Vísir Sunnudagsblað - 16.02.1941, Blaðsíða 1

1941
Sunnudaginn 16. febrúar
7. blaö
KRISTMANN QUDMUNDSSON:
LKD AUSVURILI
Fagra bláa Dóná, dásömuö í
ljóðum og lögum, er því miður
mjög sjaldan blá! Eg hef talað
við gamla menn í Wien, Brad-
islawa og Búdapest sem liafa
lifað allan sinn aldur við ána og
aldrei séð bláma hennar. En
morgun einn sat eg á verönd
minni á hótel Bristol í Búdapest
og horfði á elfuna. Þá sló allt í
einu á liana skærum irisbláum
bjarma, undra fögrum. Þar sem
eg hafði hjá mér stóra rykslegna
flösku af liinu dýrlega víni
landsins, Tokayer, grunaði eg
augu mín um græsku. En í
samá bili kom út til mín vinur
minn norskur, er með mér var,
honum varð litið á ána og hann
ságði: „Det var da som faen!
Elva er jo blaa!“
Það leikur æfintýraljómi um
ána og þó hún sé oftast grá, er
hún fögur og virðuleg, dulráð
og draumslungin, þar sem hún
liðast gegnum skóga- og hæða-
lönd Austurríkis og sléttur Ung-
verjalands. Sumstaðar á bökk-
um hennar stand^ rústir fornra
æfintýraborga, kastalir riddara
sem löngu eru orðnir að mold.
En á björtum vordegi hvílir
perlulit góðviðrismóða yfir
skógunum, og á sefeirunum við
ána sitja rauðklæddar meyjar
livíta gæsahópa.
Eitt sinn í æsku minni tók eg
mér far með einu af skipum
þeim sem eru i förum milli
Wien og Budapest. Lagt var af
stað snemma morguns frá
f'BROT
Ú R GAMALLI FERÐASÖGU
Wien; skipið var fullt af far-
þegum og glatt á hjalla um
borð. Ægði þar saman mesta
fjölda af| þjóðum, og aragrúi
tungumálanna mun naumast
hafa verið meiri í sjálfum Bab-
el. Það var vor, ilmþungur hiti
í lofti, og unga fólkið þarna
niður frá eklci mjög kreddufast.
Áður en eg vissi af var eg sestur
að drykkju með hóp af ungu
fólki sem hafði það eitt sameig-
inlegt að kunna Wienarísku og
geta bölvað á „Wi-enna“, en svo
nefnist mállýzka ein sem tiðkuð
er meðal lægri stéttanna i Wien
og er ekki auðlærð. Sólin slcein,
Tokayerinn rann ljúflega niður
og mennirnir voru bræður!
Eftir nokkra stund vorum við
farin að ræða saman — livort
á sínu tungumáli! Ástúðleg ser-
bensk systkini sátu sitl hvoru
megin við mig og rómuðu feg-
urð lands sins á sinni eigin
tungu, sem mér finnst hljóm-
fegurst allra slafneskra mála.
Það skal þó tekið fram að eg
skildi fæst af þvi sem þau sögðu!
En þegar slúlkan bauð mér
„dús“, krafðist eg þess að það
skeði „upp á íslenzku“. Þetta
féll i mjög góða jörð, svo að
eftir litla stund voru öll „pör“
við borðið orðin „dús“ á sama
bátt.
Eg var búinn að basla við að
Konungsliöllin í Búdapest.
Landslag
við Dóná.
læra lítilsháttar'i ungversku og
langaði til að æfa mig í lienni.
Þess vegna greip eg tækifærið
og yrti á herramann einn er sat
við næsta borð og var nokkuð
við aldur, mér var sagt að hann
væri ungverskur.
„Jo napot ldvanok, uram,“
sagði eg. „Bocsasson meg, lie —
elien!“
„Elien,“ svaraði liann. Elien
þýðir skál (yður til heilla).
Karlinn var auðsjáanlega ekk-
ert mjög áfram um að kynnasl
mér, hann var fýlulegur á svip-
inn. En eg var ekki á þvi að gef-
ast upp. — „Engedje meg, hogy
magamat —“ byrjaði eg á nýj-
an leik, en mundi svo ekki
meira af þeirri setningunni. í
sama bili fauk karlinn upp all-
grettin. „Ka i helvete er dettane
for nokke volapyk!“ , hreytti
liann út úr sér og hvesli á mig
augun. „Kan ikkje du snakke
nokke menneskjesprok, du
da?“ \
„Æ hver skollinn, ertu norsk-
ur!“ varð mér að orði. Eg
skammaðist mín fyrir frammi-
stöðuna en sá gamli tókst allur
á loft: „Þú ert norskur, mann-
skratti!“ mælti hann blíðlega.
„Og pratar skit! — Komdu
liingað lagsmaður og fáðu þér
eitthvað í gogginn, heldur en að
sitja þarna og brúka kjaft á
golfrönsku!“
Þetta varð upphafið að góðri
vinátlu. Karlinn var forrikur
uppgjafaverkfræðingur úr Osló,
skýr og skemmtilegur og ákaf-
lega hreinskilinn. Ekki veit eg
hvað orðið hefir um hann nú
upp á síðkastið; en eg vona að
hann liafi fyrirgefið mér að eg
gerði hann að fönikiskum
lcaupmanni í einni af bókum
mínum! — í þetta sinn var
liann á leið til Búdapest. „En það
er engin skemmtiferð,“ sagði
liann, „síður en svo. En siðan
eg hætti að vinna, setjast stund-
um að mér svoddan djöfulsins
leiðindi. Mér finnst konan mín
orðin ljót og eg missi matarlyst-
ina! Þá fer eg ofan í banka, nesta
mig vel með peninga og skelli
mér inn í næstu lest sem fer til
útlanda. Svo í næsta landi sendi
eg kerlingunni skeyti að eg
komi ekki í kvöldmatinn. Eg
hefi það nú svona, karl minn;
því eg veit ekkert leiðinlegra en