Vísir Sunnudagsblað - 25.05.1941, Page 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
GÍSLI J. ÁSTÞÓRSSON:
Enginn veit siína ævina.
Höfundur þessarar sögu er kornungur, aðeins 17 ára að aldri.
Eru lesendur blaðsins því beðnir að taka tillit til aldursins þeg-
ar þeir dæma söguna, efni hennar, byggingu og stíl. En þrátt
fyrir nokkurn viðvaningshátt eru tilþrif, hugmyndaauðgi og
f jör höfundar svo mikið, að Sunnudagsblaðið vill fúslega kynna
hann lesendum sínum.
Dússi elskaði Petru. Petra
elskaði mig. Eg elskaði
ekki Petru. — Lesið þenn-
an ástarharmleik og lærið
af honum.----------
Eftir því sem eg man bezt, þá
hófst rás viðburðanna annan
laugardag eftir knallið lijá
liugmynd lians, að flvtja bóka-
safnið til eyjarinnar, vegna stað-
liiálta; samgöngur væru þangað
eklci greiðar, en liann hefir svar-
að þvi, að með þeim nýtízku
samgöngufærum, sem við nú
liöfum ætti það ekki að liamla
neinum; t. d. með flugbát mætti
fljúga þangað á klukkutíma frá
Ghicago, sem bann liyggur að
verði notaðir meir og meir i
framtíðinni; og fyrir utan það
eru samgöngur þangað ekki ó-
greiðari en víðast annarstaðar
hér um slóðir, og' mun óviða
kvartað um samgönguleysi i
Bandarikjunum. Einnig sagði
hann að fyrir Bandarikjafólk
yrði greiðari aðgangur að þessu
bókasafni, settu þarna á eyj-
unni, lieldur en að hinu mikla
Hungtington-bókasafni í Pasa-
dena, Galif.
Ætlun lians er að flytja safn-
ið á næsta sumri; hann hafði
hugsað sér að framkvæma það
á síðasta sumri, en ánnríkis
vegna, varð því ekki við kornið.
Eitt af þvi sem liann segir að
mæli mjög með því, að flytja
bækurnar þangað, sé loftslagið.
Þar í eyjunni mundu þær end-
ast margfalt lengur en í Chicago,
því þar sem þær eru nú, er mjög
erfitt að halda þeim frá
skemmdum. Ryk, revkur og
saggaloft hjálpast að að eyði-
leggja þær; er því viðhald þeirra
mjög kostnaðarsamt.
Eg lield eg hafi svo ekki neinu
við þelta að hæta utan þakldæti
til Mr. Thórðarsonar fyrir heim-
boðið til eyjarinnar og lians
sönnu íslenzku géstrisni; hafði
eg mjög mikla ánægju af ferð-
inni. Og nú þekki eg „Edison Is-
Iendinga“ mikið betur en áður.
(Heimskringla).
Bjössa. Eg var á gangi niður
Laugaveg i sérslaklega góðu
skapi. Dagurinn var einn af
þessum góðu dögum þegar sól-
in brosir á himninum, og allir
eru svo brosleitir, að maður fær
krampa í kjállcana af að brosa,
og brosir þó. Eg liafði nýlokið
við ágætis hádegisverð á Borg-
inni og var að velta því fyrir
mér, livort eg ætti heldur að
eyða deginum við að spila golf
eða léttan póker. Eg var nýbú-
inn að ákveða að spila golf, þeg-
ar eg rakst á Dússa. Aldrei hefir
aumari sjón borið fyrir augu
mér, og liefi eg þó séð marga
timbraða menn um ævina. Hann
líktist einna helzt kerlingu, sem
er að velta því fyrir sér, livort
hún eigi heldur að kjósa presl
nr. 1 (af þvi að hann er eittlrvað
svo myndarlegur) eða prest nr.
2 (af því að hann er svo góð-
legur) eða prest nr. 3 (af því að
hann hve vera svo voðalega
mikill ræðumaður), en endar
svo með því að kjósa prest nr.
4 (af því að hann á svo afskap-
lega góðan bróðir).
Já, eg mætli sem sagt Dússa.
Nú er Dússi hreint ekki svo ó-
mögulegur. Sleppi maður því,
að hann er með augu eins og í
freðinni ýsu og harkaldli sem
þýtur lengst upp í liausinn á
honum i livert sinn og liann
kingir, þá er hann bara alls ekki
svo ljótur. Og reyni maður svo
að gleyma þvi að hann er lijól-
beinóttur og með það sem i dag-
legu tali er kallað „Plattfod“,
er liann bara sætur. En þó finnst
mér það lang hvimleiðast við
liann að starfi hans er að yrkja
érfiljóð. Já, ekki er einhver fyr
dauður en Dússi er rokinn upp
í herbergi, og þar hangir hann
og hnoðar saman heilmikla
erfiljóðarollu, þar sem lýst er
söknuði ættingja og aðstand-
enda. Ivvæðin gefa misjafnlega
mikið af sér, og fer það mest
eftir því, hvort hinn látni lætur
mikið eftir sig. Dússi lifir sæmi-
legu lífi. Að visu koma tímar
þegar heldur dauft er yfir við-
skiptum Dússa, en svo koma
aftur hrotur þar sem nóg er að
gera, og Dússi þarf að vinna dag
og nótt, til að missa ekki við-
skiptavini“, eins og hann orðar
það.
.Tæja, eg liitti Dússa sem sagt
þenna umrædda dag og tók, því
miður, ekki til fótanna. Ef til
vill liafa örlaganornirnar verið
húnar að ákveða það þannig, ef
til vill ekki, en þó get eg aldrei
fyrirgefið mér, að velja ekki
hina sigursælu aðferð Brelanna
í Frakklandi, sem sagt undan-
hald. Eg rétti úr mér, bölvaði í
hljóði, og sló vingjarnlega í bak.
ið á Dússa, en með þeim eina ár-
angri, að hann hneig hóstandi
niðnr á bekk, sem var svo nær-
gætinn að vera viðstaddur.
„Halló“, sagði eg.
„Halló“, sagði Dússi.
„Bliðan i dag“, sagði eg.
„Já“, samsinnti Dússi.
„Ekki var það verra i g'ær,“
Iiélt eg áfram.
„Nei.“ Dússi samsinnti enn.
„Þá var það ekki verst í fyrra-
dag,“ sagði eg með sigurhreim í
röddinni, og })ótti nú tími til
kominn að skipta um umræðu-
efni, þar sem hinum venjulegu
veðursamræðum hafði verið
gerð svo góð skil.
„Já,“ sagði Dússi.
Eftir þessar háfleygu sam-
ræður liafði eg, eins og áður er
sagt, ákveðið að skipta um um-
ræðuefni, en áður en eg gerði
það varð mér ljóst, að hér gat
elcki verið allt með feldu. Að
vísu hafði eg ekki vanist neitt
liáfleygum svörum í samræðum
við Dússa, eklci nema þá ef sam-
talið var leitt að jarðarförum og
þess háttar, en að hann svaraði
ekki öðru en já og nei, fannst
mér of mikið af því góða. Eg
ákvað þvi að kanna sálardjúp
lians (Dússi er mikill sálkönn-
uður, og orðið sálardjúp er stol-
ið frá honum), en fara ákaflega
fínt í það, til að særa ekki til-
finningar hans, en þó mest
vegna þess að eg hélt þá að hann
væri orðinn vitlaus. Já, lesandi
góður. Svipur hans var svo æð-
isgenginn og allt látbragð hans,
að eg bjóst við‘á hverri stundu
að hamí ryki á mig, stútaði mér,
og settist við að yrkja erfiljóð
min. Til allrar hamingjtu kom
þó i ljós að hann var ekki geð-
bilaður, nokkrum mínútum
seinna, er hann trúði mér fyrir
sorgum sínum.
Og svo hófst samtalið, að
vísu stutt, en þó nægilega langt
til að láta mig efast um hvor
okkar væri orðinn vitlaus, eg eða
Dússi. Það var eitthvað á þessa
leið:
Eg: „Hvor finnst þér betri í
Útvarpinu, Sigurður Einarsson
eða Helgi Hjöi,var?“
Hann: „Guðmundur á Sandi.“
Eg brosti mildilega en liélt
áfram.
„Hvað finnst þér mesti gall-
inn á Strokhljómsveit Útvarps-
ins?“
„Að hún skuli ekki láta verða
af því að strjúka.“
Eg brosti beiskjulega en hélt
áfram:
„Þeir segja, að það liggi hérna
togari sem enginn fæst til að
fara á!“
„Ekki er það mikið.“
„Nú, veiztu um annan?“
„Já.“
„Hver ?“
„Tappatogari.“
Eg' brosti illskulega en gafst
þó ekki upp:
„Eg fór um daginn í lieilmörg
þvottahús með tau, en enginn
vildi þvo það“.
„Það sama hefir komið fyrir
mig.“
„Nú, með hvað fórstu?“
„Sultutau.“
Þá gafst eg upp. Eg þóttist nú
viss um að liin einkeimilegu
svör ættu rót sína að rekja til
æðisgengins sálarástands, en þó
tel eg víst, að hefði eg vitað
hversu ægilegar afleiðingar
hjálpsemi mín átti eftir að hafa
í för með sér, þá hefði eg valið
hina einu réttu leið, með öðrum
orðum, gefið aleigu mína og
gengið i klaustur. En maður er
nú einu sinni enginn miðill, og
ber því ekki gáfur til að sjá
fram i tímann, að minnsta lcosti
ekki svona alveg slæðulaust. Og
þvi var það, að eg sló aftur
hressilega i bakið á honum, og
. er hann hafði hóstað og stunið
eins og hann þurfti með, leiddi
eg hann inn á Landið.
Ein af alvarlegustu fyrirvelt-
um mínum síðan Moggi hóf að
velta fyrir sér vandamálum lífs.
ins, hefir jafnan verið livernig
Dússi fór að lcrækja sér í konu.
Já, það liafa jafnvel verið dagar
sem eg hefi verið kominn á
fremsta hlunn með að skrifa
Mogga og leggja fyrir hann þetta
vandamál lífs mins. Eg liefi þeg-
ar í stórum dráttum lýst Dússa
og þykist mega vera viss um að
lesandinn sé mér alvcg sannnála
um að Dússi sé frámunalega ó-
fríður náungi, en þó dreg eg í