Vísir Sunnudagsblað - 30.03.1941, Blaðsíða 2

2
VlSlR SuiNíSÍUDAGSBLAÐ
Brim yiö Reykjanes.
væri hvassviðri á, að
Dómstóllinn í Riom
bjartur Ólafsson. Við þurftum
ekki að gefa nein merki um
lijálp, því skipverjarnir voru
reiðubúnir til að veita okkur alla
þá aðstoð, sem við þurftum á
að lialda. bað gekk ágætlega að
taka okkyr um horð, og bátnum
var fest aftan í. Rétt á eftir
koniu hinir bátarnir þrír með
samtals 31 manna áhöfn. Voru
allir mennirnir teknir upp í
skútuna, en bátum þeirra hnýtt
aftan í. Var veðrið svo vont, að
innan tveggja ldukkuslunda
voru allir bátarnir slitnlr aftan
úr. Báturinn minn hékk þar
einna lengst, sennilega vegna
l>ess að honum liefir verið fest
fyrst og með sterkasta tóginu
— en svo slilnaði lianh líka og
hvarf.
Menn voru yfirleitt þreyttir
orðnir, því þeir höfðu gert sitt
ítrasta og lagt alla sina krafta
fram í þessari baráttu um líf og
dauða. Það var einnig allmikið
frost á, sein gerði barninginn
miklu erfiðari og seinsóttari en
ella. Annars voru menn ekki
þjakaðir orðnir og ekki meiddir,
nema einn maður, sem hafði
meitt sig lítilsháttar á fæti.
Þarna vorum við um horð í
„Esther‘‘ í þrjá daga samfleytt,
án þess að viðlit væri að koma
okkur í land. Veðurhæðin hélzt
alla þessa daga hin sama án
þess að veðrinu ^slolaði eitt
augnablik. Var skipið látið drífa
ýmist vestur undir Reykjanes
eða austur undir Krýsuvikur-
bjarg.
Rými var lítið í skipinu fyrir
alla þessa menn, en móttökurn-
ar voru hinar alúðlegustu og
ágætustu í hvívetna. Hvað mig
áhrærði, ])á lánaði einn skip-
verja mér „koju“ sína allan
þann tíma, sem eg var í skipinu
og vissi eg ekki hvar hann, né
ýmsir aðrir i skipinu gátu húið
um sig á meðaiii
Eftir þriggja daga útivist
lægði svo mikið, enda þótt enn
„Esther“ gat haldið npp undir
land og lagst fyrir framan
.lárngerðarstaði.
Það hafði sést frá Reykjanes-
vita tii þriggja bátanna fara út
í „Estlier", en til fyrsta bátsins,
eða bátsins míns, hafði ekki
sézt, svo að Grindvíkingar og
aðrir sem í landi voru, töldu
liann almennt af. Þótti eg og
skipshöfn mín öll því úr helju
heimt vera, er eg kom með hin-
um skipshöfnunum á land.
Það er ómögulegt að segja,
liver afdrif bátanna hefðu orðið,
ef „Esther“ hefði ekki legið
þarna, a. m. k. vissi eg það, hvað
minn bát áhrærði, þá vorum við
búnir að gera allt sem i okkar
valdi stóð til að ná landi, en
árangurslaust. Það liefði strax
verið betra ef við liefðum haft
meðferðis stjóra til að leggjast
við öðru hvoru, svo mennirnir
gætu hvílt sig ofuflitla stund.
En því láni var ekki að fagna,
svo við urðum að herjast lát-
lausri baráttu við sjóa og rok,
og við máttum ekki gefast upp
fyrr en við yrðum örmagna af
þreytu.
Og enginn þejrra manna, sem
cgar Frakkland var
'sigrað skipaði Petain
13 raanna dómstól lil að
rannsaka hverjir ætti sök á
þátttöku Frakka í stiíðinu
og ósigri þeirra. Dómstóll
þessi situr í borginni Riom i
Auvergne og dregur nafn
af lienni. Enginn dómar-
anna hefir komið nálægt
stjórnmálum né nokkuru
sinni fengið stöðu vegna
annars en dugnaðar síns og
heiðarleika.
Níu þeirra eru gamlir her-
menn, þ. á m. einn aðmiráll og
einn hershöfðingi, og á hinum
vi rðulegu dómaraskikk jum
þeirra glitrar á heiðursmerki,
seni bera vott um afvek þeirra
á vígvöllunum.
Forseti réttarins er M. Caous.
Hann er blíðmáll og góðlegur á
svipinn, en er samt engu að síð-
ur hið bezla dæmi um stálhnef-
ann í silkihanzka. Hann hækkar
aldrei róminn, bros leikur jafn-
an um varirnar og augun eru
blá og skær eins og í barni. En
þett^ gefur allt ranga hugmynd
um manninn, því að hann er
stifur og þrár eins og
Bretagne-búar.
Caous hóf lögfi-æðistörf í
Bretagne 1902 og var fljótlega
aðstoðar-ákærandi við dómstól-
ana í Rennes, Brest og Nantes.
Arið 1914 fór hann í striðið og
var sænidur krossi Heiðurs-
bjargað var af bátunum mun
nokkuru sinni gleyma þessum
atburði né þeim alúðlegu við-
tökum, sem við fengum hjá
skipstjóra og skipshöfn á
„Esther““.
fylkingarinnar í skotgröfunum,
en það þykir sérstakur heiður.
Síðar særðist hann og var þá
skráður úr hernum.
Eftir stríðið starfaði hann við
ýmsa æðstu dómstóla landsins
og árið 1936 varð liann forseti
glæpamáladómstólsins.
Varaforseti dómstólsins i
Riom er M. Lagarde, Suður-
Frakki, sem einnig. var við
glæpamáladómstólinn þar til
fyrir skemmstu. Hann er for-
ingi í Heiðursfylkingunni.
Þriðji meðlimur dómstólsins
er M. Tanon, Parísarbúi, sem
hefir eingöngu starfað í París.
Hann er sérfræðingur í borgara-
legum lögum.
Tveir aðrir dómaranna eru
M. Baraveau og M. Lemaire, sem
báðir liafa getið sér góðan orð-
stír á vígvöllunum og í réttar-
farsmálum Fx-akklands. Bara-
veau hefir verið sæmdur Stríðs-
krossinum (Cx-oix de Guei-re),
en Lemaire særðist þrisvar í
Heimsstyrjöldinni og var sæmd-
ur krossi Heiðursfylkingarinn-
ar.
eftir Heimsstyrjöldina. Hann
særðist tvisvar í því stríði og
hefir verið sæmdur bæði Sti-iðs-
Itrossinum og lcrossi Heiðurs-
fyfkingarinnar. Nokkuru eftir
stríðið var honum boðin prófes-
sorsstaða í Teheran í Persíu og
var þar um liríð. Árið 1937 varð
hann forseti eins af áfrýjunar-
dómstólunum í París.
Einn eftirtektarvei'ðasti dém-
arinn í Riom er Watteau, liers-
höfðingi i flughernum. Hann
var einn af 10 fyrstu flugmönn-
um Frakklands og var þá mikill
vinur og samstai'fsmaður
Wright-bræðranna amerísku.
Annars er Watteau lögfi'æðihg-
ur og stundar þau störf í Paris.
Við hlið Watteaus situr Herr,
fyrrvei'andi aðmh'áll, þrekinn
og svíramikill. Hann hefir enga
lögfi'æðimenntun lilotið, en var
valinn vegna lieiðarleika síns og
ættjarðarástar. Herr var áður
fyrr i Kínadeild franska flotans.
Loks eiga sæli í dómnum
Marcel Devemy, sem um fjölda
ára liefir starfað lxjá sátlasemj-
ara franska ríkisins, og Olivei’-
Martin, sem er talinn gáfaðasti
lagakennari, sem Fi-akkar eiga.
Hann hefir kennt lögfræði við
Parísarháskólann frá 1924, en
var áður kennári við háskólann
í Rennes frá 1908.
M. Luseur stundaði lengi lög-
allir fi-æðistörf i Algier bæði fyrir og