Vísir Sunnudagsblað - 29.06.1941, Blaðsíða 6
6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
af því sem slceð hafði eða ekki.
„Hún hefir fengið kast,“
sagði Aage sjómaður. Það könn-
uðust allir við köstin, sem Stína
fékk á liverju ári.
Silfurbyssan lá á beklc undir
glugganum.
„Nei,“ sagði Jörns. „Það get-
ur ekki hafa verið hún. Hún
vissi ekki einu sinni livernig á
að skjóta úr byssu.“
„Það verður að rannsaka
fingraförin," sagði sýslumaður-
inn. En hann hafði ekki á sér
neitt stækknnargler, og með
berum augum var ekkert að sjá.
Undir kvöld kom rannsókn-
arnefnd frá Stavangri. Allir á
heimilinu voru teknir til yfir-
lieyrslu og urðu að segja hvað
þeir vissu og hvað þeir vissu
ekki. Stína sat hreyfingarlaus á
stólnum og hún hreyfði hvorki
legg né lið hvernig sem hún var
spurð. Það voru tekin fhigra-
för allra á heimilinu, einnig af
fingrum Stínu og þá kom það í
ljós, að hún hafði haft byssuna
milli handanna. En það sannaði
raunar ekki neitt.
Um kvöldið sat Stiev í veit-
ingakrá nokkurri og drakk
„genever“, á milli þess að liann
raðaði dótinu niður í ferða-
skrínu sína. Það var ekki um
annað rætt þar inni en morðið
á Nor’dal Berglund. Allt í einu
birtist lögregluþjónn í dyrun-
um.
„Komdu!“ sagði liann við
Stiev.
„Eg má ekki vera að því,“
svaraði farandsalinn og lokaði
varningskistlinum. „Á morgun
hefst markaðurinn i Stavangri,
svo að eg verð að leggja af stað
í kvöld.“
„Markaðurinn liefst án þin!“
Stiev hengdi kistilinn á sig og
fór með lögreglumanninum.
Hann var yfirheyrður í þaula,
hann varð að segja,alla ævisögu
sína og lýsa tildrögunum til ó-
vináttu sinnar við Nordal. Það
voru líka tekin af lionum
fingraför, en þau fundust ekki
iá byssunni.
„Vísindin hafa stundum farið
vill vegar,“ sagði sýslumaður-
inn. „Varst það ekki einmitt þú,
sem kærðir Nordal Berglund
saklausan fyrir skattsvik?“
„Eg veit ekki hvort það
kemur þessu nokkuð við,“
svaraði farandsalinn. „1 öðru
lagi geri eg ráð fyrir að þetta
séu embættisleyndarmál.“
Það var ekki neitt hægt að
háfa upp úr honum, og loks var
honum sleppt. Stína var flutt á
sjúkrahús. Þar svaf hún i 60
klukkustundir samfleytt án þess
að vakna. Þegar liún vaknaði,
var hún eins og hún átti að sér,
og hún vildi Vita hvar hún væri
og hverju það sætti að hún væri
ekki lieima lijá sér.
Sýslumaðurinn var sóttur.
Hann talaði lengi og gætilega
við liana. Þegar hann sagði
henni að Nordal Berglund væri
dáinn greip hún báðum hönd-
um í'yri r andlitið og lirópaði:
„Nei - nei — nei“ - að minnsta
kosti þrjátíu sinnum í röð.
Sýslumaðurinn tók um hend-
urnar á lienni og tók þær frá
andlitinu. „Þér fenguð vist kast
þenna dag, þér vissuð ekki hvar
þér voruð né hvað þér gerðuð
þenna ^íag. Vitið þér það nú?“
„Nei — nei nei,“ sagði liún
aftur og aftur.
„Það er bezt að þér segið allt.
Byssan lá í herberginu yðar. En
annars var þar enginn inni.“
Hann beið þegjandi nokkura
stund.
Stína hætti að grála. Hún
fiktaði með fingrunum við
sængurhornið. ,Já,“ sagði hún
allt í einu, alveg róleg. „Það var
eg.“
„í hamingjunnar bænum,“
sagði sýslumaðurinn, „menn
sóru og sárt við Iögðu að þú
liefðir aldrei umgengist skot-
vopn og kynnir ekkert með þau
að fara. Hötuðuð þér föður.yð-
ar ?“
„Eg hefi lieldur aldrei haft
skotvopn milli handanna.“
„Voruð þér að leika yður að
byssunni? Hjálpaði hann til?“
„Nei eg var ekki að leika mér.
Stiev stóð við gluggann og sagði
að eg skyldi sýna sér liana eins
og eg hafði gert fáeinum dög-
um áður. Svo byrjaði hann að
tala um myndirnar. Hann fékk
mér byssuna og sýndi mér
hvernig eg ætti að halda á
henni, hvernig eg ætli að miða
og lileypa af.“ „Og ef það hreyf-
ist, sem maður ætlar að skjóta
á, hleypir maður af,‘^ „sagði
hann,“ „annars er það um sein-
an.“
„Svo sagði hann mér líka að
pabbi væri vondur maður, liann
liefði stolið konunni frá sér. I
rauninni hefði hann átt að vera
faðir okkar Óla. Ennfremur
sagði hann, að pabbi hefði svilc-
ið og logið saman peningana
sem hann liefði eignast. Eg liló
að honum og sagði að þetta væri
ekki annað en öfundsýki. Að
síðustu sagði hann: „Og Óla
bróður þinn hefir liann líka
drepið.“ — „Það er ekki satt,“
öskraði eg upp í eyrað á hon-
um. ,,Óli fór til sjós, liann fór
liéðan burlu, og það er satt að
þeir áttu ekki skap saman.“ —
„Nei liann er dauður*“ endurtók
hann og um leið fór hann að
leita að einhverju í vösum sín-
um. „Eg skal sýna þér það svart
á livítu. Eg þekkti Óla. Hann
drakk oft með mér genever.
Hann ætlaði að kvænast fátælui
stúlku frá Stavanger og skrif-
aði föður ykkar bréf, þar sem
liann bað um dálitla peninga-
upphæð, svo að hann gæti keypt
sér eitthvað í búið. En pabbi
þinn svaraði, að hann ætti að
koma heim — þá skyldi hann
fyrirgefa honum — hann skyldi
kvænast Tinu Anker, liún væri
auðug; og auður ætti við auð.
Það væri síðasta orð sitt í þessu
máli. Þá henti Óli sér niður úr
siglunni — það er að segja, í
blöðunum stóð að liann hefði
dotlið fyrir klaufaskapl^ Og
svo sýndi liann mér úrklippu úr
blaði með fyrirsögninni „Slys á
sjó.“ Þar stóð að Óli væri dá-
inn.
Eg stóð með byssuna í þönd-
unum. Stiev liélt leiðar sinnar.
Hann gaf mér bendingu utan af
götunni. Hann settist á stein, en
hafði ekki augun af mér. Þau
stækkuðu stöðugt, mér fannst
þau gleypa mig og mátturinn
þvarr úr líkama minum. Eg
heyrði að hann sagði í annað
sinn: „Og ef það hreyfist, sem
maður ætlar að skjóta á, lileyp-
ir maður af, annars er það u«i
seinan.“
Þá heyrði eg að dyrnar opn-
uðust. Bréf og hlöð þyrluðust
upp af borðinu. Eg miðaði og
skaut."
„Og svo?“ spurði sýslumað-
urinn eftir stundar þögn.
„Svo? Ekki neitt. Það var
bara eins og svo oft áður. Eg
var eins og lömuð. Eg fann ekki
til, sá ekkert. Mér fannst eg
sofa.
Daginn eftir var Stiev hand-
tekinn i Stafangri. En í mála-
ferlunuip gegn honum sannað-
ist ekkert á hann. Stiev var lát-
inn laus, því hann var ekki sek-
ur nema í augum fólksins. —
Lögin gátu ekki dæmt hann.
„En Lína,“ sagM frúin við
nýju stúlkuna, „af Iiverju þurk-
ið þér bara innan af gluggunum
en ekki að utan?“
„Það er til þess, að þér getið
horft út“, sagði stúlkan, „án
þess að nágrannarnir geti horft
inn.“
Mrs. Roosevelt heilsar Leopold Stokowski og hinni amerík-
önsku æskulýðshljómsveit hans, sem er nýkomin úr Suður-
Ameríku ferðalagi. Franklin Roosevelt yngri er á myndinni fyr-
ir aftan móður sína.