Vísir Sunnudagsblað - 01.12.1940, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLÁÐ
§IÐM
Ungverji nokkur, Viktor Ra-
koei að nafni, segir hér livern-
ig að hann og forfeður hans
hafi beðið sér stúlkna og þar
nieð fallið í þann hamingju-
pott (stundum með ó-i fyrir
framan) sem hjónaband nefn-
ist.
Eg neita því ekki, að eg
kvæntist ungur. Eg er hreykinn
af því fyrirtæki. Annaðhvort er
hjónabandið heimska, sem
menn afsaka venjulega með
fljótræði æskuáranna, eða þá að
hjónabandið er viturleg ráð-
stöfun, og þá er líka best að
njóta þess sem lengst.
Þegar eg var á háskólanum,
ákvað eg það kaldur og ákveð-
inn að ræna stúlku mér til
lianda, annaðbvort úr klaustri
eða frá eiginmanni hennar. Það
fanst mér æfintýralegt og
hetjulegt. En von bráðar komsl
eg að raun um það, að allar
þessar sögur og sagnir um
kvennarán úr klaustrum var
uppspuni einn og lygar, sem
skáldsöguhöfundar höföu fund-
ið upp sér til framdráttar. En
hvað eiginmennina snerti, þá
varð eg þess fljótt áskynja, að
þeir hefðu fléstir hverjir orðið
sárfegnir, ef einhver hefði verið
svo vitlaus, að ræna frá honuin
eiginkonunni.
En atvikin er urðu til þess að
forfeður mínir báðu sér stúlkna,
og eins aðferðirnar, sem, þeir
höfðu beitt til þess, höfðu
breyst lið frá lið. Langafi minn
bjargaði væntanlegum tengda-
föður sínum frá druknun. Þessi
vinátta sem upphaflega hafði
myndast í vatni, var siðar tengd
fastari böndum i víni, og loks
órjúfandi böndum í hjónabandi.
Það var hamingjusamt hjóna-
band og því hjónabandi átti
afi minn tilveru sína að
þakka. Afa mínum var bjarg-
að frá druknun af væntanleg-
um tengdaföður sínum og afi
giftist svo dóttur .hans í þakk-
lætisskvni fyrir tilvikið. Á þann
hátt öðlaðist hún möguleika til
þess að vex-ða amma mín.
Pabbi aftur á móti dró eng-
an upp úr vatni, og það varð
heldur cnginn til þess að bjai’ga
honum frá druknun. Það var
því ekki að undra þótt honum
gengi eitthvað ei-fiðai’a að
kvænast en bæði pabba hans og
afa. Iiann var kominn nokkuð
yfir þrítugt þegar hann hitti
loks stúlkuna, sem himnafaðir-
inn hafði tekið frá handa hon-
um.
Pabbi var bóndi. Slátturinn,
vinuppskeran og akuryrkjan
var unx garð gengið. Þá sveifl-
aði hann sér á bak klárnum sín-.
um og reið heim til stúlkunnar,
sem hann elskaði.
„Herra minn, eg elska dóttur
yðar,“ sagði hann við föður
hennar.
„Það mun sýna sig,“ sagði
faðirinn. „Dveljið þér hérna á
heimilinu í þrjá daga.“
Pabbi gei’ði það. Fyrsta dag-
inn fann hann langt kvenhár í
grautnuni. „Það er af henni
Önnu,“ íiugsaði Pabbi, vafði
háriiiu um tölu á jakkanum
sínum og liélt áfram að borða
grautinn. Um kvöldið fékk
hann aftur' graut, og þá fann
hann hár úr skegghýung rauð-
bii’kna vinnumannsins í grauln-
um. „Jæja,“ Iiugsaði pabbi, „nú
liefir vinnumaðui’inn faðmað
Önnu helst til ógætilega að sér.
Hann fleygði hárinu burtu og
var súr á svip.
Um kvöldið var honurn visað
á rúm. Það var óumbúið og
alt i óreiðu. Morguninn eftir
láu skórnir óburstaðir þar sem
hann hafði lagt þá frá sér.
Kvöldið eftir kom hann að rum-
inu sínu eins og hann liafði
skilið við það uin morguninn.
Nsesta dag var súpan óæt af
salti, kjötið svo seigt, að hann
varð að renna bitunum í heilu
lagi niður og vatni helt á salat-
ið i staðinn fyrir edikssýru.
Pabbi glej^pti þetta alt í sig með
stökustu þolinmæði og kysti á
hönd húsfreyjunnar að máltíð
lokinni.
Að kvöldi hins þriðja dags
tók húsbóndinn Iiann tali og
sagði:
„Jæja, ungi maður, livernig
hagar ástarpestin sér? Er yður
nokkuð fárið að batna?“
„Eg stend við það, sem eg
hefi áður sagt.-Eg elska dóttur
yðar, og mig langar til að fá
hana fyrir konu.“
„Taktu hana þá ef þú vilt,
feginn verð eg! En nú hef-
urðu fengið smjörþefinn af
hjónabandi í þrjá daga og veist
að hvei’ju þú gengur.“ Þeir lók-
ust fast og innilega i hendur.“
Þegar þær komu, Anna, sem
seinna varð móðir mín, og
mamina hennar, kysti þabbi
Önnu beint á munninn. Það
ríkti alger eining og fögnuður í.
þess'um fámenna hópi.
■ „Þú hefir unnið til stúlkunn-
ar, því þú hefir staðist þraut-
ina,“ sagði tengdafaðir pabba.
Galtafell.
Galtafell vi'Ö Lauf-
ásveg var bygt ár-
ið 1917. Er það því
eitt af elstu meiri-
háttar steinhúsum
höfuöstaðarins og
hefir altaf þótt bæ,j-
arprýði. — Pétur
Thorsteinsson bygði
húsið, en Einar Er-
lendsson húsameist-
ari gerði uppdrætli
að því. Árið 1925
keypti Bjarni Jóns-
son það og hefir
búið þar síðan.
Anna roðnaði.
„Hvaða þrautir? spurði
pabbi.
„Hárin í grautnum, vatnið i
salatinu, óumbúið rúmið og ó-
hreinir skórnir. Þetla var alt að
yfirlögðu ráði gert.“
Pabbi hló.
„Mér gekk vel að standast
þessa þraut.“
„Hvernig þá?“
Pabbi faðmaði mömmu að
sér og sagði biminlifandi:
„Anna sagði mér frá þessu öllu
strax daginn eftir!“
„Og fari hún nú i heitasta
stelpuómyndai’rófuræksnið! Eg
vissi altaf að kvenfólk var ó-
merkilegt — en að það væri
svona nanða ómérkilegt — og
vitlaust að auk — það vissi eg
ekki. Fynr bragðið liefir hún
ekki hugmynd um, hvorl þú
elskar liana eða ekki.
„Aftur á móti veit eg, að húu
ann mér,“ sagði pabbi og ham-
ingjan Jjómaði á andlitinu á
honuin.
Og, þar með var sú raun til
lykta leidd.
Nú loksins kem eg sjálfur til
sögunnar. Og sú saga væri löng,
ef eg ætti að segja nákvæmlega
frá öllum þeim tíma sem eg
fór með blóm heim til stúlk-
unnar minnar heittelskuðu, en
sem eg þorði ekki að biðja. Svo
tók eg einn góðan veðurdag i
mig kjark, klæddist svörtu
sparifötunum mínum og fór
heim til föður stúlkunnar til að
biðja um hönd hennar.
„Æ, góði besti, farið þér til
liennar sjálfrar. Hún ræður
hvað hún gerir.“
Nokkurum kvöldum seinna
var eg staddur með henni einni.
Þá stundi eg bónorðinu upp.
„Talið þér við hana mömmu,“
sagði hún.
Hjá mömmu hennar lcomst eg
heldur ekki að neinni niður-
stöðu. Hún sagði aðeins:
„Talið þér við manninn
minn.“
Hvemig á maður að fara að
þvi, þegar allir visa livor til
annars ?
Eg fór til vinar míns. Hann
var fimmkvæntur og lilaut að
hafa æfingu í þessum efnum.
„Til hvers ferðu þegar þú
biður þér konu?“
„Eg fer altaf til fjárhalds-
mannsins. Eg elska einvörð-
ungu umkomulausar stúlkur,
því þær eru ekki eins heimtu-
frekar“.
Mér var ekki nokkur hjálp i
þessu. Eg réðist á pabbann að
nýju, eg sagði honum að eg
væri búinn að tala um þetta við
frúna og dótturina; eg réðist á
frúna, og sagði henni að eg væri
búinn að tala um þetta bæði við
manninn hennar og dótturina,
og loks réðist eg á stúlkukind-
ina sjálfa, þar sem hún sal við
slaghörpuna og lék sónötur
eftir Beethoven. Hún lét sem
hún sæi mig ekki og hélt áfram
að leika.
Þá tók eg undir liökuna á
lienni og kysli hana á munn-
inn. Það lireif. Eg veit núna
hvernig besta ráðið er, til að
biðja sér konu. Það er að taka
þær með valdi og kyssa þær.
Konur elska karlmensku og
dyrfsku. Á næsta augnabliki
láum við i faðmlögum og upp
frá þvi hefi eg verið lienni
meira virði en Beethoven.
Hér með er játningummínum
Iokið. En eg skrifaði þær upp
til að synir mínir, sonasynir og
sona-sonasynir kæmust ekki í
sama vanda og eg, en vissu
hvaða aðferð er auðveldust lil
að vinna konur.