Vísir Sunnudagsblað - 06.04.1941, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÍÐM
V I TU Ð Þ É R —
— að býflugan getur ekld
orðið nema 5 vikna gömul?
— að til þess að framleiða 1
pund af hunangi þyrfti liún að
verða 1875 daga gömul?
— að í venjulegu býflugna-
búi eru 10 þúsund hunangs-
flugur?
Sumir vísindamenn lialda þvi
fram, að maður þurfi að drelcka
a. m. k. % líter af vatni á dag,
og að yfirleitt sé drukkið allt
of lítið vatn. Það megi aðeins
ekki drekka með mat, því þá
kemur munnvatnið ekki að
sömu notum og ella. Sumir
halda því fram, að menn safni
fitu með því að drekka mikið
vatn, en það er fjarstæða. Það
* verður enginn feitur af því.
•
Við Skulum gera ráð fyrir,
að tveir ungir vinir, Jón og Pét-
ur, báðir af góðum ættum, vel
uppaldir, myndarlegir og vel
gefnir til líkama og sálar, elsk-
uðu báðir sömu stúlkuna af öllu
hjarta. Hvað myndu þeir nú
gera, þessir vinir, þar s,em að-
eins annar þeirra getur lcvænst
stúlkunni.
Hér á íslandi myndi þessu
sennilega lykta þannig, að Jón
kvæntist stúlkunni — við skul-
um kalla hana Gunnu — en
Pétur, lostinn ástarharmi, fer
einförum í hálft annað ár,
feykilega þunglyndur og yrkir
ástaljóð.
í öðrum löndum er Jþessu
öðruvisi háttað.
Á Spáni: Pétur drepur Jón í
einvígi og flýr svo með Gunnu
til Brazilíu.
I Japan: Jón, sem er hrærður
yfir ást vinar síns fremur kvið-
ristu. Þá verður Pétur svo sorg-
mæddur yfir eðallyndi síns ást-
kæra vinar, að einnig hann
fremur kviðristu. Gunnu verð-
ur á þenna hátt ljóst, hvílíkri
ógæfu hún hefir valdið í líf-
inu; hún dregur hæði -sverðin
úr líkum ástvina sinna og kast-
ar sér örvæntingarfull niður á
egghvassa sverðsoddana.
1 Svíþjóð: Gunna sendir hæði
Pétur og Jón eitthvað út í víða
veröld, setst svo einhversstaðar
fram á klettabrún og syngur
þar þunglyndislega söngva, unz
annarhvor kemur aftur.
Á Englandi: .Tón og Pélur
veðja. Sá sem á fljótari merina
í veðreiðunum, fær Gunnu. —
Gunna fylgist með veðreiðun-
um af- mikill ákefð, en réttir
sigurvegaranum svo hrosandi
hendina, sem tákn þess, að hann
eigi verðlaunin skilið.
Á Frakklandi: Pétur talar svo
lengi um fyrir Jóni, að Jón sér
sér ekki annað fært en kvænast
Gunnu. Að því loknu verður
Pétur heimilisvinur.
í Austurríki: Pétur, Jón og
Gunna ræða þelta vandamál
þangað til eitthvert þeirra deyr
úr elli. Þau, sem eftir lifa, koma
sér l'yrir uppi í sveit og eyða
þar síðustu æfidögum sínum.
I Noregi: Gunna, sem verður
hrærð af liinni djúpu ást beggja
vinanna, fremur sjálfsmorð til
að fyjrirhyggja aðra medri ó-
gæfu, því henni er ljóst, að hún
er ekki lífinu eins mikils virði
og þeir.
t Rússlandi: Þar sem Jón og
Pétur geta ekki orðið á eitt sátt-
ir um Gunnu, snýr Gunna baki
við þeirn háðum og giftist þeim
þriðja.
1 Tvrklandi: Jón rænir Gunnu,
Pétur þolir það ekki og rænir
henni aftur. Jón rænir lienni
enn, Pétur sömuleiðis. Þannig
gengur þelta unz Gunna er orð-
in Ijót og hvorugur vill sjá
hana.
I Afríku: Pétur og Jón kvæn-
ast Gunnu og systur hennar í
félagi og skipta þeim svo hróð-
urlega á milh sín.
í Grikklandi: Jón og Pétur
hallmæla Gunnu svo hvor við
annan, unz hvorugur vill sjá
liana og þeir kvænast báðir
öðrum stúlkum.
1 Mexikó: Jón og Pétur slást
um Gunnu. Þegar Jón er búinn
að slá Pétur liálfdauðan, yfir-
gefur hann Gunnu með mestu
fyrirlitningu og lætur Pétri hana
eftir.
í Bandaríkjunum: Þar liafa
Jón og Pétur ekkert að segja.
Gunna giftist Jóni fyrst, skilur
svo við hann og giftist Pétri.
Á Eldlandi: Þar er þetta dag-
legur viðburður, þvi þar eru á-
vallt tveir karlmenn um hverja
Gunnu.
•
- Moritz von Nassau hershöfð-
ingi dæmdi. eitt sinn saldausan
mann til dauða og lét skjóta
hann. Til að hefna hans, lcom
sonur lians af stað uppreist,
sem fór þó út um þúfur; upp-
reistarforinginn var tekinn fast-
ur og dæmdur til dauða.
Þá fór móðir hins dauða-
Þúfur eru ís-
lenzkt fyrirbrigði
og margir útlend-
ingar stara eins
og naut, á nývirki,
þegar þeir sjá
þetta litla flat-
lendi, sem hér get-
ur aÖ líta, alsett
þúfum. Myndin
er tekin af þúfum
í snjó.
dæmda manns á stúfana, lieim-
sólti hershöfðingjann og hað
hann að náða son sinn.
„Hvað segið þér, frú mín
góð,“ sagði Moritz von Nassau,
„þér biðjið um vægð fyrir son
yðar, en háðuð ekki um vægð
fyrir manninn yðar.“
„Eg bað ekki um vægð fyrir
manninn minn,“ svaraði konan,
„af því að hann var saklaus, og
hinn saklausi þarf ekld að biðj-
ast vægðar, hann á heimtingu
á að njóta réttar. Sonur minn
er hinsvegar sekur og því bið
eg um vægð honum til handa.“
Þetta djarfa svar líkaði Mor-
itz herforingja svo vel, að hann
lét son hennar þegar lausan.
•
í Búdapest var ungur list-
málari kallaður fyrir rétt, á-
kærður fyrir móðgun gagnvart
heldri manni þar í horg. Mál-
arinn liafði sent á málverka-
sýningu andlitsmynd af manni
og letrað undir hana „Svikari“.
Fáeinum dögum eftir að list-
sýningin var opnuð, kom mað-
ur nokkur mjög æstur til sýn-
ingarnefndarinnar og heimtaði,
að andlitsmyndin yrði umsvifa-
laust tekin niður. Myndin sé
svo lík sér, ,að það þekki sig
allir, og að málarinn lcalli
myndina „svikara“, eingöngu í
þeim ásetningi að móðga sig.
Það lék heldur ekki minnsti
vafi á, að myndin Tíktist mann-
inum mjög, svo sýningarnefnd-
in fann ástæðu til að kalla mál-
arann fyrir sig og spyrja hverjn
þetta sætti.
Málarinn svaraði fáu, en tók
upp úr vasa sínum hréf, er var
yfirlýsing frá manninum, sem
heimtaði, að myndin væri telc-
in hurt. Þar tók hann skýlaust
fram, að myndin liktist sér
ekki hið minnsla. Málarinn
heimtaði þess vegna, að myndin
yrði sýnd áfram, og málið kom
fyrir dómstólana.
Fyrir rétti kom í ljós, að
liinn reiði maður liafði heðið
málarann að mála af sér and-
litsmynd, en þegar myndin var
fullger, neitaði maðurinn að
horga myndina með þeim for-
sendum, að hún væri ekkert lík
sér.
Þessu reiddist málarinn, og
þegar engar bænir og engar
hótanir dugðu, hað málarinn
manninn að gefa sér skriflega
j'firlýsingu um að myndin væri
ekkert lík sér, og það fékk
hann. Þegar hann liafði þetta
„plagg“ í vasanum sendi hann
myndina á sýningu með undir-
skrif dnni „Svikari“.Fyrir réttin-
ium hélt liann því fram, að þar
eð maðurinn hefði lýst því yfir
að myndin væri ekki vitund lik
sér, gæti hann lieldur ekki
kvartað undan neinni móðgun.
Rétturinn kvaðst ekki geta
dæmt um gildi listaverksins né
lieldur, livort myndin væri lik
frummyndinni eða ekki, hins-
vegar væri liér bersýnilcga um
tilraun til móðgunar að ræða,
og því skyldi málarinn greiða
35 krónur í sekt. Aðalkröfu
stefnanda, um að myndin yrði
tafarlaust tekin burt af sýning-
unni, kvaðst rétturinn ekki
taka til greina, þar eð maður-
inn hefði sjálfur lýst því yfir,
að myndin væri ekltert lik sér.
Lyktaði þessari hefndarráð-
stöfun málarans á þann veg, að
málarinn varð að horga 35
krónur, en fékk það þó marg-
faldlega hætt, þar eð stefnand-
inn fann sig knúðan til að
kaupa myndina því verði, sem
sett var á hana, til að lijarga
mannorði sínu.