Vísir Sunnudagsblað - 12.01.1941, Blaðsíða 5

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Guðný Sigurðardóttir:
Sér grefur gröf þótt grafi.
Walter hafði ákveðið að
myrða Jóakim. Hann hafði
þrauthugsað áformið, og var
sannfærður um, að það myndi
lieppnazt, án þess að nokkur
grunur félli á hann.
í siðasta þætti leilcritsins átti
Jóakim að fremja sjálfsmorð
með skammbyssu, sem ’auðvit-
að var óhlaðin. Það eina, sem
Walter þurfti þvi að gera, var
að láta kúlu í byssuna. 1 raun
og veru myndi Jóakim þá
drepa sig sjálfur. Heimurinn
myndi aldrei fá að vita annað.
Walter sá í anda hinar feitletr-
uðu fyrirsagnir blaðanna:
„Hinn frægi skapgerðarleikari,
Jóakim Jenkins, fremur sjálfs-
morð.“
Stutt æfisaga og margar
myndir af leikaranum i ýms-
um hlutverkum myndu prýða
dagblöðin næstu daga á eftir.
Síðan myndi Jóakim Jenkins
gleymast, en María myndi fram.
vegis hafa frið fyrir hans ást-
leitnu persónu.
Fyrir nokkrum mánuðum
hafði Jóakim Jenkins komið
heim, eftir sjö ára dvöl
í Frakklandi, þar sem hann
hafði aflað sér mikillar frægð-
ar á leiksviðum Parisarborgar.
Eftir heimkomuna gerðist hann
aðalleikari við leikhús það i
fæðingarborg sinni, er hann átti
mest frægð sína að þakka. Þar
hafði hann lært og þroskað list
sína. Hann kom einmitt þegar
leikhússtjórinn hafði ákveðið
að loka. Erfiðir tímar, lítil að-
sókn, vöntun á nýjum og frum-
legum leikritum, og góðum leik-
kröftum. En Jóakim Jenkins
kom og bjargaði öllu á síðústu
stundu, og hlaut að launum
miklar vinsældir.
Dagblöðin skrifuðu um hinn
dásamlega leik hans og vitnuðu
livað eftir annað i ummæli
franskra blaða, en meðstarfs-
menn hans í leikhúsinu keppt-
ust um að ná hylli lians. Walter
dáði Jóakim takmarkalaust. Á
hverjum degi varð María að
hlusta á Walter segja frá öllu,
sem Jóakim hafði gert og- sagt
og dáðist að lýsingum manns
síns á háttum þessa undursam-
lega leikara.
Svo eitt kvöld, þegar Walter
kom heim, var Jóakim með
honum. Hann sat hjá þeim um
kvöldið, drakk, reykti og spjall-
aði. Walter fylgdi með lotning-
arfullri aðdáun hverri hans
hreyfingu og hló hjartanlega að
öllum hans skopsögum, enda
þótt hann liefði oft heyrt hann
segja þær áður.
Hann tók ekkert eftir því, að
María var óvenju hljóð, og hið
brennandi augnaráð, er Jóakirn
sendi henni, virtist heldur ekki
liafa áhrif á hann.
Daginn eftir dró i fyrsta sinn
ský fyrir hamingjusól hinna
ungu hjóna og átti Jóakim sök
á því. Þegar Walter spurði konu
sína að þvi, hvort henni fynd-
ist Jóakim ekki skemmtilegur
og glæsilegur maður, sagði hún
nei.
— Nú, sagði liann undrandi,
— hvað geturðu funtlið að hon-
um ?
— Svo ákaflega margt, sagði
liún.
— Eins og til dæmis hvað?
sagði hann kuldalega.
Þannig óx þetta orð af orði
og seinast barði Walter í borðið
og sagði:
— Mér er sama hvað þú segir.
Eg kem heim með Jóakim, svo
oft sem mér þóknazt. Hann er
vinur minn og þú dirfist ekki
að tala illa um hann í mín eyru.
Svo stóð hann upp, rauk út
og skellti á eftir sér hurðinni.
— Er pabbi reiður, mamma?
sagði Harry litli sonur þeirra og
iiorfði alvarlega i augu móður
sinnar.
— Nei, nei, pabbi er þreyttur,
sagði hún og strauk yfir hár
drengsins.
Eftir þetta kom Walter oft
heim með Jóaldm, og eitt kvöld,
þegar liann fór sem oftar niður
í kjallara að sækja flösku af
vini, reyndi Jóakim að kyssa
Maríu, en fékk vel úti látinn
löðrung í staðinn fyrir koss.
Þetta var upphaf hræðilegs tíma
fyrir hana. Ef hún var ein
lieima með barnið, kom Jóa-
ltim, og ef hún fór ein út, sat
liann fyrir henni. Walter grun-
aði ekkert í fyrstu, en hélt á-
fram uppteknum hætti, að
bjóða Jóakim heim. María bar
harm sinn ein. Walter myndi
sjálfsagt ekki trúa neinu illu á
vin sinn.
Han-y opnaði augu föður síns.
Walter sat með drenginn ,á
lmjánum og sýndi honum
myndablöð.
— Ég ætla að verða leikari,
þegar ég er orðinn stór, sagði
Harry og leit á föður sinn.
— Jæja, sagði Walter og hló.
— Ertu strax búinn að ákveða
það!
— Já, og ég vil verða eins og
Jóakim, sagði drengurinn.
— Alveg rétt, góði minn,
sagði Walter og leit sigri hrós-
andi til konu sinnar.
— Ég vil vera fallegur eins
og Jóakim og eiga eins mikið
af fallegum fötum, en ég ætla
aldrei að reyna að kyssa konur,
sem ekki vilja kyssa mig.
— Hvað segirðu barn? Held-
urðu að Jóaldrn geri það?
— Já hann befir reynt að
kyssa — —-----
— Harry, sagði móðirin skip-
andi.
— Lofaðu barninu að tala,
sagði Walter og bandaði frá sér
með hendinni.
Drengurinn leit vandræðalega
á foreldra sína, en sagði ekkert.
— Hvað ætlaðirðu að segja,
vinur minn, sagði faðirinn blíð-
lega.
Barnið leit enn einu sinni til
móður sinnar, eins og til þess
að leita hjálpar hjá henni, en
þegar hún grúfði sig yfir handa-
vinnu sína, sagði það lágt og án
þess að liafa augun af andhti
hennar.
— Einu sinni — sá ég að —
Jóakim ætlaði að--------kyssa
mömmu. En hún sló hann. Þá
hló Jóakim bara. Eg sá þetta af
því dyrnar voru opnar.
— María, er þetta satt, sem
Harry segir? spurði Walter.
María leit djarfmannlega til
manns síns og sagði:
— .Tá. 1 hvert sinn, sem þú
ferð út, kemur hann hingað. Ég
liefi þagað vegna þess, að þú
Ijannaðir mér að tala illa um
vin þinn.
— Ég skil, sagði Walter lágt.
— Fyrirgefðu mér, María.
Upp frá þessu hataði hann
Jóakim, þó liann léti ekki á því
bera og hét því að hefna sín.
Hann beið aðeins eftir heppi-
legu tækifæri, og áður en varði
fékk hann óslc sína uppfyllta.
Ákveðið var að taka til sýning-
ar leikrit eftir ungan, óþekkt-
an höfund. Jóakim fékk auðvit-
að aðalhlutverkið, og átti, eins
og áður er sagt, að fremja
sjálfsmorð í síðasta þætti.
Leilcritið hafði nú verið sýnt
átján sinnum fyrir fullu húsi,
og var Jóakim mest þökkuð hin
mikla aðsókn.
Allt er tilbúið. Walter stend-
ur á bak við tjöldin og bíður
og hugsar. Enginn hafði séð
hann fara inn í búningsherbergi
Jóakims, eða koma þaðan aftur.
Hann hafði haft hanzka á hönd-
unum, þegar hann lét kúluna í
byssuna, svo ekki þurfti hann
að óttast að lögreglan fyndi
önnur fingraför á byssunni en
Jóakims. Walter er fullkomlega
rólegur og samvizkan sefnr
svefni hinna réttlátu.
Hann er meira að segja sarm-
færður um, að hann vinni mik-
ið góðverk með þvi að þurrka
Jóakim út úr bók lifsins. Hann
hefir séð hann stinga byssunni
i vasann, svo áformið hlaut að
heppnazt.
Eftir nokkrar mínútur væri
Jóakim dauður og leikliúsgest-
irnir myndu tala um það sín á
milli, hve snilldarlega Jóakim
Jenkins hefði tekizt i þetta
sinn.
— Allt er glatað, segir leik-
arinn á leiksviðinu sorgþrung-
inni röddu.
— Börnin mín hræðast mig,
konan hatar mig og sjálfur fyr-
irlít ég heiminn. Hversvegna þá
að lifa? ----------
Hann tekur skammbyssu upp
úr vasanum, skoðar hana and-
artak, miðar á lijartað og hleyp-
ir af. Hann miðar, fellur svo á
gólfið með lágri stunu.
Þeigar heimssýningunni í San
Francisco lauk fyrir nokkuru,
Iauk jafnfraintatkvæðagreiðslu,
sem farið hafði fram síðasta
mánuðinn um það, hvaða sund-
mær væri fegurst af þeim, sem
hafði sýnt listir sinar á sýning-
unni. Langhæst varð stúlkan,
sem sést liér á myndinni. Hún
heitir Eleanor La Manna.
I