Vísir Sunnudagsblað - 03.11.1940, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÍÐM
VITIÐ ÞÉR
— að í Suður-Afríku er fólk
ekki gefið saman í lijónaband
nema það hafi tilkynt yfirvöld-
unum trúlofun sína á. m. k.
heilu ári áður?
— að þetta er gert með það
fyrir augum að hjónaefnin séu
húin að kynnast hvort öðru svo
vel, að þau viti að hverju þau
gangi?
— að aldur sumra loftsteina
hefir talist vera 1(K)—2800
miJjónir'ára?
•
Hinn frægi rússneski söngvari
G. A. Baklanoff gaf árið 1012 úl
endurminningar sínar og hér er
ofurlítill pistill úr þeim:
„Eg kom í hópi fámenns
ferðaleikflokks til Nikolajew,
sem er lítill bær við mynni Bug-
fljótsins. En svo slysalega hafði
viljað til, að eitthvað af farangri
okkar hafði óvart orðið eftir á
leiðinni og um kvöldið rétt áður
en við áttum að „troða upp“,
kom í ljós að við höfðu nóturnar
úr „Aida“ í fórum okkar en að-
eins búningána úr „Faust“.
En forstjórinn hikaði ekki eilt
augnablik. Hann ákvað strax að
Ieika „Aida“ í búningunum og
með leiktjöldin úr „Faúst“. Eg
varð i hlutverki Amonasro að
koma fram í handabrókum af
Valentin og egipska hetjan Rad-
ames að fara í skikkju dr.
Fausts. Allir þrælarnir voru í
húningum af hefðarfólki mið-
aldanna en þeir voru málaðir
með sóti í framan rétt eins og
þeir liefðu verið að spila Svarta-
Pétur og allir orðið fyrir þeim
óhöppum að silja með það ó-
gæfuspil. Mér dalt ósjálfrátt
í hug ein setning eftir læriföður
minn, Stanislawsky, er hljóðaði
eitthvað á þá leið, að sérhver
hlutur yrði að hafa sinn stíl.
Morguninn eftir skeði all-
áhrifamikill harmleilcur. —
Klukkan var eitthvað um tíu
þegar eg heyrði hræðilega
sprengingu. Það var þungur
dynkur, sem kom húsinu sem eg
var í til að nötra sem strá í
vindi. Gluggarúðurnar svignuðu
svo að þær brotnuðu i mola, sem
splundruðust inn um öll her-
hergin. Loftþrýstingurinn fer
beint inn í vilin og ætlar að kæfa
mig. Mér kom þetta fyrir sjónir
eins og heimsendir væri í aðsigi.
A Liingjjökli.
Um síðustu helgi efndi Skiöafélag Keykjavíkur til skíöafer'Sar á
Langjökul. Veöur var meö afbrigðum fagurt og glampandi sól-
skin állan daginn. Myndin er tekin i nágrenni Þórisdals, sem al-
...............kunnur er úr Grettissögu.
Og fyrir utan sá eg hrúgu
hlæðandi líkama og líka, sund-
urtætta limi, krepta hnefa í
dauðakrampa og afskræmd
dauð andlit. Rélt hjá stóð tví-
•eykisvagn og í lionum sat náföl-
ur maður í gullskreyttum ein-
kennisbúningi, sem liallaði sér
aftur á bak í mjúka kodda.
Mér var sagt það seiilna, að
þetta hefði vcrið lögreglustjór-
iun í bænum, að honum hefði
verið sýnt hanatilræði með
liandsprengju, en sprengjan
misti marks og hæfði saklausa
vegfarendur sem einskis ills
væntu. Þenna sama dag var öll-
um leikhúsum lokað og það lá
dauðahegning við því að fara út
úr húsum eftir kl. (J að kvöldi.
Iiersveitir héldu vörð/í hænum,
þungt fólatak hermannanna
glumdi jafnt og' þétt á götunum,
og fyrirskipanir foringjanna
gullu út í hljóðhæra nóttina.
Þelta kvöld var undurfagurt,
milt og hlítt og tunglið óð í
skýjum. Þrátt fyrir lögreglu-
hannið opnaði eg glugga, blóma-
angan harst að vitum mér, í
fjarska eygði eg silfurgáraðan
flöt Bugárinnar. Þessi unaðslega
fegurð dáleiddi mig svo, að eg
steingleymdi hanni lögreglunn-
ar og eg var kominn úl á götu
áður en eg vissi af.
Stallbróðir minn, aðaltenór-
söngvari ferðaleikflokksins
kom með mér. En það leið ekki
á löngu, uns við iðruðuiúst fljót-
ræðis okkar. Við fikruðum okk-
ur áfram í skjóli trjáskugganna.
En mánaskrattinn sem skein
niður í gegnum laufþak trjánna
Ijóstraði upp um okkur.
Kósakkar skipuðu okkur að
nema staðar, en við snérum við
og lilupum eins og l'ætur toguðu
i áttina til leikhússins okkar. Að
baki okkar heyrðum við hófa-
dvn frisandi hestanna nálgast
óðfluga, heyrðum köll og for-
•mælingar í riddurunum og
blásturinn í ólmum klárunum.
Aðfram komnir af mæði þeylt-
umst við inn úr dyrunum og
földum okkur á bað við líurð-
ina.
Kósakkarnir hentust af baki,
hlupu inn í dyrnar, þutu upp og
niður stiga en fundu okkur
ekki. Við komumst í tæka tíð
úr fylgsninu okkar og lögðum
enn á ný á flótta. Eg hljóp sem
aldrei áður og mér fanst að fæt-
urnir stjórnuðust ekki af vilja
mínum einvörðungu, heldur af
einhverju yfirnáttúrlegu afli,
sem eg hefi ekki fengið skilið.
Eg hljóp hraðar og hraðar og til-
finning flóttans harst alla leið
niður í fætur mína. Það vár eins
og jörðin væri komin á hreyf-
ingu og þyti með mig áfram.
Loks sá eg eittlivað svart fram-
uiidan og liendur mínar krept-
ust utan um liurðarhún. — —
Þetta voru órólegir dagar.
Sprengjutilræði komu fyrir á
hverjum degi. Við dvöldum enn
noklcura daga í' Nikolajew, en
fólkið þorði ekki að sækja leik-
húsið. Dag og nótt fóru liús-
rannsóknir fram, því að
Tschuchnin lögreglustjóri fékk
stöðugt hótunarbréf. Og einu
sinni þegar hann kom inn í
vinnustofu sina sá hann saman-
bundinn böggul liggja á skrif-
borðinu sínu.
Fyrsta hugsun hans var sú,
að þetta væri vítisvél sem smygl-
að hefði verið inn og að hún
springi þá og þegar. Hann flýtti
sér sem skjótast út, sendi effir
liðsveit og skipaði henni að
nema burt hið hættulega morð-
tæki.
Heunennirnir gerðu það sem
þeim hafði verið skipað. Þeir
tóku höggulinn með stökustu
nákvæmni og varúð, koniu hon-
um fyrir á bakka Bugárinnar
og nú hófst a'gileg skothríð á
bévítis höggulinn. Hvert skotið
reið af á fælur öðru, böggullinn
var kominn í tætlur en ekki
sprakk vítisvélin. í þessum svif-
um kom lögreglustjórafrúin
hlaupandi að leita að mannin-
um sínum, því nýju fallegu
hallskónum hans hafði verið
stolið af skrifborðinu og það
yrði að rannsaka það mál strax,
svo þjófurinn slyppi ekki.
•
Sendiherrar afhenda sjálfir
umboðsitt tilhlutaðeigandiþjóð-
höfðingja í þvi landi sem þcir
eiga að starl'a. En til sönnunar
því, hversu mikið formsatriði
þetta er, má gela þess, að einu
sinni varð sendiherra einum sú
%
skyssa á, að gleyma umboðinu
heima lijá sér, en tók í þess stað
óskrifaða pappírsörk með sér í
ógáli. Hann afhenti þjóðhöfð-
ingjanum örkina og lilaut viður-
kenningu um hæl án þess að
gengið væri eftir öðrum skil-
ríkjum.
Lóð og íbúð sendiherra lil-
heyrir ekki því landi sem það
stendur á, heldur landinu sem
sendiherrann starfar fyrir. Og
allir ibúar hússins hlýta lögum
heimalands sendiherrans. Ef
eitthvert Iögbrot er framið í húsi
eða á lóð sendiherra, er það
dæmt eftir landslögum hans, en
ekki eftir lögum landsins, sem
lögbrotið er framið i.
Ef glæpamaður kemst inn í
hús sendiherra má lögreglan
ekki taka hann fastan nema með
sérstöku leyfi sendiherrans og
gilda þá um það sömu ákvæði
og þegar um framsal milli landa
er að ræða.
Sendiherra má ekki taka fast-
an í þvi landi sem umboð hans
gildir fvrir, jafnvel þótl hann
hrjóti landslög.
„Þú hefir keypt þér hroðalega
ljótan hatt,“ sagði eiginkonan
geðvonskulega við manninn
sinn. „Það þarf svo sem ekki að
því að spyrja, að þú ert gersam-
lega smekklaus maður,“ hælli
hún við.
„Þetta er víst satt,“ stundi
maðurinn, „annars hefði eg ekki
átt þig.“