Vísir Sunnudagsblað - 22.09.1940, Side 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
HÁTI'ÐARÉTTURINN
SANNIR ATBURÐIR ER GERÐUST UM BORÐ Á FARÞEGASKIPINU „NEWCASTLE“.
Herbort A. Löhlein befir fært í letur,
Marcli prófessor var búinn að-
ferðast fjórtán hundruð mílur
fram og aftur um héruð þar
sem malaríusótt gekk, þegar
hann kom um borð i „New-
castle“. Þar með var ein af
veigamestu og mikilverðustu
rannsóknarferðum hins fræga
ameríska dýrafræðings lokið.
Arangurinn var óviðjafnanleg-
ur, því að hann kom með gull-
froska frá Trinidad — heila
tylft sem hann hafði náð lifandi.
Þeir sem ekki þekkja neitt til
gullfroskanna i Trinidad vita
ekki livers virði þeir eru. Það
er afar sjaldgæf kvikindi, sem
glitra eins og glóandi gull i sól-
skini og eru nær þrefalt stærri
en venjulegir froskar. Sérhver
dýragarður í veröldinni telur
vélin viðbragð og deif sér niður,
því nær lóðrétt til jarðar. Einar
Kjelsaas hafði nóg að gera að
halda sér föslum; — blár vatns-
flötur þeyttist upp á móti þeim
og trjátopparnir virtust þyrlasl
hver um annan. Svo steig höll
Þyrnirósu eins og draumsýn úr
hringiðunni, múrinn þakinn
rósum, smáraengin; liliðið ram-
gerða stóð opið. Flugvélin rétti
sig við, tók léttilega niðri og
sveif upp að vatnsbakkanum.
Einar Kjelsaas stökk í land.
— Niður breiðu granittröppurn-
ar kom ljósklædd kona á móti
honum. Hann tók hana um-
svifalaust í faðm sér og kysti
hana. Yfir þeim var stemning
draums og æfintýra; hann var
aftur konungssonurinn ungi og
hafði leitað liennar áruin sam-
an, nú var hann kominn að
sækja hana, á flugreka, í sól-
skini, og liann ætlaði aldrei að
sleppa henni aftur! — Vera
Odjviskaja — Þyrnirósa! Aldrei
oftar skaltu hverfa Tnér i töfra-
skóginn þinn! Eg elska þig! —
Það síðasta sagði hann liátt.
„Eg vissi að þú myndir
koma,“ hvislaði hún i evra hans.
„Frænkur minar sögðu, að þú
kæmir ef örlögin leifðu það. En
eg var bjá þér hverja nótt i
draumi og hjarta mitt kallaði á
þig dag eftir dag. Eg var róleg
og vongóð, því eg fann að það
var eitthvað í hjarta mínu sem
er sterkara en örlögin.“
sig himinn höndurn liafa tekið
ef hann nær í gullfroska. Og nú
átti dýragarðurinn í New York
von á heilli tvlft af þessum sjald-
séðu dýrum. Innan þriggja
vikna yrðu þau kominn á á-
kvörðunars taðinn.
Skipstjórinn tók sjálfur á
móti þessum lieimsfræga gesti
sínum og hauð liann hjartan-
lega velkominn í skipið, en pró-
fessorinn mátti elcki vera að
því að lilusta á neinar móttöku-
ræður, greip fram í fyrir skip-
stjóranum og spurði hvort hann
gæti ekki sent samstundis
skeyti heim til New-York. Skip-
stjórinn fylgdi prófessornum til
loftskeytamannsins og loft-
skeytamaðurinn sendi svohljóð-
andi skeyti: „Dýragarðurinn,
New-York. — Hefi fundið Tri-
nidadgullfroska, hafið tilbúin
búr í New-York við komu skips-
ins. — Dr. March.
Skipstjórinn sagði mjög var-
lega: „Það var einu sinni leið-
angursmaður með okkur á skip-
inu sem hafði gullfroska með-
ferðis.“
Það var eins og prófessorn-
um væri gefinn löðrungur, hon-
um hrá svo: „Hvað! Hvert fór
maðurinn með froskana?“
Skipstjóri friðaði farþega sinn
samstundis, um leið og liann
bauð honum að reykja vindil:
„Ekkert að óttast March prófess-
or. Það er stundum hægt að ná
lifandi gullfroskum, en eg veit
ekki til, að það hafi tekist í eitt
einasta skifti, að flvtja þá lifandi
á milli landa.“
„Það hefir ekki verið neinu
öðru að kenna en rangri með-
ferð. Og eg persónulega er ó-
hræddur þvi eg þekki orðið
þessi dýr og veit hvernig fara
á með þau,“ sagði prófessorinn
all drýgindalega. Skipstjórinn
brosti svo ismeygilega að alt
höfuðleðrið fór á hreyfingu og
húfan hallaðist utan í annan
vangann.
Eftir þetla var March pró-
fessor óþreytandi í kringum
froskana sína, en annars var
það vfirmatsveinn skipsins sem
átfi að gæta þessara dýrmætu
kvikinda er voru a. m. k. þúsund
dollara virði livert. Hann var sá
eini á skipinu sem nokkurt skyn
bar á gullfroska.
„Það er mér mikið gleði-
efni,“ sagði dýrafræðingurinn,
að það skuli a. m. k. vera einn
maður um borð í skipinu sem
veit hvernig á að umgangast
gullfroska, og þá er ekki nein
hættd á, að þeim verði meint á
leiðinni.“
„Yes,“ sagði matsveinninn frá
Trinidad, „steiktir á teini uns
þeir eru orðnir kolbrúnir, bera
án afláts á þá oliviðarolíu, fylla
þá með lirísgrjónum og bera þá
á borð með papríkusósu. Þetta
er guðaréttur, Sir!“
Prófessorinn starði eins og
naut á nývirki á matsveininn.
„Yður er ekki við bjargandi bé-
vítis átvaglið 37ðar. En svona
nokkuð látið þér mig aldrei
framar heyra!“
Það liafði borist um alt skip-
ið, að gullfroskar væru með í
förinni. Farþegarnir réðust unn-
vörpum á March svo að hann
hafði ekki nokkurn frið, og tók
loks þann kost að flytja inn í
klefa sinn og loka sig inni. Enþá
barst það til eyrna farþeganna,
að það væri annar maður til á
skipinu sem befði vit á gull-
froskum og þessi gullfroskasér-
fræðingur væri enginn annar en
yfirmatsveinn skipsins. Árásin
var gerð á hann þegar prófess-
orinn lagði á flótta, og mat-
sveinninn sagði öllum að steikt-
ir gullfroskar væru guðaréttur,
svo vatnið kom fram í munninn
á farþegunum. Þá dauðlangaði
alla í steikta gullfroska, þeir
heimtuðu gullfroskakjöt af
skipstjóranum og þeir mútuðu
yfirmatsveininum.
En eitt sinn þegar prófessov-
inn spígsporaði sér til hressing-
ar á þilfarinu, kom matsveinn-
inn hlaupandi, baðaði út báðum
höndum og skelfingin lýsti út
úr svipnum, hann æpti hástöf-
um, stamandi og hikstandi: „í
guðanna bænum, flýtið yður
prófessor--------slys----------
voðalegt---------froskarnir —
-----fljúgast á.“
March dýrafræðingur flaug
fremur en gekk niður ó skipið
þar sem froskarnir voru — og
farþegarnir þutu í halarófu á
eftir honum til að sjá með eigin
augum hinn voðalega atburð.
Það sem bar fyrir augu hans var
nærri búið að koma hjartanu
til að hætta að slá i barmi hans.
Eitt af þessum dýrmætu dýrum
lá í dauðateygjunum á gólfinu
en hinir ellefu voru auðsjáan-
lega mjög æstir og bjuggu sig
undir nýja árás.
„Við skulum ekki láta kvik-
indisgreyið kveljast svona mik-
ið, við skulum heldur stytta því
stundir,“ sagði matsveinninn
kjökrandi af meðaumkun. Fá-
einum klukkustundum seinna
var fyrsti gullfroskurinn frá
Trinidad matreiddur og borinu
á borð. Skipstjórinn bragðaði á
bonuin og prófessorinn líka, en
vatnið kom fram í munninn á
liinum farþegunum — svo mik-
ið langaði þá í þenna dásamlega
rétt. En þegar matsveinninn
sneri sér undan glotti liann djöf-
ullega og drap titlinga frainan í
skipstjórann.
Það sem einir liljóta, geta
einnig aðrir gert kröfu til. Far-
þegarnir voru óánægðir. Skip-
stjórinn var í bannsettri klípu.
Fjóra gullfroska heimtuðu þeir
matreidda handa sér — fjóra
gullfroska á þúsund dali hvern.
Það var dýr réttur, sennilega
einhver dýi-asti réttur sem nokk-
uru sinni hefir verið framreidd-
ur miðað við magn hans. En
það var nú einu sinni þannig, að
dýragarðurinn í New-York fékk
sjö gullfroska þrátt fyrir þetta
og það var svo sem nóg. Skip-
stjórinn brosti í laumi út í ann-
að munnvikið, gaf farþegunum
dýra vindlinga, en matsveinn-
inn læddist niður til froskanna,
kitlaði þá uns á þá kom ber-
serksgangur, svo að þeir réðu
sér ekki fyrir bræði. Á þriðja
degi var hann búinn að ná til-
gangi sínum. Fjórir gullfroskar
voru dauðir í viðbót. Og aðþessu
sinni borðaði dýrafræðingurinn
með svo mikilli og góðri matar-
lyst, að hann gleymdi samvisku-
bitinu.
Daginn eftir gláptu farþeg-
arnir á hina eftirlifandi gull-
froska með illgirnislegum
græðgisaugum. Og meira að
segja skipstjórinn sjálfur ræskti
sig ísmeygilega þegar honum
varð gengið framhjá hinum fá-
séðu dýrum.
Matsveinninn var mjög
hryggur og vottaði dýrafræð-
ingnum óspart samúð sína.
Hann kjökraði ákaflega og var
átakanlega skjálfraddaður dag-
inn eftir þegar hann tilkynti
March dýrafræðing með svip
örvæntingarinnar á andlitinu,
að fimm gullfroskar væru enn
dauðir — og þeir dóu vegna
trekkvinds.
Það var haldin veisla á skip-
inu. Skipstjórinn flutti skörug-
lega ræðu um óinetanlegt gildi
rannsóknarleiðangra og um það
hve dásamleg kvikindi gull-
froskar væru. Þetta var í augum