Vísir Sunnudagsblað - 09.02.1941, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Malakías vinur minn.
Nmásagra eftir «fwn Jóhannesson.
hefir hana ekki, þá þarf maður
aldrei að nota hana aftur.“
„En mér er tjáð í fallhlífar-
deildinni, að þeir liafi að eins
eina fallhlíf eftir,“ hélt Leieli
áfram. „Eg held að það sé sú
sama, sem þér'stukkuð úl í, í
siðasta mánuði. Allir liinir flug-
mennirnir virðast forðast hana,
og mig grunar, að hún hafi ekki
verið athuguð siðan þér notuð-
uð hana.
Eg leit snögglega upp.
„Komdu með mér, við skulum
gæta að því. Ef sú falllilíf liefir
ekki veríð athuguð, reynd og
brotin saman, þá þarf einhver
að gefa skýringar.
Nokkuruin mínútum síðar af-
henti afgreiðslumaðurinn í fall-
hlífardeildinni einu falliilífina,
sem liann hafði i fórum sínum.
Strax þekklj eg hana á verk-
smiðjumerkinu, sem var
stimplað utan á pakkann. í
sömu andrá fann eg vottorð
hins opinhera pökkunarmanns
stutt og la" 'tt: „Fallreynd 28.
jú
S. N. þýddi.
Erlendur blaðamaöur bjó í gisti-
húsi í Rónraborg og komst þá aö
því, aö einn þjónanna var njósn-
ari. BlaSamaSurinn haföi venju-
lega látiö njósnara afskiptalausa,
en þessi var alltaf á hleri og gægj-
um, svo að bla'öamaðurinn kvart-
aði viö gistihúseigandann. Hann
svaraði: „Eg gæti svo sem uekiö
hann, en næsti njósnari myndi
kannske ekki vera svona góður
þjónn.“
Sumir kalla hann skáld göt-
unnar. Aðrir, sem helzt vilja
gefa skít fyrir alla fagra lyrik,
líta á hann sem mjög liverdags-
legan auðnuleysingja, ráfandi
um götur bæjarins í trosnuðum
huxum og snjáðum jakka. Ann-
ars heitir hann Malakías og er
Hírónemusson, og þegar við
kynnum hann ungum stúlkum
þá skella þær bara í góm og vilja
alls ekki kannast við að maður-
inn heiti þessu nalni. Þetta tek-
ur vitanlega mjög á hinar fín-
gerðu taugai- vors unga vinar,
enda gengur hann með ein-
hverskonar ókennilegan sjúk-
dóm, sem góðhjartaðir læknar,
með rangsnúnar meiningar um
náungakærleikann, eru að rækta
í Iionum ineð allskonar leynd-
ardómsfullum lífselexírum úr
Laugavegs apóteki.
En bros hans er aðlaðandi,
og honum er óvenju létt um að
tala, án þess að verða leiðinleg-
ur. Þess vegna á liann marga
vini. Stundum göngum við sam-
an í kvöldkyrðinni.
Eg sagði svona við hann í
vetur: — Hvers vegna læturðu
ekki bæinn sjá fyrir þér? Þú
ert að drepast úr sulti og færð
aldrei djobb.
— Ekki hægt, sagði liann. —
Þeir segja eg geti unnið.
— Varstu ekki þariia í Iijós-
inni í sumar? sagði eg.
— Þýðir ekki, sagði hann, —
eftir þrjá mánuði stóð eg á
barmi glötunarinnar. Tauga-
kerfið er svo viðkvæmt, svo
fínt verk, sjáðu, að læknarnir
hafa aldrei vitað annað eins.
Þeir segja að eg þoli ekki erfið-
isvinnu.
Þá sagði eg: Þú ættir að
fara að stela, Malakías. Eigin-
lega er það skylda þín, að liafa
ofanaf fyrir þér með innbrotum
og þjófnaði, fyrst þér virðast
allar aðrar leiðir lokaðar. Svo
færðu líka fría ibúð i steininum
— og fæði.
— Væri ekki vafstursminna
að drepa einlivern, sagði hann,
til dæmis liann Hermann?
Heldurðu annars að þú
hefðir nokkra heilsu til þess?
Veit ekki, sagði hann. —
Þelta er allt saman mesta klúð-
ur.
Við vinir hans skutum á ráð-
stefnu.
Hvernig væri að senda
liann á Klepp? spurði einn.
—• Hvað meinarðu? spurði
annar.
— Auðvitað sem sjúkling. Til
Iivers annars ælti hann svo sem
að vera notliæfur.
— Haldið liann verði tekinn
gildur?
—Ekki nokkur vafi. Maður
eins og hann: með taugar eins
og fúinn köngulóarvef, blóð
eins og blátært vatn og þykist
vera skáld. Þið getið nú bara
ímyndað ykkur. Þeir gleypa
við honum.
Það var samþykkt að senda
liann á Klepp.
Hann var bankaður liátt og
lágt, spurður frétta, mældur i
honum blóðþrýstingurinn,
skorið í eyrað á honum, hlust-
aður. Siðan fannst þetta und-
arlega fina taugakerfi. En því
miður reyndist hann ekki -not-
hæfur fyrir stofnunina og var
því aftur sendur út á götuna,
með nýjan lyfseðil í vasanum.
Frá bæjardyrum okkar vina
hans, var honum alls ekki við-
bjargandi.
I fyrrakvöld mætti eg honum
í Lækjargötunni. Hann var í
tölulausum rykfrakka, sem
Iiann hafði stolið af dánum
frænda sínum suður í Skerja-
firði, með skjalatösku undir
handleggnum og sagði hallóí
Og við gengum á leið suður í
Hljómskálagarð.
Geislar dagsins titruðu á mal-
bikuðu strætinu, en — litlir
fuglar langt ntan úr heimi, léku
sér á Tjörninni í bænum, eins
og segir í einu af lians þung-
lyndislegu smákvæðum sem ort
eru á Tjarnarbrúnni.
—- Nú er eg búinn að fá al-
vinnu, segir hann. En eg ansa
þvi engu. Já, eg er búinn að fá
atvinnu, beldur hann áfram.
Eg vann mér inn þrjár krónur
í dag.
— Þú hefir heldur en ekki
dottið i lukkupottinn, segi eg.
Og hann dregur þrjár krónur
upp úr buxnavasa sínum og
lætur liringla í þeim framan við
nefið á sér. Eg er orðinn inn-
heimtumaður, segir hann. Bráð-
uni get eg látið sóla skóna mina
og boðið þér kaffi inn á Skála.
— Upp á krít, segi eg.
— Þeir sem hafa atvinnu,
liafa lika peninga, segir liann.
<— Bara að heilsan bili nú
ekki, segi eg. ^
— Já, bara að heilsan bili nú
ekki. Held annars að eg sé að
fá nýjan verk.
—- Ætli það sé ekki bara um-
gangsveiki? segi eg.
— Hefirðu séð fallegu stúlk-
una í Laugavegsapóteldnu?
segir liann. Hún er ein af þess-
um yndislegu smáverum sem
gripa um hjartað í manni við
fyrstu sýn. Lyrisk stemmnings-
skáld langa til að yrkja til