Vísir Sunnudagsblað - 20.10.1940, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
8,—
SÍÐM
Vitið þér-----?
— a'ð sá maðurinn, sem flesl
bréf fær um þessar mundir, er
Roosevelt Bandaríkjaforseti ?
— að frá því er liann varð
forseti og fram til ársloka 1939
hafði hann fengið 8.000.009
hréfa?
— að sjálfur skrifar Roose-
velt 60 hréf að meðaltali á dag,
en fær 4000?
— að Lindhergli var óþektur
maður þar fram til ársins 1927,
að hann flaug frá New York til
Parísar?
— að fram að þeim tíma fékk
’hann jafnaðartega 5—6 hréf á
dag?
— að fyrsta mánuðinn eftir
Atlantshafsflugið fékk hann
3.500.000 hréf, 100.000 sím-
skeyli og 11000 böggla?
— að ef Lindhergh tiefði æll-
að að tesa sjálfur öll bréfin og
þurft eina mínútu lil jafnaðar
fyrir tivert hréf, hefði það lekið
liann sjö ár með 24 klst. vinnu,
að komast yfir öll bréfin, sem
tiann fékk þenna cma mánuð?
— að hresku konungshjónin
láta vini sína og ættingja fá
umslög með sérstöku merki á,
svo að þau þekki bréfin frá öðr-
um bréfum, þegar pósturinn
kemur ?
Kennari er að skýra nemend-
um sínum atmætti guðs og
meðal annars tekur liann sem
dæmi, að í gær hafi verið helti-
rigning, en í morgun hafi verið
kominn snjór og gaddfrost.
Þetta sanni hinn atfullkomna
mátt guðs.
En þá gellur einn strákanna
við og segir:
„Þetta er enginn vandi —
núna um háveturinn.“
Fjötskylda nokkur i Englandi
átti landskjaldböku, en þær
falla altaf í dvala nokkurn hluta
vetrarins. Svo var það um nýj-
ársleytið að fjölskytdan fékk
nýja vinnukonu, mjög duglega
og áhugasama. Einn dag seinni
tiluta ýetrar heyrði hitt fólkið
að stúlkukindin rak upp tiræði-
legt vein frammi i eldlmsinu.
Það þaut þangað í dauðans of-
boði og þegar þangað kom, stóð
stúlkan hálf stirðnuð af hræðslu
með starandi augu og hrópaði:
„Steinninn sem eg braut. kol-
in á í vetur, er lifandi.“
Ungur rithöfundur kom i
hendingskasti inn til aðalfram-
kvæmdarstjóra Gawner-kvik-
myndafélagsins; liann lét ekki
neina einkennisklædda þjóna
hindra ferð sína, heldur hrinli
tiverjum þeim óþyrmilega úr
vegj sem gerðist svo djarfur að
standa i vegi fyrir honum eða
tefja tians hröðu framsókn á
nokkurn liátt. Hann seltist móð-
ur og másandi niður í djúpan
hægindastól heint fyrir frainan
liinn volduga mann.
„Hvei' djöfullinn gengur á?“
„Eg verð að sýna yður nokk-
uð nokkuð sem cr gevpi áríð-
andi.“
„Golt og vet. Hvað er það?“
Hinn voldugi maður tas hand-
ritið yfir með míkilli tirifningu.
En sá sami voldugi maður vissi
jafnframt, að hrifni kostar pen-
inga. Hann setti þess vegna upp
sauðarlegan kæruleysissvip og
sagði að það væri ekki óhugs-
andi að leikritið væri tit^ ein-
tivers nýtt. Hinsvegar væri ekki
nokkur leið að nota það eins og
það væri, heldur yrði að skrifa
það alt upp að nýju og lagfæra
það.
Höfundurinn gerði alt sem
tiann gat til að sannfæra fram-
kvæmdastjórann um ágæti
leikritsins, en það har ekki
minsta árangur.
í þessu katlaði framkvæmda-
stjórinn á fyrsta leikstjóra og
sýndi tionum handritið. Þegar
fyrsti leikstjóri var húinn að
lesa fyrstu þrjár blaðsíðurnar,
flevgði hann handritinu fok-
vondur á borðið og sagði:
„Þetta er svívirðilegt ritþýfi!
Hreinasta ósvinna! Þvilíkt og
annað eins læt eg ekki hjóða
mér. Eg gel sýnt yður frum-
handritið að þessu leikriti.“
Þetta var rothögg á vesalings
rithöfundinn. Hann stamaði að
eins án afláts: „Það er ekki satt,
það er ekki satt.“
Innan litillar stundar kom
fyrsti leikstjóri með frumhand-
ritið milli handanna og hauðst
lil að sanna það svart á hvilu að
efni beggja handritanna væri
nákvæmtega eins, að þvi einu
uridanskildu að nöfnum hefði
verið hreytt.
Aðatframkvæmdastjóri Gaw-
nes-kvikmyndafélagsins hugs-
aði með sjálfum sér, að þarna
gæti hann hagnast á snið-
ugan hátt ef liann vildi, og þyrfti
ekki að kaupa handritið nema
fyrir gjafverð. Þéss vegna þandi
liann sig allan út og sagði að
þetta væri fáheyrð ósvífni, sem
tiann gæti ekki tátið bjóða sér.
Hann kvaðst skyldi kalla öll
leikritaskáJd, sem skrifuðu fyrir
kvikmyndafélagið á fund til að
Á myndinni sjáið'
])ið mennina, sem
annast „umbrot"
Sunnudajgsblaðs
Visis í Félags-
prentsmiðjunni,
en það eru þeir
Jón Thorlacius (t.
v.) og Karl Jónas-
son (t. h.). „Um-
brol“ er það kall-
að, þegar gengið
er frá efni blaðs-
ins i blýsíðunum,
áður en þær fara
í prentvélina.
SUNNUDAGSBLAÐIÐ í UNDIRBÚNINGI
fá úr því skorið, hver væri liinn
raunverulegi höfundur leikrits-
ins.
Rithöfundurinn komst aftur
í gott skap.
Niðurstaða rithöfundafund-
arins var ákaflega einkenniteg.
Eftir að búið var að lesa handrit
rithöfundarins upp i viðurvist
þeirrá allra, gengu þeir tiver á
fætur öðrum fyrir aðal fram-
kvæmdastjórann, dróu dular-
fulla handritasyrpu upp úr vas-
anum og tjáðu framkvæmda-
stjóranum liver fyrir sig, að
þeir hefðu skrifað leikritið. Því
til sönnunar gætu þeir sýnt hið
eigintega frumhandrit og lögðu
það jafnframt á horðið.
Þetta var dásamlegt. Unga
leikritaskáldið rak upp skelli-
lilátur.
En þegar aðal framkvæmda-
sljórinn krossbölvaði og rithöf-
undarnir sem skrifuðu leikrit
fyrir Gawnerkvikmyudafétagið
hótuðu að sækja lögregluna,
reis skáldið á fætur og sagði:
„Bíðið þið eitt augnablik
herrar mínir, eg skal ekki tefja
ykkur lengi. En eg tiefi ákveðið
að upplýsa þetta mál frá rptum,
og þess vegna ælla eg að segja
ykkur það að leikritið, þetla
sem hér um ræðir er ekki eftir
neinn af þessum sex rilhöfund-
um sem hér eru staddir, og það
er heldur ekki eftir mig.“
? ? ?
„Það er — eg bið ykkur að
afsaka hreinskilni mína — eftir
])ýska skáldið Friedrich von
Schiller."
! ?! ?
„Og heitir: „Ræningjarnir“!“
í Great White Sands, ekki
langt frá Alamagordo, hafa ékki
alls fyrir löngu fundist för —<
13 talsins — eftir mann. Þetta
út af fyrir sig er ekki neitt sér-
stakt, en Iiitt vekur furðu allra
hve maðurinn hefir verið fót-
stór, því förin hafa mælst 55
cm. löng og 25 cm. breið, en þaö
svarar því, að maðurinn hafi
verið 3,50 m. að liæð ef líkams-
vöxturimr hefir verið samsvar-
andi við fótstærðina.
Mönnum er með öllu óslcilj-
anlegt tivernig á þessum förum
stendur, og þrátt fyrir margar
getgátur liafa vísindamenn ekki
fengið nokkura lausn á þessy
dularfulla atriði.
/
George Jones heitir hagfræð-
ingur í Cardiff. Hann hefir
.reiknað út að venjulegur meðal-
maður tali 11.800.000 orð á ári,
taki 1200 sinnum i hendina á
vinum og kunningjum, depli
augunum 94.800.000 sinnum,
kveiki á 10.000 eldspýtum og
revki hálfa mílu af vindlingum,
ef þeim væri skeytt hverjum
við annan. George Jones segir
ennfremur, að á meðan kvænti
maðurinn týni einni tölu úr
klæðum sínum, týni pipar-
sveinninn 27.
Rauði krossinn í Þýskalandi
hefir fyrir ekki löngu Iátið
smíða ný sjúkraskýli, sem má
laka sundur og setja saraan eft-
ir vild. Það tekur liálfa aðra
klukkustund, að setja saman
sjúkraskýti fyrir 300 manns,
með öllum nútíma þægindum,
sem fullkomin sjúkrahús hafa.
Þau framleiða sjálf Ijós og hita,
í þeim eru vatnsgeymar og
va tn sleiðslur, uppskurðarklefar,
röntgentæki, rannsóknarlier-
hergi og lyfjageymsla. Það hesta
við þessi sjúkraskýli er það, að
þau eru á hjólum, og það er hægt
að færa þau lengri eða skemri
vegalengdir á tiltölulega mjög
’skammri stund.