Vísir Sunnudagsblað - 10.11.1940, Qupperneq 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLÁÐ
SÍI>A\
V I T I Ð Þ É R
— að stærsta blóm jarðarinn-
ar vex á eynni Sumatra?
— að það heitir á vísindamáli
„rafflesia arnoldi“?
— að blómið er einn meter í
þvermjál og vegur alt að því 20
pund?
— að ein eftirsóttasta jurt
sem til er, er kinverskt eðalhvítt,
er vex uppi í háfjöllum og verð-
ur um 1 metri á lengd ?
— að minsti fugl sem þekk-
ist á jörðinni heitir grákólibrí?
— að bann á heima i Mið-
Ameríku, og er stærð við bý-
flugu ?
— að minsta spendýr sem
þekkist er dvergmúsin?
— að hún er ekki nema 3 cm.
á lengd?
•
í fyrra voru 37 ástarbréf
Napoleons milda, sem hann
hafði skrifað eftir skilnaðinn
við Josefínu, seld á opinberu
uppboði i London. Ekkert bréf-
anna hefir verið birt áður og þar
af leiðandi eru þau alveg frábær
fengur fyrir safnara og dáend-
ur hins herskáa einvalda. Bréfin
eru viðvíkjandi stúlku italskrar
ættar, Mme de Mathis að nafni,
sem dvaldi i París, en systir
Napoleons var milligöngumað-
ur. í fyrsta bréfinu biður hann
systur sína að sjá til þess, að
hann geti hitt Mme Mathis.
Þetta eina bréf seldist á 195
sterlingspund. í næsta bréfi
spyr Napoleon systur sína livort
Mme de Mathis sé reiðubúin til
að liaga sér betur, því að kulda-
leg framkoma hennar hafði
gert bann æfan. „Það virðist sem
svo að hún geti ekki elskað“,
skrifaði liann, en bætli svo við:
„Eg ætla um fimmleytið í dag
að biða eftir henni fyrir utan
rimlagerðið, en hún má ekki
skoða þetta að eins sem vináttu-
fund“. Þetta bréf er skrifað árið
1809 og það fór fyrir 165 pund.
Eitt bréfanna er skrifað hálf-
um mánuði áður en hann hitti
Maríu Lovísu frá Austurríki í
Compiégny. Þar komst hann m.
a. svo að orði: „Eg efast oft og
einatt um það, að hún elski mig
raunverulega. Heldurðu að hún
sé nokkuð vingjarnlegri orðin í
minn garð. Kuldi hennar þreytir
mig. Eg þarfnast hamingju og
9IOLDI
Moldi er spaugsamur foli og hann hefir sérstakt yndi af því, að
setja mann af sér, þegar honum er riðiS yfir vatn.
viðkvæmni en ekki endalausa
baráttu.“
Bréf þessi — 37 talsins
liéldust í eigu systur Napoleons
meðan hún lifði, en Við dauða
hennar komust þau i hendur
félaga liennar, Michelet’s.
Enginn vissi um þessi bréf i
lieila öld, uns afkomendur Mi-
cbelet’s fundu bréfin ekki alls
fyrir löngu í gömlum skrif-
borðsræfli. Fundurinn var alls
metinn á hálfa aðra miljón
króna..
•
Alþekt enskt tímarit spurði
kvenlesendur sína, þá er giftir
voru, hvort þeir væru ánægðir
með eiginmennina, en ef svo
væri ekki hvað lielst væri út á
þá að setja. 15.000 svör frá gift-
um konum bárust tímaritinu,
en ýmist voru þær giftar alger-
lega fullkomnum mönnum eða
þá svo gallalitlum að ekki var
orð á því gerandi.
Enskir eiginmenn virðast eft-
ir þessu að dæma vera mjög
prýðilegii' „ektámakar“.
Þegar öll þes»i 15 þúsund
svör voru komin, sneri tímaritið
við blaðinu og spurði nú eigin-
mennina hvernig að þeim líkaði
við konurnar sínar. — Þá kom
annað liljóð i strokkinn.
En mennirnir létu sér ekki
nægja að telja upp alla þeirra
galla og lesti, heldur gáfu þeir í
i skyn hvernig þeir vildu hafa
konur og hvernig hægt væri að
bæta galla þeirra.
Eitt af því sem eiginmenn
þöla ekki, er þegar konur standa
klukkutímum saman fyrir
framan spegla til að horfa á
ímyndaða fegurð sina og geta
þar af leiðandi aldrei verið til-
búnar i tæka tíð. Einn lesand-
inn, Mister Brown, veit i’áð við
þessu.
Brownshjónin voru boðin i
einskonar tískuveislu, þar sem
sýndir voru allra nýjustu tísku-
klæðnaðir úr samkvæmisheim-
inum. Brown sjálfum dauð-
leiddist að fara, en kona hans
réði sér ekki fyrir hrifningu, og
í fyrsta skifti í hjúskapartíð
þeirra var hún tilbúin i tæka
tíð. Þegar hún var komin i loð-
féldinn sinn með liatt á höfuðið
og regnhlíf í hendina, hrópaði
hún í örvæntingu sinni:
„Guð hjálpi mér! Jói, geturðu
aldrei verið tilbúinn þegar
maður þarf að flýta sér. Eg er
fyrir löngu tilbúin.“
í þessari svipan var Jói að
byrja að raka sig. Hann fór sér
að öllu rólega, blaðið beit illa.
Hann þurfti að taka það úr og
slípa það. Að því loknu fægði
hann neglnrnar. Hann sá að
bindið fór illa og þurfti að knýta
það að nýju. Hann vandaði sig
alveg sérstaklega og var lengi
að fikta við bindisskrattann.
Frú Brown var alveg æf, hún
tvísteig af óþolinmæði og leit
án afláts á klukkuna. En mað-
urinn hennar lét sem bann sæi
liana ekki og liélt hægt og ró-
lega áfram eins og hann gæti
sig varla hreyft. Þegar þau
komu til veislunnar, var tísku-
sýningin, sem frú Brown lang-
aði svo ákaft til að sjá, um garð
gengin, og sumir gestanna um
það bil á förum.
Nú er frú Brown hælt að
standa kukkutímum saman
fyrir framan spegla þegar hún
ætlar að fara eitthvað. Hún er
búin að reyna það sjálf,hvað það
er óskemtilegt að biða, þegar
mann langar til að fai'a eitthvað.
Annar eiginmaður braut heil-
ann um það, hvort hann ætli að
láta konUna sina fara með sig
framvegis eins og liann væri
pelabarn eða livort hann ætti
að venja hana af því. Hann á-
kvað það síðarnefnda.
Kvöld nokkurt þegar hann,
kona hans og hópur vina sálu
saman á kaffihúsi, misti hann
óvart svolílið af bráðnum
rjómaís niður á vestið sitt. En
það er nú einu sinni svo, að eig-
inmenn éiga hægara með að
setja á sig bletti en taka þá aftur
i burtu, svo að konan hljóp til,
hans tók upp vasaklútinn sinn
og tók að nudda blettinn í allra
augsýn á meðan hún hrópaði:
„Veslingurinn! Ertu nú enn þá
einu sinni búinn að óhreinka
þig! Þú ert nú meira barnið!“
Þá stóð þetta 195 cm. pela-
barn á fætur, setti á sig skeifu
og öskraði af öllum kröftum
eins og geðvondur krakki sem
hefir verið hirtur.
Eiginkonan blóðroðnaði af
einskærri blygðun. „Hvað geng-
ur að þér maður?“
„Þú sagðir að eg væri barn
og hagaðir þér samkvæmt því.
Hvers vegna skyldi eg ekki gera
slíkt hið sama?“
Þetta gerbreytti framkomu
eiginkonunnar í allri framtið.
Þriðji eiginmaðurinn — það
var alþektur lögfræðingur —
átti átakanlega reglusama konu,
scm raðaði öllum hans skjölum
og blöðum, með þeim árangri
að hann fann aldrei það sem
hann leitaði að.
Hann gerði alt sem liann gat
— manntetrið — til að fá kon-
una sína ofan af þessari reglu-
semi, en það bar ekki neinn
árangur. Loks rann honum al-
varlega í skap. Hann vildi hefna
sin, rauk fram í eldhús og rað-
aði öllum búsáliöldunum og
matvælunum eftir stafrófsröð.
Þannig raðaði hann kökum ög
kötlum í sömu hillu, laulc og
lýsissápu í aðra og þar fram
eftir götunum.
Eftir þetta lét konan öll hans
skjöl vera óáreitt á borðinu þar
sem lögfræðingurinn skildi þau
eftir.
Fjórði eiginmaðurinn fékk
öll sín sendibréf upprifin og les-
in af konunni. Hann tólc til þess
bragðs að skrifa sjálfum 'sér
bréf. Hann skrifaði “einkamál“
á umslagið og setti svo bréfið í
póstkassa. Af skiljanlegum á-
stæðum komst þetta bréf aldrei
í bans vörslur, en í þvi stóð:
„Nú stend eg þig að verki!
En eg ætla að láta þig vita í eitt
skifti fyrir öll, að það er ósið-
ur að stelast í bréf eiginmanns
sins og þú átt að skammast þín
fyrir það.“
Hann féklc öll sín bréf óupp-
rifin eftir þetta.