Vísir Sunnudagsblað - 23.02.1941, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSRLAÐ
SÍI»A\
Flær eru einhverjir liætlu-
legustu sýklaberar. Jafnvel þótt
aö flærnai* heri ekki sýklana
sjálfar, þá slcapa þær jarðveg
fyrir smilandi sjúkdóma i lik-
ama manns um leið og þær
stinga hörundið og erta það.
Sýklamir fá með því móti
greiðan aðgang að blóðinu.
Árið 1907 gerði indversk
læknastofnun rannsóknir í ]»ess-
um efnum og hafði rottur fyrir
tilraunadýr. Rotturnar voru
liafðar í mismunandi liæð yfir
gólffletinum en pestarsýktar
flær látnar i sama lierbergi. Þær
rottumar sem neðst voru, eða
svo lágt frá gólfi að flærnar
gætu lioppað til þeirra, sýktust
og dóu. Ilinar héldu hfi.
•
Það getur oft og einatt verið
óþægilegt að heita nöfnum
fr.ægra manna. Amerískur sim-
ritari, William Shakespeare að
nafni, getur ýmissa óþæginda
sem hann lenti i vegna nafns
si.ns.
Þegar liann var í skóla, létu
kennararnir óspart dynja á
honum, að liann —- með þvílíku
nafni — inætti blygðast sin að
skrifa aðra eins stíla.
En óþægindi vegna nafnsins
byrjuðu fyrst fyrir alvöm þegar
hann var orðinn fullorðinn og
búinn að fá stöðu.
Einu sinni — þá var William
Shakespeare símritari i þjón-
uslu járnhrautarfélags eins í
New-York-ríki — har það við,
að kennslukona úr litlu þorpi
knúði á glugga farmiðasölunnar
á járnbrautarstöðinni, og vegna
ákafa hennar, sá William sér
ekki annað fært en opna glugg-
ann. Hann reyndi að gera kven-
manninum það Ijóst, að sala
farmiðanna byrjaði ekki fyrr en
kl. 5 og þangað til yrði liún að
bíða. En hún brást þá hin versta
við, kvað þetta ósvifni og ókurt-
eisi eina og hótaði að kæra fyrir
forstjóranum. Hún spurði hann
að lieiti. Hann kvaðst lieita
William Shakespeare. Þá varð
sú gamla æf, rauk hurt i bræði
og kærði óþokkann fyrir marg-
falda ósvífni.
Aumingja William Shake-
speare gat að vísu sannað sak-
leysi sitt, en ]xí var lionum vik-
ið úr stöðunni og fengið starf í
annarri deild.
Svo kvæntist Shakespeare og
hann fór með konu sinni til
Buffalo. Þar þurftu þau að
gista. Þau fóru inn i eina hinna
hetri gistilialla þar í horg og
báðu um herhergi. Iierhergi var
til, en þau þurftu hara að skrifa
nöfn sín í gestabókina.
Þegar forstjórinn sá nafn
Williams Shakespeare’s standa i
bókinni, lélc háðslegt hros um
varir honum. Og ]»egar hann
hélt að hjónin væru komin úr
álieyrn sagði liann \ið skrif-
stofumanninn: „Nú, það er þá
þesskonar fólk! Hann heldur
að hann geti villt okkur sýn með
því að kalla sig William Shalce-
speare! En maður veit nú jafn-
langt nefi sinu.“
Árið 1931 var Wilham Shake-
speare sjúklingur á Mount-Alto
stríðsþálttakendasjúkrahúsinu í
Washington. Hann var boðinn
ásamt öðrum sjúklingum spítal-
ans til árlegrar garðveizlu lijá
Bandarikjaforseta í „Hvita hús-
inu“. Þar var, auk forsetans,
margt helzt stórmenna Banda-
ríkjanna saman komið. William
skemmti sér prýðilega, hann
horðaði smurt brauð og rjómaís
og lét sér líða vel.
Svo kom að því, að gestirnia
3'i’ðu allir að kynna sig forset-
anum. Þeir voru leiddir í röð
fram fyrir hann, þeir sögðu for-
ingja einum úr hernum til nafns
sins og hann kynnti þá svo for-
setanum.
Þegar kom að |»vi, að William
Shakespeai’e sagði til nafns síns,
breyttist liið glaðlega andlit for-
ingjans og hann varð í einni
svipan íbyggilegur og næsta
ógnandi á svip. Hann henti
leynilögreglumanni að koma og
gefa þessum grunsamlega nafn-
fölsunarmanni gætur. Þó kynnti
liann Wilham Shakespeare fyrir
Hoover forseta og Hoover hrosti
fullur meðaumkvunar. Shake-
speare lieyrði að forsetinn hvisl-
aði að foringjanum: „Já, ]>etta
er sorglegt fyrírbrigði, en það
getur lient bfeztu skinn“.
Annað skipli tók lögreglan
William Shakespeare fastan fyr-
ir það, að liann ók bíl án þess að
liafa prófskirteini á sér. Ef
liann hefði getað sýnt lögregl-
unni einliver heimildargögn fyr-
ir nafni sínu og heimilisfangi,
hefði hann óefað sloppið.
En þegar hann sagðst lieita
William Shakespeare, var hann
orðalaust settur í fangelsi, og
þar var lionum sagt að dúsa,
unz liann myndi sitt rétta nafn.
Það var ekki fyrr en daginn eft-
ir, að lögreglan fékk þau sönn-
unargögn í liendur, sem nægðu
til að Sheakespeare greyið yrði
látinn laus.
Einu sinni var William
Klífið lieiigfjur!
Brattyeng’i, tind-
sækni og hættur er
hverjum sönnum
karlmanni í blóð
boriS. ÞaS er þrá
karlmannsins og
eSli hans aS Ieita
til stærSarinnar í
sérhverri merk-
ingu þess orSs. —
Hér sjáiS þiS ung-
an mann klífa
brattann og storka
hættunum — en
honum vex þrótt-
ur og áræSi viS
hverja hættu, setn
hann sigrar, og
liverjá hengju. er
hann klífur.
Shakespeare nærrí húinn að
gera mjög veigamikinn við-
skiptasamning, sem hefði fært
honum stórfé í aðra hönd. En
þegar hann þurfti að segja til
nafns síns, kváðust hlutaðeig-
endur ekki hafa ællað sér að
slupta við fífl og þar með var
þeim samningsumleitunum lok-
ið.
Eitt sinn skrifaði William
Shakespeare ritgerð, sem hann
ætlaði að fá hirta i tímariti.
Hann skrifaði fullt nafn undir
og sendi hlutaðeigandi ritstjórn
greinina. En greinin kom endur-
send. Að vísu kvað ritstjórinn
efnið vera gott, en liann mætti
ekki birta greinar nema hið
rétta nafn fjdgdi með þeim, og
þar að auki væri nafn hins mikla
skáldjöfurs ekki viðeigadi, sem
dulnefni.
•
Biilow stjórnaði óperuæfingu
á „Tristan og Isolde“, eftir
Wagner. Þegar kom að sérstak-
lega stórkostlegum og ástríðu-
ríkum þætti í leiknum, hamað-
ist Biilow með taktstafinn
til að ná sem meslu ástríðu-
magni í leikinn. En þegar hon-
um fannst cellóleikararnir ekki
sýna nægilega mikla ástriðu í
leik sínum, lagði liann takt-
stokkinn frá sér og sagði nepju-
lega:
„Eg skil; þeir eru allir
kvæntir.“
•
1 þann mund er Goethe var
leikhússtjóri í Weimar, hafði
hann ekki minnsta frið fyrir
ungri stúlku, sem endilega vildi
verða leikkona, en enga hæfi-
leika hafði til þess.
„Hvað á eg að gera til að
verða leikkona, yðar ágæti?“
spurði hún, „mig langar svo
mikið til að leika.“
„Þér skuluð gifta vður!“
\
svaraði Goellie, „þá fáið þér nóg;
tækifæri til að leika skrípaleik í
lífinu."
i
•
Fyrir löngu var í Marokkói
soldán einn, sem þótti sérvitur
mjög í ýmsum háttum og fram-
kvæmdum.
Dag nokkurn fékk hann
skyndilega ]»á flugu í höfuðið,
að nauðsynlegt væri að skrá ölL
fifl og alla fáhjána i ríkinu. Sol-
dáninn lét kalla á stóvesír sinn
og skipaði honum að sjá um
framkvæmdfábjánatalsins.Ráð-
gjafinn lagði höndina á hjartað,
hneigði sig djúpt og svaraði:
„Yðar hátign, eg skal hlýða.“
Nokkurum dögum seinna
hirtist stórvesírinn aftur i höll
soldánsins og rétti honum hók-
fell eitl mikið með miklum
fjölda nafna.
Soldáninn greij) listann með
áfergju, en liann hafði ekki
fyr litið á hann, en hann lirökk
við og varð hvorttveggja í senn
reiðilegur og undrandi á svi]».-'
Fyrsta nafnið á listanum var
hans eigið nafn.
„Hvern fjandann á þetta að
þýða? Á þetta að vera einskon-
ar heiðursviðurkenning í minn
garð?“ spurði hann birstur.
„Yðar hátign,“ svaraði stór-
vesírinn, „ástæðan fyrir því, að
eg hefi sett nafn yðar liátignar
efst á listann, er sú, að þér lét-
uð óþekkta menn fá miklar
fjárfúlgur til hestakaupa í út-
löndum, en eg er hinsvegar
sannfærður um, að þessir menn
munu aldrei koma aftur.“
„Haldið þér það ekki? En ef
að þeir kæmu nú þrátt fyrir
allt?“
„Yðar hátign,“ svaraði stór-
vesírinn, „ef að þeir kæmu
raunverulega aftur, skal eg
með ánægju þurrka nafn yðar
liátignar út, en setja hinsvegar
nöfn þessara manna sem éfstu
nöfnin á listann.“