Vísir Sunnudagsblað - 03.11.1940, Síða 1

1940 Sunnudaginn 3. nóvember 44. blad
Á FUNDI HJÁ
í umræðunum um miðilssvik Láru Ágústsdóttur tala þeir, sem reynsluna hafa um „fund“ hjá Láru rétt
eins og slíkur „fundur“ væri álíka hversdagslegt og einfalt fyrirbrigði og hreppsnefndarfundur, stjórnmálafund-
ur eða einhver önnur álíka veraldleg og hversdagsleg samkoma.
Þeir, sem engan fund liafa setið — og þeir eru sem betur fer ekki svo fáir—< hafa hinsvegar óljósar hug-
myndir um þyðingu orðsins „fundur“. Sumir naga sig nú í handarbökin fyrir að hafa látið þetta tækifæri sér %
úr greipum ganga. Aðrir segjast altaf hafa reiknað með að þetta væri ómerkilegt, en hvað „þetta“ var í raun og
veru og hvernig það kom mönnum fyrir sjónir, vildu þeir samt fá að vita, ef þeir ættu þess kost. —
Nú hefir Vísir verið svo heppinn, að geta í eitt skifti fyrir öll svalað forvitni þeirra, sem aldrei hafa kom-
ið á „fundi“ og getur nú boðið lesendum sínum á fund — hverjum ''og einum, þar sem hann kann best við sig
— í hægindastólnum, á legubekknum eða við kaffiborðið.
Þannig er mál með vexti, að í hinni löngu og ítarlegu skýrslu sinni til sakadómarans um miðilssvik Láru
Ágústsdóttur bregður Sigurður Magnússon upp mynd af fundi hjá henni. Þessi frásögn Sigurðar er ýkjulaus og
vafalaust alveg sönn. Skv. beiðni Vísis hefir Sigurður leyft, að fundargerð þessi yrði. birt hér í blaðinu, og getur
Visir því gert lesendum sínum það til skemtunar og fróðleiks, að bjóða þeim nú á miðilsfund.
9
---------------—------------------------------—- —.............- ..................... ....................a-t ■
LÁRU MIÐLI
EFTIR SIGITRÐ RACÍNIÍSSOJV
Mér þykir hlýða að gera
tilraun lil að lýsa fundi hjá
Láru, lil að gefa hugmynd þeim
sem aldrei hafa komið þar í
hús, um hvernig fundur fer
fram. Eg mun hér aðallega
styðjast við fundinn 5. des 1939.
A þeim fundi hafði eg allstóra
„blokk“ og blýant og hripaði í
myrkrinu mér til minnis. —
Eg mun þó í frásögn minni ekki
binda mig eingöngu við þennan
fund, lieldur reyna að draga í
eill lieildarmynd af fundunum.
— Annars er heildarsvipur
fundanna jafnan hinn sami,
sömu raddir, svipaðir líkamn-
ingar, skyggnilýsingar með á-
þekkum blæ — eins og manns,
sem skiftir um föt, en er þó,
þrátt fyrir hamskiftin í eðli sínu
samur og jafn. —
Eg mun, til skýringar styðjast
hér við meðfylgjandi teikningu
Axels Helgasonar lögregluþjóns,
af fundarherberginu og afstöðu
sætanna og hlutanna í herberg-
inu. — i
Klukkan er rúmlega 20. Fund-
argestirnir eru sestir í sæti sín
(1—15) og biða miðilsins. I sæt-
um þeiiri, sem næst eru hæg-
indastólnum (nr. 16) sitja tíðir
fundargestir (nr. 1 og 15). Mið-
illinn hefir sjálfur ákveðið
hverjir skuli sitja í þessum sæt-
um. Þeir sem vel eru að sér,
vita að miðillinn hefir sjálfur
gefið þá skýringu, að til trygg-
ingar því að sambandið verði
gott, sé nauðsynlegt að þar sitji
vant fundarfólk. Sæti nr. 1 er að
jafnaði sæti Óskars, þegar hann
er á fundum. Það er eðlilegt.
Hann er góður fundarmaður,
unnusti miðilsins, forsöngvari
fundarins, og liann hefir tekið
við aðgangseyrinum að fundin-
um fyrir liönd miðilsins. Það
situr stúlka í sæti nr. 15.
Iíún tekur oft á móti peningunx
íyrir miðilinu. Hún syr.gur líka
í gællega og svipur hennar er
hreinn - enginn grunar hana
um græsku. — Það er sæmi-
lega bjart í herberginu, því ljós
logar á lampanum á þilinu.
Hægindastóllinn stendur úli á
gólfi, nokkur skref frá dyrun-
um, sem liggja inn að svefn-
herbergi miðilsins.
Hátíðleg alvara hvílir yfir
fundarmönnum og liógvær eff-
irvænting er i svip þeiÝra. — Ef
til vill eru inni nýir gestir sem
skima forvilnislega í kring um
sig, hnippa livor í annan — stel-
ast ef lil vill til að brosa ofur-
lítið — en brosið deyr á vörum
þeirra, andspænis þeirri virðu-
legu ró og öryggi hinnar dul-
rænu sannprófunar staðreynd-
anna, sem endurspeglast í and-
litum þeirra, sem innstir sitja.
— Dyrunum, sem vita að gang-
inurn hefir verið læst og lykill-
inn stendur i að innanverðu. —^
Alt i einu opnast hurðin og út
úr svefnherberginu inn í fund-
arherbergið kemur miðillinn —
frú Lára. Hún býður gott kvöld
hæversklega og fundargestirnir
endurgjalda kveðju hennar. —
Nýliðinn, sem virðir þessa konu
fyrir sér um leið og hún gengur
inn i herbergið sér ekkert í fari
hennar eða klæðaburði, sem
beri blæ liins yfirskilvitlega.
Þetta virðist vera fertug kona,
venjuleg manneskja, klædd í
dökkan látlausan kjól, sem fer
lienni vel. Hún gengur fram á
gólfið, ýtir stólnum alveg að
liurðinni, sem hún hefir lokað
á eftir sér, sest í stólinn, strýk-
ur ef til vill fellingar úr kjóln-
um, eða strýkur hendinni yfir
ennið, horfir dökkum augum
fram á fundarmenn, lieilsar ef
til vill einhverjum alúðlega.
Hún er e. t. v. óvenjulega
þreytuleg á svipinn, kvartar um
að hún sé kvefuð eða þreytt í
kvöld. Hún er kannske í góðu
skapi, segir einliver spaugsyrði
og lilær hvellum hlátri. Hún er
blátt áfram, alveg laus við allan
liátíðleik. Einhver fundar-
manna eða miðillinn hefir svo
orð á að rétt sé að slðkkva ljós-
ið. Venjulega rís maðurinn, sem
situr í sæti nr. 1 upp og sleklcur
*