Vísir Sunnudagsblað - 27.10.1940, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Negrastúlkan,
sem átti a'ö fórna krókódílnum.
að vænta fyr en um sólarupprás
næsta morgun, tók liann a'ð
hlaða matvælabirgðakistum og
skotfærakössum upp með
tjaldhliðunum sem virlcisgarð.
Að því búnu Iilóð liann tvær
kúlubyssur og marghieypuna
sína, lagði þær við hliðina á sér
á jörðina og lagðist svo sjálfur
lil livíldar.
Öskur frumskóganna.
Kenny varð ekki syefnsamt
því að liann var ekki fyr lagstur
niður, en að hann heyrði frís og
blástur og rétt á eftir hvelt hlát-
ursöslcur i hýenu, alveg fast við
tjaldskörina. Hann heyrði líka
jarm •’ fáeinum sjökulum sent
snuðruðu í ltring um tjaldið.
Nokkur augnablik var alt hljótt
og Kenny var um það bil aö
festa blund, þegar dimt og geig-
vænlegt ljónsöskur barst innan
úr skóginum. Aftur varð alt.
hljótt, en nú liugsaði Kenny
ekki meir til svefns, hann reis
upp við olnboga og hlustaði ó-
rór í skapi eftir því, livort hann
heyrði elcki eitthvað frekar í
Ijóninu. Rétt iá eftir heyrði
hann korrandi óhljóð í ein-
hverju ferlegu dýri sem byltist
með bægslagangi og óhljóðum
alt i kring um tjaldið.
Kenny settist upp með byssu
sína milli handanna og beið.
Kaldur sviti spratt út á enrii
hans og þannig liðu minútur
— honum fanst það vera heil
klukkustund —- þá heyrði hann
gelt í krókódíl; og í sömu svip-
an nístandi angistaróp utan úr
myrkrinu. Kenny datl alt í einu í
hug, og án þess að gera sér grein
fyrir hvers vegna, særirigar-
maðurinn eða presturinn í þorp-
inu. Hafði særingarmaðurinn
máské ætlast til ])ess, að Iíenny
yrði krókódílnum helga að
bráð, i hefnarskyni fyrir þær
inisgjörðir sem særingarmaðm -
inn þóttist hafa orðið fyrir um
daginn? Hann stóð á fætur og
læddist hljóðlega fram að tjald-
dyrunum. Hann dró eina af
birgðakisluuum til liliðar, opn-
aði tjaldið og fór út.
i
Fórnin.
Nóttin var óvenju björt, þvi
•liimininn var lieiðskir og tungl
i fyllingu, og strax og Kenny
kom út úr tjalddyrunum sá
liann livar stúlku nokkun'i var
hrint með valdi út úr gerðis-
hliðinu fyrir ulan negraþorpið.
Aftur heyrðist skerandi angist-
arvein. Nú vissi Kenny livað
það var, sem hér gerðist. Þetta
var fórnin, sem krókódílnum
helga var færð i sáttaskyni.
Hann vissi það ennfremur, að
krókódillinn var þarna á næslu
grösum og harin lilaut að gleypa
stúlkuna í sig þá og þegar.
Ivennv var i mikilli hættu, en
liann var ákveðinn í þvi, að
bjarga stúlkunni livað sem það
kostaði.
Stúlkan lá hreyfingarlaus á
grúfu og huldi andlit sitt í
moldinni, og hún hreyfði sig
ekki að lieldur þólt Ivenny kall-
aði á liana. En rétt á eftir stóð
hún með leifturliraða á fætur,
,tók undir sig stökk og hentist
eins og örskSt til tjaldsins. Hún
klifraði fimlega yfir kassana og
kastaði sér titrandi af geðs-
hræringu til jarðar.
Þetla voru siðustu forvöð,
því Kenny var ekki fyr búinn
að lilaða kössunum fyrir dyrn-
ar aftur og löka að sér dyrunum,
en skriðandi bægslagangurinn í
krókódílnum heyrðist færast
nær. Eitt stutt jarmandi gelt
heyrðist og um leið sló krókó-
díllinn vitstola af bræði með
halanum i jörðina og kastaði
sér um leið af öllum sínum
þunga á tjaldið.
Tjaldið stóðst þessa fyrstu á-
rás, en Kenny var það Ijóst að
hann var í mikilli hættu stadd-
ur. Þá mundi liann alt í einu
eftir því, að hann átti nokkura
flugelda geymda i einum kass-
anum, ef ske kynni að hann
þyrfti einliverntíma að gefa
negrumun merki um, að hann
væri staddur í lífshættu. Flug-
eldarnir voru að vísu orðmr
gamlir og ef til vill ónýtir, en
reyna mátti þá þó, ef einhver
þeirra kynni að koma að not-
um. Hapn fann flugeldana, opn-
• aði rifu á tjaldinu og kveikti i
þeim. Þeir þeyttust lóðrétt lil
himins, sprungu í á að giska
30 fela hæð svo að gneistaði lil
allra átta.
Við sprenginguna varð alt
aftur kyrt og hljótt og hin geig-
vænlegu villidýraöskur þögn-
uðu. Nú fyrst fékk Kenny tæki-
færi lil að sinna ungu stúlkunni
sem lá flötum beinum og titr-
andi af krampafullum ekka í
tjaldinu bans. Ilann sá í bjarm-
anum frá vasaljósinu sinu, að
það var kornung, næstum
barnsleg stúlka, sem særinga-
maðurinn liafði ákveðið að
fórna krókódílnum lielga. Iiann
kveikti eld i skyndi og hitaði
handa henni kjötseyði til að
hressa hana svolílið við.
Liðsforinginn hafði getið rélt
til um afturkomu negranna.
Þeir komu ekki fyr en um sól-
arupprás til tjaldsins og voru
síður en svo upplitsdjarfir, er
þeir sáu húsbónda sinn. En þeg-
ar þeir sáu slúlkuna heila á
húfi inni i tjaldinu urðu þeir
agndofa af undrun. Þeir voru
skömmustulegir á svip á með-
an Kenny ávítti þá, en þegar
hann skipaði þeim að sækja
særingamanninn ætluðu þeir
naumast að fást til þess. Loks
var hann þó sóttur, en er liann
kom„ varðist liann allra frétta
og neitaði að svara. Hann svar-
aði ásökunum liðsforingjans
því einu, að það hefði verið
nauðsynlegt að friðþægja kró-
kódílsguðinum, þar eð liann
hefði verið reittur lil reiði.
Formælingin.
En þegar særingamaðurinn
kom auga á stúlkuna ungu, sem
rétt i þessu gekk reikandi út úr
tjaldinu umhverfðist hið annars
rólega andlit lians, hann froðu-
feldi af bræði, öskraði til stúlk-
unnar, skannnaði liana og svi-
virti fyrir að liafa forðað sér
undan fórnardauðanum. Að sið-
ustu sagði hann um leið og hann
steytli hnefana framan í hana:
„Þú skalt ekki verða langlíf
þrátt fyrir þetla, og áður en
næsla tungl verður fult, skaltu
verða komin þangað sem eg
sendi þig.“
Kenny var búinn að vera
nógu lengi i Afríku til að sann-
færast um, að særingamaður-
inn myndi ekki láta sitja við
orðin tóm, og að stúlkan myndi
ekki verða langlif ef hann fengi
að ráða. Þessvegna tók Kenny
hana með sér, og liann þóttist
ekki ólnritur um líf hennar, fyí
en að þau, tveim dögum seinna,
lcomu til næstu trúboðsstöðvar,
og hann fékk trúboðunum hana
til .varðveislu.
Nokkurum mánuðum seinna
fékk Kenny liðsforingi bréf frá
trúboðunum þar sem þeir með-
al annars tilkyntu honum, að
negrastúlkan hefði dáið þrem
vikum eftir komu hennar þang-
að. Hefði dauðdaga hennar bor-
ið mjög skyndilega að og eng-
inn vitað um orsakirnar.
Kenny sem þekti orðið
leyndardóma Afríku út í æsar,
krókódílana, ljónin, geigvæn-
legu næturnar Iiennar, varð
ekkert undrandi við þessa frétt.
En mörgum árum seinna þegar
liann sat með félögum sínum í
Nairobi og þeir ræddu um dul-
armátt svartra særingarmanna,
setti hann hljóðann og lionum
varð hugsað aftur til liðinna
tima. Hann varð að viðurkenna
]>að með sjiálfum sér, liversu ó-
ljúft sem honum ])að annars
var, að hann gat ekki lengur
neitað, að þessi dularmáttur var
staðreynd — staðreynd sem
hvítir menn hafa enn ekki getað
rannsakað né skilið.
„.Toe Louis gengur frá honum“. Hann virðist vera búinn að
|)ví. Sá sem liggur á hnjánum er Arturo Godoy, lmefaleikagarpur