Vísir Sunnudagsblað - 09.02.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÍBM
Mr. Gosney er maður nefnd-
ur. Hann á lieima í Bentleyville
í Bandaríkjunum og er með
þeim ósköpum fæddur, að á
sumrin þegar allt venjulegt fólk
svitnar og mókir í ofurhita sól-
skinsins, gnístir Mr. Gosney
tönnum, hristist allur og skelf-
ur af kulda. En aftur iá móti á
veturna í 20 stiga frosti er aðrir,
sem efni liafa á, ganga í loðfeld-
um, þá klæðist Mr. Gosney létt-
um sumarfötum og svitinn lek-
ur í dropatali niður enni hans
og andlit.
Læknar og vísindamenn
standa ráðþrola frammi fyrir
þessu dularfulla fyrirbrigði og
geta ekki með nokkuru móti
útskýrt það.
•
Hann er langur, þjóðvegur-
inn, sem liggur frá London
norður til Skotlands. „Norður-
braulin mikla“ er hún venju-
lega nefnd. Eftir henni fara auð-
mannabifreiðir, vörubifreiðir,
mótorhjól, reiðhjól, hestvagnar
— en á milli allra þessara far-
artækja gefur að hta gangandi
menn — förumenn sem ekkert
liggur á, ekkert takmark hafa
og engum skyldum hafa að
gegna gagnvart meðbræðrum
sínum. Þetta eru landshorna-
flækingar, sem hfa frjálsu,
áhyggjulitlu hfi, það eru menn
líðandi stundar er láta sig morg-
undaginn litlu skipta. Þeir eru
harla ánægðir ef einhver gefur
þeim súpudisk og lofar þeim að
sofa i heylilöðu. Þeir þarfnast
ekki annars.
Og þó! Þetta eru menn —
og flestir menn þrá andlega
fæðu ekki siður en þá likam-
Iegu. Þetta hefir sannast á
flökkurunum á „Norðurbraut-
inni miklu“. Og það hefir sann-
ast á þann hátt, að bóksali einn,
L. W. Jones að nafni hefir kom-
ið upp við „Norðurbrautina
miklu“ útlánsbókasafni fyrir
flakkara, sem hlotið hefir fá-
dæma vinsældir. Hann er liætt-
ur að selja bækur, hann lánar
þær bara út. Dyrnar að bóka-
safninu lians standa opnar dag
og nótt, flækingar koma og
flækingar fara. Þeir leita sér að
bók, skemmtilestursbók eða
fræðibók í einhverri hillunni,
segja „thank you“ og halda
göngu sinni áfram.
Þeim kemur ekki til hugar að
greiða þóþnun fyrir bókarlánið
og því síður deltur eigandanum
það í hug. Hann gleðst af vin-
gjamlegu hrosi í þakklæti fyrir
bókina, og alveg sérstaklega
gleðst hann ef einhver þeirra
fær fræðibók að láni. Honum
finnst það góðs viti og liann er
tilverunni þakklátur fyrir livern
fræðiþyrstan flakkara sem til
hans kemur.
En L. W. Jones hefir ekki lát-
ið sér nægja að lána landsh'orna-
flækingum bækur. Hann liefir
tekið sér fyrir hendur að sníkja
handa þeim gömul föt og gamla
skó lijá þeim, sem efnaðri voru.
Og jxígar förumennirnir koma
til hans, hvort sem það er að
nóttu eða degi, þurfa þeir ekki
annað en fara upp á loft í hús-
inu hans og leita þar í sérstöku
herbergi að mátulegum fötum.
Þau lcosta ekkert hvort eð er.
Þar er lika tóhak, förumaðurinn
getur fengið sér i pípu — liann
má bara ekki kveikja í. I öðru
herbergi eru öll hugsanleg
hreinlætisáliöld. Þar inni er
hægt að raka sig, þvo sér og
snyi'ta sig til. Það kostar heldur
ekkert.
L. W. Jones eða „Bóka-Jón-
as“ eins og flækiugarnir kalla
liann sín á milli, er meðal ráð-
settara fólksins talinn vitlaus.
Hann hgfði auðgast sæmilega á
bókasölu, en auðnum hefir hann
varið til að gleðja og hjálpa
heimilislausum flökkumönnum.
Og þeir sjálfir vita mæta vel,
hvað Bóka-Jónasi gengur til
með góðverkum sínum. Það er
mannkærleiki á fullkomnasta
stigi.
Margir þeirra sem fá bækur
að láni hjá Jónasi gamla skila
þeim aldrei aftur, þeir gleyma
þeim eða lána þær næsta flæk-
ing. Það getur líka venð gott.
En langsamlega eru þeir þó
flestir, sem skila bókunum aftur
í naista skipti þegar þeir eiga
leið um „Norðurbrautina
miklu“. En Jónasi er sama,
liann aflar sér bara nýrra bóka
fyrir þær sem tapazt. Margir
förumannanna koma aldrei aft-
ur og þá veit Bóka-Jónas með
nokkurn veginni vissu, að þeir
liafa lagt út á aðra og lengri
braut en „Norðurbrautina
níiklu. — að þeir liafa lagt út á
brautina þá — þaðan sem eng-
inn kemur aftur. •
•
Á fjöllistahúsum víðsvegar
um heim eru laus leiksvið, sem
renna úpp og niður eftir því,
sem við á i hvert skipti. Sá eigin-
leiki fylgir einnig þessum hreyf-
anlegu leiksviðum, að j>að er
Nkantasvell
— Að undanförnu í
hefir veriS ágætt ,
skautasvell hér á
Tjorninni, og hafa ,1
bæjarbúar notfært
sér það vel í góða j
veðrinu, einkum á
kvöldin. Það hefir
nokkrum sinnum
komið til tals, að 1
fá hingaS útlenda
skautakennara, en j
ávallt strandað á
þeirri staðreynd,
að tíðarfariö á fs- 1
landi er hverfult,
og óvíst að kæmi
nokkurntíma not-
hæft skautasvell á |
meðan kennarinn i
dveldi hér.
I
hægt að súna þeim í hring,
nokkurnveginn með hvaða
hraða sem óskað er.
Nú bar það við fyrir ekki
löngu, að leikhússtjóri einn í
Búdapest komst í svo að segja
botnlausar skuldir og liafði þar
að auki ekki minnsta frið fvrir
eilífum rukkunum. Hann tók
til bragðs, að boða alla lánveit-
endur sína á fund sinn í einu til
að semja við þá.Hann lokkaði þá
út á lausa leiksviðið, renndi þvi
af stað svo hratt sem unnt var
og hleypti þeim ekki af því, fyrr
en þeir höfðu gefið liátiðlegt lof-
orð um að falla frá öllum kröf-
um sínum á liendur leikhús-
stjóranum.
Brezka ríkisútvarpið auglýsti
eftir þul, en kröfurnar sem til
hans voru gerðar voru þessar:
Hann má ekki vera yngri en
22 ára og ekki eldri en 45 ára.
Hann verður að kunna að tala
reiprennandi ensku, þýzku,
frönsku, spænsku, itölsku og
kinversku.
Hann verður að þekkja bók-
menntasögu og hljómlistarsögu
til hlýtar.
Hann verður að vera gagn-
kunnugur 'útvarpsmálefnum
víðsvegar um heim.
Það er ef til vill óþarfi að taka
það fram, að umsækjendurnir
voru sára fáir.
•
Þegar tónskáldið Offenbacli
kom til Vínarborgar liélt hann
til á gistihúsi þvi, sem hét
„Gyllta lambið“. Á þvi sama
gistihúsi bjó hljómsveitarstjór-
inn Brandl, sem stjórnaði óper-
ettum Offenbach’s í Vín. En
Brandl hafði þann ókost, að
hann var litsettur með að bæta
einbverju inn í óperetturnar frá
sjálfum sér, og tók sér þá bessa-
leyfi lil þess. Offenbaeh líkaði
]>etta stórlega miður, en fékk
ekki að gert.
Á gistihúsinu, þar sem þeir
báðir bjuggu, tók fólk eftir því,
að Offenbach lét aldrei skó sína
út fyrir herbergisdyrnar eins og
venja er. Einu sinni var hann
spurður að ástæðum fyrir þessu.
Eg ]>ori það ekki vegna
Brandl’s“, sagði hann. „Eg veit
ekld nema að hann bæti ein-
hverju innleggi i þá frá sjálfum
sér, eins og hann er vanur.“
•
Angelo Neumann var þekktur
leikliússtjóri í Prag. Hann átti
fyrir konu leikkonuna Buska,
sem var ekkja eftir Törrek
greifa, stallara Franz Joseps
keisara. Neumann var ákaflega
upp með sér af kvonfanginu og
lcrafðist að hún væri titluð greif-
ynja í daglegu tali. Á búnings-
herbergi hennar í leikhúsinu
var letrað með feitum stöfum:
„Frú greifynja Törrek-Buska-
Neumann."
En einn leikhúsþjónninn, sem
ekki hafði hugmynd um hina
veiku hlið Neumanns, varð það
eitt sinn á að spyrja hann hvort
hann ætti ekki að fara með á-
kveðið hutverk, sem hann til-
tók nánar, til frú Buska.
Neumann þrúlnaði allur af
bræði yfur dónsku þjónsins,
sneri sér við í stólnum og öskr-
aði:
„Hvern eigið þcr við?“
„Eg átli við konuna yðar, frú
Buska,“ sagði þjónninn og vissi
ekki livaðan á sig stóð veðrið.
Neumann réði sér varla fyi-ir
vonzku. „Konan mín lieitur frú
greifynja Törrek-Buska-Neu-
mann, sagði liann lieiftarlega.
„Afsakið, herra greifi!“ sagði
þjónninn sem nötraði á beinun-
um af hræðslu.