Vísir Sunnudagsblað - 27.10.1940, Blaðsíða 1

Kenny liðsforingi rölti í
hægðum sínum á undan negra-
hópnum, er hann hafði ráðið lil
fylgdar við sig, í gegnum
skógarþyknið. Þetta ferðalag
var búið að vara lengi og Kenny
var orðinn órólegur. Eftir síð-
ustu hitasóttina sem liann hafði
fengið, var hann ekki búinn að
jafna sig fyllilega og hann var
órórri og' æstari en hann átti
vanda til.
Frá því að lagt var af stað í
ferðina um sólarupprás, hafði
ekki annað borið fyrir augu en
niðdimmur skógurinn með eit-
urgrænum lit á trjábolúm og
laufi. Kennv tók að leiðast, þvi
lionum fanst þessi myrkviður
ætla að kæfa sig. Hann herti
gönguna. Brátt var hann búinn
að ganga allan hópinn af sér
nema þjóninn sinn, sem tritlaði
á eftir honum með byssuna hans
um öxl.
Seinna iðraði Kenny þess, að
hafa lilaupið i fang æfintýrun-
um, því liverju mátti ekki búast
við af svertingjunum, þegar
bann var horfinn þeim úr aug-
sýn? Uppreist negra er ekki
bættulaus, og það er ekkert sem
tendrar þá til uppreistar eins og
það, þegar siðvenjur þeirra eru
brotnar eða á einhvern hátt
gengið í bág' við trúarlíf þeirra
og helgisiði.
Loksins grisjaði í gegn um
skóginn og örmjó grasgrund
kom í ljós, en á bak við liana
blasti víðáttumikill og blikandi
flötur Albertvatnsins. Strax og
Kenny kom fram úr skógar-
þykninu, s;á liann yfirborð
vatnsins bærast upp við bakk-
ann. I sömu svifum sá hann
langan ógeðslegan hala koma
upp úr vatninu og mynda gárur
á sléttum fletinum, og strax á
eftir ægilegt gin á krókódíl, sem
hélt á svortum mannslíkama í
gapandi kjaftinum. Auðsjáan-
lega var maðurinn annaðhvort
meðvitundarlaus eða dauður,
þvi hann lá þarna hreyfingar-
Krókódíllinn helgi
og særingarmahurinn svarti.
laus og' gaf ekki frá sér minsta
hljóð né annað lífsmark. Það
heyrðist ekki svo mikið sem
stuna.
Það fyrsta sem Kenny liðs-
foringi gerði, var að reka upp
öskur af skelfingu og ætlaði að
þrífa byssuna af öxl negra-
þjónsins. En þjónninn þaut ofan
að vatninu með byssuna um öxl
og sinti engu köllum húsbónd-
ans, heldur baðaði út öllum
öngum eins og alóð vera niðri á
vatnsbakkanum.
Það sem nú skeði,fanst Kenny
svo óskemtilegt og óveruleika-
kent, að hann trúði naumast sin-
um eigin augum, og liélt að
bann sæi ofsjónir vegna hita-
sóttar. Hið risavaxna kvikindi í
vatninu virtist skilja bendingar
þjónsins og svnti hægt og ró-
lega í áttina til hans.
Eru helgir krókódílar til? s
Ivenny liafði á ferðalögum
sínum í Afríku komist í meiri
kynni við krókódíla, en hann
hafði kært sig um. Og afleiðing
þeirra kynna var sú, að hann
kærði sig vissulega ekki um að
til fleiri átaka kæmi milli sín og
þeirra. Á þessu augnabliki mint-
isl hann liálfgleymdra sagna
sem svertingjar þeir, sem hann
hafði verið fyrirliði fyrir i ný-
lenduhernum, sögðu honum við
náttelda inni i frumskógunum.
En hann hafði altaf kallað þetta
heilaspuna og svertingjahjátrú
sem ekki væri takandi mark á.
En skyldi það nú hafa við raun-
veruleika að styðjast, að helgir ,
krókódílar, sem svó margar og
miklar sagnir gengu um, væru
til eftir alt saman?
Iiann hljóp sem fætur toguðu
niður á vatnsbakkann til að sjá
betur hvað gerðist þar neðra. En
auðsjáanlega höfðu hrópin og
köllin i lionum stygt krókódíl-
inn, því þegar hann kom niður á
vatnsbakkann, deif krókódíllinn
sér hvæsandi undir yfirborð
vatnsins, en rétt á eftir skreið
rennblautur, móður og másandi
negri upp úr vatninu og upp á
bakkann. Hann nam staðar fyr-
ir framan Kenny, ranghvolfdi i
sér augunum, pataði með hönd-
unum út i loftið, stamaði eitt-
bvað og lét óðslega.
Með allmiklum erfiðismun-
um gat liðsforinginn komist í
sldlning um, að þessi maður
sem stóð fyrir framan hann var
prestur i næsta negraþorpi, og
að það værí m. a. verkefni bans,
að þvo krókódílnum og færa
honum mat. Núna hafi krókó-
díllinn stygst við öskrið í Kenny
og hann sé svo reiður, að það
muni eklvi vera liægt að eiga
neitt meira við hann þann dag.
Það var sama hvernig Kenny
reyndi að afsaka sig og miðla
málum, sama hve vingjarnleg-
ur hann var við negrann —
bann gerði ekki annað en lesa
bölbænir og formælingar og
stevtli bnefann framan í Kenny.
Einkennilegt virki.
Skömmu eftir þenna atburð,
komu fylgdarmenn Kennys
fram úr skógarþykninu, og
OJltbi
o4. £•. ‘KjÖVÚ.%,,
þjónninn skýrði þeim strax frá
því sem liafði gerst. Þeir biðu
allir lengi dags eftir því, að
krókódíllinn kæmi aftur i ljós,
en það bar ekki árangur. Loks-
ins sendi Kenny negrasveitina á
undan sér til næsta þorps til
þess að koma upp tjöldunum.
Þegar Kenny kom i náttstað-
inn, var búið að tjalda tjaldinu
hans langt utan við sjálft þorp-
ið, sem girt var háum garði úr
leir, niðurundir vatnsbakkan-
um.
Það var ekki fyr en um nótt-
ina, að Kenny fékk skilið ástæð-
una fyrir þessum einkennilega
garði utan úm negraþorpið,
sem stakk gjörsamlega í stúf
við það, sem hann þekti annars-
staðar til. Og honum þótti það
lílca kynlegt, að fylgdarlið hans
skyldi alt leita gistingar inni í
sjálfu þorpinu, en ekki í tjald-
búðum lijá hans eigin tjaldi eins
og venja var. En hann vissi að
það var gjörsamlega þýðingar-
laust að spyrja negrana um á-
stæðuna fyrir þessu kynlega
hátterni. Hann vissi að þeir
myndu aldrei fást til að svara.
Hann lét þetta því gott lieita,
enda var hann þreyttur eftir
erfiði og hita dagsins.
Kenny sat aleinn og snæddi
kvöldverð í tjaldinu sínu, sem
Iiann lýsti upp með vasaljósinu
sinu. Honum fanst liann vera
jafn einmana þarna eins og
hann væri eini livíti maðurinn
i allri Afriku. Hann sat í þönk-
um og varð hugsað til þess sem
hann ætti i vændum þegar sja-
kalar, hýenur og jafnvel ljón
færu að gera sig heimakomin
hjá honum. Bráðlega fór hann
einnig að heyra alskonar þrusk
fyrir utan tjaldið, og þar sem
bann vissi að aðstoðar fylgdar-
manna sinna þurfti bann elcki