Vísir Sunnudagsblað - 24.11.1940, Side 6
6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
CHRISTIAN
MUNK:
KEPPIM AUTAB
Á ströndinni líjá Taine er
Mary liin í'agra, sjötíu venjuleg-
ar sálir, eitt kvikmyndahús, tutt-
ugu aðrir húshjallar og tveir
dráttarbátar.StóriFred gafMary
fögru aðgöngumiða í kvik-
myndahúsið og Pétur litli gaf
henni fjólur. Fred drakk bjór,
bölvaði og fullyrti að dráttarbát-
urinn „Tígrisdýrið“ minti hann
altaf á gamla og úr sér gengna
öskufötu. En ])á varð lnáreisti i
knæpunni Iians Allmeyers, því
Pétur litli þoldi ekki þvílíkt orð-
bragð. Hann þaut — eldrauður
af bræði — upp úr sæti sínu og
brópaði af öllum lífs og sálar
kröftum að „Tigrísdýrið“ væri
besta skip, sem nokkuru sinni
befði komist á flot. Það væri
sannleikurinn í málinu.
Þá brosti Fred fullur með-
aumkunar, lét upp harða hatt-
inn og þurkaði af skónum sín-
um með vasaklútnum, því hann
var fínn maður — og að því
loknu yfirgaf hann knæpuna.
Rélt á eftir sást hann bruna út
höfnina á „Herkúles“ — spánýj-
um dráttarbát, stórum, með ný-
tísku vél. Brimrótið brotnaði á
bátsstefninu og særokið skvett-
ist til allra átta. Þá stóðu hinir
sjómennirnir úti við glugga og
gátu ekki orða bundist. Fred
var óumdeilanlega þeirra mest-
ur, hann var konungur sjó-
mannanna. >
Við þenna dóm gat Pétur litli
ekki sætt sig. Hann skelti úti-
dyrahurðinni að húslijallinum
sínum hranalega á eftir sér, beit
á jaxlinn og þrammaði niður í
fjöru, þar sem „Tigrisdýrið“
lians, gamalt og fúið, lá bundið
við bryggju. Að ytra útliti var
bátskriflið einna líkast liundi,
sem er að fara lir bárum. Til
þess að reyna að hylja ])essa
galla, ])voði Pétur bátinn sinn án
afláls og málaði, en gallarnir
skinu hvarvetna í gegn og fú-
inn kom i ljós. Sjómennirnir
gerðu það allir að skyldu sinni,
að hlæja og hæðast að dráttar-
bátnum hans Péturs, jafnvel
ræðararnir á litlu kænunum
voru svo ósvifnir að hlæja að
honum. En Pétur lét þetta ekki
á sig fá. Hann elskaði tvent í
heimi,dáði það og lifði fyrir pað.
en það var dráttarbáturinn lians
„Tígrisdýrið“ og fallega stúlkan,
hún Mary. k
Svo kom vilcu fárviðri, sem
öllum er enn í fersku minní, og
þá var ekki neinum framar lilát-
ur í hug. Rokið þrýsti liafinu
upp í liimingnæfandi öldufjöll,
sem skullu með ógnarmælti inn
í sandvíkina hjá Taine. En úti í
brimgarðinum lá „Jiconda“,
írskur togari, með brotna siglu
og stýrishúslaus, því það lá
strax á öðrum degi uppi á þurru
landi. Áhöfninni haföi * verið
bjargað af björgunarstöðinni í
Blackpoint, en „Jioconda“ virt-
ist sjálf vera óhjákvæmilegri
glötun undirorpin. Hún stóð föst
í 'sandinuum og öldur hins æð-
andi hafs brotnuðu án afláts á
benni.
Það hvein og öskraði í rok-
inu, sem skall á húsaþökunum
í Taine, en í gegnum allan há-
vaðann gnæfði sjóskaðatilkynn-
ingin í útvarpi Freds. Fred var
órór, hann slökti i vindlingnum
sinum, hljóp út og niður að
„Herkúles“, sem rykti hrotta-
lega i kaðalinn, sem hann var
bundinn með. Áhöfnin var þeg-
ar komin niður að bátnum og
beið eigandans. Þeir losuðu bát-
inn, Fred fór hsjóklæðnaðinn, og
nú var stefnt gegn öldunum,
út til hafs.
Strax og eitthveft skip verður
fyrir sjótjóni, er það gömul og
óhjákvæmileg regla, að björgun-
arbátar freista þess, að bjarga
skipshöfninni. En um leið og
síðasti maður hefir yfirgefið
skipið, reyna. dráttarbátar að
bjarga þvi, af þeirri skiljanlegu
ástæðu, að skipið er dýrmætt
og ef til vill er farmurinn ])að
líka, en þá hefir hver og, einn
hinsvegar rétt til þess, að slá
eign sinni á skipið. Þelta er'gam-
all siður, sem gildir á öllum höf-
um heims og hefir altaf gert.
En hvað sem því leið, brunaði
„Herkúles“ út til hafs - út til
sandrifsins, þar sem strandaða
skipið lá. Stóri Fred stóð við
stýrið og öldurnar skullu á lnis-
inu ogbirgðu Iionum öðru hvoru
útsýn. En hann lét það ekki á
sig fá, því hann vissi að skipið
var mikils virði, með vélum og
vörum, sem i því voru. Hann
vissi, að hann gat bygt stórt og
fallegt hús handa henni Marv,
fyrir andvirði skipsins og
farmsins. ()g þá myndi Pétur
litli ekki ná upp i nefið á sér
fyrir reiði — ha-ha-ha. Fred rak
upp skellihlátur — svo fyndið
fanst honum þetta. En hafið var
hamslaust og öldurnar stórar.
Fred mátti hafa sig allan við lil
að gæta stýrisins. Það var komið
framundir hádegi, þegar þeir
komust loks út að rifinu, þar
sem „Jioconda“ lá og veltist fyr-
ir óðum öldunum.
Aðstoðarstýrimaður Freds
kom æðandi inn í stýrisliúsið.
„Okkur rekur út á sandinn! Við
verðum að bjarga okkur!“ En
Fred varð liugsað til liennar
fallegu Mary og hússins, sem
liann ætlaði að siníða handa
lienni. Hann hrækti fyrirlitlega
á gólfið, ragnaði og sagði að
það væri öllu óhætt. Og jafn-
framt byrjaði hann að stýra sem
aldrei áður. Það var unun að
sjá, og engu líkara en bann stígi
léttan, svifandi dans við öld-
urnar, hringsnérist í kring um
þær, án þess að láta þær nokk-
uru sinni fá á sér færi. Aðstoð-
arstýrimaðurinn hans rak upp
stór augu, svona hafði hann ekki
séð stjórnað báti fyr. En hann
vissi það ekki, að björgun skips-
ins var framtíðardraumur
Freds, draumur, sem allar lians
óskir og vonir voru bundnar við.
„Mæla!“
Dýpið var mælt. Hvellar skip-
anir voru gefnar. „Stopp! Hægt!
Fulla ferð! Stopp!“ Þetta var
vandasamt starf, en ,,Herkúles“
færðist bægt og bítandi nær og
nær hinu yfirgefna skipi. Svit-
inn rann í straumum niður and-
litið á Fred, þessi sviti, sem
konur hafa svo mikið yndi af
að horfa á i vaggandi dansi. 0
Fred leit fránum augum til
hafsins, hann sá stóra öldu nálg-
ast. „Fulla ferð!“ skipaði bann.
Dráttarbátur er stór, en sand-
korn er lítið, en séu sandkornin
mörg, getur svo farið, að þau
verði voldugri en báturinn.
Fyrst slcriður kjölurinn með að-
stpð aldnalma hægt, en æhægara
upp á sandrifið, en svo fer að
lokum, að báturinn situr fastur
og fær sig hvergi hreyft.
„Herkúles“ sat fastur. Og
hann sat fastur þrátt fyrir for-
mælingar og þrátt fyrir allar til-
raunir til að losna burtu. Brimið
brotnaði á bátnum. Það var ekki
um annað að gera en biðja loft-
skeytamanninn að taka til sinna
ráða og senda neyðannerki með
öldum loftsins.
Það dimdi.
í kvikmyndahúsinu var kveikt
ljós og Pétur litli og Mary sátu
á einUm bekknum og Pétur gaf
henni súkkulaði og þau and-
vörpuðu þungan vegna fátækt-
arinnar, sem hamlaði þeim að
njóta lífsins.
Alt í einu kom sendiboði kvik-
myndahússins lilaupandi og
livíslaði lafmóður í evra liús-
bónda síns, að „Herkúles“ sæti
1 fastur úti á sandrifinu, bann
væri í bættu og sendi án afláts
frá sér neyðarmerki. Sýningar-
gestirnir, sem næst sátu, höst-
uðu á hina til að heyra betur. En
Pétur litli' var búinn að heyra
nóg, bann hentist upp úr sæli
sínu, út og niður í fjöru, þar
sem götuljóskerin nötruðu und-
an átökum stormsins. Nokkrir
sjómenn stóðu lijá hafnsögu-
manninum, þeir bentu á neyð-
armerki, sem sáust slíga til lofts
úti i brimgarðinum, og þeir
öskruðu upp í eyrun bver á
öðrum, og þó yfirgnæfði storm-
gnýrinn köll þeirra og hróp.
Þegar Pétur litli kom niður
í fjöruna,. leysti hann „Tígris-
dýrið“ silt, kaldur og ákveðinn,
hann steig um borð og á næsta
augnabliki var þetta fúna bát-
skrifli horfið út í myrkrið og
æðandi rokið. Hásetarnir stóðu
þungbúnir en einbeittir á svip
við borðstokkinn og rýndu út í
myrkrið. Að þesu sinni var teflt
um lif — eða dauða.
Þetta var hræðileg nótt, og
þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir
fann Pétur ekki sandrifið, sem
„Herkúles“ sat fastur á. Myrkrið
og brimrótið var svo mikið. Pét-
ur öskraði og ragnaði, hnyklaði
brúnirnar og slarði fram fyrir
sig. „Tígrisdýrið“ drundi og
stundi, barðist gegn veðrinu og
var hrakið til baka. Ekkert
skipsflak og enginn „Herkúles“
birtist augum sjómannanna.
Loks gengu þeir til hvílu, að
Pétri lilla undanteknum. Hann
stóð við stýrið og varði bátinn
stórsjóum.
Þessa nótt lægði rokið og i
þess slað gerði steypiregn.
í fyrstu morgunskímunni dag-
inn eftir, þegar sjómennirnir
komu upp á þilfarið, sáu þeir
fyrst flakið af „Jioconda“ og
Jitlu seinna sáu þeir „Herkúles“
greyið byltast hjálparvana á
sandrifinu. Þannig var nú kom-
ið fyrir sloltasta og sterkasta
dráttarskipinu á allri strand-
lengjunni. Það var naumast
hægt að geta sér til að þetta væri
hann. Hvað var orðið af slolti
hans og mætti? „Herkúles“
hallaðist til muna á aðra hliðina
og brimlöðrið fossaði og skvelt-
ist í sífellu upp um bakborðs-
síðuna.
En uppi á þilfarinu á „Herkú-
les“ sáust nokkurir menn híma,