Vísir Sunnudagsblað - 01.06.1941, Blaðsíða 6

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Framtíð íslands er í hug-
myndum Himmlers nátengd við
hið nýja heimsskipulag Hitlers.
Þetta norðlæga útvirki mun
verða liin bezta trygging fyrir
þetta skipulag með liinum ger-
mönsku lifnaðarháttum þcss,
könnuðum og dreifðum frá ís-
lenzku tilraunastöðinni, sem
mun breyla hinni liorfnu vik-
ingaöld í lifandi veruleika. Að-
alstöð Heims-Gestapo mun
verða flutt til lögregluborgar á
íslandi, og íbúarnir þar eiga að
vera hinir alvitru varðmenn
þess heims, sem nazistar ráða
yfir. Engum mun verða levft að
koma inn í þá helgu borg,-nema
vandlega völdum og ættprófuð-
um eintökum af hinu germ-
anska höfuðkyni, körlum og
konum. Þau eiga að verða Ad-
amar og Evur nýrrar kynslóðar,
er sé öllu öðru fremri, sem fram
að þessu hefir hyggt jörðina.
Það er að skoðun Himmlers
ekkert, nema náttúruskilyrði ís-
lands, sem gelur alið þessi ofur-
menni, því að aksvið hetjulegra
eldfjalla-, jökla-, hvei-a- og
f jarðalanda er þar á óviðjafnan-
legan hátt tengl erfðaeðli viking-
anna. Einangrun hólmans mun
varna skaðlegum meginlands-
hugsjónum og löstum að ryðjast
inn í þetta Tibet norðursins.
Hluta af íslandi, hinum við-
áttumiklu, veðurbörðu og snjó-
þöktu sléttum þess, mun verða
breytt í fangabúðir, til þess að
þar verði geymdir allir póli-
tiskir fjandmenn nazismans.
Við þessi úrhrök munu erind-
rekar Gestapo leika hinar hár-
fínu listir ógnanna.
Meðan Himmler heldur for-
ustu hinsN volduga þýzka lög-
regluliðs. og kvelur saklaust
fólk um leið og hann, eins og
hann sjálfur orðar það, elur
upp „forfeður handa höfuðkyn-
þætti framtíðarinnar, sem mun
drottna yfir heiminum“, mun'
liann halda áfram að dreyma
um hina mörukenndu aðstöðu
Islands i hinu nýja heimsskipu-
lagi Hitlers.
G. J. þýddi.
Frá 1. júní 1939 til 30. júní
19-10 fengu 70.756 útlendingar
leyfi til þess að setjasl að í
Bandaríkjunum, þar af voru
21.520 frá Þýzkalandi, en af
þessum hópi voru 20.000 Gyð-
ingar, en af 5032, sem komu frá
ítaliu voru 700 Gyðingar. Alls
fengu næstum 40.000 Gyðingar
landvistarleyfi þessa 12 mánuði,
en þess er að gela, að Gyðingar
voru hraktir úr landi í Þýzka-
landi og Italíu,
Kafli
Síðsumarkvöld
Það var búið að kveikja i
slofunni á IIóli, þegar hanh
kom upp eftir. Lampinn hékk
yfir matborðinu og rólaði dálít-
ið á króknum, svo ljós og
skuggar voru á sífelldri hreyf-
ingu í herberginu.
Árni settist, og tók til matar
síns. Hann var léttur i skapi, en
þó dálítið angurvær, því þetta
daufleita lampaskin minnti á
haust.
Hannes á löppinni sat og að
snæðingi og var heldur þung-
búinn; hann tók ekki kveðju
Árna og lóst elcki sjá hann. Aft-
ur á móti svaraði einhver annar;
mjúk, glettin rödd, sem sagði
gott kvöld. — Á milli glugganna,
þar sem ljósið að innan mætli
daufum bjarma. kvöldsins, sat
ung stúlka, í gamla rauða sóf-
anum hennar Mörtu Jerimías-
dóttur. Árni leit upp og horfði á
hana eins og í draumi; honum
fannst eitt augnablik að þetla
væri ekki að ske núna, héldur
liefði verið endur fyrir löngu.
Hann þekkli hana, þó hann
greindi varla andlit liennar og
liefði aldrei séð hana fyrr; þau
höfðu þekkst æfinlega.
Hann heyrði að Iiún hló, lágt
og glatt, hann kom til sjiálfs sín
og hélt áfram að borða. Marta
ráðskona kom inn, bætti soðn-
ingu á fatið. Hún var hörð á
brúnina og hvatskeytsleg í öll-
um hreyfingum. Stúlkan i sóff-
anum sagði eitthvað við hana,
en fékk ekkert svar. Svo þetta
var liklega einhver sem var að
draga sig eftir Snjólfi kaup.
manni? Árni leit aflur á hana
sem snöggvast og sá að hún var
Iagleg. Það gelur líka verið að
þetta sé einhver sem skósmið-
urinn hefir elcki biðlað til enn-
þá, hugsaði Iiann.
Hannes á löppinni var mjög
þungbúinn. Það var auðséð á
andliti hans að hann var ný-
kominn úr biðilsför, því liann
var dökkrauður i framan og
þegar orðinn pöddufullur.
Þrátt fyrir geðstvrfni syst-
kinanna, var rótt og friðsælt í
borðstofunni. Húsgögn voru þar
fá og fátækleg, nokkrir lialtir
tréstólar, gamall skápur, sem
einu sinni hafði verið rauðmál-
aður. liálf tóm bókaliilla. rvðg-
aður ofn og sóffinn rauði á milli
glugganna. — Árni sá út á fjörð.
inn úr sæti sínu; það gljáði á
vatnið í rökkurmóðunni og það
var búið að kveikja Ijós í
Bryggjuhúsinu, þessari ein-
kennilegu byggingu, sem var
íjyggð á stólpum út í sjóinn.
Logn var á, en kominn dálítill
suddi.
Eftir nokkra stund gafst skó-
smiðurinn upp við að borða;
honum hafði gengið það all
skrykkjótt. Hann staulaðisl þeg-
ar út, en Marla Jerimíasdóttir
kom inn og tók af borðinu.
Unga stúlkan í sóffanum
raulaði „Hjáhnar og Hulda“ og
yrti ekki framar á náðskonuna,
enda lét Marta eins og hún sæi
liana ekki. Árni sat á stól sínum
og lét sér líða vel. Það var mildi
og friður í þessari gömlu stofu,
og hnusið í húsmóðurinni rask-
aði ekki ró lians. Honum var að
vísu Ijóst, að hún ætlaðist til að
þau færu bæði, en hann brosti
bara með sjálfum sér að annari
eins fjarstæðu, og að síðustu
varð hún að víkja af hólmi.
Hurðinn sinall á eftir henni
svo húsið liristist. En þessi liá-
vaði virtist ekki rjúfa kyrðina.
Árni sat þögull og sæll eins og
fyrr. í rauða sóffanum milli
glugganna rétti unga stúlkan úr
sér og hló.
Á grasflötinn fyrir utan féll
sumarregnið með eintóna niði,
og inn um opnar rúðurnar lagði
angan af gróðrarmold. Árni
teygaði hana að sér og minntist
hernsku sinnar, þegar hann lék
sér í nýslegnu grasi á túninu
heima. Hann fann sætleika jarð-
arihnsins, er umlukti hann eins
og móðurfaðmur, og vissi um
leið, að það var ástin hans sem
sat þarna gagnvart honum.
Hlátur hennar var Iágur og
rór, eins og regnið; kvöldið og
hún voru eitt.
„Af hverju ertu að hlæja?“
— Hann heyrði sjálfan sig segja
þetta; en röddin var ekki lians
eigin. Honum fannst hin milda
samhljóðan herbergisins bresta,
og hann roðnaði iit undir eyi-u,
því hún hafði nefnilega alls ekki
verið að hlæja. Það var að
minnsta kosti löng stund liðin
siðan.
„Eg er að hlæja að þér; mér
finnst þú líta út eins og prestur!
Hvað heitirðu?“
„Eg heiti Árhi.“
„Húff!“ sagði hún og and-
vai'paði um leið. Hann horfði á
hana og skildi ekkert i þessu;
en þá sagði hún: „Heyrðu, þor-
irðu ekki að setjast hjá mér;
ertu liræddur við mig?“
„Hræddur við þig, — nei,
nei.“
sögu,
eftir
Krlstmann
Gudmundsson,
Hann reis á fælur og gekk
þessi fáu skref yfir að sóffanum.
Hnén á honum voru ekki eins og
þau áttu að sér og liann vissi
ekkert hvað liann átti að gera af
höndum sinum. Það hressti
hann þó dálitið, að sjá livað hún
var lika feimin og slcritin.
„Eg hugsaði að við gætum
rabbað svolítið saman,“ sagði
hún fljótmælt. „Mig langaði svo
til að tala við þig.“
„Já, — mig lika.“ Hann var
glaður og þakklátur henni fyrir
að þetta skvldi hafa gengið
svona vel; samt sagði hann:
„En þú ert nú lildega á gægjum
eftir honum Snjólfi, eins og all-
ar hinar stelpurnar!“
Hann var dálítið skrækur og
talaði of liátt. — Hún leit ská-
halt upp á hann, teigði fram
andlitið og sagði, með undrunar
og gremjukeim í málrómnum:
„Því ert þú vondur við mig,
þegar eg hef ekki gert þér
neitt?“
Hann hlustaði á óm raddar-
innar, sem var innileg og mjúk,
og minnti á eitthvert lag er liann
var löngu búinn að gleyma,
meðan hann horfði á liána frá
hvirfli til ilja, eins og í leiðslu.
Hiin var nokkuð liá, og grönn,
en hraustleg og fagursköpuð.
Ljósbrúnt liárið var fallegt, en
heldur illa greitt. Grænköflótti
ullarkjóllinn féll eins og liann
væri steyptur utan um unga,
fullkomna líkamann hennar, en
liann var orðinn gamall og víða
göt á honum. Og skórnir hennar
voru óburstaðir. Árni var sjálfur
mjög stærilátur og umhyggju-
samur með ldæðnað sinn; eitt
augnablik lá við sjálft að þessi
útgangur á stúlkunni fældi
hann frá lienni. En svo varð
honum litið á andlit hennar og
hann sá hana í fyrsla sinn.
„Þú spyrð mig ekki einu sinni
að hvað eg heiti!“ sagði hún og
lést vera móðguð, en rödd lienn-
ar glitraði af kátínu og ertni, og
það var bros í bláum augunum.
„Ha, — anzaði hann, og liún
hló hált. En svo varð hún allt
i einu alvarleg og hvislaði, eins
og hún væri að trúa honum fyr-
ir leyndarmáli: „Eg heiti
Helga.“
Hann slarði enn á andlit
hennar, frá sér numiim. Hún