Vísir Sunnudagsblað - 03.11.1940, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Þessi uppdráttur er af fundarherbergi Láru Ágústsdóttur á Hverf-
isgötu 83, og sýnir sætaskipan herbergisins. Stóllinn fyrir miðju
herberginu lengst t. h. er sæti mi'Öilsins, en undir skápnum faldi frú
Lára slæöurnar, sem hún nota'ði við svikin. — Uppdrjittinn gerði
Axel ILelgason lögregluþjónn.
ljósiö á veggnum. Nú sést ekk-
ert í herberginu, nema rautt
Ijós, sem logar á lampa, sem
liangir niður úr loftinu fyi'ir
framan slól miðilsins. Þeim
megin, sem að miðlinum veit er
tlökt hengi á lampanum. Það er
sítt, ca. 50 cm., að því er virðist
úr flaueli. Þeim megin sem að
miðlinum veit, er saumað á það
Ijósleitt krossmark. Smám sam-
an venjast augun myrkrinu og
nú birtir ofurlítið fyrir augum
aftur. Venjulega er birtán það
mikil að þeir sem sitja andspæn-
is hvor öðrum t. d. í sæti nr. 4
og 13 geta greint andlit og liend-
ur hvor annars. Andlitið er hvítt
eða ljósleitt en form þess verða
ekki greind. Hendui-nar eru eitt-
livað ljósleitt — ógreinilegt.
Miðillinn er liulinn svörtu
myrkri, vegna skermsins, sem
hangir við lampann. Skuggann
af skerminum ber þannig, að
þeir sem sitja i sæti nr. 15 og 1
hvei'fa i myrkrið en fundarmað-
ur í sæti nr. 2 er að hálfu leyti
hulinn í skugga skei'msins, en
er að hálfu leyti í skímunni. —
Miðillinn getur þess nú, vegna
þeirra sem óvanir eru að sitja
fund að enginn skuli kross-
leggja hendur eða fætur. Aðrar
reglur eru ekki gefnar. Ef til vjII
berst í tal að „stenxningin“ þurfi
að vera létt. Nú byrjar miðill-
inn að syngja. Hún hefir mikla
og sæmilega fallega rödd. Fyi-st
eru sungin algeng veraldleg lög.
Fyrsta lagið er e. t. v. „Þú sæla
heimsins svala lind“. ÖIl eríndin
ei-u sungin. Fj'rst taka fáir und-
ir með miðlinum. Svo bætast
fleiri i hópinn. Sumir eru kann-
ske feimnir og vilja ekki vera
með í upphafi, en svo koma þeir
að lokum líka með og eftir litla
stund syngja allir fullurn hálsi.
Þá er sungið: „Nú blikar við
sólarlag" tvisvar sinnum. Næsta
lag er „Ætti eg lu>rpu“. Það er
sungið tvisvar. Nú syngur mið-
illinn undirrödd fullum hálsi.
Þá er sungið „Hæx-ra minn guð
til þín“, þrjú erindi. Næst er
sungið „Lýs milda ljós“ tvö vers.
Þá „Nú legg eg augun aftur“
tvisvar sinnum. Nú er rödd mið-
ilsins ekki eins skær. Svo er
sungið „Á liendur fel þú lion-
um“, 3 vers. Miðillinn er nú
þagnaður en söngurinn liljóm-
ar af fullum lcrafti, — kannske
enn fegux-ri en fyrr, því nú eru
menn skjálfraddaðri. — Alt í
einu heyrist annarleg rödd frá
miðlinum. Það er eins og eitt-
livað sé að brjótast urn í lxálsi
miðilsins. Svo lieyrist lítil barns-
rödd. Þá bljóðnar söngurinn
með öllu, því nú er miðillinn
sofnaður og nú hljómar hin
saklausa rödd barnsins frá
heimi andanna — hinu fyrir-
heitna landi vor jarðai'búa. —
Og barnið skrikir af ánægju.
Það býður gott kvöld. Fundar-
gestii'nir svara honum allir þ. e.
a. s. þeir sem eru kunnugir lion-
um, því þetta er ekki bai'n, sem
af tilviljun er á néinum villi-
götum. Nei, langt frá því. Þetla
er kunningi okkar alli'a — hann
Siggi litli. Við vitum heilmikið
um Sigga litla. Hann er Sigurðs-
son og er frá Sauðárkróki. Jai'ð-
visl hans var skömm, en það
gerir ekkert til, því nú fær hann
að koma svo oft til jarðarinnar
og láta til sin heyra. Hann „opn-
ar sambandið“ á öllum fundum
frú Láru. Hann er afar kálui',
ldær mikið, en er ósköp barna-
legur, og talar náttúrlega dálili'ð
vitlaust málfræðilega séð, eins
og öll smábörn gera. Hann segist
koma „til að sópa“. Alt í einu er
hann lioi'finn inn í hið dular-
fulla myrkur og nú lióstar nxið-
illinn. Hóstinn er dimmur. —
Nú kemur ný rödd. Það er rödd
konu, sem virðist nokkuð við
aldur. Við þekkjum að það er
systir Clemenzía — venjulega
kölluð „systir“. Hún var útlend
— gestur i landi okkar fundai'-
manna hér á jörðinni. Þess
vegna er . hið islenska ávarp
hennar með útlendum lireim.
Hún var útlend — liklega frönsk
nunna í Landakoti: „Góðar
stundir! Gottkvöld! Velkomin“,
segir liún, „menn taki saman
höndum“. Þögn. Fundarmenn
taka sarnan höndunum. Ný
rödd. Það er Mínei'va. Við
þekkjum Minei-vu vel. Hún er
vinur okkar og þekkir okkur
strax með nöfnum ef við höfum
verið áður á fundi og lieilsar
kunfiiiglega þeim, sem eru tíðir
gestir og kallar þá gælunöfnum.
Mínei'va mun lxafa sagt alla sögu
sinnar jarðvistai', en þá sögu
hefi eg aldrei heyrt, enda ekki
um hana spurt. Mínerva hefir
orðið kunningi minn. Hún lief-
ir sagt mér ýmislegt, sem hún
þykist vita um mig og það er e.
t. v. til þess að láta liana ekki
móðgasl af fáfræði minni, sem
eg hefi aldrei spurt hana um
jarðvist hennar, enda skiftir það
varla rnáli. — Mínerva virðist í
aðra röndina vera barnaleg, en
öðrum þræði er liún ung stúlka.
Rödd hennar er unglingsrödd,
en hún á örðugt með að segja
sum orð rétt, eins og hún kunni
nxálið ekki til lilítar. Það eru
venjulega sömu orðin, sem hún
hrasar um. Hún segir t. d. aldrei
orðið „peysuföt", en eg liefi allt-
af og líklega 20—30 sinnum
heyrt hana segja orðið „peysu-
fatningaföt“. Einhver fundar-
manna hjálpar henni þá og seg-
ir „peysuföt“ og jankar hún
því. Þannig hjálpum við Mín-
ervu og hún okkur, svo alt fer
vel. Hún er glensfull og kot-
roskin, talar stundum mjög
hratt. Henni gengur illa að
finna mannanöfn. Hún segír
að þau „detti ekki“ svo hún geti
ekki séð þau. Ofl segir hún þó
nöfn, aðallega síðari hluta
nafna, fyrsta staf í nafni o. s.
frv. Henni gengum stunduttl
dálítið illa að komast til okkar,
segist þá koma „bráðum, bet-
ur, best“ og kemur altaf smám
saman. Hún sér okkur ógreini-
lega, eins og í þoku fyrst. Svo
sér liún okkur betur og loks al-
veg. — Hún er ákaflega hé-
gómleg, spyr okkur hvort okk-
ur finnist ekki að hún sé falleg
og auðvitað finst okkur að hún
sé falleg. Þá er hún ánægð með
okkur — og auðvitað sjálfa sig.
Mínerva er hreint ekki hátíðleg.
Það er létt yfir henni og hún er
altaf í góðu skapi. Þó liefir hún
stundum áhyggjur af miðlinum
og segir þá að „grej’ið Lála“ sé
kvefuð. Einkalíf niiðilsins þekk-
ir Minerva öllum betur og óvin-
ir miðilsins eru óvinir Mínei*vu
og fá þeir margt óþvegið frá
henni, en venjulega er það l>ó
nokkuð tvírætt, en jafnan talað
á máli, sem þeir skilja sem ætl-
að er. — Upp á síðkastið liefir
t. d. hinn illi liugur Óskars (þau
Lára eru skilin) spilt mörgum
fundi og valdið Mínervu þung-
um búsifjum. Annars talar
Mínerva lítið fi'á eigin brjósti.
Hún flytur aðallega það sem
henni er sagt að segja og hefir
mér skilist að fyrirlesarinn ann-
ars lieims muni oft vera síra
Valdimar, sálmaskáldið góða. —
Eins og eg gat um, sér Min-
erva okkur öll á fundinum
greinilega eftir að liún er kom-
in „bráðum, betur, best“. — En
Minerva sér fleira. Hún sér hjá
okkur áruna okkar, svipi fram-
iiðinna, æskustöðvar okkar,
fortíð, nútíð og framtíð. Hún
les hugsanir okkar, eins og við
lesum bók. Hún veit það sem
við hugsuðum í gær og hinn
daginn ,og' er ég þá kominn að
fyrsta þætti hinna eiginlegu
„stórsannana“ skygnilýsingum
og huglestri ásamt forsögnum
og spádómum. —
Mínerva víkur nú máli sínu
til eins af fundarnlönnum i einu
og segir honum venjulega í ó-
Myndin er tek-
in inn í skáp-
horni'ð á her-
berginu, þar
seni skápurinn
stendur. Lengst
t. v. sér i stól
nr. 15 (sbr.
uppdráttinn) —
lengst t. h. sér
á stól frú Láru,
en þar sem sér
á hvíta blaðið
undir skápnum,
fundust sljæð-
urnar, sem urðu
til þess aðljósta
upp svikunum.