Vísir Sunnudagsblað - 04.05.1941, Blaðsíða 6

6
VÍSIK SUNNUDAGSBLAÐ
Quðný. SLqiLhbaJidótíih:
Þú átt alla sökína.
Myndin er af Hr. Lacelle, skyttu í flugher Kanada, sem notar
nú vélhyssu til að leggja andstæðinga sína að velli í stað hnef-
anna áður. Lacelle var nefnilega mn tima hnefaleikameistari
Kanada í bantam-flokki. Vann hann 275 bardaga af 300, sem
hann háði. Hann tók þátt í Olympíuleikunum 1936.
EDGAR ALLAN PQE:
TU §túlkniiuar miniiar.
(TO ONE IN PARADIS)
Þú varst mér, kæra, eitt og allt,
sem yndiskjör mér bjó.
Þú varst sem eyja iðjagræn
í óravíðum sjó;
sem helgiskrín með laufsveig Iagt,
sem lind í gróðurmó.
Eg átti þetta dýra djásn.
Sá draumur fegri var
en svo, að gæti varað við
sú von, sem birtist þar.
En til hvers komstu, kæra von?
Að kafna í skýjamar.
En rödd úr framtíð mætir mér:
„Við minninganna dóm
berst önd mín gneyp um eyðisvelg,
sem örn í heljarklóm.
Ei gróa nú hin grænu tré,
né glitra döggvuð blóm“.
Sú bölvastund, er burt frá mér
þig bar um hafsins ál,
frá ást og lífi í gullsins gröf
hún grýtti þinni sál.
Það gjaforð, sem þú sæla hlauzt
var svívirðingarprjál.
Mín vökugleði gengin er.
En gegnum næturdraum
í brúðardansi um blómavang
þú barst í geislaflaum.
Þitt auga merlar ástarglóð,
hinn eilífbláa straum.
Pétur Benteinsson,
frá Grafardal, þýddi.
— Heyrðu Gitta, ætlarðu elcki
að fara að koma? Viggó Valdi-
marsson stakk höfðinu inn i
dyragættina og sá konu sína
liggja á hinu þykka gólfteppi,
er húsbóndi ,hans hafði gefið
þeim í brúðargjöf.
— Jú, jú, elskan. Eg kem rétt
strax. Eg ætla bara að taka
noklcrar æfingar áður, sagði
Gitta og brosti yndislega, um
leið og hún sveiflaði fótunum
upp í loft.
— Vertu ekki að þessum hé-
góma, þú ert nógu grönn, sagði
hann dálítið gramur.
— Það er of seint að byrgja
brunninn, þegar bamið er dott-
ið ofan í. Það er lílca of seint að
byrja að stunda leikfimi, þegar
maður er orðinn eins og olíu-
tunna í laginu.
— Komdu, eg er orðinn syfj-
aður, sagði hann.
— Eg er svo ánægð með nátt-
fötin, sem mamma gaf mér,
þau eru alveg tilvalin leikfimis-
föt, sagði hún.
— Ætlarðu að koma eða
ekki, sagði hann og djúp
hrukka var að myndast á milli
augnabrúnanna.
— Komdu, gerðu þetta lika;
þér veitir ekki af. Það er orðinn
grunsamlega stór á þér mag-
inn.
— Eg spyr þig í síðasta sinn:
Ætlarðu að hætta þessu hoppi
og handapati eða ekki, klukkan
er að verða ellefu.
— Þú ert sætur í röndóttum
náttfötum sagði hún glettnis-
lega og sparkaði léttilega í út-
rétta hönd sína.
Hann snerist á hæl og skellti
aftur hurðinni.
Gitta hélt áfram með líkams-
„Kommúnistaflokkur íslands,
in memoriam“.
En minning hans mun lifa um
ár og aldir,
þótt allt hans starf sé löngu
fyrir bí.
Á gröf hins látna blikar
benzintunna
frá British Petroleum Company.
Að svo mæltu óska eg skáld-
inu, og öllum sem ljóð elska,
til hamingju með „Sporí sandi“.
Það er ein af þeim bókum, sem
auka gleði hjartans á þessum
hryggðartímum.
æfingar sínar þangað til hún
var orðin uppgefin.
Þá fór hún inn í baðherberg-
ið, nuddaði andlit sitt með
hreinsunarkremi og hætti ekki
fyr en það var orðið glóðheitt
og gljáandi. Því næst vafði hún
liárið upp á krullupinna og söng
og trallaði nýjasta danslagið á
meðan. Þegár öllum þessum
kvöldverkum var lokið, dansaði
hún brosandi inn í svefnher-
bergið.
En brosið fraus á hinum gljá-
andi vörum hennar----------
Eiginmaðurinn var liorfinn.
Röndóttu náttfötin lágu á
rúminu umkomulaus og ein.
Klæðaskápurinn stóð opinn og
allt dót hinna ungu hjóna í
megnustu óreiðu í hillunum.
Skyrtuhnappur lá á gólfinu,
einn sokkur og skóhorn.
Gitta stóð dáhtla stund í dyr-
unum gjörsamlega lömuð. —
Viggó farinn út og hafði skihð
liana eina eftir. Hún settist á
rúmið, tók röndóttu náttfötin,
gældi við þau og vætti þau með
tárum sínum.
Allt í einu stóð hún upp og
stihti sér fyrir framan spegihnn
á snyrtiborðinu.
Hún sá velvaxna, unga konu,
í gulum náttfötum, sniðnum
eftir nýjustu kvikmyndatízku.
Andlit konunnar var áreiðan-
lega snoturt, en fríðleikinn
hafði að mestu leyti flúið, af
ótta við töframeðal tízkukon-
unnar og tár hinna hryggu eig-
inkonu. Hárið, sem var rauð-
brúnt og þykkt, leið sýnilegar
kvalir i járngreipum snyrtivél-
anna.
Gitta starði dálitla stund á
spegilmynd sína, svo byrjaði
hún að losa krullupinnana úr
hárinu. Síðan fór hún inn í
stofuna, þreif smábók úr bólca-
hillunni. Fletti henni og komu
þá í Ijós margar myndir af
stúlkum, sem sýndu allslconar
líkamsæfingar. Hún fór i slopp,
labbaði ofan i kjallara og fóðr-
aði gin miðstöðvarinnar með
áðurnefndri bólc, um leið og
hún tautaði: — Þú átt alla sök-
ina.
Þegar þessu öllu var lokið,
klæddi hún sig og snyrti, eins
vel og ástæður leyfðu. Svo fór
hún út og s'tefndi rakleitt til
Dodda bróður síns. Það var
sjálfsagt gleðskapur hjá honum
í kvöld, eins og venjulega á
laugardagskvöldum, og þangað
hafði Viggó áreiðanlega farið,
ef hún þekkti hann rétt.
Hún barði á dyrnar hjá bróð-
ur sínum, og fór inn án þess að
bíða eftir svari. Henni var
heilsað með miklum fagnaðar-
látum af nokkrum ungum
stúlkum og piltum, en hún tók
þeim mjög dauflega, því hún
hafði strax komið auga á eig-
mmann sinn.
Hann sat á legubekknum og
hjá honum ung, lagleg stúlka,
er hallaðist mjög svo makinda-
lega upp að öxl hans.
Þegar hann só konu sína,
brosti hann lil hennar og sagði:
— Eg kem rétt strax, elskan,
eg ætla bara að taka nokkrar
æfingar áður.