Vísir Sunnudagsblað - 22.09.1940, Side 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§fBAN
VITIÐ ÞÉR
— að enginn franskur forsæt-
isráðherra liefir setið eins lengi
samfleytt að völdum, sem
Daladier?
— að maður að nafni Jai>es
H. Spade hefir fundið upp vegg-
fóður úr stáli, sem er jafn þunl
og venjulegt pappaveggfóður?
— að þetta stálveggfóður
reynist sérstaldega vel í baðher-
bergjum vegna hins raka lofts i
þeim ?
— að það er ryðfrítt og að það
hefir vdrið litað mismunandi
litum eftir því sem fólk hefir
óskað eftir?
— að hreska heimsveldið fær
8 miljónir sterlingspunda árlega
i toll af tei?
— að daglega eru druknir
270 milj. hollar af tei í Stój-a-
Bretlandi, sem jafngildir því, að
hvert mannsbarn í landinu
drekki 1900 bolla af tei á ári?
—- að Nýja-Sjálandsbúar
drekka til jafnaðar 1400 bolla af
lei á ári, Kanadamenn 750,
Bandaríkjamenn 150 og ítalir
1% bolla?
— að % af þræði þeim sem
japanskir hermannabúningar
eru unnir úr, er bómull, en %
af þræðinum er unnið úr
timbri?
Enginn Gyðingur má ganga
undir Títusarbogann í Róma-
horg. Það er fyrir þá sök, að
eftir að Titus hafði Iierjað á
Jerúsalem, unnið borgina og
stofnað til ógurlegs blóðbaðs
meðal Gyðinga, lét hann reisa
sér sigurboga á Forum í Róm.
Frá þeim degi hafa fáir verið
jafn djúpt hataðir af Gyðingum
sem Titus, og Gyðingaprestar
hafa á öllum tímum hótað ei-
lífri útskúfun og bölvun þeim
Gyðingum sem voga sér að
ganga undir Tilusarbogann.
Gyðingar hafa bygt sér sína eig-
in götu svo þeir geti komist
krókalítið milli Kapitols og Kol-
osseums.
•
Ibn Saud, konungur Araba og
foringi múhameðstrúarmanna,
hefir tekið upp nýja aðferð til að
hegna morðingjum og stór-
glæpamönnúm. Hann hefir fyr-
irskipað, að þeir skulu fluttir til
Mekka, hinnar helgu borgar og
iíflátnir þar í viðurvist konungs,
hirðar hans, borgarbúa og meira
að segja pílagrímar sem leita til
grafar spámannsins, eru skyld-
aðir að vera viðstaddir líflátið,
svo þeir beri fregnir um það
um endilangl landið, öðrum
mönnum til viðvörunar og svo
að þeir fregnuðu hvað þeirra
biði ef þeir fremdu glæpi.
Liflátið fer mjög hátíðlega
fram. Hermenn draga glæpa-
manninn fram fyrir hásæti
konungs, þar er liann látinn
krjúpa á kné meðan aðstoðar-
maður böðulsins dansar viltan
sverðadans i kringum sökudólg-
inn. Um leið og mannfjöldinn
lekur að hrópa „Allahu Akbar
(Allah er mikill) er höfuðið
höggvið af sakborningnum.
•
Maður einn frá Schömberg í
Schlesíu, sem nú er nýlega lát-
inn, drap 20 þúsund eiturslöng-
ur um æfina. Að eins í eitt ein-
asla skifti beit hann slanga.
•
Ekkja, sem er orðin leið á
einverunni, leitar til læknis við
einhverjúm ímynduðum sjúk-
dómi. Lækninum finst hann
skilja ástæðuna og gefur henni
það ráð, að giftast aftur.
„Jæja takið þér mig þá,“ sagði
ekkjan.
„Við læknar gerum ekki ann-
að en fyrirskipa meðöl, en tök-
um þau ekki inn sjálfir,“ svar-
aði læknirinn óhikað.
•
Tveir menn komu ofan úr
sveit til Stokkhólms, urðu
undi'andi yfir öllu skrautinu
sem þeir sáu þar, en þótti verst
að geta ekki komist í kunnings-
skap við neitt heldra fólk svo
þeir gætu kynst hinum skraut-
legu og dýru íbúðum þeirra.
Þegar öll sund voru lokuð
með að þeim tækist þetta,
ákváðu þeir að fara aðrar leiðír
til að sjá ríkulegar íbúðir. Þeir
brutust inn í íhúð manns sem
þeir vissu að var fjarverandi,
voru heila nótt heima hjá hon-
um, sátu í hægindastólum,
skrúfuðu frá útvarpi, léku á
grannnófón ,skoðuðu myndir á
veggjum, dýrmæta skartgripi og
minjagripi, teppin á gólfinu og
bækurnar í bókaskápnum.
Nokkuru seinna náði lögregl-
an í piltana, en þar eð það sann-
aðist að þeir höfðu engu stolið,
og ekkert skemt, ekki einu sinni
fengið sér „neðan í því“ úr
lcognac’sflöskunni, var þessum
skrítnu og forvitnu fuglum slept
strax lausum aftur og jafnframt
góðlátlega hent á, að í næsta
skifti sem þá langaði til að skoða
ibúð skyldu þeir bara biðja um
Nýlega er loki'ð
við að mála
dómkirkjuna að
utan og lítur
hún nú miklu
betur út en áð-
ur. Myndin er
tekin að þeirri
aðgetð lokinni,
nema að spír-
una vantar á
turninn. Fremst
á myndinni er
einn bæjarbúi
að lesa Vísi.
DÓMKIIIKJM
leyfi til að skoða hana; þeir
fexjgju það óefað.
•
Hin arabiska „mær frá Orle-
ans“ heitir Khadijah. Hún er
forkunnar fögur og var beit-
bundin arabiskum uppreistar-
manni í Palestinu — einum
þessara manna sem leggja alt í
sölurnar fyrir frelsið og háði
látlausa baráttu gegn yfirráðum
Englendinga í Palestinu — uns
hann var tekinn og skotinn.
Þá sór Khadijah hin fagra
hefnd. Hún skildi við ættingja
sína og vini og hélt til fjalla.
Þar fann hún gott fylgsni og
þangað flyktust uppreistarmenn
til hennar, hlýddu skipunum
hennar og ráðuin, en hún hlóð
fyrir þá skothylkin á daginn.
Hún hlóð 600 skothylki til
jafnaðar á dag, en er það dugði
uppreistarmönnunum ekki, tók
hún yngri systur sína sér til
hjálpar. Einn dag varð hún fyr-
ir slysi. Þegar hún var að hlaða
eitt skothylkið, sprakk það í
höndunum á henni og hægri
handlegginn tók af fyrir ofan
olnboga.
Við þetta óhapp hefir hróður
hennar vaxið. Nú er hún fræg
orðin um endilangt landið.
Uppreistarmenn flykkjast til
hennar umvörpum og Englend-
ingum stafar svo mikil hætla af
henni, að þeir hafa heitið miklu
fé henni til höfuðs, og þess er
vai'la annars að vænta, en að
hennar bíði sömu örlög og ást-
vinar hennar. En það er líka það
sem hún yill.
•
Arið 1891 var enska hval-
veiðaskipið „Star of the East“
á veiðum í uámimda við Falk-
landséyjar. Dag nokkurn sáu
skipverjar heljarstóran hval í
nánnmda við skipið, tveir bátar
voru settir á flot og á skamri
stundu tókst að skutla hvalinn.
En það óhapp vildi til að öðrum
bátnum hvolfdi fyrir sporðkasti
hvalsins. Einn maður druknaði,
en annar týndist og fanst ekki
þrátt fyrir langa og ákafa leií.
Var þá snúið sér að hvalnum,
hanu var festur við skipshlið-
ina og skipverjar tóku að skera
af honum spikið. Það var unnið
Játlaust allan daginn og langt
fram á nótl, en um það bil sem
skipverjar voru búnir að skera
spikið og voru að liætta, sáu þeir
að eitthvað hreyfðist í kviði
hvalsins. Það var skorið á kvið-
inn og maðurinn sem týndist
kom lifandi út — meðvitundar-
laus samt og illa til reika. Það
var ausið látlaust yfir hann
vahii uns hann kom til sjálfs
sín aftur, en hann var með óráði
og það varð að hafa hann i liálf-
an mánuð samfleytt í haldi i
skipstjóraklefanum, því hann
var með æðisköst eins og vit-
skertur maður. Að þrem vikum
liðnum gat hann aftur tekið til
við starf sitt.
Á meðan Bartley hélt til i
hvalsmaganum, höfðu magasýr-
ur livalsins breytt húð manns-
ins þannig að hún var skinin og
glær og gagnsæ orðin eins og
pergament. Hefir hörund hans
ávalt verið með þessum sama
blæ frá þessari stund.
Bartley mintist höggsins á
bátinn. Hann mundi lika eftir
því að myrkt varð umhverfis
hann, að hann rann eftir ein-
hverjum glerhálum göngum.
Hann mundi að liann átti ekki
mjög ilt með andardrátt, en
hinsvegar fanst honum að hit-
inn ætlaði sig Hfandi að drepa.