Vísir Sunnudagsblað - 27.04.1941, Blaðsíða 2

2
VÍSÍR SUi\NUDAGSBLAÐ
eyra hvers sem er, hversu langt
sem hann er í burtu.“ Hún lof-
aði að skrifa Kotzebue bréf,
„svo að þú getir sannað Rússum,
að Nama-hana kunni að ski'ifa.“
Kotzebue skemmti sér vel við
samtalið, en nú varð hlé á, því
að úti heyrðist hjólaskrölt og
háreysti mikið. Hann leit út og
sá tvíhjóla trévagn nema staðar,
en 10—12 Hawaii-drengir höfðu
beitt sér fyrir hann. Þeir biðu í
mannþrönginni, sem horfði á þá
aðdáunaraugum. Marin útskýrði
að þessum unglingum ætti að
falla sá heiður í skaut, að aka
drottningunni til kirkju. Nama-
hana bauð nú Kotzebue að fylgj-
ast með sér. Hann þóttist sjá að
liann mundi verða að athlægi, ef
liann færi, en þorði ekki að
móðga drottninguna með því að
hafna boðinu, því að hann liafði
ekki enn borið upp erindi sitt.
Hann tók því boðinu, því að
hann vonaðist til að geta haft
gaman af þessu.
Nama-hana varð harðánægð
og fór að snyrta sig, setti upp
hatt, tók hlævæng og fór loks í
sjómannastígvél. Síðan fór hún
fyrir niður að vagninum. Þegar
hún kom út á tröppumar til-
kynnti liún að skólinn væri úti
og nemendurnir bættust í hóp-
inn umhverfis vagninn. En þvi
miður var vagninn svo lítill, að
Nama-hana fyllti alveg sætið.
Hún lagði því handlegginn ut-
an um Kotzeljue, til þess að hann
dytti ekki, en Kinau fór á bak
grindhoraðri bykkju, sem hann
reið „berbakt“, en síðan var
þeyst af stað og reyndu menn-
irnir, sem drógu vagninn, að
halda i við landstjórann.
Þetta var auðsjáanlega mikili
viðburður í lífi þorpsbúa, því að
þeir þustu út úr kofum sínum
og hyltu sumir drottningu, en
aðrir slógust í föripa. En eins og
Iíotzebue hafði óttast stóðu
hvítu kaupmennirnir í anddyri
húða sinna og skellildóu. Tvisv-
ar var ekið fram hjá sjómönn-
um af skipi Kotzebue og þeir
stóðu fyrst sem steinilostnir, er
þeir sáu skipstjóra sinn í faðmi
þessarar risakonu, en ráku sið-
an upp skellihlátur. En loks var
þó komið á leiðarenda.
Þegar guðsþjónustan var á
enda var heimförinni hagað
eins. Þegar Kotzebue var búinn
að hjálpa drottningunni niður
úr vagninum og liafði talið í sér
rifbeinin, ákvað hann að hera
upp ermdi sitt. Hann kvaðst
vonast til að geta fengið nokkur
svín, dálítið af hinum góðu kart-
öflum ej^janna, dálítið.....
„Góði maður,“ hrópaði
di'ottningin, „þið getið fengið
allt sem þið girnist. Yið elskum
rússnesku þjóðna! Það er okkur
gleðiefni að getasýntástokkar !‘t
Hún sneri sér að þjónunum,
klappaði saman höndunum og
lirópaði: „Wiki-wiki!“ (Fljótt,
fljótt!) „Segið Kinau að við fær-
um hinum kæru rússnesku vin-
%
um okkar gjafir. Wiki-wiki!“
II.
Næstu daga fengu Kotzebue
og menn lians sönnur fyrir þvi,
að orðum Nama-hana var hlýtt,
því að þeir fengu ógrynni af
svínum og fiski. Þeir féllust al-
veg á það, að hún væri ekki að-
eins gáfaðasta og lærðasta kona
eyjanna, lieldur einnig sú bezta,
eins og allir, bæði eyjaskeggjar
og kaupmenn, liöfðu fullvissað
þá um. „Ef Nama-hana geðjast
að ykkur, er eyjan ykkar eign!“
sögðu þeir. Þar sem liinu opin-
bera erindi var lokið, fór Kot-
zebue oft á fund drottningar til
að rabba við hana. Hún var að
vísu barnaleg í ýmsu, er við-
kom Evrópusiðum, en hún var
gáfuð og laus við alla uppgerð.
En það var einn kostur, sem
var mjög mikill í augum hennar
sjálfrar, er Kotzebeu hafði að-
eins heyrt um, en ekki sann-
reynt sjálfur. Hann liafði lieyrt
getið hinnar ótrúlegu matar-
lystar hennar og nú ákvað liann
að kynnast henni með eigin
augum, því að hann átti bágt
með að trúa þeim sögum, sem
sagðar voru um hana.
Það hafði verið vani hans að
heimsækja drotlninguna á
morgnana, en þá var hún jafnan
önnum kafin við að rita bréfið,
sem hún liafði lofað honum.
Eitt sinn stillti hann svo til að
hann kom rétt þegar aðalmál-
tíðin stóð yfir og þeirri heim-
sókn gleymdi hann aldrei. Þeg-
ar honum var visað inn í borð-
stofuna, lá drottningin eins og
venjulega á maganum á miðju
gólfinu. í hálfhring umhverfis
hana voru fjölmat'gar skálar,
fullar af góðgæti þvi, sem eyja-
skeggjar framleiddu: Svína-
kjöti, alifuglakjöti, sætum kart-
öflum, bökuðum fiski, kokos-
hnetum o. s. frv. Þrir þjónar
voru önnum kafnir við að fylla
skálarnar og rétta Nama-hana
þær, en hún mokaði upp í sig
með fingrunum að Hawaiii-sið.
Tveir drengir gættu þess, að
flugur settust ekki á hana.
Drottningin lét komu Kotze-
bue ekki lefja máltíð sína. Hún
bauð hann velkominn með
munninn troðfullan og benti
honum að setjast við hlið sér.
Sagði Ivotzebue að þá hefði hann
séð hina einkennilegustu mál-
tíð, sem liægt væri að liugsa sér.
Hann kvaðst ekki vilja áætla,
liversu mikið drottningin hefði
innbyrt, en það fullyrti hann, að
það myndi hafa nægt sex mönn-
um.
Aðdáun hans og undrun jókst
með hverri munnfylli drottning'-
arinnar. Þegar hún virtist södd,
dró hún djúpt andann tvisvar
eða þrisvar sinnum með erfiðis-
munum og sagði: „Nú hefi eg
borðað vel“, og Kotzebue var
ekkert að andmæla því. Þá veltu
tveir þjónanna henni á bakið, en
hún gaf stórum og stæðilegum
manni merki. Hann rauk til,
réðist á drottninguna og fór að
hnoða hana með linefum og
hnjám, eins og hún væri deig.
Þetta voru fyrstu kynni skip-
stjórans af liinum hawaiianska
sið, lomi-lomi, eða nuddi, sem er
til þess að slaka á vöðvunum og
auðvelda meltinguna. Þegar
drottningin. var búin að jafna
sig eftir þetta í nokkurar mín-
útur, gaf hún skipun um að sér
skyldi aftur velt á magann og
síðan hófst máltíðin á nýjan
leik!
Drottningin var hreykin af
matarlyst sinni, þvi að hún gerði
henni kleift að halda fegurð
sinni, því að á Sandwiclieyjun-
um var fegurðin í réttu hlutfalli
við gildleikann. En það var ekki
Nama-hana ein, sem sýndi mat-
arlyst við þetta tækifæri, því að
þegar hún var búin, var komið
með uppiáhaldsgrísinn hennar
og hann látinn éta, þangað til
hann stóð á öndinni. Hann gat
varla gengið lijálparlaust, og ef
hann datt, þá gat hann ekki ris-
ið á fætur aftur.
Einn af undirforingjum
Kotzebue fékk leyfi drottningar
til að teikna liana. Yegna þess
að.sú list var óþekkt þarna, safn-
aðist mikill hópur til að horfa á
listaverkið verða til. Þegar nefið
varð til sögðu áhorfendur: „Nú
getUr Nama-liana fundið lykt.“
Þegar augun urðu til sögðu þeir:
„Nú sér Nama-hana“, en þegar
búið var að draga munninn urðu
allir harla fegnir, því að þá gat
Nama-liana farið að borða! Þeg-
ar liér var komið, vildi Nama-
hana sjá listaverkið og leit á
það. „Munnurinn er allt of lít-
Deanne Durbin er öllu fullorðnari í útliti á þessari mynd, en í
kvikmyndum þeim, sem liún hefir leikið í. Hún er þarna með
kærastanum, sem heitir Yaughn Paul og slarfar við kvilcmynda-
framleiðslu í Hollywood. Þau ætla að giftast í júní n. k. — Að
sögn er Paul mjög öfundaður í Bandarikjunum og víðar.