Vísir Sunnudagsblað - 24.11.1940, Blaðsíða 5
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
húsþök og tuma í Orte, sem
báru við tungl-bjartan nátthim-
ininn. Eg lieyrði klukkuna slá
fjórðung stundar yfir ellefu, og
þvi næst hálf tólf. Venjulega
geng eg fúnm rastir á klukku-
stund, en petta var upp í móti,
og farangur minn var allþung-
ur. Um síðir komst eg þó lieim-
undir bæinn, þar hitti eg mann
sem varð dauðhræddur við mig,
það var járnbrautarvörður,
hann kom út úr skugganum sem
bar á milli tveggja fyrstu hús-
anna í bænum. Eg ætlaði að
spyrja hann hvar gistihúsin
væru. — Það fór hrollur í gegn-
um manninn af skelfingu, hann
gaf stuttorðar og ónákvæmar
upplýsingar, og hraðaði sér á
burtu sem mest hann mátti.
Eftir stutta stund var eg svo
loksins kominn að borgarhlið-
inu, sem til aJlrar hamingju stóð
opið. — Eg staðnæmdist sem
snöggvast, lagði farangurinn frá
mér — og liugsaði mitt ráð.
Fyrir framan mig opnuðust
tvær götur. — Báðar jafn álil-
legar, báðar jafn vandvirknis-
lega hellulagðar, báðar jafn
mannlausar. Á húsunum með-
fram báðum götunum voru
hlerar fyrir gluggunum. —
Hver þeirra var aðalgatan ? Lík-
lega sú til vinstri — því liún var
raflýst — eg sá röðina af ljós-
kerum, að vísu var ekki kveikl
á þeim, vegna tunglsbirtunnar,
en þau voru þar að minsta kosti.
Við götuna sem lá til hægri,
voru aftur á móti engin ljósker.
Eg valdi því götuna til vinstri.
Bnátt tók liún að verða brattari
og tók bugðu á sig, eg gekk þeim
megin sem skugginn var, en
tunglsljósið streymdi frá vinstri
hlið gegnum þröngar hliðar-
götur og yfirbygð sund. Þetta
var viðlíka æfintýralegt eins og
leikhús-skreyting í gamla daga.
— Eg fann að farangur jninn
var mér til stór óþæginda, og
vildi helst losna við hann, og
finna lifandi fólk í þessum
íunglskins-bæ.
Um síðir heyrði eg þó manna-
mál, að því er eg hélt ekki langt
í burtu, jafnvel söng, eða þó öllu
heldur einhverskonar óhljóð.
— Þrjár eða fjórar unglegar
karlmannsraddir. — Eg skildi
strax hvað um var að vera,
þetta voru ungir næturslæp-
ingjar „schiammazzatori“ kall-
ar fólkið þá, með fyrirlitningu,
fyrir að ónáða næturró þess og
valda svefnspjöllum. Eftir fáein
andartök stóð eg mitt á meðal
beirra: þetta voru slánalegir og
óheflaðir náungar, sem auðsjó-
anlerta höfðu verið vanræktir í
aesku. Eg beindi spurningum
mínum að þeim næst elsta
þeirra, sem eg gæti trúað að
hafi verið átján ara gamall.
Eins og sönnum Itala sæmdi,
var hann strax reiðubúinn til að
gera ferðamanni greiða, hann
kvaddi félaga sína og tók óbeð-
inn farangur minn.
„Það eru tvö gistbús hér í
bænum,“ sagði hann. „Nú skul-
um við fyrst fara til þess gisti-
hússins sem er skárra.“
Það var að eins stuttur spölur
þangað, við beygðum inn á lít-
ið torg, sem var uppljómað af
tunglsljósinu. Til vinstri handar
var framhliðin á kirkju sem
var bygð í barokstíl, og til hægri
var gömul liöll. í skugganum
andspænis okkur var gistihúsið,
töluvert stórt þriggja liæða hús,
að mig minnir. — En auðvitað
var það lokað, og hvergi nein
ljósglæta sjáanleg. Við hringd-
um dyrabjöllunni, en árangurs-
laust. „Hún er líklega biluð,“
sagði fylgdarmaður minn. „Við
skulupi reyna dyrahamarinn.“
Þrjú bylmingshögg, þegar járni
er slegið við jórn, gerði feikna
hávaða. — En annaðhvort var
gistihúsið alveg mannlaust eða
íbúarnir voru óeðlilega svefn-
þungir. — Kirkjuklukkan sló
þrjá stundarfjórðunga í tólf.
„Við verðum að leita uppi
hitt gistihúsið,“ sagði eg. Jafn
ástúðlegur og fyr fylgdi hinn
ungi leiðsögumaður mér þang-
að. Við þurftum að fara í gegn-
um nokkur koldimm sund. Svo
komumst við til gistihússins, og
þar var opið, það er að segja, að
við komust inn i anddyrið.
Gistiliús þetta leit helst út fyrir
að vera venjulegur leiguhjallur.
Margar hurðir voru á gangin-
^im, en þó við liringdum svika-
laust á hvex-ja dyrabjölluna á
fætur annari, tókst okkur samt
ekki að vekja neinn mann. Við
þreifuðum okkur gætilega eftir
ganginum lil baka, tókum far-
angur minn og fórum úl.
Við vorum orðnir bestu kunn-
ingjar, fylgdarmaður minn og
eg. Við ætluðum í sameiniirgu
að leysa sömu þrautina, og vor-
um báðir jafn áfjáðir í að það
tækist. Eg hafði frá upphafi þú-
að félaga minn, en liann liafði
svarað liævei-sklega „lei“, en
nú byrjaði hann að óvarpa mig
„voi“, sem er einu þrepi neðar
að vii-ðingu sem ávarpsorð. Eg
hafði tekið eftir þvi, að hann var
ofurlitið sótugur i framan, og
spurði hann þvi hvort hann
væri járnsmiður. „Neil véla-
smiður,“ svaraði liann di’ýg-
indalega.
Klukkan sló tólf. Við urðum
sammála um að snúa aftur, og
reyna á nýjan leik að knýja að
dyrum á hinu gistihúsinu. Þar
var alt eins og áður, árangurs-
lausar hringingar, og árangurs-
laust börðum við dyrahamrin-
um.
Ástandið var ískyggilegt.
„Heyrðu nú til kunningi,“
sagði eg við fylgdai’manninn.
„Eg er nýstaðinn upp úr legu,
hefi haft spönsku veikina, eg
vei’ð, eg má til að fá rúm í nótt,
eg get ekki verið ó götunni í alla
nótt, eg skal gefa þér fimm lírur
(sem á þeim tímum þótti
di’júgur skildingur) ef þú getur
útvegað mér liúsaskjól.“
„Ci penso io,“ svaraði hann.
Það er það svar, sem allir vin-
gjarnlegir Italir liafa ætíð á
reiðum höndum. „Reiddu þig á
mig.“
Hann hvai’f sem snöggvast
fyrir næsta götuhorn, og kom
að vörmu spori aftur með
vænan blágrýtis hnullung í
fanginu. Það var auðséð á öllu
að hann Ixafði tekið mitt mál-
efni algerlega að sér. Húsaskjól
vai’ð eg að fá undir öllum kring-
umstæðuiu. „Eg mölva hurð-
ina,“ sagði hann, „spacco la
porta!“
Hann henti steininum af
heljar afli á lnirðina, og það
dugði, þegar hann ætlaði að fara
að kasta honum aftur, var
gluggi opnaður á annari hæð,
heldur óvingjarnleg kvenrödd
spurði hvort við værum ekki
með öllum mjalla, og ráðlagði
okkur að leita til vitfirringalxæl-
isins í bænum.
En alt er gott, sem endar vel.
Af margra ára reynslu vissi eg
að reiður ítali er í níu af tíu til-
fellum að eins reiður á yfirborð-
inu, og að hið góða ítalska
hjartalag fær brátt yfirhönd
yfir reiðinni. Eg gekk fram í
tunglsbirtuna og kallaði upp í
gluggann:
„Afsakið, signora. — En hér
er vesall kristinn maður (un
povero christiano) sem er ný-
kominn á fætur eftir .spönsku
veikina, og má til að fá rúm í
nólt.“
Ur glugganum heyrðist rödd,
að vísu ekki sem vhigjarnleg-
ust, en þó heldur mildari en áð-
ur. „Vengo!“ — Eg kem.
Fáum minútum siðar var eg
háttaður ofan í rúm, rúmið var
meira að segja volgt. Þessi
ágæta kona hafði rekið son sinn
úr rúmi fyrir mig. Á stól hjá
rúrninu héngu óhreinar vinnu-
buxui’ af syninum, sem hún
hafði gleymt að taka með sér
í flaustrinu.
S. K. Steindórs þýddi.
Þessi kanadiski sjóliði hefir leyft kærustunni sinni að reyna
skinnúlpuna, sem lionn ætlar að nota í vetur, þegar skip lxans
verður \ið gæslustörf í Norður-Atlantshafi.