. Það var gamall,
virðulegur maður, ólikur öðru
fólki þarna um sveitir. Hann
sagði svo frá, að þetta fólk liefði
komið til hans fyrir nokkurum
árum og beðið um dvalarleyfi.
Það var venslafólk Jiess manns
er átt hafði liúsið í skóginum og
taldi sig rússneskt. Annað vissi
liann ekki, hafði aldrei séð það
síðan. Og honum var ókunnugt
um hvaða veg fara skyldi, til
hússins. — „Þér skuluð fara
gætilega, ungi maður. Skógarn-
ir eru hættulegir, jafnvel kunn-
ugum, og menn hafa horfið
þar.“
Einar Kjelsaas hafði gert ráð
fyrir að taka sér átta daga frí.
Hann dvaldi hálfan mánuð i
sveitinni, en varð einskis visari.
Þó reikaði liann um skógana
öllum stundum, í þeirri von að
finna höll Þirnirósu, en alt kom
fyrir ekki. Hann varð liraustur
og sólbrendur, en þanki hans
var hryggur. Alla daga liugsaði
hann um skógarmeyna undar-
legu og fögru, sem hann vissi að
hann gat aldrei gleymt, en sem
honum lánaðist ekki að finna.
Að síðustu varð hann að gef-
ast upp við leitina og hverfa til
starfs síns. — Hann hafði vonað
í lengstu lög, að þjónninn, Stje-
kelye, myndi koma til kaup-
mannsins, sem var búinn að
lofa að gera honum aðvart. En
Stjekelye kom ekki. Þá skrifaði
hann Veru Odjviskaju langt og
lijartnæmt bréf, tjáði henni ást
sína og bað hana að láta sig vita
bréflega hvar og livenær þau
gætu hittst. Bréfið bað hann
kaupmanninn að láta Stjekelye
færa húsmóður sinni.
Heilan mánuð beið hann,
milU vonar og ótta, eftir svari.
— Þá var hann dag einn á gangi
niður við flughöfnina og liitti
þar vin sinn, er liafði lært að
fljúga. Þessi ungi maður var
nýkominn frá Englandi með
litla flugvél er hann hafði keypt
sér þar, og bauð nú Einari
Kjelsaas i loft upp með sér.
„Ha, flugtúr?“ hváði mála-
flutningsmaðurinn, annars
hugar. — En á næsta augnabliki
glaðvaknaði hann og þreif í
öxlina á vini sinum. „Heyrðu
mér!“ hrópaði hann. „Ertu til í
að koma í langan flugtúr, —
kannske í allan dag?“
„Eg hefði nú haldið það. Ekk-
ert er mér að vanbúnaði; eigum
við kannske að skreppa til út-
landa?“
Einar Ivjelsaas hló liátt. „Já!“
sagði hann. „Til útlanda, — alla
leið til æfintýralands!“ — í
einni svipan var allri hrygð og
jiunglyndi létt af honum. —
Það er þó merkilegt að mér
skuli ekki hafa dottið þetta í
hug fyrr! liugsaði hann. Þetta
er sjálf lausnin á málinu; nú
hlýt eg að finna hana!
Hann tók undir handlegginn
á vini sínum og sagði honum i
stuttu máli frá öllum málavöxt-
um. — „Það verður að hafa
það, jiótt j)ú lialdir að eg sé orð-
inn bandvitlaus,14 mælti hann
að lokum. „En eg get ekki
gleymt skógarstúlkunni minni
og eg má til að ganga úr skugga
um, hvort hún er raunverulega
til, eða ekki. — Ef við finnum
ekki húsið með þessum loftbíl
Jiínum, þá hefir alt sem skeði
verið hugarburður minn. En
liágt á eg með að trúa því!“
Nokkrum mínútum síðar
þutu þeir af stað. Þeir liðu und-
ir bláloftunum, í sólskini, yfir
blómlegar bygðir og eyðiskóga.
— Einar Kjelsaas liló með sjálf-
um sér: Nú flaug hann á dreka
eldi spúandi, yfir lönd og höf,
að leita hallar Þyrnirósu!
Loks nálguðust þeir afskektú
sveilina, ^Jiar sem Einar Ivjelsaas
hafði verið i sumarleyfi sínu, og
svifu niður yfir skóginn. Tjarn-
ir og síki blikuðu i myrkviðn-
um, og sumslaðar sáust mýrar-
flákar, með dauðum trjám á
strjálingi. — Þeir flugu í stærri
og smærri liringum yfir mörk-
ina um stund. Víða sáust fagr-
ir og blómlegir staðir á vatns-
bökkunum, en hvergi gat Einar
Kjelsaas komið auga á höll
Þyrnirósu! — Að síðustu hall-
aði liann sér aftur á bak í sæt-
inu, lét aflur augun og andvarp-
aði þungann. Hann liafði gefist
upp við leitina.
Á næsta augnabliki tók flug-
Vegna hrísgrjónauppskerubresls lieima fyrir tóku Japanir alla uppskeruna á stórum svæðum i
Kína. Mýndin sýnir mannfjölda, sem reynir að komast inn í hrísgrjónaverslun í Norður-Kina. —*
Verðið hælckaði um 1000%,