Vísir Sunnudagsblað - 24.11.1940, Side 6

Vísir Sunnudagsblað - 24.11.1940, Side 6
6 VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ CHRISTIAN MUNK: KEPPIM AUTAB Á ströndinni líjá Taine er Mary liin í'agra, sjötíu venjuleg- ar sálir, eitt kvikmyndahús, tutt- ugu aðrir húshjallar og tveir dráttarbátar.StóriFred gafMary fögru aðgöngumiða í kvik- myndahúsið og Pétur litli gaf henni fjólur. Fred drakk bjór, bölvaði og fullyrti að dráttarbát- urinn „Tígrisdýrið“ minti hann altaf á gamla og úr sér gengna öskufötu. En ])á varð lnáreisti i knæpunni Iians Allmeyers, því Pétur litli þoldi ekki þvílíkt orð- bragð. Hann þaut — eldrauður af bræði — upp úr sæti sínu og brópaði af öllum lífs og sálar kröftum að „Tigrísdýrið“ væri besta skip, sem nokkuru sinni befði komist á flot. Það væri sannleikurinn í málinu. Þá brosti Fred fullur með- aumkunar, lét upp harða hatt- inn og þurkaði af skónum sín- um með vasaklútnum, því hann var fínn maður — og að því loknu yfirgaf hann knæpuna. Rélt á eftir sást hann bruna út höfnina á „Herkúles“ — spánýj- um dráttarbát, stórum, með ný- tísku vél. Brimrótið brotnaði á bátsstefninu og særokið skvett- ist til allra átta. Þá stóðu hinir sjómennirnir úti við glugga og gátu ekki orða bundist. Fred var óumdeilanlega þeirra mest- ur, hann var konungur sjó- mannanna. > Við þenna dóm gat Pétur litli ekki sætt sig. Hann skelti úti- dyrahurðinni að húslijallinum sínum hranalega á eftir sér, beit á jaxlinn og þrammaði niður í fjöru, þar sem „Tigrisdýrið“ lians, gamalt og fúið, lá bundið við bryggju. Að ytra útliti var bátskriflið einna líkast liundi, sem er að fara lir bárum. Til þess að reyna að hylja ])essa galla, ])voði Pétur bátinn sinn án afláls og málaði, en gallarnir skinu hvarvetna í gegn og fú- inn kom i ljós. Sjómennirnir gerðu það allir að skyldu sinni, að hlæja og hæðast að dráttar- bátnum hans Péturs, jafnvel ræðararnir á litlu kænunum voru svo ósvifnir að hlæja að honum. En Pétur lét þetta ekki á sig fá. Hann elskaði tvent í heimi,dáði það og lifði fyrir pað. en það var dráttarbáturinn lians „Tígrisdýrið“ og fallega stúlkan, hún Mary. k Svo kom vilcu fárviðri, sem öllum er enn í fersku minní, og þá var ekki neinum framar lilát- ur í hug. Rokið þrýsti liafinu upp í liimingnæfandi öldufjöll, sem skullu með ógnarmælti inn í sandvíkina hjá Taine. En úti í brimgarðinum lá „Jiconda“, írskur togari, með brotna siglu og stýrishúslaus, því það lá strax á öðrum degi uppi á þurru landi. Áhöfninni haföi * verið bjargað af björgunarstöðinni í Blackpoint, en „Jioconda“ virt- ist sjálf vera óhjákvæmilegri glötun undirorpin. Hún stóð föst í 'sandinuum og öldur hins æð- andi hafs brotnuðu án afláts á benni. Það hvein og öskraði í rok- inu, sem skall á húsaþökunum í Taine, en í gegnum allan há- vaðann gnæfði sjóskaðatilkynn- ingin í útvarpi Freds. Fred var órór, hann slökti i vindlingnum sinum, hljóp út og niður að „Herkúles“, sem rykti hrotta- lega i kaðalinn, sem hann var bundinn með. Áhöfnin var þeg- ar komin niður að bátnum og beið eigandans. Þeir losuðu bát- inn, Fred fór hsjóklæðnaðinn, og nú var stefnt gegn öldunum, út til hafs. Strax og eitthveft skip verður fyrir sjótjóni, er það gömul og óhjákvæmileg regla, að björgun- arbátar freista þess, að bjarga skipshöfninni. En um leið og síðasti maður hefir yfirgefið skipið, reyna. dráttarbátar að bjarga þvi, af þeirri skiljanlegu ástæðu, að skipið er dýrmætt og ef til vill er farmurinn ])að líka, en þá hefir hver og, einn hinsvegar rétt til þess, að slá eign sinni á skipið. Þelta er'gam- all siður, sem gildir á öllum höf- um heims og hefir altaf gert. En hvað sem því leið, brunaði „Herkúles“ út til hafs - út til sandrifsins, þar sem strandaða skipið lá. Stóri Fred stóð við stýrið og öldurnar skullu á lnis- inu ogbirgðu Iionum öðru hvoru útsýn. En hann lét það ekki á sig fá, því hann vissi að skipið var mikils virði, með vélum og vörum, sem i því voru. Hann vissi, að hann gat bygt stórt og fallegt hús handa henni Marv, fyrir andvirði skipsins og farmsins. ()g þá myndi Pétur litli ekki ná upp i nefið á sér fyrir reiði — ha-ha-ha. Fred rak upp skellihlátur — svo fyndið fanst honum þetta. En hafið var hamslaust og öldurnar stórar. Fred mátti hafa sig allan við lil að gæta stýrisins. Það var komið framundir hádegi, þegar þeir komust loks út að rifinu, þar sem „Jioconda“ lá og veltist fyr- ir óðum öldunum. Aðstoðarstýrimaður Freds kom æðandi inn í stýrisliúsið. „Okkur rekur út á sandinn! Við verðum að bjarga okkur!“ En Fred varð liugsað til liennar fallegu Mary og hússins, sem liann ætlaði að siníða handa lienni. Hann hrækti fyrirlitlega á gólfið, ragnaði og sagði að það væri öllu óhætt. Og jafn- framt byrjaði hann að stýra sem aldrei áður. Það var unun að sjá, og engu líkara en bann stígi léttan, svifandi dans við öld- urnar, hringsnérist í kring um þær, án þess að láta þær nokk- uru sinni fá á sér færi. Aðstoð- arstýrimaðurinn hans rak upp stór augu, svona hafði hann ekki séð stjórnað báti fyr. En hann vissi það ekki, að björgun skips- ins var framtíðardraumur Freds, draumur, sem allar lians óskir og vonir voru bundnar við. „Mæla!“ Dýpið var mælt. Hvellar skip- anir voru gefnar. „Stopp! Hægt! Fulla ferð! Stopp!“ Þetta var vandasamt starf, en ,,Herkúles“ færðist bægt og bítandi nær og nær hinu yfirgefna skipi. Svit- inn rann í straumum niður and- litið á Fred, þessi sviti, sem konur hafa svo mikið yndi af að horfa á i vaggandi dansi. 0 Fred leit fránum augum til hafsins, hann sá stóra öldu nálg- ast. „Fulla ferð!“ skipaði bann. Dráttarbátur er stór, en sand- korn er lítið, en séu sandkornin mörg, getur svo farið, að þau verði voldugri en báturinn. Fyrst slcriður kjölurinn með að- stpð aldnalma hægt, en æhægara upp á sandrifið, en svo fer að lokum, að báturinn situr fastur og fær sig hvergi hreyft. „Herkúles“ sat fastur. Og hann sat fastur þrátt fyrir for- mælingar og þrátt fyrir allar til- raunir til að losna burtu. Brimið brotnaði á bátnum. Það var ekki um annað að gera en biðja loft- skeytamanninn að taka til sinna ráða og senda neyðannerki með öldum loftsins. Það dimdi. í kvikmyndahúsinu var kveikt ljós og Pétur litli og Mary sátu á einUm bekknum og Pétur gaf henni súkkulaði og þau and- vörpuðu þungan vegna fátækt- arinnar, sem hamlaði þeim að njóta lífsins. Alt í einu kom sendiboði kvik- myndahússins lilaupandi og livíslaði lafmóður í evra liús- bónda síns, að „Herkúles“ sæti 1 fastur úti á sandrifinu, bann væri í bættu og sendi án afláts frá sér neyðarmerki. Sýningar- gestirnir, sem næst sátu, höst- uðu á hina til að heyra betur. En Pétur litli' var búinn að heyra nóg, bann hentist upp úr sæli sínu, út og niður í fjöru, þar sem götuljóskerin nötruðu und- an átökum stormsins. Nokkrir sjómenn stóðu lijá hafnsögu- manninum, þeir bentu á neyð- armerki, sem sáust slíga til lofts úti i brimgarðinum, og þeir öskruðu upp í eyrun bver á öðrum, og þó yfirgnæfði storm- gnýrinn köll þeirra og hróp. Þegar Pétur litli kom niður í fjöruna,. leysti hann „Tígris- dýrið“ silt, kaldur og ákveðinn, hann steig um borð og á næsta augnabliki var þetta fúna bát- skrifli horfið út í myrkrið og æðandi rokið. Hásetarnir stóðu þungbúnir en einbeittir á svip við borðstokkinn og rýndu út í myrkrið. Að þesu sinni var teflt um lif — eða dauða. Þetta var hræðileg nótt, og þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir fann Pétur ekki sandrifið, sem „Herkúles“ sat fastur á. Myrkrið og brimrótið var svo mikið. Pét- ur öskraði og ragnaði, hnyklaði brúnirnar og slarði fram fyrir sig. „Tígrisdýrið“ drundi og stundi, barðist gegn veðrinu og var hrakið til baka. Ekkert skipsflak og enginn „Herkúles“ birtist augum sjómannanna. Loks gengu þeir til hvílu, að Pétri lilla undanteknum. Hann stóð við stýrið og varði bátinn stórsjóum. Þessa nótt lægði rokið og i þess slað gerði steypiregn. í fyrstu morgunskímunni dag- inn eftir, þegar sjómennirnir komu upp á þilfarið, sáu þeir fyrst flakið af „Jioconda“ og Jitlu seinna sáu þeir „Herkúles“ greyið byltast hjálparvana á sandrifinu. Þannig var nú kom- ið fyrir sloltasta og sterkasta dráttarskipinu á allri strand- lengjunni. Það var naumast hægt að geta sér til að þetta væri hann. Hvað var orðið af slolti hans og mætti? „Herkúles“ hallaðist til muna á aðra hliðina og brimlöðrið fossaði og skvelt- ist í sífellu upp um bakborðs- síðuna. En uppi á þilfarinu á „Herkú- les“ sáust nokkurir menn híma,

x

Vísir Sunnudagsblað

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/299

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.