Vísir Sunnudagsblað - 02.03.1941, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNN UDAGSBLAÐ
næsta morgun og lagði hann
fyrir Lebrun í síma. Menn
höfðu það í flimtingum, að að-
alrétturinn hefði átt að vera
hérasteik!
Ein Lebrun hikáði alla nótt-
ina. Hann skifti um skoðun á
klukkustundar fresti. Petain
kom í heimsókn til lians og til-
kynnti, að Huntziger hefði kom-
izt í samband við samninga-
menn Þjóðverja og hvatti for-
setann til að híða úrslita samn-
inganna. Lebrun svaraði, að
hann myndi fresta brottförinni
til miðnættis. Þá fór Petain aft-
ur á fund lians og færði honum
þau boð frá Huntziger, að samn-
ingar gengi vel.
BARDAGAR HÆTTU
KL. 1.30 ÁRD.
Laugardagsmorgun, þ. 22.
júní, barst tilkynning frá Hunt-
ziger, að hann liefði náð algeru
samkomulagi við Þjóðverja, en
liann yrði að fljúga til Ítalíu, til
þess að ná einnig samkomulagi
við fulltrúa Mussolinis, því að
vopnahlésskilmálarnir við Þjóð-
verja gengi ekki í gildi, fyrri en
samkomulag liefði einnig náðst
við Itali. Þessir samningar stóðu
allan sunnudaginn, en á mánu-
dag voru samningar undirritað-
ir. Bardagar hættu kl. 1.30 eftir
miðnætti, aðfaranótt þriðju-
dagsins 25. júní.
Allan mánudaginn sat rikis-
stjórnin — eða það sem eftir
var af henni eftir brottför Mas-
silia — á fundum, eða frá kl. 8
árd. til 6.30 síðd. Þá var gefin
út tilkynning um að ráðherra-
fundurinn, með Lebrun i for-
sæti, hefði gefið Huntziger — í
Róm — skipun um að undirrita
vopnaldésskilmálana við ítali.
Stríðið var á enda.
Athurðir þessarar viku voru
greyptir óafmáanlega í huga
Pelains, marskálks. > Á hinni
löngu æfi sinni kynntist liann
nú í fyrsta skifti starfsháttum
franska þingræðisins. Ilann
hafði þá þegar tekið í ráðuneyti
sitt mennina, sem komu í veg
'fyrir flótta Lehrun, Laval og
Marquet. Þeir Petain og Laval
báru saman skoðapir sínar og
komust að þvi, að þær voru liin-
ar sömu á ýmsum sviðum. Þeir
voru sammála að gera yrði
mikilvægar hreytingar, er liefði
í för með sér afnám flokkanna,
þingsins og áhrifa ýmsra félaga,
svo sem frímúrara, 2. og 3.
Intemationale.
PETAIN ÁKVAÐ AÐ
HEFJAST HANDA.
Petain sá sundurþykkjuna
og úrræðaleysið hjá öllum. Rík-
isforsetinn, forsetar þingdeild-
VINDITR í BLÓÐI
Sú var trú inargra að fornu,
að blóðtökur væri nálega allra
meina bót. Þær voru taldar ör-
uggar í margvislegum sjúk-
dómum, en stundum varð að
taka sjúklingnum blóð á mörg-
um stöðum í senn, því að ekki
stóð á sama livaða æð var opn-
uð. Og komið gat það fyrir, að
talið væri bráðnauðsynlegt, að
opna sömu æð livað eftir ann-
að, ef von átti að vera um bata.
Við þrálátum höfuðverk var t.
d. gott, að taka mönnum blóð
framan við eyra eða á- gagn-
auga. Ef kvalirnar voru einung-
is öðru megin í höfðinu, þótti
ekki nauðsynlegt að opna nema
eina æð, þeim megin, sem
þrautirnar voru. Væri óþægind-
in hins vegar í öllu höfðinu,
þótti vissara, að taka sjúklingn-
um hlóð háðum megin. Blóð-
tökur þessar, t. d. á liöfði, voru
ekki æfinlega meinlausar, því
að dæmi finnast til þess, að
grafið hafi i öllu saman og aug-
un orðið fyrir skemmdum svo
alvarlegum, að sjónin hafi glat-
, ast með öllu. Stundum kom það
fyrir við þessar lækninga-að-
gerðir, að hlóð spýttist mjög á-
kaft úr beninni og var þá sagt
að „æðin gysi“. „Gosið“ orsak-
aðist af því, sögðu blóðtöku-
mennirnir, að vindur væri i
blóðinu. Og vitanlega gat slíkur
blóðvindur verið stórhættuleg-
ur. Þótti þá sjálfsagt að láta
hlæða lengi, þvi að nauðsyn-
legt var, að losna við vindinn.
anna, ríkisstjórnin og forsætis-
ráðherrann gátu ekki orðið á
eitt sáttir um hvað gera skyldi.
Þetta fullvissaði ln'nn gamla
marskálk um' nauðsyn þess, að
Frakklandi væri stjórnað af
líkri stjórn og var i nágranna-
löndunum.
Það var Petain, sem krafðisl
þess, að enginn maður fengi að
koma nærri stjórn landsins,
sem liafði verið viðriðinn al-
þýðufylkinguna, en henni
kenndi Petain um allt, sem af-
laga fór. Það var líka Petain,
sem krafðist afnáms þingsins,
upplausnar stjórnmálaflokk-
anna og allra leynifélaga, sem
liefði allskonar mannúðarstarf
að yfirskini, en væru eingöngu
til að hafa áhrif á stjórnmál.
Marskálkurinn gamli krafðist
og endurbóta á stjórnarskránni
og loks að úr sögunni væri
þrenning forsetanna — ríkisins,
öldungadeildarinnar og full-
trúadeildarinnar.
Gat þá hæglega farið svo, að
fórnarlamhinu blæddi til ólífis.
Til er saga um það, að ein-
hverju sinni liafi kona nokkur
þjáðst af langvinnum höfuð-
verk. Að síðustu urðu þjáning-
arnar svo miklar og óbærilegar,
að hún fór í rúmið. Þetta var á
túnaslætti. Bónda kom þetta
illa, því að nú varð hann að
taka eina stúlkuna frá heyvinn-
unni, til þess að búverka /bg
matselda. Hann var kaldur í
skapi, karlsauðurinn, og hreytti
ónotum í konuna. Kvaðst ekki
trúa þvi, að höfðuverkur gæti
verið svo slæmur, að fullorðið
fólk þyrfti að leggjast í rúmið
af þeim sökum. — Þú heldur þó
væntanlega ekki, að eg sé að
gera mér þetla upp, sagði kon-
an. — Held og lield ekki, svar-
aði bóndi. — Hvað veit eg um
það upp á hverju fólk kann að
taka nú á dögum. Og ekki sýn-
ist mér þú dauðaleg, kerling! —
— Eg er að vona, að mér
kynni að skána, sagði konan
með hægð, ef mér væri tekið
hlóð.
— Það er nú svona og svona,
svaraði bóndi, að fara að þeyt-
ast eftir blóðtökumanni. Það er
óþörf tímaeyðsla, finnst mér,
svona um hásláttinn, og óþörf
hesta-níðsla. En það verður
hver að hafa það, sem á liann
er lagt og bezt eg snáfi. —
Bóndi söðlaði liest sinn og
sótti blóðtökumanninn.
— Þetta er alvarlegt, sagði
blóðtökumaðurinn og skoðaði
konuna — mjög alvarlegt. Og
liklegast þykir mér, að hér sé
vindur i blóði og hann ekkert
smáræði.
— Það er og, segir bóndi og
lætur sér fátt um finnast. — Og
mikill er hann sá vindur, sem
nú er farinn að „grassera“ í öll-
um hlutum — jafnvel sjálfu
hlóðinu. Þella var ekki svo hér
áður. Þá var hann bara innan
um mann og auðvelt að losna
við hann. Af hverju kemur
þessi andskotans vindur?
— Það vita víst fáir með
vissu, svaraði blóðtökumaður-
inn og lagði undir flatt. En þér
að segja, bóndi, þá hefi eg kom-
izt að þvi, líklega fyrstur
manna, en ekki mundir þú
skilja, þó að eg reyndi að skýra
fyrir þér þau vísindi.
Bóndi kvaðst ekki hirða um
neinar skýringar, en mæltist til
þessí að þegar yrði tekið til
starfa. — Hún er nú búin að
vera verklaus og sinnulaus í
fulla viku, konan, bætti hann
við og tók í nefið. —
— Nú gildir að hitta þær
réttu æðar, sagði hinn „Iærði“
maður og velti vöngum. — Fari
maður æða-vilt getur sjúkling-
urinn hæglega dáið, ekki sízt ef
vindspenningurinn er mikill.
Og margir hafa flaslcað á því,
drottinn minn góður, að opna
vitlausar æðar. Já, því segi eg
það: Mikið er til þess að vita,
að þekkingarlausir menn skuh
hafa leyfi til að fást við
blóðtökur. Og það get eg sagt
þér með sanni, að ekki fékst eg
til að opna æð í mannlegum
líkama, fyrr en eg hafði numið
öll hin miklu og flóknu blóð-
tökuvísindi til fullrar hlítar og
æft mig á hundum og köttum
í hálft þriðja ár.
Að svo mæltu tók hann
konunni blóð á tveim stöðum
eða viðar og blóðið fossaði úr
benjunum.
— Þetta grunaði mig, sagðí
blóðtökumaðurinn. Ægilegur
vindspenningur! — Sjáðu
hvernig blóðið fossar og gýs.
Það er af eintómum vindi —
eitruðum vindi, liggur mér við
að segja. Þetta er einhver sá
magnaðasti blóðvindur, sem eg
hefi kynnst alla mína embætt-
istíð og liafa þó mörg tilfellí
verði svæsin. En nú er um að
gera að lála blæða — blæða í
herrans nafni — unz spenning-
urinn lætur sig.
— Æ — eg er að verða eitt-
hvað svo magnlaus og undar-
leg yfir höfðinu, sagði lconan
eftir dálitla sturrd.
— Hvað ætli þú sért magn-
laus, svaraði bóndi — eg anza
því ekki! Eg held þú megir
þakka fyrir, að losna við allan
þennan eitraða vind.
— Já, ætli ekki það, sagðí
blóðtöku-skotti. Ætli það sé
ekki ástæða til að þakka. Eg
held það. Og nú er hann líka
farinn að láta sig til muna, sá
skratti! — Jú, gosið er i rénun
—■ það leynir sér ekki. En lát-
um enn blæða. Ekki veitir af.
Svo stöðva eg rennslið á hinu
rétta, hnitmiðaða augnabliki.
— Það mátti sannarlega eklri
tæpara standa, að mín væri
vitjað.
— Ilún er að verða svo und-
arlega föl, sagði bóndi og laul
niður að konunni.-----Heyrðu,
Guðríður min — þetta er nú að
verða búið og hefir tekizt á-
gætlega. Þú verður heil heilsu
eftir fáeina daga.----Tekur