Vísir Sunnudagsblað - 12.01.1941, Blaðsíða 1

1941
Sunnudaginn 12. janúap
2. blad
Uppeldi grískra konungs
barna.
Eftir Nikulás
Grikkjaprins*)
Faðir minn var strangur með
úppeldi okkar barnanna, og
fylgdist sjálfur af alúð með þvi,
livað við lærðum. Hann vonað-
ist eftir þvi að við gætum með
tið og tíma orðið annað og
meira fyrir Grikkland en ein-
ungis prinsar og prinsessur.
Kennarar okkar voru valdir úr
hópi hinna lærðustu prófessora.
Bæði foreldra minna kappkost-
uðu að stuðla að því, að við of-
metnuðumst ekki af þvi að við
vorum konungborin. Við dreng-
írnir áttum að alast upp i þeim
anda, að verða nýtir heiðurs-
menn, vinnufúsir, ( hlýðnir,
skylduræknir, vel menntaðir og
ekki kröfuharðir gagnvart öðr-
um. Þetta voru hyrningarstein-
arnir sem uppeldi okkar og
menntun átti að byggjast á.
Grundvallaratriðin i uppeldi
okkar bræðra: staðgóða þekk-
ingu og stranga hlýðni, hafði
faðir okkar falið dr. Otto Lu-
ders. Hann var ákaflega strang-
ur, og hafði, til siðs að klípa
okkur í eyrum, með nöglunum
á þumal- og vísifingri, oft svo
fast að okkur lá við gráti. —
Eða að hann jós skömmunum
yfir okkur með þrumandi rödd,
ef við kunnum illa eða vorum
óhlýðnir. Allt fas hans og fram-
koma var einkennandi og ó-
svikin prússnesk. Einkum var
hann óeðlilega harður í horn að
taka gagnvart Georg bróður
mínum, og gerði sér aldrei
minnsta ómak með að skilja
sálarlíf drengsins. Ef við höfð-
um einhver strákapör í frammi,
var Georg oftast hafður fyrir
,,,,,„„,,,„,,,,,
^Híf^^M^I
Grsíkir uppreistarmenn frá Krít í þjóðbúningum. Þeir gerðu uppreist nokkuru fyrir heimsstyrjöldina
¦ miklu.
*) Sjá Sunnud.bl., 43. tbl. 3.
nóv. 1940.
sökinni, þó hann væri venju-
lega saklaus. Til allrar ham-
ingju fyrir Georg, slapp hann
undan harðstjórn dr. Liiders, er
hann var 14 ára að aldri, og fór
þá á sjóliðsforingjaskólann i
Kaupmannahöfn, og ávann sér
þar vinsældir og fékk hæztu
próf seinkunn að lokum.
Seinna skildum við það samt,
að dr. Liiders gekk einungis
gott til; hann kvaldi okkur og
píndi af eintómri skyldurækni
og trúmennsku. Hann var alveg
sannfærður um að svona ætti
það að vera, og hegðaði sér í
samræmi við þá lifsskoðun.
Mörgum árum síðar, er hann
var orðinn þýzkur aðalræðis-
maður i Aþenuborg, kynntumst
við honum frá annari hlið. Hann
varð miklu vingjarnlegri með
aldrinum, og er hann kom stöku
sinnum til konungshallarinnar,
titlaði hann okkur ævinlega:
miklu.
„Yðar hágöfgi." — Ef eitthvað
hefði mátt setja út á framkomu
hans, hefði það þá einna helzt
verið það, hversu nákvæmlega
hann þræddi krákustig hirðsið-
anna.
í raun og veru er hægt að
segja, að það sem hafi einkennt
menntun okkar mest, hafi verið
hið heimsborgaralega. Því auk
hinna venjulegu skólanáms-
greina, sem grískir kennarar
kenndu okkur, auðvitað á
grísku, vorum við samtímis
látnir læra þrjú erlend tungu-
mál. Eins og nærri má geta, var
það dr. Liiders, sem kenndi
okkur þýzku, þýzka sögu og
bókmenntasögu. Frönskukenn-
arinn, „Monsieur" Brissot,
kenndi okkur frönsku, hann
hafði um langt skeið verið hinn
sjálfsagði kennari heldra fólks-
ins.
„Mr." Dixon, gráskeggjaður
og viðfeldinn náungi kenndi
okkur ensku fjórum sinnum í
viku, enska sögu og bókmennta-
sögu, og varð enskan talmál
okkar barnanna, einnig töluð-
um við oft við foreldra okkar
á því máli. Seinna krafðist fað-
ir okkar þess, að við töluðum
saman á grísku, og varð hún
okkur þá eðlileg og tungutöm.
Leikfimiskennarinn okkar
var þýzkur uppgjafa undirfor-
ingi úr hernum. Með líkamlega
velferð okkar fyrir augum,
þjálfaði hann okkur svo vægð-
arlaust, eins og við værum
prússneskir nýliðar. — Við
höfðum megnasta ýmigust á
þessu háttalagi.
Tvisvar sinnum á viku vorum
við látnir fara til reiðæfinga í
reiðlistarskólanum. Kennarinn,
sem var stallvörður f öður míns,
var einkennilega kostulegur
gamall Ungverji: Gernowitz að