Vísir Sunnudagsblað - 05.01.1941, Blaðsíða 6

6 VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
EMqa. þuí (fóóndAóÉ
Eftir Kristmann Gudmundsson.
Eg man þetia kvöld, —
stormur buldi á húsinu og regn-
ið lamdi gluggann; eg var lít-
ill drengur og var að leika mér
að trékubbum á gólfinu.
í stofunni var blíðlát kyrrð;
rauðleitaeIjósið frá olíulampan-
um skapaði mildan friðarheim
kring um konuna ungu, sem sat
í horninu við ofninn og var að
lesa í bók. Bak við hvít glugga-
tjöldin voru’rúðurnar svartar af
myrkri og nótt, en það kom
okkur ekkert við. Veröld auðn-
ar og storma var jafn fjarlæg
og eterbafið dimma, sem liggur
utan um jörðina.
Það var orðið áliðið, því
leiðsla svefnsins færðist á augu
min og blómin í veggfóðri stof-
unnar voru orðin að lifandi
jurtum. Landamerki draums
og veruleika, sem stundum
gerðu mér erfitt fyrir í leikjum
dagsins, voru ekki lengur til
trafala. Eg gat ferðast óhindr-
aður um blómskóga veggfóð-
ursins og fylt þá af hinum
furðulegustu dýrum, einkum
þar sem skugga bar á og ljósið
frá Iampanum, náði síst til.
Töfraskógurjnn minn fagri!
Nú er liann löngu lokaður og
blárökkur ' móðukendra minn-
inga hvilir yfir honum. En eg
trúi ])vi, að einhver guð gæti
hans fyrir mig og leiði eitthvert
annað draumlynt barn inn í
hann eftir hundrað ár. — En
þetta liðna kvöld átti eg sjálfur
töfraslafinn, sem lauk upp æfin-
týraheimum. Eg gleymdi
kubbahöllinni minni á gólfinu
og gekk inn.
Áður hafði alt verið þar full-
komið, en einmitt þetta kvöld
uppgötvaði eg, að eitthvað vant-
aði á, eittlivað mjög mikilsvert.
Eg reikaði um skóginn og undr-
aðist hvað það gæti verið. Eg
spurði fuglinn Fönix, er sat
undir tröllstórri rós, en liann
draup aðeins höfði og svaraði
mér ekki. í blágresiskofa sín-
um lá álfastúlkan Dijalina og
svaf; eg vakti liana og spurði:
„prtu síðan í fyrra?“ — Hún
Ieit á mig með f jóluaugum sin-
um og svaraði: „Nei, en hún
kemur kannski bráðum.“
Þá kallaði eg á besta vin
minn, draumadrenginn Mahem.
Við leiddumst inn i þyknið, þar
sem næturblómið angar og dul-
arfulla konan með mjúku hend-
umar býr. Hún getur ráðið all-
ar gátur, því lnin segir aldrei
neitt.
Rétt á eftir opnaðist hurðin
og gamall maður kom inn.
Augnaráð hans var milt, því
hann hafði lifað lengi, og hann
var með hvitt skegg niður á
bringu. Hann settist við ofninn
bjá ungu konunni. Hún brosti
til lians og fór að lesa hátt í
blöðunum, sem liann færði
henni. Eg horfði á hana úr leyni
töfraskógarins; vangasvipur
liennar var svo fagur og eg vissi
að hendur hennar gátu gefið
svefn og frið.
Gamli maðurinn sat iboginn
og starði í glæður ofnsins, er
lýstu gullrauðar gegnum mariu-
glerið í hurðinni. Hann blustaði
á það, sem unga konan las;
andlit bans var alvarlegt og
friðsælt eins og nóttin.
Eg ldustaði einnig, án þess
þó að heyra orðin sjálf. I stof-
unni var kvöld og svefnkend ró;
kötturinn lá fyrir framan ofn-
inn og teygði frá sér alla anga,
mjallhvítur pels Iians glóði í
eldskininu.
Svo sló alt í einu blárjóðum
bjarma á töfraskóginn, og það
var eins og hann vaknaði af
leiðslu. — Konan unga liafði
lesið nafn upp úr blaðinu, sem
hún hélt á, og rödd hennar varð
í sama bili hljóð og mild af
sorg.
(Dóttir okkar, Ellen, andað-
ist -— þessa mánaðar, — frá
Bóndhól.)
Þá talaði dularfulla konan
með mjúku hendurnar i fyrsta
og síðasta sinn. Hún mælti:
„l’hleii frá Bóndhól.“
Ellen frá Bóndhól! Hún kom
inn í töfraskóginn og blómin
hneigðu sig fyrir henni, stolti
fuglinn Fönix reitti gullrauðar
fjaðrir úr vængjum sínum og
breiddi fyrir fætur hennar, en
álfastúlkan Dijalina sveipti um
Iiana blárri blæju. — Sá eini
af íbúum skógarins, sem ekki
kom til að þjóna henni, var
draumadrengurinn Mahem.
Hann var horfinn, og eg sá hann
ekki í mörg ár.
Mér fanst eg aldrei hafa heyrt
svona fallegt nafn fyrr; hljóm-
ur orðanna varð að blárri mú-
sik og út úr litaskrautinu kom
hún sjálf, Ellen frá Bóndliól, og
varð veruleiki. Við tókumst í
hendur. Hún mælti: „Þú mátt
eiga alt með mér!“
Gamli maðurinn leit á mig
úr fjarslca og brosti, en konan
unga varð spurul i augum.
„Hvað er barnið að segja?“
„Ilann er að tala við sjálfan
sig“, ansaði gamlj maðurinn.
(Skeljarnar, sem liggja undir
stóra steininum í fjörunni!)
Ellen frá Bóndhól; — eg
bygði lienni höll á ströndinni
fyrir handan töfraslcóginn. Þar
sungu fuglarnir nótt og dag og
sólin skein inn um gluggana.
Við höfðum bara rökkur þegar
hún sagði mér draugasögur, og
einstöku sinnum nýfallinn snjó,
því liann var svo fallegur i sól-
skini. —
(Þú ættir að hátta drenginn,
góða min, hann er að sofna út
af.)
Um nóttina dreymdi mig Ell-
en frá Bóndhól og við liéldum*
leiknum áfram. Hún var lítil,
ljósliærð telpa, nema á sunnu-
dögum. Þá var hár liennar svart
og brúnirnar líka.Kjóllinnlienn-
ar var ákaflega fallegur og
skitnaði aldrei. Andlit hennar,
— það var ólíkt öllu öðru í
heiminum og eg þorði aldrei að
liugsa mér það; þess vegna get
eg ekki lýst þvi, þó fátt hafi
raunverulega líf i minningum
mínum, en þetta undurfagra
telpuandlit.
Hún var það fyrsta, sem eg
mundi eftir um morguninn, og
úr því varð hún leiksystir mín
i mörg ár. Og hún kemur stund-
um til mín enn; eg hef séð bros
hennar i augum dóttur minnar
litlu. En eg gleymdi að spyrja
konuna ungu hver hún hefði
verið. — Ellen frá Bóndhól; —
hún var draumsýn yfir ljósblilc-
andi vötnum, sumarvindurinn,
er þýtur i melgrasi eyjanna við
strendur æskustöðva minna. Og
hún var leyndarmál, sem eg
sagði engum frá.
En af því tilvera hennar var
svo raunveruleg og bundin
mínu eigin lífi, minnist eg
hennar stundum, minnist lienn-
ar með gleði, eða angurværð,
eftir því sem á stendur. Og þá
vaknar sú spurning í huga mín-
um: Þetta nafn, sem hljómar
svo framandi mjúkt í móður-
máli minu, liver var hún, sem
bar það, — hver var Ellen frá
Bóndhól?

Við gengum ein um gullinn fjörusand,
er glettnar bárur léku hljótt við strönd.
Og máninn dró á fjörðinn bleikfölt band
og breytti öllu í ævintýralönd.
Ó, manstu ei hvað alt var fagurt þá, *
er ein við gengum saman hlið við hlið,
og horfðum yfir sundin breið og blá
og brostum —, þetta ríki áttum við.
Við fundum þá, að lífið alt er leit
að litlu brosi, — sem að skilur alt.
Við áttum þetta eina stóra heit,
að elska, elska, — elska þúsundfalt.
Og rökkrið á sér rómantískan seið,-
í ríki sínu hljótt það felur innst
tvö lítil börn, sem eru lögð á leið
að leita þess, sem aldrei, aldrei finnst.
Hvert bros þitt, hvert það blóm, sem þú fékst snert
er brot af þinni engilhreinu mynd.
Og þó eg viti orðið hver þú ert
eg elska blekkinguna! — Er það synd?
Kristján J. Gunnarsson'
frá Marteinstungu.