Vísir Sunnudagsblað - 02.03.1941, Blaðsíða 2

2
VlSlR SUNNUDAGSBLAÐ
Margar herdeildir Frakka komust aldréi í bardaga að heitið gæti,
og meðal þeirra vortt Alpahersveitirnar, sem voru alltaf aðgerða-
lausar. Myndin hér er að ofan er tekin um sólarlag í Alpafjöllutíi
í vor og er liösforingi að kanna lið sitt áður en lagt er í könnun-
arleiöangur. Þessi sveit er á skíðum, eins og sést á myndinni. —
Gamelin ltvað unnt væri að
gera, ef eitthvað væri hægt til
þess að fylla í skörðin. Chur-
.chill sá hvað fram fór, er hann
gekk framhjá glugga einum í
utanrikismálaráðuneytinu. —
Hann nam staðar, horfði gaum-
gæfilega á aðfarirnar og brosti
andartak, en sagði ekkert um
leið og hann hélt leiðar sinnar.
Hundruð manna söfnuðust
saman utan girðinganna og
horfðu á bálin. Svo iðnir voru
starfsmennirnir við þetta, svo
stór urðu hálin og svo miklu
þurfti að hrenna, að loks varð
ekki ráðið við eldana. Var þá
kallað á slöklcviliðið og fjölg-
aði þá áhorfendum um mörg
þúsund. Allan daginn og nótt-
ina næstu liéldu starfsmennim-
ir áfram og hálin brunnu sem
áður.
Þ. lö. mai virtist enginn mað-
ur í París vita með vissu hvar
Þjóðverjar væri, eða hversu
langt framvarðasveitir bryn-
vörðu deildanna væri í burtu.
Hermálaráðuneytið vissi það
ekki. Forsæíisráðuneytið vissi
það ekki. Stjórnin ferðbjó sig í
flýti. Seint um daginn fékk út-
breiðslumálaráðherrann, sósíal-
istinn Ludovic Frossard, hug-
mynd: Ef lierinn gat ekki sagt
honum þetta, ætlaði hann að
senda ílugvél til að rannsaka
málið. Flugmaðurinn sneri aft-
ur, er hann hafði flogið yfir
Soissons og sagði Frossard, að
hann hefði ekki komið auga á
neina þýzka hermenn. Raun-
verulega voru Þjóðverjar aðeins
komnir lil liæðanna, sem gnæfa
fyrir austan Laon. Þetta dró
smám saman úr óttanum. Menn
hættu við að láta niður í ferða-
töskurnar.
GAMELIN ÖRVILNAÐUIl
VEGNA MISTAKANNA.
Nú liðu dagarnir hver af öðr-
um, án þess að neitt gerðist, er
gæti huglireyst menn. Þ. 25.
maí sagði Weygand hershöfð-
ingi i París: „Eg þarf mánuð
til undirbúnings.” Hann var bú-
inn að taka við af Gamelin,
sem var sinnuláus og örvilnað-
ur, vegna þess að ráðagerð lians
um að senda hernaðarhjálp til
Belgíu hafði farið út um þúf-
ur. Aðslaðan var vonlaus, þeg-
ar Weygand tók við og hann
gat aldrei safnað svo miklu
varaliði, að hann gæti veitt við-
nám á neinum stað.
Þjóðverjar ruddust yfir
S'omme, ' Bresle, Aisne, Marne
og loks komu þeir að Signu-
bökkum. Herir Fedor von
Bocks, hersliöfðingja, voru að
laka Giraud, hei-shöfðingja, til
fanga i N.-Frakklandi og
krepptu æ meira að fransk-
hrezku hersveitunum þar. Her-
ir Gerd von Rundstedts, hers-
höfðingja, sem höfðu brotizt
yfir Meuse, flæddu yfir slétt-
lendið milli Aisne og Somme.
— Andspænis Maginot-línunni
fóru herir Franz von Epps að
bæra á sér. Ætlunarverk þeirra
var að gera sig líklega til sókn-
ar frá Sedan til Sviss, til þess
að Wevgand gæti ekki fengið
varalið og stórskotalið frá vig-
stöðvunum milli virkjanna.
Sunnudaginn 9. júni komu
Þjóðverjar að Marne og Signu.
París varð eþki bjargað. Tveir
stjórnarfundir voru haldnir
þenna dag — tvisvar ákveðið
að flýja og tvisvar ákveðið að
fara livergi. Ivl. 0 um kvöldið
voru amerísku hlaðamepnirnir,
sem eftir voru í Paris — flest-
ir höfðu farið eftir Ioftárásina
miklu fáum dögum áður —
kallaðir saman á Hotel Contin-
cntaL Provoust, iitbreiðslu-
málaráðherrann, sem tekið
hafði við af Frossard, þegar
Daladier féll og Reynaud tók
við, skýrði þeim svo frá, að
horfurnar væri alls ekki eins
slæmar og sagt væri.
BLAÐAMENNIRNIR
SEFAÐIR.
„Yið skulum hætta öllum
vífilengjum,“ sögðu blaðamenn-
irnir við ráðherrann. „Er
stjómin á förum, og ef svo er,
fer hún þá til Tours eða Borde-
aux. Við þurfum að vita þetta,
til þess að geta sent menn á
undan til að undirbúa áfram-
haldandi fréttasendingar.“
„Eg get fullvissað ykkur um,
að stjórnin mun ekki flýja. Vér
munum verja hverja horg og
þorp, hús fyrir lnis og stræti
fyrir stræti og París er þar með
talin. Til jjess að sanna ykkur
að við erum ekki á förum,
skulum við hittast aftiu- annað
kvöld og kvöldið þar á eftir, á
sama stað — hér — og sama
tíma.“ Klukkan var þá 6.15
síðd.
Ameríkumennirnir fóru að
borða, en ráðherrann flýtti sér
á ráðuneytisfund, sem haldinn
var í Elysee frá kl. 9—11 síðd.
Klukkan 11.30 sama kveld fór
helmingur stjórnarmeðlimanna
af stað í bílum eftir veginum til
Tours, sem þegar var fullur af
flótlafólki.
Árdegishlöðin minntust ekki
á flóttann og það var komið
fram á liádegi 10. júni, þegar
amerísku blaðamennirnir fengu
staðfestingu á þvi, að meiri
hluti stjórnarinnar, útbreiðslu-
málaráðherrann þar á meðal,
hefði komið til Tours í dögun.
Aðeins tvéir ráðherranna
voru um kyrrt, ]ieir Paul Reyn-
aud, forsætisráðherra, og Raoul
Dautry, hergagnaframleiðslu-
ráðherra. Þeir voru í borginni
allan daginn og fóru þaðan kl.
11 um kveldið.
RÁÐHERRARNIR
GRÁTA.
Eftir þetta má segja, að alla
næstu viku hafi móðursýkis-
kenndur ótti ríkt i Montrichard,
austan Tours, meðan dvalið var
þar.
Hinn örlagaþrungni ráðu-
neytisfundur, sem ákvað fram-
tíð ' Frakka, var haldinn mið-
vikudaginn 12. júní í de Cange-
liöll og var forsetinn, Albert
Lebrun, í forsæti. Reynaud
kynnti Weygand fyrir ráðhenr-
unum. — Weygand sagði þeim,
stutt og skorinort, eins og her-
maður, livernig komið væri:
Frakkland væri bugað, lierinn
væri á liröðum flótta, sumsstað-
ar höggvinn í spað, annarsstað-
ar væri óeining í liðinu um
hvað gera skyldi, en allsstaðar
vantaði skotfæri, vislir og aðr-
ar nauðsynjar. Sumir ráðherr-
anna grélu. Að lokum sagðí
Weygand, að það yrði að biðja
um vopnalilé, því að það væri
ekki liægt að stöðva flóttann og
hann gæti ekki hindrað það, að
fjandmennirnir legði allt landið
undir sig.
Þegar Weygand hafði lokið
máli sínu, ákvað stjórnin ein-
huga að kalla á Winston Chur-
chill, svo að honum gæfist tælci-
færi lil að kynnast þessu einn-
ig. Fundur var ákveðinn kl. 3
e. h. á fimmtudag 13. júní. Ráð-
herrarnir komu á tilsettum
tima, en voru aðgerðarlausir,
því að Reynaud og Mandel
komu ekki fyrri en eftir tvo
tíma. Þeir tilkynntu, að Chur-
chill myndi ekki sitja fundinn,
hann væri farinn aftur til Lond-
on, en hefði skilið eftir orðsend-
ingu til frönsku stjórnarinnar.
I för með Churchill höfðu verið
lávarðarnir ITalifax og Beaver-
brook.
SAGT FRÁ
VIÐHORFI BRETA.
Reynaud gaf ráðherrunum
svohljóðandi skýrslu: „Forsæt-
isráðherra Breta sagði mér, að
brezka ríkisstjórnin myndi
framvegis, eins og áður, veita
Frakklandi hinn fyllsta stuðn-
ing á öllum sviðum hernaðar-
ins, en ef Frakkar neyddust til
að biðja Þjóðverja um vopna-
hlé, þá væri það ætlan hans og
Beaverbrooks lávarðs, að Eng-
land skyldi ekki láta Fi-akka
gjalda þess, að þeir ætti í erfið-
leikum, og þeir myndi skilja að-
stöðu Frakka, þótt þeir breytti
gegn hagsmunum Breta.“
Franska stjórnin frestaði því
enn um 24 klst., að fara að ósk
Weygands og biðja um vopna-
hlé. Ástæðan var sú, að beðið
var eftir svari Roosevelts við
ósk Frakka um aukna hjálp,
svo og að verið var að gefa
brezku stjóminni nákvæma
i