Vísir Sunnudagsblað - 20.10.1940, Blaðsíða 6

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
WILL SCOTT:
ELDABUSKAN
Einhver sagði það æfa fyrir
löngu, að maður þyrfti ekki
endilega að vera gáfaður, þótt
maður hefði laglegt andlit.
Mabel var lagleg.
Hvort hún þurfti að vera gáf-
uð líka, til að koma sér áfraTn
í lífinu, læt eg lesandann dæma
um. Hitt vissi eg, að ó sjö vik-
um var hún komin í fimm söng-
kóra og skuldaði húsaleigu.
Hún gat ekki sungið. Hún gat
ekki dansað. Hún fékk ekki skil-
ið að liún skyldi eklci komast
hetur áfram. Því vissutega var
hún lagleg.
„Það stafar af því“, sagði vin-
kona hennar við hana, „að nú á
dögum þarf fólk að læra eitt-
hvað til að hrjóta sér leið í líf-
inu. Sérstaldega í söngkór
Gagnrýnendur eru á einu máli
urn það, að söngur og dans séu
veigamestu atriðin í skrautsýn-
ingum. Þetta væri alt i stakasta
lagi, ef að þú hlytir aðallilut-
verk í leikriti. Leikstjörnur gera
hvað sem þeim sýnist og þær
þurfa ekkert að kunna. Alt öðru
máli gegnir með söngkóra. Þar
verður maður að vita hvað mað-
ur á að gera og kunna það til
hlítar. Þessvegna verður mað-
ur að leggja að sér við námið.“
„Eg býst ekki við að eg geti
lært að dansa eða syngja“, sagði
Mabel.
„I hreinskilni sagt, lijartað
mitt, þá hýst eg heldur ekki við
því“, sagði vinkona hennar.
„Líklega væri best að eg hætti
að æfa“, sagði Mabel.
„Það held eg líka. Og ef eg á
að gefa þér góð ráð, þá skaltu
hætta“, sagði vinkonan.
Mabel hætti.
Eftir að hún var hælt, fór hún
að svipast um eftir einhverju
öðru.
Hún fékk lánaða átta skild-
inga og veðjaði á hest. Hún
vann, hún gat endurgreitt átta
skildingana og borgað húsaleig-
una sína upp. Hún átti meira
að segja fáeina skildinga cl'tir
og þá notaði íiún til þess að svip-
ast um eftir einliverju, sem
henni væri að skapi. Hún las
auglýsingu frá „Ef-verslunar-
skólanum“. Ef maður borgaði
20 skildinga i kenslugjald var
manni, kcnd braðritun. Ef mað-
ur fékk ekki neina stöðu að
náminu loknu, þurfti ekkert
námsgjald að borga.
Mabel tólc að læra.
Sennilega hefir einhver, æfa
fyrir löngu, sagt að greinar-
merki væru ekki þýðingarmík-
il, ef maður hefði laglegt and-
lit. Mabel lærði hraðritun. Hún
var lagleg. Aðra vantaði bæði
fegurðina og greinarmerkin.
Mabel varð liraðritari. Á
þrein vikum var hún búin að
skifta þrisvar um atvinnu. Hús-
bændur hennar sáu strax livað
var að. Loks sá hún það sjálf.
„Bréfaslcriftir eiga ekki við
mig“, sagði hún.
Ilún hélt áfram að leitast
fyrir um atvinnu. Hún las aug-
lýsingar án afláts.
í einni þeirra stóð, að næring
þjóðarinnar væri eitt þýðingar-
mesta mál landsins. „Eldabusk-
iir eru drotningar heimilisins.
Eldabuskan getur heimtað hvað
sdn hún vill, hún fær það. Þér
skuluð gerast eldabuska.“
Mabel hugsaði ítarlega um
málið. Hún hafði aldrei hugs-
að um þetta áður. Á meðan hún
var í kórnum og eins á meðan
liún var skrifstofustúlka borð-
aði hún i Iitlu matsöluhúsi, og
hafði alls ekki sýnt nokkurn á-
huga fyrir matartilbúningi. En
nú var áhugi hennar fyrir þessu
þjóðþrifamáli vaknaður.
Það er auðskilið mál, að mað-
ur verður að lifa, úr því að mað-
ur er byrjaður á því. Og aug-
lýsingin fullyrti að enginn lifði
jafngóðu lífi og eldabuskur. —
„Nú á tímum geta eldabuskur
farið fram á hvaða kaup sem
þeim sýnist. Það er litið um
eldabuskur. Þér skuluð gerast
eldabuska.“
Mabel varð að viðurkenna, að
]ief ta var snildar hugmynd. Hún
skrifaði nafnið sitt og heimilis-
fang á útfyllingarseðil. Mabel
varð eldabuska.
Það ber ekki neina nauðsyn
til að eldábuskur séu laglegar,
en galli er það nú heldur ekki.
Mabel var lagleg eldabuska.
Eftir að Mabel var búin að
laöra matreiðslu, tók ’ hún að
svipast um eftir einhverjum,
sem hún gæti eldað fyrir. Að
lokum tók hún þá ákvörðun, að
matselja fyrir Blite ofursta i
Herne Bay. Hún var sannfærð
um, að það hlyti að vera barna-
leikur einn, að búa til mat i
Herne Bav, ef lnin lifði heiðar-
legu lífi og héldi stolti sinu ó-
skertu. Ilún Iiafði eitt sinn kom-
ið til Herne Bay, þegar hún var
lítil, og hún gat hæglega gert sér
í hugarlund, hvernig það væri
að dvelja þar. Ilún var nefni-
lega á þeirri skoðun, að það væri
ákaflega erfitt að fá eldabuskur
í Herne Bay og þessvegna hlyti
fólkið að taka byrjenda sem
henni opnum örmum. Það var
af þessari ástæðu, að hún gaf
sig fram við auglýsingu frá
Blite ofursta, fór til Herne Bay
og varð eldabuska þar.
Daginn eftir komu liennar
þangað, sat Blite-fjölskyldan,
sem samanstóð aðeins af tveim-
ur manneskjum — manni og
konu — til borðs. Hjónin byrj-
uðu að borða.
Skvndilega liallar ofurstinn
sér aftur á bak í stólnum og
þeytir gafflinum sinum út i
stofuhorn.
Fúkyrðin, sem hann þrumaði
yfir konu sína, eru alls ekki
prenthæf.
„Hvern-----------á þetta að
þýða?“
„James!“ sagði eiginkonan
með ávítunarhreim í röddinni.
„Svaraðu mér!“ öskraði of-
urstinn. „Eg vil vita?það! Kall-
arðu þetta mat? Er þetta nokk-
ur matreiðsla? Þetta er hrein-
asta endemi.“
„ James!“ sagði eiginkonan
með ávítunarhreim.
„í tuttugu og sjö ár samfleytt
hefir þú verið að því að eyði-
leggja í mér magann með bölv-
uðu suðusullinu í þér. Þú setur
þig blátt áfram út til þess að ná
í allra lélygustu eldabuskurnar,
sem vfirleitt eru fáanlegar. Eg
held þetta ekki út lengur.“
„Eg lield nú bara að þú sért
hættur að elska mig.“
„Eg elska engan og ekkert.
Maginn í mér er gereyðilagður.
Það getur eklci nokkur maður
afborið. Ef---------“
„Þetta er nú fyrsti dagurinn,
sem stúlkan er hér“, sagði eig-
inkonan blíðlega og reyndi að
stilla til friðar.
„Og skal verða hennar síð-
asti“, öskraði ofurstinn. „Skip-
aðu henni að koma inn! Strax!
Hringdu!“
Það er hringt.
Mabel kemur.
„Ósamlyndið hófst fyrir
mörgum árum“, sagði Blite of-
urstafrú við vinkonu sína.
„Eg fékk ekki í eitt einasta
skifti þá eldabusku, sem hon-
um líkaði við. Og það fór meira
að segja stöðugt versnandi. Þú
veist jú hvernig stúlkur eru nú
á dögum. Bræðiköst hans juk-
ust dag frá degi. Eg held meira
að segja að hann hafi hatað mig
síðastliðið ár. Það kastaði tólf-
unum með siðustu eldabuskuna,
sem við höfðum. Hún hét Mab-
el, stelpuræxnið. Hún kunni
blátt áfram ekki nokkurn skap-
aðan hlut til matreiðslu. En
hún var lagleg. Súpan, sem hún
eldaði, var þykk eins og leðja.
Það var dropinn, sem fylti bibk-
arinn svo að út úr flaut. Ofurst-
inn gaus eins og eldfjall í um-
brotum.“
„Og hvað svo?“ spurði vin-
kona ofurstafrúarinnar.
„Það var hún, sem hann
strauk með.“
Skák
Tefld í skákkepni milli Austur-
bæjar og Yesturbæjar 6, októ-
ber 1940.
Hvítt: Víglundur Möller.
Svart: Óli Valdimarsson.
1. d4, d5; 2. c4, e6; 3. Rc3, Rf6;
4. Bg5, Be7; 5. e3, o-o; 6. Rf3,
c6; 7. Hcl, Rbd7; 8. Dc2, He8;
9. Bd3, dxc; 10. Bxc4, Rd5; 11.
BxB, DxB; 12. o-o, RxR; 13.
DxR, Df6 (Svartur vill ekki
leika e5 strax1, vegna þess að
liann býst sennilega við að
hvítur myndi fara í drottninga-
kaup); 14. b4, e5; 15. d5!, Dg6
(Betra var sennilega cxd en
hvítur hefir undir öllum kring-
umstæðum betra tafl); 16. dxc,
bxc; 17. Hfdl, e4; 18. HxR!,
BxH; 19. Re5, HxR (þvingað);
20. DxH, He8; 21. Dc7, Bg4; 22.
Dxa7, Df6; 23. a4, Hd8; 24.
Dc7, Hd2; 25. Db8+, Hd8; 26.
Dc7, Hd2; 27. Dg3, li5; 28. h3,
Bdl (Svartur hótar nú bæði
29 .... Bx4 og Db2 til þess að
vinna skiftamun);
ABCDEFGH
29. a5!, Db2; 30. Bxf7+, KxB;
31. Hxc6 (Staðan er nú vonlaus
fyrir svartan, þótt hann éigi
manni meira, því peð hvíts eru
svo sterk og menn svarts kom-
ast ekki að til varnar), Ivg8; 32.
a6, Dal; 33. KJi2, Ba4!; 34.
Hc8+, Kh7; 35. a7, Hdl; 36.
Hh8+, KxH; 37. a8D+, Kh7;
38. Dxe4+, Kg8; 39. Db8+,
Iíf7; 40. Dbf4+, gefið.
V. M.